uuh.... Hey...

Bonepaw merkte dat net op tijd de grijze thunderclanner aan kwam, dan hoefde hij niet meer te praten met de windclanner tegen over hem. Hij staarde naar de groenige ogen van de kater, hij keek er naar maar zei nog niks. Walnutpaw was ongedeerd behalven dat ze tegen een steen was aangeknald, hij zuchtte diep maar stond op. hij staardde aanwezig naar de twee, zijn vacht rilden om de poes in deze staat te zien. De kater hijgde en leek uitgeput, "Zwaar gewond! We hebben meteen jullie Medicine cat nodig!" riep de grijze thunderclan warrior. Het leek als of hij haar op de grond gooiden, vlug liet Bone een kwade grom horen en uitsperde zijn klauwen uit woeden. Alleen draaide hij zijn kop weg en voelde zich nog schuldig, was het zijn schuld of niet. Hij wilde dat ze het nog zou overleven, hopelijk was de kans niet te klein. "Het spijt me om jullie territory binnen te dringen, maar dit is een noodgeval. Deze Apprentice is tegen een steen aangebotst, en een ernstige wond aan haar hoofd gekregen." Sprak de warrior. Bone liep naar Walnut toe en keek naar haar hoofdje, daar lag een blad op en spinnenrag wat hij er omheen had gedaan. Alleen liep erg erg veel bloed uit, waardoor dit erg was vervallen. Hij haalde de blad resten en de spinnenrag resten eraf zodat de wond wat meer lucht kreeg, langzaam begon hij het weer te likken. "Walnutpaw, blijf bij ons. We wachten op je tot je weer bij komt." fluisterde hij in haar oor en gaf daarover een likje. Hij was erg behulpzaam maar wilde dat niet erg laten merken, hij bleef even de wond likken. "Zoals jullie zien kan ik haar zelf niet dragen. Ik ben te klein en elegant, maar als jullie in mijn buurt blijven kunnen we haar veilig in het kamp brengen, of jullie dragen haar totdat we een andere Windclan warrior tegen komen." Antwoorde de poes, bedankt dus hun moesten nu alles doen. Het was niet erg om haar te dragen alleen het was de windclanners clangenoot en niet de zijne en ook niet van die warrior. Toch hielpen ze, hij wist zelf waarom hij het deed maar niet waarom de warrior hielp. Vast om te laten zien dat ze ook anders waren. "Oh, mijn naam is Dancingdoe trouwens." Zei de windclanner, nu wisten ze haar naam. Dat was teminsten iets. Hij staarde weer naar het lichaam van de apprentices, hij probeerde haar op zijn rug te krijgen. "Ik beloof je Walnut dat we je veilig brengen en dat je weer de zon ziet als je ontwaakt." Fluisterde hij tegen de apprentices, om haar nog steeds dingen te gunnen. Hij wist dat ze niet terug praten maar hij hoopte dat zij niet alles had gehoord anders stond hij voorschut, hij keek naar de Thunderclan warrior.

Dancingdoe keek opgelucht toen ze zag dat er spinrag op de wond had gezeten. Dat zou in iedergeval tegen het bloedverlies helpen. Ze wist dat de Thunderclankatten af zouden vragen waarom ze niet zou dragen. Ze wist zelf namelijk dat ze de snelste kat van hun was, mocht de toestand kritieker worden kon ze snel naar het kamp racen om meer katten te halen. De Thunderclan apprentice met de naam Bonepaw gaf de gewonde Windclan apprentice een paar likken over haar wond en oor. Dancingdoe vond het een verademing dat er ook goede Thunderclan katten waren. "Walnutpaw, blijf bij ons. We wachten op je tot je weer bij komt." Ze besloot het verder uit te leggen."Waarschijnlijk denken jullie nu, dat ik niets ga lopen doen en het werk aan jullie over laat, wat ik eigenlijk wou uitleggen is, dat ik de snelste van ons ben, mocht de toestand kritieker worden kan ik het snelst in het kamp komen en extra hulp halen, daarbij laat ik jullie liever niet alleen. Vele van mijn clangenoten zullen jullie als grote vijanden zien en dus aanvallen zonden pardon." Ze had de onbegrip wel in de ogen van Bonepaw gezien. Ze keek even naar de grijze warrior. Zou hij hier mee in stemmen? Ze hoopte van wel want ze hadden niet veel tijd. Ze haalde diep adem voordat ze naar de apprentice keek. Die was nog steeds buiten bewustzijn. Hoe langer het duurde hoe gevaarlijker het zou worden. Ze voelde wel eens waar geen pijn, maar dat betekende wel dat de wond ernstig was. Dancingdoe wist weinig van medicijnen af, ze wist alleen dat dit een vreselijke wond was. Bonepaw probeerde de apprentice al op zijn rug te krijgen. Dancingdoe besloot mee te helpen en keek vragend naar de Thunderclan warrior waarvan ze de naam nog niet wist."Ik beloof je Walnut dat we je veilig brengen en dat je weer de zon ziet als je ontwaakt." Dancingdoe had de woorden van de apprentice wel gehoord en kon het niet laten iets te glimlachen. Normaal zou ze er tegen zijn dat apprentices vriendschappen hadden buiten de clan, maar haar apprenticetijd was nog niet zo lang geleden en ze wist zelf ook wel, dat ze zelf ook de grenzen wel eens had uitgetest. Daarbij hield ze niet van oorlog dus besloot ze er niets van te zeggen. Haar blauwe ogen keken vooruit. "Het kamp is niet al te dichtbij, als we haar willen redden moeten we flink doorlopen, ik zal helpen dragen totdat ik het idee heb dat ik beter kan gaan rennen, om extra hulp te halen oke?" Vroeg de kattin. Ze was ook medeverantwoordelijk voor alles. Ze kon misschien niet veel dragen maar helpen kon altijd. Ze hadden geen tijd om nog meer te over leggen, het ging om een leven van een apprentice, ze hoopte bij Starclan dat het nog niet de tijd van de apprentice was om te gaan jagen bij hun voorouders.

Blijkbaar keek de grijze kater iets te verwachtingsvol naar de windclanner, want ze begon meteen uitteleggen waarom ze niet de Apprentice ging dragen. "Waarschijnlijk denken jullie nu, dat ik niets ga lopen doen en het werk aan jullie over laat, wat ik eigenlijk wou uitleggen is, dat ik de snelste van ons ben, mocht de toestand kritieker worden kan ik het snelst in het kamp komen en extra hulp halen, daarbij laat ik jullie liever niet alleen. Vele van mijn clangenoten zullen jullie als grote vijanden zien en dus aanvallen zonden pardon." praatte die. Ze keek even naar hem, en hij trok ietwat geïrriteerd zijn oren wat naar beneden. "Ze is best zwaar, dus ik wou even wat verlichting. Natuurlijk ben jij het snelst, dus ga maar snel, want deze poes heeft heel snel hulp nodig." Opzich was het niet boos bedoelt, maar desondanks had hij er wel een snauwerige ondertoon bij. Hij richtte zich naar Bonepaw, om hem meteen odders te geven. "Wil je met haar meegaan? Ik kom achter jullie aan." Hij bukte zich, pakte de bewusteloze poes bij haar nekvel, en gooide haar dit keer meteen goed op zijn rug. Hij wankelde zelfs niet. Zonder op de anderen te wachten liep hij stug een kant op, dieper het territory in. Waarschijnlijk lag daar ergens wel hun kamp.

-Sorry voor de heel late reactie ^^"

Bonepaw bekeek de twee katten maar wilde stil zijn, zijn vriendin was beschadigt. Dat maakte een hele goede indruk zeg, hij staarde even naar de twee. "Waarschijnlijk denken jullie nu, dat ik niets ga lopen doen en het werk aan jullie over laat, wat ik eigenlijk wou uitleggen is, dat ik de snelste van ons ben, mocht de toestand kritieker worden kan ik het snelst in het kamp komen en extra hulp halen, daarbij laat ik jullie liever niet alleen. Vele van mijn clangenoten zullen jullie als grote vijanden zien en dus aanvallen zonden pardon." Sprak Dancingdoe, ze was een snelle windclan krijger. "Dat is waar," Antwoorden hij rustig. Hij wilde niet dat zijn vriendin in de verkeerde handen kwam, ze betekende best veel. Hij had weinig vrienden, misschien was het beter. Hij maakte zich zorgen en staarde naar de lucht, "Het kamp is niet al te dichtbij, als we haar willen redden moeten we flink doorlopen, ik zal helpen dragen totdat ik het idee heb dat ik beter kan gaan rennen, om extra hulp te halen oke?" Ging de Windclan krijger verder die hun rustig bekeek, hij staarde naar haar en knikten. De stilte verliep niet maar tijd wel, ze hadden misschien weinig tijd om haar te redden voordat ze met de voorouders ging jagen. Hij geloofde de Windclan krijger wel, toch werd hij stil. "Ze is best zwaar, dus ik wou even wat verlichting. Natuurlijk ben jij het snelst, dus ga maar snel, want deze poes heeft heel snel hulp nodig" De Thunderclan kater klonk nog al afkeurend, hoorden dat zo naar andere toe. Het duurde niet lang of de Thunderclan krijger wendde zich op hem, "Wil je met haar meegaan? Ik kom achter jullie aan." Sprak de krijger. Bonepaw keek hem wantrouwig aan maar knikte rustig, hij ging naast de poes staan. Hij vertrouwde het niet, het was immers zijn vriendin. Hij bidden tot de Starclan dat alles met haar zou goed gaan, vlak daarna focuste hij even zijn blik naar Walnutpaw.