Fresh air

Dit was de tweede keer dat ze hier kwam, de eerste keer had ze hier Bonepaw ontmoet en hadden de twee vervolgens een wedstrijd gedaan waarbij Walnut tegen een steen was geknald. Door het incident kon ze nu niet meer zo snel rennen en was ze regelmatig nog duizelig. De poes moest het rustig aan doen, maar ze had uitgekeken naar deze dag en was niet van plan de kater te laten zitten. Ondanks de wond, die nog steeds niet in een litteken was veranderd, was ze uit het kamp gelipt. Na een week in de Medicine den te hebben gelegen, waarvan 3 dagen bewusteloos, was ze ontzettend verveeld geraakt. De vierde dag voelde ze zich al beter en kon ze in het kamp rondlopen. En nu mocht ze gaan, al was ze nog niet toegestaan te veel te doen. Haar wond was duidelijk zichtbaar, en was nog steeds niet helemaal geheeld. Waarschijnlijk zou het over twee weken een litteken worden dat van achter haar oor naar haar wenkbrauw liep. De poes geeuwde terwijl ze door de stenen liep, en keek goed waar ze haar poten neer zetten. Ze moest er voor zorgen dat ze niet te snel ging, want dan zou ze snel weer duizelig worden. Walnutpaw wist niet eens of het voor haar mogelijk was ooit weer hard te rennen, maar daar dacht ze liever niet aan. Anders zou ze veranderen in iemand die ze nooit had willen worden.
Walnut stond uiteidenlijk tussen een talloos stenen en sloeg haar staart om haar poten heen. Het leek er op dat ze de eerste was, daar had ze geen enkel probleem mee, want zo kon ze weer even wat rusten.

+ Creampypaw

“Hé Walnut!” Met een twinkeling in haar ogen keek ze op en al snel groeide er een glimlach op haar gezicht. De poes was blij om de witte kater te zien, zoals ze altijd blij was als ze de witte vacht zag opdoemen. “Wat heb je gedaan?” Miauwde de kater toen hij voor haar tot stilstand kwam. Ze keek naar haar wond, zover ze dat kon, en haalde haar pootje er even over heen. 'Het resultaat van niet de regels na leven,' antwoordde ze met een kleine glimlach. De poes richtte haar ogen weer op de kat en bekeek hem even. Het zag er naar uit dat hij niet veel veranderd was, nog steeds dezelfde kat, beetje aan de magere kant. Iedere kat was een beetje mager vond zij, maar dat kwam door het koude weer dat eindelijk wat verbroken werd door de stralen van de zon. 'En jij? Gaat het al wat de betere kant op? Ook met je vriendin? Die laatst in de Medicine den lag?' Ze vuurde tegelijk wat vragen op hem af, maar ze was bezorgd geweest om hem. De trieste blik die soms in zijn ogen verscheen was haar niet voorbij gegaan, en ze wilde iets oor hem doen. Al was het alleen maar doormiddel van praten, ieder beetje hielp.

“Ja, het gaat alweer stukken beter. Ik heb een goed gesprek met mijn tante en met mijn broer gehad. Met Honeypaw gaat het ook beter al is het maar de vraag of ze weer helemaal de oude zal worden, maar ze zal wel normaal kunnen functioneren gelukkig.” Haar gezicht klaarde op en ze spinde zachtjes al teken dat ze het fijn voor hem vond. Ze had zich serieus om hem bekommerd en was dan ook opgelucht dat alles beter ging. 'Daar ben ik blij om,' Miauwde ze vrolijk, maar haar ogen stonden zacht en warm. “En hoe gaat het met jou dan Walnutpaw? Heb je veel last van de wond?” Zijn bezorgde frons kwam weer terug, waardoor de een grijnsje niet kon onderdrukken, hij maakte zich zeker snel zorgen. Voordat de poes kon antwoorden schoof de kat vooruit en zat recht op haar wond. Walnut zat helemaal stil en voelde zich warm worden, eh dit was niet de bedoeling. Gelukkig had hij het zelf ook door en stapte hij snel weer naar achter. “Sorry.” Ze schudde haar hoofd en keek met een verlegen blik in haar ogen naar Creamy. 'M-met mijn wond gaat het prima hoor,' Miauwde ze alleen. Terwijl ze eigenlijk ook nog moest zeggen dat ze niet konden jagen omdat ze dan duizelig zou worden, dat ze er wel degelijk last van had, en ze wilde ook nog vertellen dat ze eindelijk meer aansluiting vond bij haar clan. In plaats daarvan staarde ze de kat een beetje sukkelig aan.

“Ja?” Walnut werd weer terug de werkelijkheid in gebracht en schudde even haar kopje. “Ben je er niet duizelig door?” Ze knipperde en wilde antwoorden, maar er werden nog meer vragen gesteld. “Maar wat heb je nou gedaan Walnut?” De poes deed haar bekje al open maar werd gestopt, “Toch niet door mijn schuld?” Ze zuchtte en tikte de kat op zijn kop. 'Shssssst! Ik ben hier tegen een rots aan geknald doordat ik een ren wedstrijdje deed met een Thunderclanner. Het komt dus niet door jou, Miauwde de snel achter elkaar door zodat de kat haar niet weer kon onderbreken. 'En oja, ik kan niet jagen, duizeligheid.' Met een opgeluchte blik keek ze naar haar wond en krulde ze haar staart weer om haar poten heen. De poes was het 'awkward' moment al vergeten en reageerde weer als haar zelf. 'Maar ik ben al blij genoeg dat ik je weer kan zien,' Miauwde ze half speels terwijl er een grijns op har snoet ontstond. Gelukkig mocht Creamy haar wel zoals ze was, anders was ze nog steeds een eenzame avonturier geweest.

“Ik vind het ook leuk om jou weer te zien.” Ze glimlachte en ging liggen omdat ze alweer wat hoofdpijn naar boven voelde stijgen. “Was het eigenlijk wel verstandig om dan helemaal hier heen te lopen?” Ze keek omhoog en keek de kater onbegrijpelijk aan, 'Ja tuurlijk! Als ik hiervoor alleen maar in me den zou moeten blijven liggen zou ik beter geen vrienden kunnen hebben huh?' Grinnikte de poes. Ze was verbaasd geweest over zijn bezorgdheid, maar hij bleef haar verassen met zijn vragen of alles wel echt goed ging. 'Hey, jij bent hier degene die door een zware tijd gaat, zou ik niet degene moeten zijn die de vragen stelt?' Miauwde ze half speels terwijl ze haar bruine staart achter haar over de grond liet vegen. De poes was blij dat ze hier een luchtje kon scheppen met leuk gezelschap.

“Echte vrienden raak je niet kwijt, omdat je in je den moet blijven omdat je gewond bent.” De vriendelijke blik in zijn ogen gloeide zachtjes. “Vrienden zijn altijd belangrijk, vooral als je iets hebt. Dus het is altijd goed om vrienden te hebben.” Haar blik verzachtte bij zijn woorden, hij had gelijk. Ze had het feit vrienden nog nooit ervaren, het was nieuw. “En ik had probleempjes, maar het gaat al een stuk beter. Nou ben jij degene die aandacht verdient. Vind je het goed als ik je straks vergezel tot aan de windclan grens? Ik wil niet dat je weer dat stuk alleen gaat lopen.” Een speelse grijns ontstond op haar snoetje. 'Prima,' miauwde de poes simpel. Het was fijn om te weten dat er iemand in de buurt was die achter haar stond. De kater was intussen tegenover haar gaan liggen en ze bekeek zijn witte kop met twee lichtblauwe ogen erin. “Hoe krijg je het voor elkaar om tegen een rots aan te lopen?” Walnut grinnikte en slaakte een kleine zucht, niet omdat ze geïrriteerd was, meer omdat ze niet wist waar ze moest beginnen. 'Ik rende, en als ik ren verdwijn ik met mijn hoofd in een andere wereld, wat hier dus eigenlijk letterlijk gebeurde. In een steen... Ik keek achterom om iets tegen een vriend van mij te zeggen en opeens was die steen dat, paf boem.' Er stond iets triests in de blik van haar ogen terwijl ze aan Bonepaw dacht. De kater had zoveel voor haar gedaan, ook al hadden ze nauwelijks woorden gewisseld, hij voelde vertrouwd aan. 'En hoe is het met jou? Je leerling bijvoorbeeld? Of je vriendin?' Miauwde de apprentice vrolijk verder. Ze wilde meer weten over hem, en daar zou ze vandaag achter komen ook. 'Of of nog leuke poezen gespot?' Ze moest hardop lachen terwijl ze daar aan dacht en rolde op haar zij om de zon zijn werk te laten doen. Dit zou weleens een heerlijke dag kunnen worden.

Zoals Creamy over zijn leerling vertelde maakte haar nieuwsgierig naar meer. Ze kon niet wachten tot zij een warrior zou worden en een leerling zou krijgen, iets wat behaald moest worden in haar poezen leventje. “Ik heb trouwens geen vriendin hoor Walnut.” Ergens was ze opgelucht toen ze het hoorde, al stelde het niet veel voor. “Leuke poezen zijn er altijd, maar ik weet nooit zo goed wat verliefdheid nou eigenlijk inhoudt. Ik vind dat altijd moeilijk.” Walnut grinnikte en had ergens wel zo een antwoord verwacht, ze hadden het wel over Creamyfrost hier. Ze lachte een beetje toen de kater verlegen naar zijn poten keek, het was bijna schattig. 'Het is simpeler dan je denk hoor,' Miauwde de poes er speels achter aan, net zoals hij gedaan had nadat ze hem had verteld over haar wond. “En jij, heb jij al een stoere vriend?” De poes keek hem even verbaasd aan, maar ze had kunnen weten de vraag teruggekaatst te krijgen dus schudde ze haar kopje en kwam er een twinkeling in haar ogen te staan. 'Nee, ik zie wel wanneer dat allemaal komt,' Miauwde ze een beetje twijfelend. Ze had er nooit over nagedacht, natuurlijk had ze leuke katten ontmoet, maar geen een leek haar aan te spreken. En zeker niet in haar eigen clan, daar waren ze of saai, of gevaarlijk. Je hoefde alleen maar te kijken naar Whitelion en je wist dat er iets niet goed was.

“Ik vind het altijd zo wazig allemaal, maar misschien is het dat ook wel gewoon. Ik heb geen idee.” Wazig? Ze wist niet wat er wazig gevonden kon worden aan zoiets puurs als liefde. Ze grinnikte van binnen om zich zelf omdat ze praatte als een zweverige poes, maar dat zei iedereen toch altijd? Dat liefde puur en geweldig was en toch tegelijkertijd 'a dangerous thing'. “En ben jij wel eens verliefd geweest Walnut?” Ze keek weer naar de kater voelde een warm gevoel over haar heen komen, snel drukte ze dat gevoel weg en schudde ze haar kop. 'Geen kat die sterk genoeg is om mij te veroveren!' plaagde ze kinderachtig en ze bewoog haar staart speels over de grond. Ze wilde rond rennen en haar energie kwijt raken, ook de spanning die ze voelde als ze met de kater sprak wilde ze weg hebben. En dat gebeurde alleen als de poes kon rennen, helaas verhinderde de wond dat en werd ze gedwongen op haar plek te blijven zitten. 'En jij?" Miauwde ze dan maar.

Ze rolde speels haar ogen toen ze zag dat hij nauwelijks zijn lach in kon en grinnikte toen hij haar een zetje gaf. Ze had gevraagd of hij ooit verliefd was geweest, maar ze kreeg het antwoord wat ze had verwacht.  “Ik denk het niet.” Miauwde de kat aarzelend. Walnut merkte op dat hij er over na dacht en waarschijnlijk waren zijn hersens er over aan het kraken, arme stakker. 'Cream, je moet het niet zo veel gedachten geven. Liefde is liefde.' Miauwde de poes met een kleine glimlach om haar lippen. Als je iets teveel denktijd gaf werd alles onduidelijk terwijl het zo simpel kon zijn. De poes stond op om zich te strekken, haar nagels schoten uit hun hulzen terwijl ze zich lang maakte. Ze gaapte en liep met rustige passen verder het veld in. terwijl ze de kater aantikte met haar staart. 'Stukje lopen?' miauwde ze rustig.

“Dat is een goed plan, maar wel zeggen als je duizelig wordt hè?” Ze rolde haar ogen en grinnikte om zijn bezorgdheid. 'Ja ja zal ik doen,' miauwde ze quasi verveeld. “Kijk een vogel!” Walnut volgde zijn blik en zag de vogel overvliegen, zijn gekwetter liet haar schrikken maar ze liet dat niet merken. Toen de vogel dichterbij kwam en het gekwaak alleen maar harder werd kneep ze haar ogen dicht. Er sloeg een pijnscheut door haar hoofd en ze schudde haar kopje om zich vervolgens duizelig te voelen. De poes keek de kater geschrokken aan maar zag hem tot haar schrik dubbel. 'Ugh sorry, k-kwam door dat harde geluid,' miauwde ze terwijl de apprentice haar best deed recht te blijven staan. Gelukkig was de vogel al verder weg en nam hij het vreselijke geluid met zich mee, haar hoofdpijn trok weg en ze zag niet meer dubbel. Verschrikt keek ze naar Creamy, bang dat hij weer overbezorgd zou worden piepte ze snel, 'Ik voel me al weer goed hoor! Kom dan lopen we verder,' Snel rende ze een kleine stukje voordat de kater iets terug kon zeggen. Alles ging weer prima.