All I ever wanted was everything

Goodbye Thistle <3
De jonge poes tilde nauwelijks nog haar poten op. Na dagen rondgehangen te hebben en niks te doen, had ze besloten om zichzelf vooruit te branden. Ze deelde dens met kits die ze geboren had zien worden. Haar zus was al warrior, en zij was veel te oud. Iedereen was d'r liever kwijt dan rijk. Thistlepaw zuchtte, en wierp een blik op de hemel. Er schitterde sterren, maag geen maan. Weer zette ze poot voor poot. Ze was moe, vel-over-been, en vooral, wanhopig. Alles leek er zo weinig toe te doen. Kwam het dan toch echt door een kat? Kon dat? Vermoeid plofte ze neer, ze kon niet meer verder. Ze had niet eens door wat vor ondergrond ze had. Hard steen. Thistle keek verbaasd, een kleine wandeling had haar bij de Highstones gebracht. Ze was echter te moe om er iets om te geven. Als ik nu doodga, zou ik het niet eens erg vinden. De poes opende haar ogen, en genoot van de kalme, toch wat kille sfeer. Hier gebeurde magie, niet? Hier gingen katten met starclan praten. Zou het echt bestaan? Een magische plek tussen de sterren, waar je voor altijd zal jagen? Thistle glimlachte kort. Hopelijk zou zij ernaartoe gaan. Wat nu? Dood vriezen? Het leek haar het beste plan. De seal-point sloot haar ogen, van plan om ze nooit meer open te doen. Haar plan werd verstoord door een bries, die een geur meedroeg. Riverclan. In een tel was ze overeind, en stond oog in oog met een warrior. Het verbaasde haar dat zintuigen het nog zo goed deden. Ze slikte. Hij was sterker dan haar. Met een stevige houding, (Al was ze broodmager) En een vonk in haar ogen, (Al waren deze hol en vermoeid door slaapgebrek) Ontmoette ze hem. "Wat kom je doen?" Vroeg ze wantrouwend. Hij zou niks raars proberen, toch? Dit waren heilige gebieden...

+Snowkiller

Hoevaak had hij nu al de regels van zijn zogenaamde straf stiekem gebroken? Hij was de tel kwijt maar hij functioneerde simpelweg beter in zijn eentje dan met anderen om zich heen. het werkte hem alleen maar op zijn zenuwen en hij moest zich helemaal braaf gaan gedragen. Het was gewoon niks voor hem, het was beter als hij gewoon kon vechten en de rest van de taken aan een ander kon overlaten. Maar niemand leek dat in te zien en die achterlijk saaie taken werkte zijn talent de grond in. Natuurlijk was hij een prima jager maar daar was hij niet voor getraind en dat kon hij niet verspillen. Maar waarom hij vandaag hier was geëindigd begreep hij al helemaal niet meer. Waarom zou hij hier naar toe komen terwijl hij liever op zoek ging naar rogue's. Maar hij had nu besloten om de geur te volgen die hij had opgepikt, het was Shadowclan dus als hij kon knokken zou hij een felle tegenstander moeten hebben. Maar wat hij tegen was gekomen stelde hem echt zwaar teleur. Het was alsof hij naar zijn hopeloze neefje keek zodra zijn ogen over het poesje gingen. Nee, zelfs zijn neefje zag er beter uit, en dat zei wat. De woorden van het poesje deden hem zacht, maar duister lachen. Er was niemand hier in de buurt, dus hij kon doen en laten wat hij wilde, niet dat het erop leek alsof het een groot gevecht zou worden voor hem. ''Goeie vraag, kan jou ook hetzelfde vragen.'' Sprak hij maar bleef ongestoord staan. Zelfs zonder zijn spieren opgespannen was hij nog groot, wat hij eigenlijk iets te heerlijk vond. Het gaf hem een overmacht over de meeste anderen. ''Wat doet een klein, mager en zonder twijfel zwak scharminkeltje zo ver weg van het kamp. Moet je niet bij je mammie liggen huilen?'' Nee hij genoot nu al hiervan, zelfs woorden konden een geweldige impact hebben op anderen.

De kater bleef in ontspannen houding, en lachte kort. Het beviel de poes niet. ''Goeie vraag, kan jou ook hetzelfde vragen.'' Ze verstrakte een beetje, maar zei niks. Dat was geen antwoord. ''Wat doet een klein, mager en zonder twijfel zwak scharminkeltje zo ver weg van het kamp. Moet je niet bij je mammie liggen huilen?' Er vlamde woede op in haar ogen. Ze boorde haar nagels dieper in de grond. Dit was foute boel. Zou ze weg rennen? Nee. Voor een keer zou ze eens niet vluchten, maar blijven staan. "Het zijn je zaken niet." Ze was opgelucht dat haar stem niet trilde. Even twijfelde de apprentice of ze er nog iets achteraan zou plakken, maar nee. Wat moest ze zeggen? Dat ze niet eens en moeder had? Psh, nee. "Dit is heilig territorium, vissenvreter. Beter doe je niks."

Hij was dan ook echt wel alles behalve onder de indruk van dit scharminkel. Ze zou vast het lachertje van de clan zijn als je zo naar haar keek. Nee, dit ging veel te makkelijk worden. Ze leek toch wel op iemand die het niet meer zag zitten dus uiteindelijk zou hij haar een plezier doen. Even een spelletje spelen kon vast geen kwaad toch? Hij lachtte zacht zodra hij haar antwoord hoorde en staarde haar vervolgens strak aan. ''Is dat werkelijk zo?'' Antwoordde hij voor hij zijn klauwen langzaam uitsloeg. Terwijl hij zijn poot iets naar achteren schoof hoorde je zijn scherpe klauwen over de stenen schrapen. Hij haalde even zijn schouders op zodra ze verder ging. Alsof het hem nou iets kon schelen waar hij zich bevond, als er bloed kon vloeien was hij tevreden. ''Zeg je bent wel brutaal voor een scharminkel.'' Merkte hij op voor hij zijn lip optrok en langzaam zijn spieren op begon te spannen. ''En ik hou niet zo van etterbakken met een grote mond. Want ik zal je dit vertellen, het kan me niks schelen wat dit is, niemand zal je hier komen redden. Niemand zal hier zomaar komen, en bovendien hoe wilde jij mij ooit tegenhouden?'' Zijn laatste woorden waren een vraag maar hij zette een pas naar voren met een bijna duistere grijns rond zijn snuit. ''Ik bedoel, komop nou. Alsof jij ook maar een uitdaging zou zijn voor iemand zoals ik.'' Fluisterde hij uiteindelijk, zonder het oogcontact te verbreken.

''Zeg je bent wel brutaal voor een scharminkel.'' De seal-point poes verstrakte. Alles kon nu gebeuren. Haar ogen priemde zich in de riverclanner, die zijn lip optrok. Onder zijn pels zag ze spieren opbollen. ''En ik hou niet zo van etterbakken met een grote mond. Want ik zal je dit vertellen, het kan me niks schelen wat dit is, niemand zal je hier komen redden. Niemand zal hier zomaar komen, en bovendien hoe wilde jij mij ooit tegenhouden?'' Hij had gelijk. Niemand zou haar komen zoeken. Niemand die haar nog kende, behalve als het hoopje vacht in de hoek van de den. De apprentice die nooit daglicht zag. En ze zou niks zien, of doen. Ze kon niks doen, ze had er de kracht niet voor. Als ze nou maar getrained had... Dwalend in haar eigen gedachte had Thistle niet opgemerkt dat de warrior een stap naar voren had gezet. ''Ik bedoel, komop nou. Alsof jij ook maar een uitdaging zou zijn voor iemand zoals ik.'' Nee, zelfs als het hopeloos leek, zou ze iets doen! Ze zou blijven vechten, als de poes die ze vroeger was. Met nieuwe energie ging Thistlepaw staan in een vechthouding. Ze keek hem recht aan, en haar blik werd beantwoord. "Kan zo zijn." Sprak ze. "Maar als Shadowclanner ren ik niet en geef ik ook niet op. Riverclanners, however..." Zei ze honend, Al hing haar leven aan een zijden draadje.

Hij moest zich absoluut inhouden om niet in een spottende lach uit te barsten bij elk van haar reacties. Dit was echter misschien nog vermakelijk voor hem aan het worden. Maar hij kon zich echt niet inhouden zodra hij de nieuwe houding van de poes zag en rolde met zijn ogen. ''Je weet dat je je klauwen ook nog moet uitslaan als je een gevecht wil starten hier.'' Merkte hij bijna terloops op voor hij grinnikte. Alleen met elk woord dat ze sprak veranderde zijn gegrinnik in een luide lach terwijl hij zijn kop schudde en haar aanstaarde. ''Oh mormeltje toch, ik ren niet. De rest misschien wel maar dan ben je helaas toch de verkeerde tegen gekomen. Maar gezien je hier toch niet meer van weg gaat lopen kan ik je net zo goed vertellen waarom ik nooit zal vluchten van welke strijd dan ook.'' Antwoordde hij, zich ook niks aantrekkend van haar als ze zelfs als een reactie gaf. Hij hief zijn brede kop nog iets verder en zwiepte een keer met zijn staart voor hij nog een pas naar haar toe zette. ''Het is een geestelijke instelling namelijk. Kijk van mijn mentor heb ik nooit echt wat nuttigs geleerd, ik ben het buiten de grenzen gaan opzoeken en geloof me. Bloodclanners zullen niet allemaal kunnen tippen aan waar ik toe in staat ben. Alhoewel er natuurlijk wel een aantal zijn met wie ik het zou kunnen vinden.'' Sprak hij, wetend dat ze alle tijd had om aan te vallen. Maar zelfs al zou ze zijn huid kunnen raken door zijn dikke vacht, hij zou geen krimp geven bij pijn.

''Je weet dat je je klauwen ook nog moet uitslaan als je een gevecht wil starten hier.'' Thistlepaw realiseerde zich dat hij gelijk had. Een beetje aarzelend sloeg ze haar nagels uit. ''Oh mormeltje toch, ik ren niet. De rest misschien wel maar dan ben je helaas toch de verkeerde tegen gekomen. Maar gezien je hier toch niet meer van weg gaat lopen kan ik je net zo goed vertellen waarom ik nooit zal vluchten van welke strijd dan ook.'' Haar adem werd gejaagd, zeker ton hij een stap naar voren zette. De poes deed de grootste moeite om niet terug te deinzen. ''Het is een geestelijke instelling namelijk. Kijk van mijn mentor heb ik nooit echt wat nuttigs geleerd, ik ben het buiten de grenzen gaan opzoeken en geloof me. Bloodclanners zullen niet allemaal kunnen tippen aan waar ik toe in staat ben. Alhoewel er natuurlijk wel een aantal zijn met wie ik het zou kunnen vinden.'' Thistlepaw was te nereveus om op zijn woorden te letten. Ze was zo gespannen, met zo veel adraline door haar lichaam. Het duurde dus ook even voor ze weer zou praten. "Z-Ze komen zo zoeken!" Zei ze met een weinig overtuigende stem. "Zo komen er clangenoten, die je inmaken!"

Hij kon wel lachen om haar waardeloze acties, echt wat trainde Shadowclan tegenwoordig nog? Het was doudelijk dat ze niet zo heel vaak in een gevecht had deel genomen anders had hij haar er niet op moeten wijzen dat ze haar klauwen moest uitslaan. Dit zou geen enkele uitdaging zijn, maar toch zou hij niet wegstappen nu. Hij was toch al geen heilige meer dus waarom zou hij zich nog inhouden. Hij werd gehaat en gewantrouwd, zoveel kon het hem echt niet meer schelen. De enige reden die hij had om te blijven was dat gekke kleine kitten wat toch echt van hem was. Verder had hij geen enkele reden meer en de reden die hij erbij had gehad had hem te vaak tegen de haren in gestreken en beliep een gevaarlijk pad door zich steeds meer tegen hem op te zetten. Wat ze nu ook nog zou zeggen, hij zou haar niet vertrouwen daar had ze teveel voor op zijn kop gezet. Hij schoot in de lach zodra ze beweerde dat er zometeen clangenoten van haar kwamen. ''Laat me niet lachen, besef wel dat je het tegen mij hebt. Door mijn toedoen is Firestar overledene n Sunningrocks van Riverclan omdat Thunderclan niet verder durfde te vechten met hun leader weggevaagd. Ik kan een paar nietige warriors wel aan.'' Antwoordde hij koud voor hij langzaam zijn poot ophief en er zo krachtig mogelijk mee uithaalde naar haar kop.

Onderwerp: Re: All I ever wanted was everything