Stranger in the cave

Met snelle passen had hij gevolgd, als de stalker die hij was. Hij had interesse in haar, waarom, kon hem vrij weinig schelen. Hij was een beetje verveeld en misschien kon zij hem daar wel vanaf helpen. Zijn pootjes vlogen sneller dan die van haar, toch was hij nog steeds rustig in zijn gangen. Hij volgde elke beweging zo nauwkeurig, dat het bijna beangstigend leek. Hij zuchtte dan ook even zachtjes toen ze een grot inging. Misschien werd het tijd dat hij maar eens met haar ging praten. Hij zuchtte nogmaals en met een neutrale blik wandelde hij de grot in. Zijn groene ogen gloeiden zachtjes. Hij keek haar recht aan. "Zo ver al," zei hij op een emotieloze toon.

Hij zag hoe ze zich omdraaide. Ze was gespannen, niet op haar gemak bij hem. Dat kon hem nu echt niks schelen. Hij zuchtte even zachtjes bij het zien van haar gespannen houding. Oké dan, dan moest het maar zo he. Iedereen zo zijn zin. "Zo ver al?" Herhaalde ze enkel. Hij knikte. "Ja, je bent al heel ver," zei hij met een scherpe blik op haar. Hij wist niet eens dat ze al zo close was met zijn sibs en dat was eigenlijk iets dat hij ook beter niet wist. beter voor haar en beter voor Wind.

Yeah hahaha xD

"Okidoki dan," mompelde ze dan maar. Hij knipperde enkele keren met zijn ogen en keek toe hoe ze zich half omdraaide. Hij snoof even zachtjes toen ze echter stopte. "Zeg, Lurkingpaw. Ik ken je nauwelijks, dus vergeef me als ik er compleet naast zit. Maar wat is jouw probleem? Ben je me helemaal vanaf het kamp komen volgen? Zo ja, waarom? Je bent nogal creepy en je werkt me op de zenuwen. Dus kan je me asjeblieft een uitleg geven, en me anders gewoon met rust laten?" Hij zuchtte even zachtjes en schudde even zijn kop toen hij zijn ogen even kort had gesloten. Na enkele tellen opende hij zijn ogen terug. "Het kan me niks schelen wat katten van me denken, aangezien ik ook zo mijn meningen heb over katten," zei hij vervolgens. "Die ga ik ook niet rondstrooien, die hou ik voor mezelf," Hij snoof even. "En over dat gestalk," vervolgde hij kort. "Ik was verveeld, ik wilde eens zien wat je ging doen als jonge apprentice,"

Innerghost snoof gefrustreerd toen ze merkte dat er katten weer gewoon van tussen waren gegaan. In dit geval Blackpaw en Lurkingpaw. Ze had al gehoord dat hun geuren de grens hadden overschreden. Innerghost wierp een blik op de dichtstbijzijnde warrior, in dit geval Sinclaw. "Sinclaw, ik wil dat je met me mee gaat om die twee apprentices terug te halen," klonk haar stem, nog net niet geïrriteerd, al voelde ze zich wel zo. Wat was er in Starclans naam met Shadowclan aan de hand. Steeds meer halfbloedjes binnen de clan, steeds meer vriendschappen buiten de clan. Ze kon het gewoon nauwelijks nog bevatten. Ze stond op zodra ze merkte dat Sinclaw er klaar voor was, en vrijwel meteen verliet Innerghost het kamp met de warrior. Zo leidde het spoort van de twee jonge katten richting de Highstones. "Ongelofelijk," klonk haar stem terwijl ze hun weg daar naar toe baande. Het was een flinke reis. Deze twee katten moesten er vroeg van tussen zijn gegaan.
Toen Innerghost bij Mothermouth aankwam kon ze de stemmen van de twee katten al horen. "Laat dat voortaan. Als je me niet mag, prima, de wereld vergaat daar niet van, maar laat me dan ook gewoon met rust." Hoorde ze nog net Blackpaw tegen Lurkingpaw zeggen. Innerghost vernauwde haar ogen en wenkte Sinclaw mee om dichterbij te komen. "Goed, en wie heeft jullie toestemming geven om hier naar toe te gaan?" Klonk haar stem, lichtelijk geïrriteerd en streng, alles behalve zacht en vriendelijk.

"Laat dat voortaan. Als je me niet mag, prima, de wereld vergaat daar niet van, maar laat me dan ook gewoon met rust." Hij knipperde even rustig met zijn groene ogen. "Heb ik dan ooit gezegd dat ik je niet mag?" zei hij op een neutrale toon. "Goed, en wie heeft jullie toestemming geven om hier naar toe te gaan?" Hij keek om en ontmoette de ogen van zijn deputy, Innerghost. Wel meteen zuchtte hij zachtjes, gevolgd door een zwiep van zijn staart en een vernauwing van de ogen. Toch stond er nog steeds geen enkele emotie op zijn gezicht. "Niemand," zei hij standvastig en met sterke stem. "Ik volgde haar, zij kwam naar hier, nog meer vragen?" Bot, ja zeker. "Kom maar op met die straf, heb ik tenminste iets te doen," Het was waarschijnlijk vooral het feit dat er geen interesse in zijn stem klonk dat het bot overkwam, maar goed, wat kon hém dat nu weer schelen.

Dit waren de exacte dingen waar Innerghost zich mateloos aan ergerde. De apprentices van Shadowclan dachten gewoon er lekker op uit te kunnen gaan, dat het leven één groot feestje was. Dat alles maar gewoon kon. Maar zo werkte het clan leven niet, het clan leven moest serieus genomen worden. Dit betekende niet dat er geen lol gemaakt mocht worden. De houding die ze vrijwel meteen van Lurkingpaw toe geworden kreeg beviel haar totaal niet. Ze hief haar kin in de lucht en keek streng op de jonge apprentice neer. "Niemand," was zijn korte, brutale antwoord. "Ik volgde haar, zij kwam naar hier, nog meer vragen?" Kwam er bot en super brutaal uit. Waar was het respect gebleven? "Kom maar op met die straf, heb ik tenminste iets te doen," klonk de stem van Lurkingpaw. Innerghost vernauwde haar ogen en stapte dichter naar de apprentice toe. "Misschien zou je de komende moon weer de nursery in moeten trekken, dan krijg je elke dag een lesje respect toegediend," grauwde Innerghost. Dat leek haar wel een goed iets, ging ze zeker met Shrewstar overleggen. Vervolgens stuurde ze haar blik naar Blackpaw. Dat zei dan geen grote bek opzette, betekende niet dat zij geen consequentie krijgen zou. "En vertel Blackpaw, wie heeft jou er op uitgestuurd om gewoon even naar de Highstones te gaan?" Vroeg ze op directe toon, haar strak aankijkend.

"Misschien zou je de komende moon weer de nursery in moeten trekken, dan krijg je elke dag een lesje respect toegediend," Hij haalde zijn schouders op. Like hell dat hij daar naartoe zou luisteren. Hij werd nog liever overreden door een monster dan dat hij nog een moon in verveling zou slijten. Dan vond hij het leven wel niet interessant genoeg. Toen hij tegen de grond werd geduwd door de kattin-die-dacht-dat-ze-het-was, keek hij haar even met een blik aan die genoeg zei. "Puh, wat een kit," zei hij met een gerol van zijn ogen. Wat een stomme, achterlijke kat was dit zeg. Ze was zo laf dat ze zelf gewoon hem tegen de grond duwde voor geen enkele reden. "En vertel Blackpaw, wie heeft jou er op uitgestuurd om gewoon even naar de Highstones te gaan?" Hij keek even op toen hij de gestoorde kat op hem hoorde lachen. "Niemand Innerghost." Hij zuchtte, dat hij toch al gezegd? Domme katten. "Ze denken alles te kunnen doen en daarmee brengen ze Shadowclan ten schande." Hij zuchtte nogmaals. Dom, zie je wel? "Wat als een andere clankat jullie gevonden had hmm. Denken jullie echt dat jullie dan nog geleefd hadden?'' Even keek hij haar schuin aan. "Dan waren er twee opties voor ons, twee bestemmingen," zei hij met ijskoude stem. "Of we zouden leven of we zouden dood zijn," zei hij op een onverschillige toon. "Jij denkt serieus dat ik dat niet weet?" vervolgde hij. "Ik heb al meerder Windclanners weggejaagd bij de borders en verslaan, ik ken mijn limieten en ik weet wat ik moet doen om ze neer te krijgen, ondanks het feit dat ik geen mentor hebt, dat iedereen me laat vallen. Ik ben anders en ik geef helemaal niks om de risico's die ik onderga om het leven toch wat te geven," zei hij op een ijskoude toon. "Noem me hoe je wil, straf me hoe je wil, maar onthou dat ik altijd en dan ook altijd mijn zin zal doen," Hij vernauwde zijn ogen wat. "Ik heb nooit disipline geleerd, van niemand. Dus op wie ga je de schuld schuiven? Op mij? Op de persoon die verantwoordelijk was voor mijn opvoeding?" Hij snoof even zachtjes. "En jij," hij legde een scherpee blik op de gevlekte warrior. "Waag het niet nog een keer te zeggen dat ik Shadowclan ten schande breng," hij vernauwde zijn ogen wat. "Want ik ben er heilig van overtuigd dat ik mijn ideale beeld volg. Trots, onverslagen en vooral gedreven, zoals Shadowclan hoort te zijn," hij snoof zachtjes. Innerghost had het nog maar net gezegd, op een soort van bijeenkomst. Waar ze had gezegd dat ze trots moesten zijn, sterk. Hij zou dat ook zijn. Hij was kalm, rustig en helemaal niet geïnteresseerd in wat er zou volgen na zijn woorden. Hij gaf er echt niks om en ze mochten het weten ook. Hij was een kat zonder opvoeding en een mentor die hem achter had gelaten voor de rang van Medicine Cat. Hij was ongetemd en zou alleen maar luisteren naar die die het verdienden. Hij was niet een deurmat, niet iemand die je omver kon lopen. Ze mochten dat duidelijk weten. Iedereen.

Sinclaw gaf Lurkingpaw op zijn lazer en Innerghost knikte op haar woorden. De brutaliteit die Lurkingpaw echter uitsprak maakte haar kwaad. ze liet de kater echter uitspreken. "Sinclaw, ga van hem af," miauwde ze rustig. "Noem me hoe je wil, straf me hoe je wil, maar onthou dat ik altijd en dan ook altijd mijn zin zal doen," waren de woorden van Lurkingpaw. Vervolgens wende Lurkingpaw zich tot Sinclaw. Innerghost liet hem weer uitpraten en richtte nu haar felle blik op de apprentice. "Lurkingpaw, ben jij je er van bewust dat je spreekt als een rogue? Je leeft in een clan, een clan waar respect en de mogelijkheid om je aan te passen aan je omgeving en de warrior code van groot belang is," miauwde ze terwijl ze hem aan keek. "Ik zie een goede warrior in jou, maar dan moet jij je er ook naar gedragen. Dat je momenteel geen mentor hebt moet geen probleem zijn, want er zijn altijd nog trainingsgroepen waarin je deel kan nemen, echter vraagt dit om zelf-discipline," vervolgde ze. "Dus gedraag je naar de Shadowclan kat die je bent, en niet als een rogue. Onthou dat zowel Shrewstar als ik geen rogues in onze clan verwelkomen," siste ze. Lurkingpaw had geluk dat hij nog maar een jonge apprentice was met een veel te grote bek, anders was hij allang uit de clan getrapt.

Ze mocht van geluk spreken dat die gevlekte demon van hem afkwam, anders had er vannacht iemand erge last van wonden, en hij zou niet diegene zijn. "Lurkingpaw, ben jij je er van bewust dat je spreekt als een rogue? Je leeft in een clan, een clan waar respect en de mogelijkheid om je aan te passen aan je omgeving en de warrior code van groot belang is," Hij keek haar aan met ogen vol achterdocht, zoals altijd, geen respect dus. "Ik zie een goede warrior in jou, maar dan moet jij je er ook naar gedragen. Dat je momenteel geen mentor hebt moet geen probleem zijn, want er zijn altijd nog trainingsgroepen waarin je deel kan nemen, echter vraagt dit om zelf-discipline," ratelde ze maar af. "Dus gedraag je naar de Shadowclan kat die je bent, en niet als een rogue. Onthou dat zowel Shrewstar als ik geen rogues in onze clan verwelkomen," Hij knipperde even met zijn ogen. "Zelf-discipline? Zoals respect?" zei hij met een neutrale stem. Daarna schudde hij kort zijn kop met een zucht. Hoe vaak zouden ze nog die fout gaan maken. "Als hij zo blijft spreken denk ik dat Shrewstar zelfs wel een uitzondering wil maken en een apprentice er uit wil smijten." Hij keek even schuin naar de warrior. "Alsof jij dat kan voorspellen," zei hij terwijl hij even zijn blik terug naar Inner verplaatste. "Alsof jij ooit kan weten wat mijn bedoelingen zijn," niet veel, dat was vast duidelijk, maar toch wel voor hem. Niemand zou het ooit kunnen begrijpen, dat was al lang duidelijk.

{Sorry voor de laatheid ;x;}