Stilte

Ashpaw schudde zich uit en keek op toen Raindrop hem een vraag stelde. 'Wil je iets vertellen over de muizen en hoe je ze gevangen hebt? Ik moet je vorderingen wel bijhouden hé,' lachte Raindrop vrolijk. Ashpaw grijnsde terug en rekte zich uit, hij kreeg het alweer wat warmer en hij ging op zijn mosbedje liggen. 'Ik wist dat hier muizenholen in de buurt waren, dus daar ben ik als eerste heen gegaan, ik wist zeker dat de jongen in hun nest waren, ze kunnen nog niet tegen dit weer. Daarna heb ik het hol uitgegraven,' Hij liet even zijn modderige poot zien. 'En de muisjes eruit gehaald, ze hebben niet geleden, ik heb er zo snel mogelijk een einde aan gemaakt,' Miauwde hij trots over wat hij gedaan had. Hij likte nog even zijn snorharen af omdat er nog kleine stukjes vlees aanhingen en spon tevreden. Hij keek met een vrolijke blik op naar Raindrop. 'En jij dan?' Miauwde hij, 'Heb je je verveeld toen ik weg was?' Er zat een licht plagerige ondertoon in zijn stem maar hij was nog altijd heel erg bezorgd. Even keek hij naar buiten naar de regen die rustig neertikte. 'Het wordt in ieder geval al beter, de lucht is lichter,' Miauwde hij. 'Het zal niet zo heel lang meer duren voordat het droog is.' Hij vouwde zijn voorpoten onder hem en maakte het zich gemakkelijk in zijn mosnestje. Hij keek even voor de zekerheid naar Raindrop of zij ook comfortabel lag.

'Ik heb er snel een einde aangemaakt.' Raindrop luisterde vrolijk naar Ashpaw. Hij kon goed vertellen. 'En jij dan, heb je je nog verveeld toen ik weg was?' vroeg hij nieuwsgierig. 'Nee hoor, ik heb een beetje uitgerust. Maar ik ben wel blij dat je terug bent.' vertelde ze hem. Ze lag comfortabel, en hoopte dat Ashpaw snel op zou drogen. In een opwelling liep ze naar hem toe en likte zijn vacht een beetje droger. 'Je moet geen kou vatten.' zei ze beslist. 'Mijn eigen redder later verkleumen. Dat kan ik niet toelaten hoor.' Samen staarden ze naar de regen. Raindrop wist nu waarom ze ernaar vernoemd was, nu ze hier zo lag. Zij was net zo grijs als de lucht, met af en toe wat wit. Zelf voelde ze de aantrekkingskracht van de regen sterk; het was zo mooi het te zien vallen. Regen en zonneschijn zorgden voor een regenboog. Haar moeder had haar altijd verteld; als je een partner vind die jou zonneschijn is, worden je kittens regenboogjes! Raindrop hoopte dat ze ooit zo iemand tegen ging komen. Maar Ashpaw, ook al was ze niet verliefd op hem, was ook een zonnestraaltje voor haar. Ze keek even zijn kant op, hij was ingeslapen. Liefdevol gaf ze hem nog een likje, liep terug en ging op haar mosbed liggen. In een paar seconden sliep ook zij een droom met zon en regen, vriendschap en wederzijdse zorg.

Ashpaw luisterde met een vrolijke trek op zijn gezicht naar haar verhaal. Ze was blij dat hij terug was! Hij voelde zich daar vreemd genoeg gelukkig door, hij vond het fijn dat iemand hem mistte als hij weg was. Dat gaf hem het gevoel dat hij niet zo alleen was. Hij lette even niet op Raindrop. Hij miauwde even tegenstribbelend en spartelde even met zijn achterpoten toen Raindrop hem droog begon te likken. 'Mijn eigen redder later verkleumen. Dat kan ik niet toelaten hoor.' Miauwde Raindrop rustig. Hij miauwde nog even zielig, 'Ik verkleum niet,' Zijn vacht begon altijd te pluizen als het droog werd. Hij legde het snel met zijn pootje plat voordat Raindrop het zag, of tenminste, hij hoopte dat ze het niet zag. Hij keek naar de regen en daarna even naar Raindrop, waar zou ze aan denken? Misschien vond ze de regen gewoon fijn om te zien, het was inderdaad wel rustgevend, dat zachte tikken. Misschien zelfs wel.. slaapverwekkend. Hij opende zijn kaken en een luid gegaap kwam vrij. Hij smekte even een paar keer en krulde zich toen op in zijn nest. Hij was moe geworden van de drukke maar ook leerzame dag. Hij viel langzaam inslaap en krulde zich nog wat extra op om het warm te krijgen. Even voelde hij nog een likje over zijn kop, maar die haalde hem niet uit zijn droom waarin hij een warrior was die zijn clan goed beschermde en waar iedereen trots op was. Hij sliep met een glimlach op zijn gezicht.

Gaaap! Wat heb ik lekker geslapen! Hé, wacht! O, ja ik ben in een grot. Is Ashpaw er? Een net wakker geworden Raindrop (zo dat is snel) keek om zich heen. Gelukkig, Ashpaw was er nog. Misschien zou hij zo wakker worden. Hij lag heel schattig opgekruld, met een grote glimlach op zijn gezicht. Hij was zo vertederend. Raindrop keek naar buiten. Gelukkig! De regenbui was geslonken tot een paar spikkeltjes. Ze wilde opstaan en naar buiten, maar ze wilde Ashpaw niet ongerust maken. Dus stond ze op, liep een rondje en nog een, en nog een, tot ze duizelig neerplofte op haar mosbedje. Ze zou wel op Ashpaw wachten. Hij bewoog iets in zijn slaap, alsof hij jaagde. Goede houding! besloot Raindrop. Hij leerder het snel. Ze hoopte dat hij lekker sliep, en wilde hem niet wekken. Dus deed ze maar of ze zelf nog sliep, om de neiging te gaan rennen te onderdrukken.

******************
Poot voor poot stapte Ashpaw vooruit, hij was nu in zijn droom een stuk gegroeid en hij was aan het jagen. Hij had al een muis gevangen maar dat was niet genoeg om de clan te voeden. Hij keek naar een vink hoog in de boom, als een onverschrokken warrior klom hij de boom in, de takken waren stevig en sterk, geen van allen braken door. De vink kwam steeds dichterbij en hoorde hem niet. Met een goedgemikte sprong lande hij op de vink en beet hij hem dood. Trots voelde keek hij omhoog naar de strakblauwe hemel boven hem en liet de zon zijn vacht verwarmen. Plots voelde hij de tak niet meer onder zijn poten, deze was verdwenen. Hij wou zich vastklampen aan de boom maar die was ook verdwenen. Hij viel dieper en dieper in een zwarte diepte....
******************

Naar adem happend schrok Ashpaw wakker, zijn ogen wijd open gesperd van angst. Met platgelegde oren keek hij angstig om zich heen. Hij probeerde op adem te komen en het angstige gevoel kwijt te raken. Langzaam kalmeerde hij weer en hij begon te merken waar hij was. Hij kwam voorzichtig omhoog uit zijn, zou Raindrop gemerkt hebben dat wakker geschrokken was? Hij dacht terug met gemengde gevoelens, wat begonnen was als een geweldige droom, eindigde in een nachtmerrie.

Ashpaw schrok bijna gillend wakker. 'Ashpaw? Ashpaw! Wat is er? Heb je een nachtmerrie gehad?' Raindrop snelde naar hem toe, en ging naast hem liggen. Zijn hartje bonkte in zijn borstkas. 'I-ik droomde...' stotterde Ashpaw 'over de vink en de takken en de tak brak...' hij was in paniek. Raindrop suste hem. 'Alles is goed, Ashpaw. Kijk me aan. Het was maar een droom. Volgende keer breekt de tak niet door, en ik zal er altijd bij zijn. We zijn er voor elkaar, we hebben elkaar gered.' Raindrop zweeg, en voelde blij dat zijn hartje rustiger ging kloppen. Ze bleef dicht bij hem liggen en keek in zijn blauwe ogen, proberend hem gerust te stellen. Ashpaw was grotendeels gestopt met trillen. 'Als je maar niet ziek bent!' zei Raindrop plotseling bezorgd. 'Van die regen vannacht. Nee, dat is mijn schuld! Ashpaw, voel je je ziek? Misselijk? Duizelig? Ik ga kruiden zoeken!' Raindrop stond op en wilde weglopen. Zou Ashpaw haar tegenhouden? Haar poot deed al veel minder zeer.

Voorzichtig maar keek Ashpaw omhoog naar Raindrop. 'Maar het leek zo echt..' Miauwde hij zachtjes en hij keek naar zijn poten. Hij beefde nog steeds. Hij was bang, echt bang, wat als het de volgende keer echt is en geen droom. Raindrop probeerde hem nogsteeds te overtuigen dat de tak de volgende keer niet zou breken. Hijzelf was niet zo overtuigt en dat was duidelijk te zien aan zijn ogen. Maar toch voelde hij zich getroost door Raindrop. Hij legde zijn kop even op zijn poten en sloeg zijn staart om zich heen. Geschrokken keek hij op toen Raindrop suggereerde dat hij ziek was. 'Ik ziek? Ik ben gewoon een beetje moe en koud meer niet hoor..' Miauwde hij voorzichtig, hij wou niet dat Raindrop zich bezorgd om hem ging maken terwijl er volgens hem niks aan de hand was. 'Raindrop kom terug er is echt niks!' Miauwde hij met een zachte stem. Hij was moe, alsof hij echt de hele nacht had zitten springen rennen en jagen, misschien had hij dat ook wel gedaan. Zou hij hebben slaapgewandeld? Hij schudde zijn kop even en likte langs zijn poot. Hij wachtte af wat Raindrop ging doen, ze ging toch niet echt kruiden halen? Nee toch? Hij haatte de smaak van kruiden dus hij hoopte van niet.

'Raindrop, kom terug! Er is echt niets.' hoorde ze zachtjes achter zich. Ze keek in de grote ogen van een smekende apprentice. 'Maar Ashpaw, als je wat hebt...' Ze liet zich overhalen. 'Oke dan, maar als het erger wordt dan ga ik echt kruiden halen!' Ze kwam terug, maar keek resoluut. 'Volgens mij ben je nog moe van die droom. Ga nog maar wat slapen.' Ashpaw keek wat aarzelend. 'Ik beloof plechtig dat ik hier zal blijven, niet zal gaan jagen, of kruiden halen en niet weg zal gaan voor jij dat doet.' Dat leek hem tevreden te stellen. Toen gaapte Ashpaw onmerkbaar, krulde zich op en viel zo weer in slaap. Raindrop miauwde tevreden 'Welterusten Ashpaw.' Ze liep terug naar haar eigen mosbedje en staarde naar buiten. De regen was overgegaan in zacht spikkelen. De krauwen op de muur probeerde ze te negeren. Hadden ze Ashpaw hier echt opgesloten? Hij scheen er niet over te willen praten. Nou ja, het was vast niet fijn geweest, alleen in zo'n grot, zo jong nog. Raindrop hoopte dat hij snel wat warmer zou worden, hij was nog steeds koud van de regen van gisteren. Hij was toen helemaal doorweekt! Dat was niet goed. Maar hij keek gelukkig niet ziek, die katten hadden zo'n koorstige glans in hun ogen. En hij dacht nog helder na. Haar gedachten vielen even stil. Raindrop merkte dat ze zelf ingedommeld was tot ze Ashpaw hoorde woelen in zijn slaap. Het was waarschijnlijk dezelfde droom. Zonder er helemaal over na te denken liep Raindrop naar Ashpaw toe, ging naast hem liggen en legde haar staart om hem heen. Ook gaf ze hem een paar likjes, en bleef tegen hem aanliggen tot hij niet meer woelde en rustig sliep. Glimlachend keek ze naar de jonge kater. Het zou allemaal wel goed komen.

Ashpaws ogen kregen weer even een paniekerige glans toen Raindrop voorstelde om weer te gaan slapen. Opnieuw gaan slapen? Dan zou hij misschien weer in de klauwen van de duisternis van zijn nachtmerrie vallen.. Hij wou niet opnieuw slapen. 'Ik beloof plechtig dat ik hier zal blijven, niet zal gaan jagen, of kruiden halen en niet weg zal gaan voor jij dat doet.' Miauwde Raindrop bemoedigend. Ashpaw aarzelde nog even maar ging daarna weer liggen. Hij vertrouwde Raindrop, als hij wakker zou worden zou alles veilig en goed zijn. Voorzichtig krulde hij zich weer opnieuw op en sukkelde hij weer in slaap. Zijn staart om zich heen gekruld en zijn poten onder zijn lichaam verstopt.

*************
Fladderende vleugels, krakende takken. Alles was duister om hem heen. Hij zag niks, hij voelde alleen krakende takken onder zijn poten en hij rook en voelde alleen vink. Hij jammerde paniekerig, waar was hij? De tak bewoog onder zijn poten en hij klampte zich vast, vervuld van angst dat de tak zou breken. Waar was Raindrop? Ze zou toch bij hem blijven? Hij probeerde voorzichtig met zijn poot een andere tak te vinden maar voelde alleen maar open lucht. Plots veranderde zijn droom en werd hij omhuld met warmte. Hij stond weer op de grond, veilig en wel. De warme zon scheen op zijn pels..
*************

Langzaam opende Ashpaw zijn ogen en knipperde een paar keer tegen de zonnenstralen die de kleine grot binnenschenen. Hij zag dat Raindrop om hem heen gekruld was. Dankbaar keek hij haar aan, niet wetend of ze door had dat hij wakker was. Voorzichtig legde hij zijn kop weer neer, wachtend op een reactie van Raindrop.

Donker.. Waar was ze? Ze zat vast, modder! Het zoog haar naar beneden. Ze moest los komen, ze wilde niet dood, niet in de modder. De verraderlijke modder. Nee! Raindrop probeerde zich los te trekken. Wat was daar? Ashpaw verscheen voor haar, met een tak. 'Niet doen, Ashpaw! Ik wil niet dat jij ook vast komt te zitten...' De modder liet haar los, met een zuigend geluid en pijn. Het volgende moment lag ze in een grot. Wakker. Raindrop zuchtte zachtjes. Ze zag Ashpaw naar haar kijken. Ze had hem toch niet gewekt? Hij zag er niet gewekt uit, eerder vrolijk en uitgerust. 'Goedemorgen Ashpaw.' miauwe Raindrop. 'Lekker geslapen?' Zelf stond ze op en begon zichzelf te likken. Het was een gewoonte. Een vrolijke zon scheen de grot binnen. Het stemde haar blij. Ashpaw was ook begonnen met zich wassen. Raindrop keek hem vrolijk aan. 'Ik ben zo blij dat je deze grot kende.' Haar poot deed bijna geen zeer meer.

Ashpaw legde zijn oren plat toen hij merkte dat Raindrop een nachtmerrie had. Waar was ze bang voor? Ze is een groot warrior, vond hij. Hij dacht zwijgend na over wat hij ging doen maar daarna gaf hij haar zo goed en kwaad als het lukte een geruststellend kopje. Hij merkte op dat Raindrop wakker werd, oeps, zou ze boos op hem zijn? Nee ze was niet boos, gelukkig. 'Goedemorgen Raindrop,' Miauwde hij terug en hij boog zijn kop ietsjes uit respect. 'Lekker geslapen?' Vroeg Raindrop vriendelijk aan hem. Ashpaw twijfelde even, zou hij vertellen dat hij alweer een nachtmerrie had? Nee, dat zou haar een schuldgevoel geven, hij wou haar geen schuldgevoel geven, dus hij knikte. 'Als een roos,' Miauwde hij, al wist hij dat dit niet de waarheid was. Hij vond het niet leuk om tegen haar te liegen maar had hij een keus? Hij wou haar niet bezorgder maken dan dat ze al was. Hij wou haar even niet aan kijken dus hij likte snel langs zijn poot en wreef die langs zijn kop. Zo begon hij zichzelf grondig te wassen. Eerst zijn oren, daarna zijn wangen en daarna zijn poten en staart, de rest van zijn lichaam kwam wel een andere keer. 'Ik ben zo blij dat je deze grot kende.' Ashpaw keek behoedzaam op van die woorden, hij was er op dit moment wel blij mee dat hij de grot kende maar eigenlijk wou hij dat hij de grot nooit had gekend. 'Ja Raindrop,' Miauwde hij zachtjes en hij ging weer verder met het wassen van zijn staart. Het viel hem wel op dat haar poot niet meer zo pijnlijk leek, daar was hij blij om, dan konden ze vandaag terug naar het kamp.

Ashpaw keek nogal gepijnigd. Raindrop voelde zich even stom, ze deed hem pijn. Maar verleden was verleden, daar kon zij toch niets aan doen? Nou ja, ze ging erop letten wat ze zij. Natuurlijk had hij niet echt lekker geslapen, maar ze ging hem niet beschuldigen van liegen. Dat had geen zin. Kom op zeg, het was niet eens echt liegen. Hij was gewoon een beetje erg geschrokken van de val, dat is normaal. Ze wenste dat ze terug konden naar die ongedwongen gesprekken van eerst. Maar dat moest weer groeien, hoopte ze. Deze grot was niet de beste plaats voor Ashpaw. Ze zouden snel terug gaan naar het kamp, bedacht ze. Raindrop besloot er vaker met Ashpaw op uit te gaan. Het was gezellig, en hij was leergierig. Ze wilde hem trouwens niet alleen laten bij bomen, niet omdat hij het niet kon, nee hij kon het heel goed, maar het duurde even voor je over de angst heen was als je eenmaal gevallen was. Ze zou zelfs met hem mee gaan als ze een Elder was; het kon haar niets schelen zolang Ashpaw maar veilig was. Natuurlijk ging ze hem niet stalken. Dat had geen nut, nee hij moest de wereld zelf verkennen. Maar bomen zouden even met begeleiding zijn.

(sorry dat ik als een soort moeder klink )

Ashpaw keek voorzichtig op naar Raindrop, zou ze op hem afgeknapt zijn zoals vele anderen? Of zou ze vaker met hem erop uit willen gaan? Hij hoopte het laatste want het was erg gezellig met haar. Even keek hij naar buiten, het was gestopt met regenen en de zon scheen eindelijk, dat was al een hele opluchting, het was buiten een stuk veiliger als het goed weer was. De wereld.. zag er zo onschuldig uit, besefte hij. Zou Raindrop gelijk hebben gehad? Was er geen goed en kwaad? Hij dacht terug aan de gesprekken die ze hadden gehad. Voorzichtig keek hij op, hij besloot Raindrop een vraag te stellen, benieuwd of ze erop in ging. 'Zeg Raindrop.. Ik begrijp het als je niet wil antwoorden maar..' Hij aarzelde even maar miauwde daarna voort, 'Denk jij dat Starclan gebeurtenissen op deze wereld kan beheersen?' Voorzichtig en hoopvol keek hij op, hopend dat Raindrop zou reageren. Zouden ze weer filosofische gesprekken kunnen houden? Zijn staartpunt sloeg nerveus heen en weer en zijn snorharen trilden afwachtend. De spanning was om te snijden. Hij voelde zijn mond droog worden toen Raindrop stil bleef, zou ze het er niet over willen hebben? Zou hij het verpest hebben? Hij legde zijn oren iets achteruit.

De stilte werd verbroken. Ashpaw sprak, zachtjes en onzeker, maar hij vroeg haar wat. 'Zeg, Raindrop, ik begrijp het als je niet wil antwoorden, maar... denk jij dat de Starclan gebeurtenissen op deze wereld kan beheersen?' Raindrop dacht er even over na. Ashpaw legde zijn oren naar achteren. 'Ik heb geen idee eigenlijk. Maar ik denk dat ze niet echt de gebeurtenissen beheersen maar eerder de katten die het doen. Met gevoelens enzo. Denk jij er ook zo over, of anders? Jouw mening is interessant.' antwoordde Raindrop eerlijk. De zon scheen heerlijk op haar gezicht, maar ze draaide zich om om Ashpaw aan te kijken. 'De Starclan is vast machtig, als ze in de sterren te zien zijn. Zouden ze in de toekomst kunnen kijken? Maar de toekomst verandert als je ernaar kijkt...' Raindrop zweeg, nadenkend, en wachtend op Ashpaw's reactie. Ze had zin in een goed gesprek met iemand die er serieus over nadacht. 'Enne, zou je vaker met mij op stap willen? Het was leerzaam, voor mij ook.'

Ashpaw spitste zijn oren geboeid en knikte zwakjes. Zijn staart punt sloeg rustig en weer om daarna tot rust te komen langs zijn witte nu schone pootjes. Voordat hij begon met praten haalde hij voorzichtig de kruiden van zijn nagels af. Ze zaten er nu al lang genoeg om vond hij. Hij kneep even een oog dicht van de scherpe smaak die zijn tong pijnigde. Hij trok even een gezicht en wreef zijn poot even langs zijn tong. Nu een poot vrij was, klapte hij zijn nagels uit. Even klapte hij ze verrast in en uit, ze deden geen pijn meer. Hij keek Raindrop dankbaar aan en haalde met zijn nagels voorzichtig de rest van de kruiden eraf. Even schudde hij zijn zilverkleurige cyperse vacht uit en knipperde hij een paar keer met zijn ogen. Hij keek naar buiten naar het zonlicht dat door de wolken naar beneden viel en stralen de grond bereikte. Hij sloot zijn ogen even genietend en ademde diep in en uit. Met een vrolijke uitdrukking op zijn gezicht 'Ik denk dat Starclan het aanvoelt dat er iets gaat gebeuren, daarom sturen ze prophecy's naar medicijnkatten en leaders want anders zoudejn ze wel preciezer vertellen wat er ging gebeuren, en niet in raadsels. Al zou je dan wel de toekomst veranderen...' Miauwde hij eerlijk. Hij keek Raindrop nogsteeds van over zijn schouder aan en draaide zich nu helemaal naar haar om. 'Enne, zou je vaker met mij op stap willen? Het was leerzaam, voor mij ook.' Vroeg Raindrop aan hem. Ashpaw dacht er even over na maar hij keek blij op van die woorden. 'Heel graag!' Miauwde hij enthousiast, 'maar.. we gaan geen bomen klimmen toch?' Vervolgde hij aarzelend. Hij had nog steeds nare herinneringen en angstgevoelens van de laatste keer dat hij dat gedaan had. Al zou Raindrop hem dan wel toch gaan helpen? Vast wel, ze was daar aardig genoeg voor. Hij tilde zijn poot op en likte er langs. Dit herinnerde hem onverbeterlijk aan de kruiden die er eerst omheen hadden gezeten en hun sporen hadden achtergelaten. Opnieuw teisterde de scherpe smaak hem en dat was duidelijk aan zijn gezichtsuitdrukking te zien. Hij krulde zijn bovenlip even in de hoop de smaak kwijt te raken. 'Kunnen kruiden ook lekker smaken?' Miauwde hij met een nog steeds vertrokken gezicht. Hij liep langzaam naar buiten, blij om de kleine grot achter zich gelaten te hebben. Hij strekte zijn poten even en rekte zich uit. Zijn mond opende zich en een luide gaap kwam er uit voort. Hij knipperde weer een paar keer met zijn oren en veegde zijn poot even langs zijn oor.

'Ik denk dat ze daarom prophecy's sturen, en het niet helemaal weten.' Raindrop keek nadenkend even omhoog. 'Ja, dat zou heel veel verklaren. Misschien is de toekomst er wel om veranderd te worden, want ieder kiest zijn eigen pad. We hebben misschien wel bestemmingen, maar wijzelf kiezen er één.' Ondertussen haalde Ashpaw de kruiden van zijn poot af. Hij klapte zijn nagels verrast in en uit. 'Misschien zijn de kruiden er ook wel met een reden. Zouden landschap en natuur een reden hebben om te bestaan? Om levens te beïnvloeden, of bestemmingen vast te leggen?' droomde ze hardop verder. Ze hoorde in haar zwijgperiode Ashpaw antwoord geven op haar andere vraag. 'Heel graag!' Hij keek ontzettend blij, en haar hart smolt. 'Maar... geen bomen meer klimmen he'?' 'Nee, gekkie! Alleen misschien ooit in hele kleine stapjes, ooit zal jij een vink vangen! Dat weet ik zeker.' Raindrop was blij met zijn antwoord, ze was bang dat hij na haar onacceptabele zwakte en paniek op haar zou zijn afgeknapt. Dat was dus blijkbaar niet het geval. In gedachten dankte ze de Starclan. 'Kunnen kruiden ook lekker smaken?' vroeg hij, met een vies gezicht. Raindrop schoot ervan in de lach. 'Tuurlijk. Als we nu even gaan wandelen? Dan wijs ik er een paar aan. Die verdrijven gelijk de vieze smaak.' Ashpaw rekte zich uit. Raindrop moest ook een gaap onderdrukken, hoewel ze redelijk geslapen had. Zou Ashpaw naar buiten willen voor kruiden?

'Zouden landschap en natuur een reden hebben om te bestaan? Om levens te beïnvloeden, of bestemmingen vast te leggen?' Miauwde Raindrop dromerig. Ashpaw keek op en moest onwillekeurig glimlachen van haar reactie. 'Ik denk dat we in balans leven met de natuur en het landschap, wij kunnen niet zonder hen, maar andersom waarschijnlijk ook niet..' Miauwde hij voorzichtig, 'Ik denk dat de tweebenen dat niet denken,' Hij trok een vies gezicht bij de gedachten aan het donderpad aan de grens met Thunderclan. Hij haatte donderpaden, ze stonken en monsters waarden er rond. Zelfs ervaren warriors moesten oppassen voor monsters. Hij persoonlijk bleef liever uit hun buurt, maar hij wist zeker dat meerdere katten deze voorkeur met hem deelden. Hij keek Raindrop voorzichtig aan, 'Ooit zal jij een vink vangen' Miauwde Raindrop optimistisch. Ashpaw legde zijn oren achteruit, 'Maar ik heb een vink gevangen Raindrop.. toch?' Miauwde hij voorzichtig en hij keek haar onzeker aan, was ze het vergeten? Of had hij het fout? Hij wist toch zeker dat hij een vink had gevangen. Hij maakte onwillekeurig een opmerking over de kruiden die zijn poten nog steeds vies deden smaken en Raindrop bood aan om hem wat kruiden te laten zien die lekker zouden smaken. Iets vrolijker keek hij op en knikte hij. Voorzichtig maar sierlijk stond hij op en liep met staartzwiep naar Raindrop toe. 'Gaan we?' Vroeg hij voorzichtig, hij kon niet zonder Raindrop vertrekken. Uit gewoonte wou hij weer langs zijn poot likken maar hij weerhield zich ervan op het laatste moment, hij wou niet een nieuwe golf van vieze smaak in zijn bek hebben.

'Maar, ik heb toch een vink gevangen?' 'Ja, natuurlijk! Zo bedoelde ik het niet, hoor, ik bedoelde, zonder angst volgende keer.' Ze hoopte dat ze hem niet beledigd had. Maar met een staartzwiep liep hij op haar af. 'Gaan we?' 'Tuurlijk!' Samen liepen ze naar buiten. Ashpaw leek genezen, maar weigerde zijn poten te likken. Raindrop keek rond, vroeger als kitten had ze altijd kruiden getest op smaak. Sommige waren heerlijk, andere... daar had ze het maar niet over. 'Kijk, die plant met die slanke blaadjes, van ongeveer 10 centimeter, dat is citroentijm. Heeft een heel frisse smaak. Proef maar eens.' Ze nam zelf ook een blaadje, hopend dat Ashpaw het ook lekker zou vinden. Ze voelde zich in haar element. 'En daar is bieslook! Is erg lekker, vooral naar een regenbui. Aah, peterselie, dat smaakt lekker zoet volgens mij.' Zo liepen ze verder, planten aanwijzend en proevend. Ashpaw begon de vieze smaak al een beetje kwijt te raken. Hopelijk ook de angstige gedachten. Toen zag ze vanuit haar ooghoek een beetje bont. Even drong de betekenis ervan niet tot haar door, maar toen grijnsde ze. 'Maar geen kruid gaat boven muis!' fluisterde ze. Raindrop liet zich onbewust in sluiphouding zakken, het ging als vanzelf. Ze sloop naar de muis toe, zachtjes maar vastbesloten. Haar bewegingen waren sierlijk en trefzeker sloop ze steeds dichterbij. De wind streelde door het gras en aaide haar vacht. De muis zat, zich niet bewust van het gevaar, te wassen. We leven in harmonie met de natuur. Wij hebben het nodig, maar het ons ook. Hoe ironisch, op dit moment, bedacht Raindrop. In luttele seconde na die gedachte zette ze zich af en sprong. De muis had geen kans.

Poot voor poot, haast sluipend liep hij achter Raindrop aan, alsof hij bang was dat er zomaar een aanvaller uit de struiken kon springen. Hij zorgde nauwlettend voor dat hij Raindrop niet uit het oog verloor. Wantrouwig keek hij naar de kruiden die ze keer op keer aanwees, maar de meeste weigerde hij te proeven. Hij vond het maar niks , zeker na die kruiden die hij net gegeten had. Als de plant er niet vreemd uit zag, nam hij soms een hapje en was er dan blij mee, want de vieze smaak in zijn bek begon langzaam weg te ebben. Door dennennaalden gefilterd zonlicht scheen op zijn nog door vocht glanzende vacht. Hij draaide met zijn oren en keek vragend naar Raindrop terwijl ze in de struiken verdween. 'Waar ga..' Begon hij, maar al snel viel hij stil. Wie weet had Raindrop stilte nodig. Hij hield zich wat lager bij de grond, zijn staartpunt bewoog nerveus heen en weer. Hij zette zijn oren overeind en knipperde een paar keer met zijn heldere ogen toen Raindrop met een muis terug kwam. 'Mooie vangst,' Miauwde hij vrolijk. Hij kwam overeind en schudde zijn vacht overeind. Hij schrok, zijn vacht begon opnieuw te pluizen, snel likte hij het weer plat. Hij mopperde binnensmonds op zijn vacht, maar keek weer overeind, lichtelijk beschaamd door de pluizige plukken vacht.

'Mooie vangst!' De vrolijke woorden kwamen haar tegemoet terwijl ze met de muis in haar bek de bosjes uitkwam. Ashpaw schudde zich even, maar zijn vacht pluisde. Hij scheen zich ervoor te schamen. Raindrop lachtte. 'Die pluisjes zijn schattig, ik zou je wel kunnen knuffelen!' miauwde ze. Maar daarna werd ze weer wat serieuzer. 'Dat gaat snel over, volgens mij komt het gewoon door de vochtige nacht gisteren.' Zelf begon ze als in een impuls zelf haar vacht te likken. Die was ook niet zo glad als altijd. 'Wil jij ook nog oefenen met muizen vangen of zullen we ergens gaan zitten?' Stelde Raindrop voor. Zelf had ze in beide dingen wel zin; jagen was spannend en leerzaam, en ergens zitten en kletsen was leerzaam voor haar eigen ideeën, niet zozeer voor lichamelijk nut. Raindrop keek even naar Ashpaw. De dennennaalden boven hen filterden het licht en lieten het uiteenvallen in een prisma van stralen. Die stralen weerkaatsten enigzins op Ashpaw's vacht, een mooie, nu een beetje pluizige, grijze vacht. Door zijn grote blauwe ogen zag hij er heel onschuldig en ook schattig uit. Als jager bleek het tegendeel; snel en onverbiddelijk kon hij op een prooi springen, met uitgekiende precisie. Raindrop voelde de zon op hun beiden neerschijnen, de warmte was heerlijk. Haar poot deed nauwelijks nog zeer. Het leek of ze opnieuw begonnen was met leven.