Stilte

'Het is een fijn idee dat mijn moeder nog over me waakt.' Miauwde Raindrop, ze wou het niet laten merken, maar Ashpaw bespeurde duidelijk tranen in haar ogen. Hij legde zijn oren achteruit. Raindrop glimlachte nu wel, maar die glimlach was duidelijk niet gemeend. Meer om verdriet te verbergen. Zijn staart gleed zachtjes over de grond en maakte een subtiel geluid toen hij hem om zijn nu schone witte pootjes vouwde. Hij werd weer onzeker. Misschien moest hij hier maar niet meer met Raindrop over praten, ze werd er immers verdrietig van! Hij vond het geen fijn idee dat hij Raindrop verdrietig maakte, het deed hem zelfs pijn. Misschien moest hij niet meer nadenken over dit soort dingen. De meeste katten dachten hier niet eens over na, of ze wouden er niks van horen. Toch vond hij het niet leuk dat hij deze gesprekspartner dus ook ging verliezen. Hij luisterde nog even naar wat Raindrop verder vertelde. 'Het is een complex onderwerp. En een raar idee dat er later misschien wel iemand rond loopt met hetzelfde karakter als jij.' Raindrop eindigde met die woorden en wachtte op antwoord. Maar Ashpaw stond in een tweestrijd. Moest hij er wel op in gaan? Dat Raindrop tranen in haar ogen kreeg had veel indruk op hem gemaakt. Hij bleef even aarzelend stil en zocht naar een uitweg. Hij gebruikte al zijn zintuigen, maar hij zag niks, hij hoorde niks, voelen had hij niet zo veel aan, proeven ook niet. Dus gebruikte hij zijn neus. Vaag hoorde hij de geur van een muis. 'Zeg Raindrop, ruik jij ook muis?' Miauwde hij haastig. Hij wist dat dit niet zo'n goede verandering van onderwerp was maar het haalde wat druk van hem af. 'Ik ga hem vangen!' Miauwde hij er vlug achteraan. Hij wou Raindrop tevens ook laten zien dat hij zelf een muis kon vangen zonder hulp.
Hij liet zich laag tegen de grond aanzakken en sloop langs Raindrop, richting de bron van de geur. Alleen was hij er niet helemaal met zijn kop bij, hij dacht na over wat hij net gedaan had. Misschien was hij nu wel zijn gesprekspartner kwijt. Ook dat deed hem pijn, soms leek het hem alsof er geen goede keuzes waren. Hij sloop voorwaarts en kon bijna het kleine muisje horen ademen, zo leek het wel. Alleen kon hij de muis niet zien, waar was hij? Hij snoof nog maals, maar hij was minder geconcentreerd dan de vorige keer dat hij jaagde. Ashpaw lette niet meer goed op waar hij liep. Hij stapte op een takje, met een luide maar droge knal knapte deze doormidden. Ashpaw schrok zelf van dit geluid en trok zijn poot terug. Dit was hem nog nooit overkomen, waarom nu wel? Hij was te afgeleid om te jagen, besefte hij. Nog net zag hij een vlaag bruin bont in de struiken verdwijnen. Dat was dus de muis. Hij legde een oor achteruit, niet eens van teleurgesteldheid, eerder door verwarring. Hij liep zwijgend en kleintjes terug naar Raindrop en ging weer voor haar zitten. 'Ontsnapt' Miauwde hij, maar met een stukken minder teleurgestelde toon als de vorige keer. Hij keek voorzichtig op naar Raindrop, had ze door dat hij minder geconcentreerd was?

Ashpaw veranderde snel van onderwerp. Oh, ik heb hem toch niet laten schrikken? dacht Raindrop bezorgd. De kater sloop richting de vage muizengeur, maar hij was niet geconcentreerd. Zonder op te letten stapte hij op een takje; de muis rende weg. Raindrop liep naar hem toe en gaf hem een likje. 'Het spijt me Ashpaw, ik wilde je niet laten schrikken. Ik moet leren sterker te zijn. Het is jou schuld niet. Het lucht op om hierover te praten.' Ze glimlachte nogmaals, nu gemeend. 'Het is gewoon het moment niet om te jagen.' Zou hij nog zin hebben om met haar te praten? Ze begreep zijn reactie heel goed. In gedachten sloeg ze zichzelf tegen haar kop; had ze dan niet geleerd haar tranen te bedwingen? Altijd huilde ze snel, altijd hadden haar gevoelens de touwtjes in handen. Het was Ashpaw's schuld niet. 'Weet je, ik ben erg blij dat ik iemand heb om erover te praten. De anderen zouden me niet begrijpen, met emoties niet en met de Starclan niet.' Ze keek Ashpaw blij aan. Raindrop wilde echt niet dat hij zich door háár rot ging voelen, dat gaf haar een enorm schuldgevoel. Dus gaf ze hem nog een likje. 'Maar als je echt wilt zal ik mijn mond houden hoor.' Ze keek even de andere kant op. Dit was aan Ashpaw zelf; keuzes hoorden bij het opgroeien. Toch wist ze zeker dat hij er na elke keuze sterker uit zou komen.

Ashpaw keek voorzichtig op naar Raindrop. 'Maar.. als je moet huilen om dit.. dan doet het je toch verdriet?' Miauwde hij voorzichtig. 'Ik wil je geen verdriet doen..' Hij keek naar zijn poten en liet zijn oren hangen. Hij keek naar de modderige ondergrond en durfde niet meer op te kijken naar Raindrop. Hij snapte het best, gevoelens waren moeilijk in de hand te houden. Hij was wel eens vaker uitgejouwd voor huilenbalk als het hem weer eens teveel werd. Hij was nou een maal gevoeliger dan de doorsnee schaduwclan kat. Hij was blij dat Raindrop hem begreep, hij had al het gevoel gehad dat niemand dat deed. Hij probeerde het te verwoorden naar Raindrop. 'Raindrop.. Voor vandaag, had ik het gevoel dat niemand me begreep,' Miauwde hij zachtjes maar gemeend. 'Mede daarom was ik hier, om alleen te zijn, om te denken, ik ging altijd weg uit het kamp met de woorden dat ik ging jagen, dat ging ook ook altijd wel, maar ik ging altijd hier heen. Anderen begrepen dat niet maar ik wou gewoon na kunnen denken en rust.. Omdat anderen me niet begrepen.' Ashpaw wist niet eens waarom hij het vertelde. Moest hij dit eigenlijk wel vertellen, hij begon weer te twijfelen vanaf het moment dat de woorden zijn mond uit kwamen rollen. Dus wende hij zijn blik weer van Raindrop af en keek hij weer weg, bang voor haar reactie. Hij verwachte geen gemene en flauwe reactie van haar maar hij had al zo vaak zulke reacties gehad dat hij niet meer wist wat hij moest verwachten. Zwijgend keek hij weer naar zijn poten die onrustig bewogen.

'Ik kwam hier voor de stilte, de rust...' zijn zachte stem stierf weg. 'Oh, Ashpaw...' fluisterde Raindrop. 'Jij doet me geen pijn. Het is alleen maar de herinnering aan mijn moeder, ook al heeft ze het daar misschien wel beter. Hier werd ze niet helemaal geaccepteerd; mijn vader was waarschijnlijk een rogue. Je doet me geen pijn, je maakt me juist blij. Jij begrijpt mij ook, terwijl weinig anderen dat echt deden.' ze probeerde zijn blik te vangen. 'Ashpaw, ik wil dat je weet dat ik je nooit pijn zou willen doen, dat ik je begrijp en dat je me alles kunt vertellen. Ik heb wel gemerkt dat ze je een huilebalk vinden; maar katten die hun emoties tonen zijn vaak sterker. Ze weten wat huilen is.' Ashpaw staarde naar de grond. 'Kleintje, je hoeft niet aan jezelf te twijfelen. Je hebt het recht op een mening. Je doet het goed, en ik kan niets anders zijn dan trots op je. Ik weet dat het raar klinkt. Vroeger weigerde ik te geloven dat ik iets betekende. Maar het leven heeft me één ding geleerd; iedereen is zoals hij is. Daar is niets aan te doen, het zou zonde zijn er iets aan te doen. Ik zou je niet voor alle prooi op de wereld willen veranderen of vervangen, Ashpaw, nooit.' Raindrop keek de grijze kater recht aan. 'Je bent zoals je bent, en zoals je bent ben je geweldig. Ik wil dat je dat nooit vergeet Ashpaw, nooit.'

Met grote ogen keek Ashpaw op naar Raindrop, ze begreep hem echt. Hij voelde zo veel dankbaarheid en respect voor haar. Hij boog zijn kop formeel en respectvol. 'Dank je Raindrop, ik zal het onthouden.' Miauwde hij met zijn zachte maar ook op dit moment door gevoel aangetaste stem. Hij had nooit het gevoel gehad dat hij iets betekende. Hij was nooit een al te goede jager geweest. Hij had ook een tijd lang geen denmates gehad toen hij in de nursery zat. En zelfs toen hij die had, voelde hij zich daar eenzaam. Hij had meestal geen interesse in de gespreks onderwerpen waar anderen het over hadden en zelfs als ze het over iets interessants hadden durfde hij haast nooit mee te praten. Daar kwam zijn verlegen en schuwheid weer om de hoek kijken. Hij dacht terug naar zijn apprentice ceremonie, hij was in zijn eentje tijdens die ceremonie, hij weet nog hoe nerveus hij was geweest onder al die blikken. Hij stond daar alleen, geen andere kitten bij hem die op hetzelfde moment tot een apprentice werd gemaakt. Ook had hij toen geen mentor gehad. Hoe zou zijn warrior ceremonie zijn? Zou hij dan alleen zijn nachtwake moeten doen? Misschien wel, normaal vond hij het niet erg om alleen te zijn maar dit was wel iets anders. Dat waren momenten om met andere katten te delen. Maar dat had hij niet gekund. Hij kwam terug in de echte wereld en keek omhoog naar Raindrop, hoe vaak ging hij nog in gedachten wegzinken? Dacht hij tegen zichzelf, waarom kon hij niet gewoon zijn kop bij het onderwerp houden. Hij schudde zijn kop even om loze gedachten weg te dringen.

Ashpaw leek even weg te zakken in gedachten; maar dat kon Raindrop hem niet kwalijk nemen. Hij had het vast moeilijk gehad, met al die katten die alleen maar over oppervlakkige onderwerpen spraken. Als kitten was ze ook alleen geweest, ze wist hoe zoiets voelde. Maar toch, deze kater was breekbaar en onzeker. Ze wilde hem echt graag helpen, op elke manier die ze kon. 'Zullen we een stukje gaan lopen?' stelde ze voor. In de moerassen was het altijd donker. Eigenlijk waren alleen haar ogen en witte stukjes vacht goed te zien. Ashpaw verdween ook bijna, alleen de blauwe ogen straalden iets uit, een soort wil om te vertrouwen. Hij raakte een gevoelige snaar, een plekje in haar hart waarvan ze het bestaan nooit had durven vermoeden. Raindrop wilde hem leren jagen, hem aanzien geven in de groep. Ze wilde met hem praten. Ze wilde hem beschermen. Een soort dilemma hield haar gedachten bezig. Ashpaw liep met haar mee. Verdorie! Wat ben ik toch voor een kat. Ik vergeet Ashpaw zomaar als ik in gedachten ben! Soms kon Raindrop zichzelf wel haten. Ze was zo'n stomme kat! Maar voor Ashpaw zou ze dat niet zeggen, dan zou hij misschien denken dat hij haar een slecht gevoel gaf. Als ze hem nou maar kon overtuigen dat dat helemaal niet zo was... 'Wat zullen we gaan doen? Jij mag het zeggen.' Ze keek hem aan, vol verwachting.

'Zullen we een stukje gaan lopen?' stelde Raindrop voor. Ashpaw knikte bevestigend. 'Ik vind het prima,' Miauwde hij, hij was blij dat ze even gingen lopen. Ze riep zoveel twijfel bij hem op maar het was ook zo fijn om tegen haar te praten. Hij hipte lenig omhoog op zijn poten en hij volgde Raindrop zwijgend. Nu leek zij in gedachten te zinken. Even wou hij dat hij in haar kop kon kijken, waar zou ze over nadenken? Hij schudde zijn kop even, nee, dat was niet goed. Het was niet aan hem om te weten waar een andere kat over na dacht. Iedereen had recht op zijn of haar privacy. Hijzelf zou het toch ook niet prettig vinden als iemand anders zijn gedachten kon lezen? Hij hield zijn kop even scheef en hield zich op de achtergrond. Hij wou haar even de ruimte geven om na te denken. Hij hield zich zo stil mogelijk, om haar niet te storen. Zou ze over hem nadenken? Of over iets anders? Misschien wel iets in het verleden, misschien wel iets wat haar pijn deed. Hij hoopte niet dat hij haar op een onderwerp had gebracht dat haar pijn deed. Hij liet zijn staart en zijn oren iets hangen toen hij daarover nadacht. Plots keek Raindrop op. Ashpaw zette zijn oren wat overeind, ze was blijkbaar uitgedacht. Hij keek haar nieuwsgierig aan wat ze ging zeggen. 'Wat zullen we gaan doen? Jij mag het zeggen.' Miauwde Raindrop en ze keek hem vol verwachting aan. Ashpaw bleef haar even aankijken en begon te denken. Jagen hadden ze al gedaan, van zwemmen hield hij niet, van klimmen zag hij ook eventjes af en hij wou haar niet op rottige onderwerpen brengen met filosoferen. Hij legde zijn oren even achteruit toen hij niks kon verzinnen. 'Ik weet het niet..' Miauwde hij zachtjes en hij legde zijn oren achteruit. Plots zag hij er weer erg fragiel uit.

Ashpaw antwoordde. 'Ik weet het niet...' hij zag er erg kwetsbaar uit. Raindrop kreeg spijt van haar vraag. 'Zullen we gaan observeren? Niet jagen, niet zwemmen of klimmen, maar kijken hoe een prooi zich gedraagt? Daar heb je best veel aan.' Ze had echt het idee dat ze de gezelligheid van het begin verdrukt had. Stomme stomme kat! besloot haar ego over zichzelf. Maar Ashpaw fleurde weer wat op. 'Kijk Ashpaw, daar zit een muis. Kijk hoe hij eet, hij kijkt zelfs dan alle kanten op. Bewust op vijanden lettend. Wij moeten daarom sluipen, en zorgen dat de wind goed waait. Zie je dat neusje trillen? We moeten stil zijn, kijk maar goed.' Samen zaten ze daar. Hoe kon ze hem vertellen dat hij zichzelf niet zo naar beneden moest halen? Ze zou het zo proberen, als dit voorbij was. Hij moest inzien dat hij haar geen pijn deed, voordat ze de ongedwongen gesprekken van net weer op konden pakken.

Voorzichtig volgde Ashpaw Raindrop. 'Zullen we gaan observeren? Niet jagen, niet zwemmen of klimmen, maar kijken hoe een prooi zich gedraagt? Daar heb je best veel aan.' Stelde ze voor. Ashpaw knikte bevestigend en zwiepte een keer met zijn staart. Hij vond dit een goed idee, als je wist wat een prooi deed kon je nog verder vooruit denken hoe je hem kon verrassen. Hij luisterde nieuwsgierig naar al haar tips. Wie weet hoe hij het kon gebruiken later. Hij drukte zich laag tegen de grond, hij wou het niet verpesten door het muisje te laten schrikken. Door de begroeiing op de grond kon hij nog vaag het muisje zien. Eigenlijk had hij ook wel respect voor de muis. Zo alert moest hij zijn, om niet gevangen te worden door een prooidier. Een muis had geen kans tegen een kat, hij moest alert zijn en vooruit denken. Zou het vreemd zijn dat hij respect had voor een prooidier. Hij opende zijn mond om het aan Raindrop te vragen maar hij wist dat het muisje het zou horen en dan zou vluchten. Dus sloot hij zijn mond weer en ging hij weer terug naar het kijken naar het prooidier. Hoe zou het zijn om een prooidier te zijn, dag in dag uit leven om te vluchten. Dat was toch geen leven? Maarja, wat als je niet beter wist. Flitste door hem heen. Hij snoof de geur op van de muis, de wind was naar hem toe gedraaid dus de muis kon hen niet ruiken. Wat voor wijsheid zou die muis bezitten. Hij had niet door dat Raindrop hem al een tijdje observeerde, hij lette alleen maar op de muis.

Ashpaw zat naast haar. Raindrop keek naar hem. Hij observeerde het dier met iets van verwondering, of hij het voor de eerste keer zag. Ze glimlachte inwendig. Een verkeerd briesje waaide naar de muis. Hij keek om en rende weg. 'Zullen we nu naar wat anders gaan kijken?' fluisterde Raindrop. 'Nee, wacht' ze bedacht zich. 'Vertel maar wat je allemaal zag.' Ashpaw keek even onzeker, maar begon toen diep na te denken. Hij was zo serieus, maar dat was goed. Raindrop hield haar neus in de lucht. Het leek even naar regen te ruiken. Dan moesten ze het moeras uit; het werd gevaarlijk als dat nat werd. Eerst luisterde ze naar Ashpaw's uitgebreidde uiteenzetting. 'Goed gezien.' miauwde ze grijnzend. Slimme kater was het. De geur van regen werd scherper. Ze wilde wachten, maar het begon te druppen. De schrik sloeg haar om het hart. Raindrop hield van regen, maar niet van gevaar. Ze sprong op. 'Ashpaw! Kom mee!' Ze rende snel weg, niet op de modder lettend. Het kon hier zomaar een drijfzand plaats worden. Ze keek achterom, en keek niet waar ze liep. Haar poot gleed weg. 'AAH!' Raindrop's poot werd naar beneden getrokken in de modder. 'Ashpaw!' gilde ze in paniek. Toen bedacht ze zich. Ze was een volwassen warrior. Een verbeten trek kwam om haar mond toen ze haar poot los wilde trekken. 'Het is niets. Ik krijg hem zo wel los.' Maar ze klonk niet erg hoopvol. Als het harder ging regenen...

Ashpaw begon trots te vertellen wat hij had gezien. 'De muis was zich aan het wassen en lette dus niet op, dat is een mooi moment om aan te vallen. Ook kijkt hij niet meer om zich heen als hij zich veilig voelt en als hij zichzelf begint te eten... dan is hij daarin zo geabsorbeerd dat hij totaal niet meer oplet!' Miauwde hij trots. 'Ook verbaasde ik me erover dat ze zo kunnen leven, hun hele leven oplettend dat ze niet worden aangevallen.' Gaf hij toe. Hij legde zijn oren achteruit toen hij Raindrops paniekerige reactie zag op de regen. 'Raindrop wacht! Kijk uit..' Hij besefte zich dat Raindrop de warrior was en hij maar een apprentice. Raindrop wist heus wel dat ze moest uitkijken. Hijzelf rende voorzichtiger door, de zwakke plekken in de aarde zorgvuldig ontwijkend. Raindrop was al een eind vooruit, hij zag haar niet eens meer. Hij begon bang te worden, had ze hem achter gelaten? Plots hoorde ze een ijzingwekkende gil verderop, het was de gil van Raindrop. Hij sperde zijn ogen open en spurte door. Angst sloeg hem om het hart toen hij de situatie zag. Raindrop zat vast en raakte in paniek. 'Raindrop! Raak alsjeblieft niet in paniek!' Jammerde hij zwakjes. Een dikke regendruppel raakte zijn neus, hij mocht nu niet ook in paniek raken, dan was Raindrop zeker weten verloren als ze haar poot niet los kreeg. Plots kreeg hij een idee. 'Ik heb een idee, ik ben zo terug!' Hij verdween in de struiken.

Niet veel later kwam hij terug met een dikke tak in zijn bek. Deze duwde hij diep in het drijfzand. 'Pak de tak vast' Miauwde hij. Nadat ze dat gedaan had en hij de tak in de had gebracht. Maar hij was niet sterk genoeg. Hij dacht diep na, paniek borrelde op, maar hij weigerde zich erdoor te laten overnemen. Hij sleepte een dikke tak naar de plek toe en legde zijn dunnere tak eroverheen. Hij begon deze te gebruiken als hefboom, in de hoop dat voor genoeg kracht zorgde.

Ashpaw kwam aan met een dikke tak. Raindrop was bang, maar dankbaar voor deze snelle reactie. Ashpaw kwam aan met een dunnere tak, als een soort hefboom. Raindrop beet op haar tanden. Ze zakte dieper weg. Angstig zag ze hoe hij op de tak ging zitten. Als hij maar niet viel! Zuigend kwam ze los uit de modder, na een zenuwslopend moment. Ze lag hijgend naast de val van modder. 'Dankje, Ashpaw. Zonder jou...' ze wilde hier niet over nadenken. Ze gaf hem een lik. 'Sorry dat ik zo in paniek raakte. Ik vind de regen niet erg, maar hier kan het drijfzand veroorzaken en ik wilde niet dat je in de problemen kwam. Ik zou het me erg aantrekken als je iets overkwam, ik heb je hier bezig gehouden...' Gelukkig had deze kat meer hersenen dan zij. De blinde paniek was over haar heen gestroomd voor ze het wist. Ze liep nu voorzichtiger verder, ook al hinkte ze lichtjes. Ashpaw liep achter haar aan. Nu verloor ze hem en de grond niet uit het oog. 'Het spijt me vreselijk dat ik weg rende, Ashpaw.' fluisterde ze.
Eenmaal buiten de moerassen stopte Raindrop. Haar poot deed toch wel zeer. Ze likte hem zachtjes, maar het deed pijn. Nou ja, het zou wel weer goed komen. 'Ik kan je niet genoeg bedanken, Ashpaw.' De regen tikte op haar kop, ze werd nat, maar dat paste wel bij haar naam en uiterlijk. Regen was verkoelend.

Ashpaw blies opgelucht uit toen de modder zijn greep op Raindrop verslapte en ze los kwam. Hij rende snel naar haar toe en gaf haar een kopje om haar op de been te helpen maar ook om haar te troosten. 'Het maakt niet uit Raindrop' Miauwde hij vriendelijk. Even verbaasde hij zich over zijn gedrag, hij was een apprentice notabene. Maar het kon hem even niets schelen, Raindrop was nu veilig. Bezorgd keek hij naar haar poot en hij observeerde haar terwijl ze terug liepen weg uit de moerassen. Hij keek naar de bekende plekken die langs kwamen maar had er geen oog voor, hij had een naar gevoel over de manier over hoe Raindrop hinkte. Had ze pijn? Zou ze zich erg bezeerd hebben. Hij was erg gesteld geraakt op haar en hij was ook erg bezorgd geworden. De moerassen, die eindeloos leken, hielden eindelijk op. Hij was blij met de vaste grond onder zijn poten maar was verdrietig dat de eerst zo vrolijke sfeer zo was omgeslagen. 'Ik kan je niet genoeg bedanken, Ashpaw.' Miauwde Raindrop. Ashpaw keek bezorgd op, 'Echt het was niets,' Reageerde hij. Hij was eerder bezig met haar poot en gezondheid dan met bedankjes. Hij bedacht zich dat het nog een aardig eindje was tot het kamp. Hij zag dat Raindrop al verder liep maar hij hield haar met een verbeten blik tegen. 'We kunnen niet verder' Miauwde hij aarzelend, 'Je poot moet rusten, je mag het niet forceren,' vervolgde hij en hij keek om zich heen. In de regen blijven staan ging ook niet helpen, misschien kon hij ergens een schuilplaats vinden voor Raindrop waar ze kon rusten.

Ashpaw keek haar dringend aan. Raindrop stopte direct. Ze had haar leven aan deze kat te danken. 'We kunnen niet verder.' miauwde hij vastbesloten. 'Waarom niet? Het is nog maar een klein stukje tot het kamp.' antwoordde ze, hij kon toch niet in de regen blijven staan? 'Je poot moet rusten, je mag het niet forceren,' vervolgde Ashpaw. Toen keek hij om zich heen. Wat deed hij nou? O, tuurlijk! Hij zocht een schuilplaats. 'Kom mee, Raindrop.' Aspaw nam haar zelfverzekerd op sleeptouw. Even later kwamen ze bij een soort klein grotje. Raindrop volgde Ashpaw naar binnen. Veel slechter zou het er toch niet op worden. Ze was niet van plan depressief te worden door een zere poot. Ze was al blij toen ze het moeras uitwaren. Het zou pas erg zijn als hij zelf in een moeraspoel zou zijn gestapt, zij had niet op hem gelet. Raindrop hield nauwlettend in de gaten wat Ashpaw deed. Hij liep wat heen en weer en verzamelde wat mos en bladeren om op te liggen, voor hen beiden. Gelukkig hadden ze de muis, de vink en de vis meegenomen; ze hoefden geen honger te lijden. Zwijgend zaten ze een tijdje naast elkaar. Toen gaf Raindrop Ashpaw een kopje. Hij keek haar verbaasd aan. 'Zomaar,' antwoordde ze, met het gevoel hem nooit genoeg te kunnen bedanken voor wat hij voor haar had gedaan.

Ashpaw was hier wel vaker geweest, hij was niet van plan om genoegen te nemen met nee en omdat zover hij wist de clan geen medicijnkat had kon Raindrop het niet riskeren om haar poot nog erger te verwonden. Hij leidde haar naar een kleine grot waar hij wel vaker overnacht had. Hij keek bezorgd naar Raindrop, was ze niet blij met wat hij gedaan had? Hij legde zijn oren ietsjes achteruit maar ging verder met het verzamelen van droog mos en takjes. Hij schoof de vink en de vis naar Raindrop toe. 'Ik heb zelf niet zo'n honger,' Miauwde hij. Hij keek naar de kleine krasjes in de muur, die had hij zelf gemaakt, hij was hier een keer opgesloten door een andere kat bij wijze van grapje. Hij was er uiteindelijk wel weer uitgekomen maar zijn paniek heeft duidelijk sporen achtergelaten op de muur. Hij hoopte diep van binnen dat Raindrop het niet zou zien, plots werd hij even van zijn poten getild door een kopje van Raindrop. Hij keek haar verbaasd aan en hield zijn kop even scheef. 'Zomaar,' Miauwde ze vriendelijk. Ashpaw lachte vriendelijk terug en likte langs zijn poot, met deze begon hij zijn kop te wassen. Hij begon achter zijn oren en haalde elk overgebleven stukje modder weg. Hij keek even op naar Raindrop. 'Als je nog honger hebt.. kan ik nog wel kijken of ik nog wat meer kan jagen,' Miauwde hij voorzichtig, hij ging zitten en sloeg zijn staart om zijn pootjes heen. Hij wou haar graag helpen, als dank voor hoe zij hem geholpen had met jagen en denken.

'Als je nog honger hebt.. kan ik nog wel kijken of ik nog wat meer kan jagen,' miauwde hij. 'Nee joh, je hebt me de rest van je eten al gegeven!' lachte Raindrop. Ze zag dat zijn blik was afgedwaald naar de krassen op de muur. 'Wat zijn dat?' vroeg ze nieuwsgierig. 'Net een kat in paniek.' Ashpaw keek even beschaamd naar beneden. 'Ashpaw? Heb jij hier soms gezeten?' vroeg ze ontzet. Nu ze erover dacht; ooit had ze wel gehoord van de anderen die vonden dat ze zo'n goede grap gemaakt hadden. Ze had nooit helemaal begrepen wat die grap nu was, maar Ashpaw was pas een paar uur later teruggekomen. 'Ik ben wel blij dat je weet dat hier een grot is. Dat komt altijd van pas.' Raindrop begon zichzelf te likken, voorzichtig bij haar linkerpoot. Het deed al minder zeer, dus met rust kwam ze er wel bovenop. Maar ze kon Ashpaw toch niet alles laten doen? Straks viel hij weer. 'Als je gaat jagen, Ashpaw, dan ga ik mee. Stel dat je net zoals ik even niet oplet en wegzakt... ik moet er niet aan denken. Dan moet je toch iemand mee hebben, en de kikkers zullen je niet helpen!' ze zei het stellig, alsof er niet te protesteren viel. 'Ik beloof dat ik niet mee zal rennen, eerlijk waar.' miauwde ze, hij had haar ernstig bezorgd aangekeken. Zou een apprentice zich werkelijk zoveel zorgen maken over een warrior uit een clan waar hij zich niet eens echt thuis voelde? Maar hij leek echt bezorgd, hij zat echt met haar in. Ze wilde dat ze hem kon verzekeren dat het allemaal weer goed kwam. Maar dat moest ze eerst afwachten.

Ashpaw keek naar zijn poten toen Raindrop over een kat in paniek begon en slikte zwakjes, hij reageerde niet op haar. 'Ashpaw? Heb jij hier soms gezeten?' Vroeg Raindrop ontzet. Ashpaw reageerde nog steeds niet, hij wou er niet aan denken. Hij hief zijn kop even en keek nog eventjes naar de krassen. Hij klapte zijn klauwen een paar maal verbeten in en uit, maar al snel kalmeerde hij weer, voorzichtig keek hij op, het viel hem nu pas op dat Raindrop tegen hem sprak. 'Als je gaat jagen, Ashpaw, dan ga ik mee. Stel dat je net zoals ik even niet oplet en wegzakt... ik moet er niet aan denken. Dan moet je toch iemand mee hebben, en de kikkers zullen je niet helpen!' Miauwde Raindrop. Ashpaw keek op met een protesterende blik, 'Maar het regent buiten,' Zijn blik was nog altijd bezorgd. 'Ik kijk heus wel uit waar ik loop' Vervolgde hij op een zachtere toon. Hij trok het zich erg aan dat er iets met Raindrop was, als ze hem niet had willen helpen met jagen en als hij haar niet zo bezig had gehouden met de vragen die altijd door zijn kop spookten dan waren ze voor de regen in het kamp geweest en was er helemaal niks gebeurd. Hij staarde verbeten voor zich uit, 'Neem nou rust Raindrop..' Miauwde hij zachtjes. Voorzichtig keek hij op naar haar met nog altijd dezelfde bezorgde blik in zijn grote ogen. Hij had zijn oren laten hangen, 'Ik wil niet dat je je nog meer pijn doet..'

'Neem nou rust Raindrop.' fluisterde Ashpaw. 'Ik wil niet dat je je nog meer pijn doet.' Raindrop voelde bijna tranen in haar ogen komen van de manier waarop hij het zei. 'Als jij dat wilt, Ashpaw.' miauwde ze gewillig. 'Maar ik wil dat je dit weet en onthoudt voor altijd! Het is NIET jouw schuld dat ik gevallen ben, dat is mijn eigen onoplettendheid. Je kan er niets aan doen en ik vind het vreselijk dat je het jezelf aantrekt. En dankje dat je voor me zorgt.' Zonder jou zou ik echt in de problemen zijn geweest, je hebt me gered.' Toch hoopte ze dat Ashpaw nog even wilde blijven. Ze had geen honger, maar wel behoefte aan gezelschap. 'En natuurlijk kijk je uit waar je loopt, je bent een verstandige kater, Ashpaw. Ik vertrouw je met mijn ogen dicht.' Raindrop sloot haar ogen en ging liggen, wachtend op een reactie. Ze hoopte toch stiekem dat hij wilde blijven.

Ashpaw zette zijn oren overeind van haar woorden en zijn gezicht klaarde op. Hij knikte en gaf Raindrop even een bemoedigend kopje. Hij keek haar aan met een oprechte blik, 'Ik zal niet lang wegblijven, er zit hier een muizennest in de buurt, wel meer trouwens. Ze maken hun nesten hier omdat die vollopen in het moeras.' Miauwde hij, eigenlijk wel trots dat hij dat wist. Hij kwam overeind. 'En natuurlijk kijk je uit waar je loopt, je bent een verstandige kater, Ashpaw. Ik vertrouw je met mijn ogen dicht.' Miauwde Raindrop en ze ging liggen. Tot zijn verbazing sloot ze haar ogen erbij. Even bleef hij weifelend staan, wat wou ze nou? Dat hij bleef? Of dat hij ging jagen? Hij was blij met haar woorden en hij stak zijn borst even trots vooruit dat ze hem een verstandige kater noemde. Hij besloot toch te gaan jagen, eigenlijk had hij zelf nog honger, hij had het meeste aan Raindrop gegeven. 'Ik ben terug in een paar muizenhopjes!' Miauwde hij en hij stapte de stromende regen in.
Zijn vacht plakte aan zijn lijf vast en hij kneep zijn ogen even dicht toen de regen in zijn ogen woei. Het was een stuk harder gaan regenen besefte hij. Ashpaw stapte zwijgend richting de eerste de beste plek waarvan hij zich herinnerde dat er muizen voorkwamen. Hij raakte doorweekt maar hij stapte verbeten door. Hij liet zich in een sluiphouding zakken, hij wist dat de muizen zich op dit moment niet zouden laten zien maar hij kon ze proberen uit hun nest te halen. Voorzichtig groef hij aarde weg bij het nest. Zijn poot werd weer vies en modderig maar hij groef door maar hij bleef voorzichtig, hij wou niet dat het hol instortte. Dan zouden de muizen waarschijnlijk voor niks sterven en dan had hij nog steeds honger. Hij kneep zijn ogen even half dicht tegen de regen en spitste zijn oren. Hij hoorde het zachte gepiep van muizenjongen en een glimlachte bij dat geluid, hij wist dat hij beet had. Voorzichtig pakte hij de jongen uit hun nest en beet hij ze dood. Hij wou ze een snelle dood geven. Hij nam de jongen in zijn bek en trippelde terug naar de kleine grot.
De klauwafdrukken in de muur kwamen Ashpaw tegemoet maar hij negeerde ze. 'Ik ben er weer!' Hij was doorweekt door de regen maar het maakte hem niks uit, hij had eten, Raindrop had eten en hij was uit de regen. Hij legde de muizen voor Raindrop neer en at er snel zelf een op. Hij voelde kracht van de prooi in zijn lijf stromen en hij voelde zich opgelucht.

Raindrop hoorde Ashpaw weggaan. 'Maar het is vlakbij, ik weet waar de muizen zitten.' Goed dat hij dat wist, het was nuttige informatie. 'Ik ben terug in een paar muizenhopjes!' Onwillekeurig moest ze glimlachen. Even later was Ashpaw terug, met muizen en gelukkig heel. 'Dat was snel, Ashpaw.' miauwde Raindrop goedkeurend. Het irriteerde haar dat ze zelf niets kon doen; ze voelde zich knap nutteloos. Ashpaw schrokte hongerig een muis naar binnen. Raindrop glimlachte alweer, nu inwendig. 'Eet maar op, onverschrokken jager! Ik heb net genoeg gegeten.' verzekerde ze hem. Ze ging gemakkelijk liggen, maar hield haar ogen open. 'Wil je iets vertellen over de muizen en hoe je ze gevangen hebt? Ik moet je vorderingen wel bijhouden hé,' lachte Raindrop vrolijk. Dit was ook weer echt iets voor haar. Heb je regen in je naam, gaat het regenen. Gaat het regenen, verstuik je je poot en doe je je naam nog steeds geen eer aan. Ironisch eigenlijk. En nu werd de apprentice waar zij op moest letten zeiknat omdat zij hem nodig had! Slechte warrior was ze toch. Het was toch ook een manier om Ashpaw wat te trainen. Raindrop vroeg zich af hoelang ze hier nog zouden zitten, maar regenbuien duurden nooit twee dagen. Ze zouden het wel overleven.