Stilte

Ashpaw wat al wat meer ontspannen en was gestopt met trillen. Hij legde zijn nekharen weer plat en klapte zijn nagels weer in, ze voelde pijnlijk aan, ze waren gescheurd toen hij ze in de boom had geslagen. Langzaam keek hij omhoog naar de plek waar de tak afgebroken was. Hij legde zijn oren iets achteruit. Het was erg hoog.. stel je voor wat er gebeurd was als hij zich niet had kunnen vastpakken. Hij zag voor zich hoe hij naar beneden had kunnen vallen en op de grond had kunnen vallen. Hij schudde zijn kop snel om de gedachte kwijt te raken, daar moest hij niet aan denken. Hij had de vink, hij leefde nog, hij moest blij zijn met wat hij had. Hij betrapte zichzelf erop dat hij al zijn spieren opnieuw had aangespannen bij het omhoog kijken. Beschaamd merkte hij dat de vink nog steeds leefde. Snel beet hij hard door om er een einde aan te maken. Hij draaide zijn oren en op het gegeven moment zijn hele kop naar Raindrop. 'Ik ben heel blij dat je zo'n snel instinct had, want...' Miauwde Raindrop, maar haar stem stierf weg. Ashpaw hield zijn kop wat bezorgd scheef en keek haar aan. 'Raindrop.. gaat het wel?' Vroeg hij aarzelend. Zijn eigen stem trilde nog steeds en was nog erg zacht maar hij merkte op dat Raindrop erg geschrokken was, al wou ze dat niet al te erg laten merken. Hij begon zich schuldig te voelen dat hij haar zo had laten schrikken, zou hij weer zijn excuses aanbieden? Hij twijfelde, hij bood erg vaak zijn excuses aan. Hij besloot nog maar even op haar reactie op zijn vraag te wachten voordat hij weer sorry ging zeggen. Dus ging hij zitten en sloeg hij zij staart om zich heen die langzaam weer dunner werd.

Ashpaw vroeg aan haar of het ging. Hij keek haar verwachtingsvol aan, met een spoortje berouw in die blauwe oogjes van hem. Hij kon zo vertederend zijn. Hij sloeg zijn staart om zich heen toen hij ging zitten. 'Want..' probeerde Raindrop opnieuw. 'Want je betekent veel voor me, Ashpaw. Ik was enorm geschrokken toen je viel en ik ben echt blij dat je nog leeft. Als ik ooit kittens ga krijgen, dan wil ik dat ze net zo zijn als jij bent. Ik weet zeker dat je voor degene die je mentor mag zijn een enorm goede apprentice gaat worden.' Raindrop zweeg even. Had ze hier wel goed aan gedaan? Ze keek even naar Ashpaw's nagels, die moesten verzorgd worden. Zwijgend draaide ze zich om een liep een stukje weg. Ze vond de plant die ze nodig had, en was binnen vijf minuten terug bij Ashpaw. Daar kauwde ze de plant en legde dat voorzichtig op de nagels, er daarna een stevige varen omheen bindend. 'Dit heb ik ook een keer gehad, met de nagels. Ik heb onthouden wat de medicinecat toen deed.' legde ze vlug uit. De vink lag stil tussen hen in, met bloed bevlekte veren. Raindrop zuchtte even. 'Ashpaw, je bent een speciale kater, niet zo roekeloos als de anderen. Dat maakt je echt bijzonder.' Ze gaf hem een likje en zweeg weer, benieuwd naar zijn reactie.

Ashpaw zette zijn oren wat overeind van haar woorden, dit was een erg groot compliment voor hem en hij werd in verlegenheid gebracht. Hij begon te stamelen en hij wist niet meer wat hij moest zeggen. 'B-bedankt Raindrop.. D-dat is erg aardig maar.. I-ik denk niet dat ik zo'n goede apprentice b-ben hoor' Wist hij eruit te stotteren. Snel keek hij naar zijn poten en naar zijn nagels. Hij klapte ze even in en uit. Een branderige pijn schoot omhoog van zijn nagels door zijn poten. Hij kneep zijn ogen eventjes lichtjes dicht. Hij keek weer omhoog naar Raindrop maar merkte op dat ze weg was. Hij was weer in gedachten verzonken geraakt besefte hij. Hij keek om zich heen. 'Raindrop?' Miauwde hij aarzelend. Hij keek lichtelijk opgelucht toen ze weer aan kwam lopen. Hij hield zijn kop weer scheef en keek naar het plantje tussen haar tanden. 'Wat is dat?' Miauwde hij nieuwsgierig en hij kwam overeind. Hij keek scheefjes naar hoe het om zijn nagels gebonden werd. 'Wat doe je?' Vroeg hij. 'Dit heb ik ook een keer gehad, met de nagels. Ik heb onthouden wat de medicinecat toen deed.' Legde Raindrop vlug uit. Ashpaw wist nu eigenlijk nog steeds niet wat het was maar het verzachte de pijn dus hij vond het goed. 'Ashpaw, je bent een speciale kater, niet zo roekeloos als de anderen. Dat maakt je echt bijzonder.' Miauwde Raindrop. Ashpaw keek op met grote ogen. Weer zo'n compliment. Hij aarzelde even maar begon weer te stamelen. 'B-bedankt..' Kreeg hij eruit, hij besloot niet meer te zeggen want hij wist zeker dat er niet veel zinnigs uit kwam. Hij wist trouwens toch niet wat hij moest zeggen. Hij keek weer even naar zijn poten maar keek toen weer omhoog naar Raindrop. Hij tilde zijn poot op om hem schoon te likken maar herinnerde zich toen dat er kruiden om zaten. Hij zette zijn poot dus maar weer neer.

'B-bedankt Raindrop.' stamelde Ashpaw. Raindrop lachtte naar hem. 'Ik weet de naam van het kruid ook niet meer, het is alweer een tijdje geleden, toen ik nog kitten was.' Raindrop vroeg zich af of ze hier zouden blijven, of weg zouden gaan. 'Ashpaw, wil je hier nog blijven, ergens anders naartoe of naar het kamp terug?' miauwde ze vragend. 'We kunnen natuurlijk ook nog een paar kikkers vangen.' zei ze er plagend achteraan. Zelf ging ze naast Ashpaw zitten, wachtend op zijn reactie. Toen bedacht ze zich nog iets. 'Ashpaw, wat zou je ervan zeggen als ik naar Brokenstar toe ging om te vragen of jij mijn leerling mag worden?' miauwde ze zachtjes. Ze wilde zich niet aan hem opdringen en hoopte dat hij haar vraag niet verkeerd op zou vatten. Zijn staart was alweer op normale grootte en zijn ogen stonden weer gewoon. Gelukkig was hij goed van de val afgekomen. Ze sloeg haar staart om zich heen en likte haar poot, om die vervolgens over haar hoofd heen te halen. Wat zou Ashpaw zeggen?

Ashpaw luisterde geboeid naar Raindrop. 'Ik weet de naam van het kruid ook niet meer, het is alweer een tijdje geleden, toen ik nog kitten was.' Vertelde Raindrop. Ashpaw keek haar met grote nieuwsgierige ogen aan. 'Echt? Hoe was het toen? Had Shadowclan toen wel een medicijnkat?' Vroeg hij nieuwsgierig aan jaar, ze had zijn nieuwsgierigheid geprikkeld en hij was zijn verlegenheid even vergeten. Even later kwam er een opmerking van Raindrop. 'We kunnen natuurlijk ook nog een paar kikkers vangen.' Miauwde Raindrop. Ashpaw verstarde, zei ze kikkers? 'Nee geen kikkers!' Smeekte hij, 'Alsjeblieft geen kikkers' Hij trok een zielig gezicht naar haar in de hoop haar om te krijgen. Hij had haar plagerige toon niet opgemerkt door al zijn vragen. Hij keek op toen Raindrop naast hem ging zitten, hij hield zijn kop iets vragend scheef, wat zou er zijn? 'Ashpaw, wat zou je ervan zeggen als ik naar Brokenstar toe ging om te vragen of jij mijn leerling mag worden?' Miauwde Raindrop zachtjes. Ashpaws ogen werden groot, wou een warrior zijn mentor worden? Hij kon het niet geloven. Hij zocht even naar woorden om te antwoorden dus hij bleef eventjes stil. Hij sloeg zijn staart om zich heen en uiteindelijk wist hij wat om te zeggen. 'Dat zou ik heel erg graag willen Raindrop,' Miauwde hij zachtjes, dit maal kwamen de woorden er zonder gestotter uit, hij was verbaasd en blij dat ze het vroeg. Hij vond het erg fijn om met haar te trainen. Diep van binnen was hij bang dat het misschien een grapje was dus hij keek weg, naar de kruiden die om zijn poten gewikkeld waren. Hij tilde voorzichtig een poot op en bestudeerde de kruiden iets te aandachtig. Hij was nerveus geworden door de gedachte dat het misschien wel een grapje kon zijn. De kruiden roken scherp in zijn neus maar hij had eigenlijk zijn aandacht nogsteeds op Raindrop gefocust. Voorzichtig keek hij weer op naar Raindrop.

'Dat zou ik heel leuk vinden, Raindrop.' zei de kleine kater zachtjes. Hij keek weg, ook al waren de woorden er zonder gestotter uitgekomen. Ashpaw keek na het bestuderen van de kruiden weer op, smekend leek het wel. 'Ashpaw.' Raindrop pauzeerde even. 'Ik meen het echt. Als Brokenstar het goed vind, zou ik heel graag je mentor worden.' Weer zweeg ze even. 'Dan beloof ik dat we geen kikkers meer gaan vangen.' miauwde ze, als een compromis. Ashpaw had een aangeboren nieuwsgierigheid, dat viel haar op, ook door de vele vragen die hij stelde. Leergierigheid in combinatie met voorzichtigheid was goed, zolang er maar niet roekeloos op elk gevaar afgestormd werd. Zijn aandacht was op haar gefocust, even voelde ze zich onzeker. Ze was eigenlijk altijd wel onzeker, maar haar warriorschap had haar zo gevormd dat ze het niet liet blijken, en zelfverzekerdheid uitstraalde. Ze had geleerd dat anderen over je heen lopen als je onzeker bent. Als apprentice had ze besloten dat niet meer te laten gebeuren, en had ze zich erover heen gezet. Dit was ook een reden voor haar om Ashpaw op te willen leiden; met de juiste impulsen kon hij ook over zijn onzekerheden heen komen, of zich in ieder geval niet door ze laten leiden. Ashpaw's blauwe ogen keken haar smekend aan, fel afstekend tegen de grijze vacht die een prima dekmantel was in de grijze moeras omgeving. Ashpaw was uiterlijk een echte shadowclan kat. Innerlijk wist ze het niet. De katten van de shadowclan hadden de reputatie gemeen een medogenloos te zijn. Misschien waren ze dat ook wel meer dan anderen, maar ze had hier vrienden en vriendinnen, ze doodden geen prooien voor het plezier. De enige geruchten die ze echt waar vond was over de koude noordenwind, en over smakeloze kikkers. Oeps! Ze was even afgeleid. Foei Raindrop! sprak ze zichzelf toe. Raindrop richtte haar aandacht weer op Ashpaw. Ze hoopte zo erg dat hij haar leerling mocht worden!

'Dan beloof ik dat we geen kikkers meer gaan vangen.' Miauwde Raindrop. Ashpaw kon dat niks schelen, hij was zo blij dat hij misschien een mentor zou gaan krijgen. Een mentor die hem begreep als hij iets niet durfde, een mentor die hem aanmoedigde. Hij had nooit om een mentor gevraagd, bang dat hij een mentor zou krijgen die hem niet zou begrijpen. Hij had zich nooit zo thuis gevoeld, sommigen katten waren hard en meedogenloos. Zo nu en dan was hij zelfs bang voor zijn eigen clanleden. Alleen dat durfde hij niet hardop te zeggen, ook al waren ze soms niet al te aardig, het bleven zijn clanleden. Maar.. Raindrop leek anders, ze was niet meedogenloos of hard. Zo nu en dan dacht hij zelfs onzekerheid bij haar te zien. Waarom zou een warrior onzeker zijn? Vroeg hij zichzelf af. Hij durfde het niet te vragen. Ashpaw was niet zo van het fysiek vechten, hij dacht eerst voordat hij sprong. Tenzij er druk op hem gezet werd. Hij kon daar niet goed tegen. Als iemand druk op hem zette werd hij zo enorm nerveus dat hij misstappen ging maken. Hij wou geen misstappen maken. Oppeens doemde er een nieuwe vraag in zijn kop op. Zou Brokenstar hem wel ooit tot een warrior maken? Hij was niet de sterkste, ook niet de dapperste. Hij slikte zwakjes wat nerveus, wie weet hoe lang hij nog en apprentice zou blijven. De meeste apprentices werden tot krijgers gemaakt als ze iets goeds of dappers hadden gedaan. Zou hij dat wel kunnen? Zover hij zich kon bedenken niet. Hij legde zijn oren lichtjes achteruit. Het zij zo, hij zou dan wel langer Raindrop als zijn mentor hebben en Raindrop was heel aardig dus dat vond hij niet erg, als ze tenminste zijn mentor zou worden. Hij legde zich erbij neer en bedacht zich plots dat Raindrop hem een vraag had gesteld. 'Het maakt me niet uit wat we gaan jagen als jij mijn mentor wordt, ik ben dan al blij dat je mijn mentor bent,' Miauwde hij eerlijk. Hij ging zitten en keek haar even aan. Hij sloeg zijn staart om zijn voorpoten maar legde hem niet op de modderige grond. Hij had zichzelf al half vervloekt toen hij uberhaupt ging zitten en zichzelf weer helemaal vies maakte met modder. Hij was benieuwd wat Raindrop ging zeggen. Hij was al heel blij dat ze zijn mentor wou worden, hij had nooit gedacht dat een warrior zijn mentor wou worden. Hij was niet sterk of dapper, alleen dacht hij veel na. Zou dat goed zijn? Hij weifelde en besloot op het antwoord van Raindrop af te wachten voordat hij door ging met piekeren.

Raindrop zag Ashpaw twijfelen. 'Het maakt me niet uit wat we gaan jagen, als jij mijn mentor wordt, ik ben dan al blij dat je mijn mentor bent.' miauwde Ashpaw. Dit ontroerde Raindrop erg. Ze kwam wat dichter naar hem toe en likte een stukje vacht moddervrij. 'Dankje, Ashpaw. Dat is echt het liefste compliment dat ik ooit gekregen heb.' fluisterde Raindrop. Zelf keek ze met een vies gezicht naar haar eigen poten; de modder zat weer eens overal. 'Kom je mee Ashpaw? Dan gaan we een stroompje zoeken.' Zelf stond Raindrop al op, maar wachtte wel op de apprentice. Ze kon hem niet achterlaten in dit koude moeras, zelfs al wist ze dat hij haar in kon halen. Raindrop besloot Ashpaw een opdracht te geven. 'Ruik eens goed, en luister. Dan kun je een stroompje vinden.' raadde ze hem aan. Ashpaw sloot zijn ogen, spitste zijn oren. De grijze staart zwaaide geconcentreerd heen en weer. Raindrop sloeg hem tevreden gade. Natuurlijk wist ze wel dat hier een stroompje was, ze was hier al vaker geweest. Maar dit was een goede oefening; water liep niet weg. Tenminste, niet zonder goede reden. De kater liep een paar stapjes vooruit en ging toen weer zitten. Hij focuste alles op het zoeken naar een stroompje. Het maakte dat hij er schattig uitzag. Maar soms wilde Raindrop dat ze zijn gedachten wist. Hij scheen zo onzeker te zijn over van alles; of hij wel kon jagen tot aan zijn toekomst. Toch wist ze zeker dat hij later een goede warrior zou worden. Hij kon zijn angst overwinnen, net als toen hij in de boom zijn klauwen uitsloeg en de weg naar beneden vond. Zij had alleen gezegd wat hij moest doen, maar hij had zelf de tak gevonden en verder gelopen. Ze was eerlijk gezegd ook wel wat verbaasd geweest deze schuwe kater in de moerassen tegen te komen; het kon hier gevaarlijk zijn als je niet goed oplette. Om nog maar niet over de kikkers te spreken, die waren echt goor! Ashpaw liep nu zelfverzekerder door. Raindrop volgde hem. 'Hier is een stroompje.' zei hij, met gepaste trots. Raindrop glimlachte. 'Goed gedaan, Ashpaw! Dan gaan we nu die vieze modder afwassen.' Zelf ging ze het stroompje bijna helemaal in; Raindrop hield wel van water. 'Kom je ook?' riep ze, toen Ashpaw aan de kant bleef staan. 'Het is lekker op temperatuur.'

'Dankje, Ashpaw. Dat is echt het liefste compliment dat ik ooit gekregen heb.' fluisterde Raindrop. Ashpaw keek voorzichtig maar iets minder schuw op, 'Graag gedaan,' Miauwde hij zachtjes. Raindrop vroeg of ze een stroompje gingen zoeken. Hij vond het prima, hij werd gek van deze modder, dus hij volgde Raindrop. Het viel hem op dat ze op hem wachtte, hier was hij heel erg dankbaar voor. Hij vond het normaliter wel prettig om alleen te zijn maar de sfeer op dit moment was zo prettig dat hij liever niet alleen wou zijn. Hij trippelde achter Raindrop aan en hij keek zoekend naar een stroompje. 'Ruik eens goed, en luister. Dan kun je een stroompje vinden.' raadde ze hem aan, alsof ze zijn gedachten kon lezen. Een beetje betrapt keek Ashpaw op, was het haar opgevallen dat hij op zoek was gegaan naar een stroompje? Hij dacht van wel, anders had ze het niet gevraagd of niet dan? Hij wist zeker dat hier een stroompje was, hij was hier wel vaker geweest. Alleen had hij het niet onthouden waar het stroompje was. Dat werd uiteindelijk toch zoeken. Hij sloot zijn ogen geconcentreerd en spitste zijn oren. Hij stapte een beetje vooruit en ging weer zitten, hij kon zich zittend altijd beter concentreren, dan hoefde hij niet op zijn poten te letten want meestal als hij staand ging zoeken ging hij vanzelf met zijn poten lopen. Zachtjes hoorde hij het gekabbel van een stroompje. Hij draaide zijn oren in de richting van het geluid, bedrogen zijn oren hem? Hij snoof nog even om zeker te weten dat het een stroompje was, je wist maar nooit. 'Ik geloof dat ik wat hoor en ruik..' Miauwde hij zachtjes, Ashpaw stond op en begon te lopen in de richting van het geluid en van de geur. Zo nu en dan bleef hij nog even staan om zeker te weten dat hij de goede kant op ging. Voorzichtig zette hij zijn poten neer, je kon hier maar zo buikdiep in de modder neerzakken. Hij zag een groef in de aarde. Hij ging aan de rand staan en keek in het heldere water. Hij zag zijn spiegelbeeld reflecteren en hij hield zijn kop even schuin. Hij zag er modderig uit. 'Hier is een stroompje' Miauwde hij trots en hij keek om naar Raindrop. Hij gloeide haast van trots toen Raindrop hem opnieuw complimenteerde. Hij glimlachtte van oor tot oor en stapte aan de kant om Raindrop erdoor te laten. Met grote ogen keek hij toe hoe Raindrop compleet in het stroompje stapte. Hij had verwacht dat ze alleen even haar poten ging wassen, er niet compleet in zou stappen. Hij rilde even bij de gedachten aan dat koude water dat in zijn buikvacht zou trekken als hij in het water zou stappen. 'Kom je ook? Het is lekker op temperatuur' Miauwde Raindrop aanmoedigend. Lekker op temperatuur, dat maakte het al wat uitnodigender maar Ashpaw weifelde nogsteeds, zoals altijd dacht hij weer vooruit, wat zou er gebeuren nadat hij het stroompje dan weer uitkwam? Wat zou er kunnen gebeuren. Na een paar tellen twijfel keek hij Raindrop weer aan. 'Maar is het dan niet koud als je eruit komt? Het waait nogal en het kamp is een eindje weg,' Miauwde hij vol twijfel. Hij stak toch voorzichtig zijn modderige witte pootje in het water maar trok hem er weer uit toen er een visje langs zwom. Met grote geschrokken ogen keek hij het visje na. 'Wat was dat?' Miauwde hij voorzichtig. Hij likte zijn natte pootje weer droog en keek argwanend in de richting waar het visje was verdwenen. Hij had die dingen al vaker gezien maar hij wist nog steeds niet wat het waren. Hij had het wel aan iemand willen vragen maar hoe zou hij het moeten uitleggen wat het was en hoe het eruit zag? Hij was hier meestal alleen dus meteen vragen had ook niet gelukt. Maar dit keer was hij niet alleen. Raindrop was bij hem. Hij keek haar vragend aan, hopend dat zij wist wat het was.

(Whoot langheidXD)

'Maar is het dan niet koud als je eruit komt?' vroeg Ashpaw twijfelend. Raindrop glimlachtte. Altijd dacht hij vooruit. Dat was heel handig, maar nu wist ze het niet zeker. 'Nou ja, anders ben je helemaal vies als je het kamp in komt.' antwoordde ze toen maar. Ashpaw kwam langzaam iets naar voren, dichter naar het heldere water toe. Hij stak voorzichtig zijn witte, modderige pootje het water in, maar trok hem direct weer terug toen er een visje langs zwom. 'Wat was dat?' Hij keek het diertje met grote ogen na. Raindrop giechelde. 'Dat is de levensbron van de Riverclan. Dit zijn vissen.' Raindrop dacht even na. 'Ze leven altijd in water, ze komen er nooit uit. Anders gaan ze dood. Ze zijn heel glibberig en ademen onder water door inhammen aan de zijkant van hun kop. Hun huid is van schubben. We hebben maar een paar soorten; forel, steur... De Riverclan heeft meer variateit. Persoonlijk vind ik ze niet erg lekker; zo koud en glad. Maar smaken verschillen. Ik heb wel eens gehoord van een kat die alleen maar kikkers at.' Haar gezicht vertrok even toen ze haar tong naar buiten stak. 'Maar die kat werd dan ook voor gek verklaard.' Ze keek even naar beneden, er zaten hier best wat vissen. Misschien kon ze.. Nee, dat zou niet... of wel? Raindrop hakte de knoop door. Ze dook plotseling helemaal onder. Ze hoorde Ashpaw nog net naar adem happen voor ze kopje onder ging.
Het stroompje mocht dan modderig zijn, onder water zag alles er helder en anders uit. Raindrop voelde het vocht haar vacht binnendringen. Ze was op zoek naar visjes. Om haar heen was een kleiachtige, zachte ondergrond, gevuld met wuivende wiertjes. Raindrop zwom er iets naartoe. Ja! Daar zat een visje! Zachtjes dreef ze naar het diertje toe. Het had niets in de gaten. Vissen waren eigenlijk helemaal niet slim. Maar ja, muizen ook niet. Raindrop was nu dichtbij genoeg. Haar klauwen sloegen uit, en in de milliseconde tussen het uitslaan van de klauwen en het grijpen van het beestje zag je alleen maar dat het visje opeens niet meer op zijn oorspronkelijke plaats was. Raindrop grijnsde vrolijk, hield haar adem nog iets in en drong door het wateroppervlak heen.
De lucht was koel en een briesje koelde haar af. Nu ben ik wel schoon genoeg. besloot Raindrop. Ze hees zichzelf op de kant, naast Ashpaw, die haar met grote ogen aanstaarde. 'Kijk, dit is er eentje. Bestudeer het maar goed.' Tevreden keek ze naar haar vangst. Het was nog een klein beestje, maar deed dat ertoe? Ashpaw bekeek het diertje met veel belangstelling en porde er wat tegen. Raindrop ging naast hem zitten en keek geïnteresseerd mee. Zou Ashpaw het beestje interessant vinden? Op een gegeven moment boog Ashpaw zijn kop dicht naar de vis toe, toen het dier opeens een stuiptrekking kreeg en met zijn staart in Ashpaw's gezicht sloeg. Raindrop giechelde onwillekeurig, daarna beet ze de vis definitief dood. 'Sorry Ashpaw, ze bewegen soms nog wat na.' Ze hoopte dat Aspaw er de lol van inzag. 'Als je ze lekker vind, kan ik je leren hoe je ze moet vangen?' vroeg Raindrop, alvorens zelf weer een paar stapjes het water in te zetten. Die modder was echt vreselijk.

Ashpaw luisterde geboeid naar Raindrops uitleg. Het waren dus vissen. 'Kun je me wat meer over de andere clans vertellen Raindrop?' Miauwde hij met grote ogen van nieuwsgierigheid, hij had zo vaak van de andere clans gehoord. Maar hij had nooit echt een goede uitleg gehad van hoe ze leefden. Hij keek naar de hoge heuvels in de verte met wuivende grashalmen. Hij had gehoord dat de windclan daar dwaalde. Windclan.. Hij kende hun geuren, hij wist dat ze daar leefden, maar hij had ze nog nooit gezien. Zouden ze er hetzelfde uit zien als hij en Raindrop? Of zagen ze er anders uit? En de rivierclan dan? Misschien leken ze wel op vissen. Hij snorde even geamuseerd bij het beeld dat hij voor zich zag. Half vissen half katten, nee toch maar niet. En de laatste clan hoe heette die ook al weer.. Hij keek naar het water, het had niks met water te maken in ieder geval. Hij keek om zich heen. Treeclan? Nee dat was het niet. Rainclan dan? Nee ook niet. Hij keek peinsend voor zich uit. Ineens schoot het hem te binnen, het was Thunderclan! Hij had gehoord dat ze aan de andere kant van het donderpad woonden. Maar ook hen had hij nog nooit gezien. Hij was nog nooit naar een vergadering geweest. Nooit was hij uitgekozen om mee te gaan. Hij hoopte vurig dat hij binnenkort mee mocht want hij was erg nieuwsgierig naar de katten van andere clans en naar de verhalen die hij erover hoorde. Hij keek denkend voor zich uit toen hij plots Raindrop zag verdwijnen onder water. 'Raindrop!' Miauwde hij geschrokken.

Ashpaw hapte naar adem van schrik, wat moest hij doen? Moest hij het water induiken? Misschien was ze wel aan het verdrinken. Hij had zijn oren plat in zijn nek gelegd en was aan de grond genageld van schrik. Wie weet had een hele grote vis haar wel te pakken gekregen! Hij liep voorzichtig mee toen hij zag dat Raindrop zich door het water bewoog. 'R-raindrop?' Miauwde hij voorzichtig. Hij had zich van angst en onzekerheid over wat hij moest doen laag tegen de grond aangedrukt. Hij hoopte vurig dat Raindrop zometeen weer bovenwater zou komen en hem gerust zou stellen. Plots verdween Raindrop helemaal onderwater. Ashpaw's nekharen rezen overeind en hij kromde zijn rug geschrokken. Had het water Raindrop verzwolgen? Hij was bang, bang dat ze niet meer boven zou komen. Hij had ondertussen zijn oren laten hangen maar hij durfde het water niet in, bang dat het hem zou verzwelgen. Hij besloot te wachten. Zijn poten tintelden van nervositeit.

Plots kwam Raindrop weer boven met een boel gespetter. Geschrokken blazend sprong Ashpaw overeind terwijl het water dat over hem heen viel in zijn vacht trok. Hij schudde zich uit en zijn vacht begon te pluizen. Met een verongelijkt geluid likte hij zijn vacht weer plat terwijl Raindrop zich weer op de kant hees. Zijn ogen werden groot toen hij het spartelende beestje in Raindrops bek zag. 'Kijk dit is er eentje. Bestudeer het maar goed.' Spoorde Raindrop hem aan en ze legde het neer op de grond. Het visje bleef stil liggen. Ashpaw stapte voorzichtig naar voren en sloeg er voorzichtig met zijn pootje tegenaan. Hij hield zijn kop even scheef toen het visje stil bleef liggen. Het bewoog net toch nog? Hij fronste zwakjes wat en kwam weer dichterbij het visje. Voorzichtig boog hij zijn kop en snuffelde hij aan het visje. Met van schrik opengesperde ogen sprong hij weer achteruit toen het visje tegen zijn neus aan sloeg. Met een verongelijkt gezicht wreef hij over zijn neus terwijl hij wantrouwig naar het visje keek. 'Rotvis..' Mompelde hij zwakjes.
Na een tijdje gekeken te hebben en nadat hij zeker wist dat het visje dood was stapte hij weer voorzichtig naar het visje toe. Raindrop had gezegd dat hij het kon eten. Voorzichtig boog hij weer naar het visje toe. Even wachtte hij af om zeker te zijn dat het niet opnieuw ging bewegen. Voorzichtig zette hij zijn pootje op het visje en nam hij een hap. Hij trok een scheef gezicht. 'Het smaakt glibberig.. en het is een beetje koud, maar het is te eten. Kikkers zijn erger.' Deelde hij met een grimas mee. 'Ik zou wel willen leren hoe ik ze moet vangen.' Vervolgde hij aarzelend, duidelijk terug denkend aan het moment dat hij wou leren een vink te vangen. Voorzichtig stapte hij naar de rand van het stroompje en staarde hij in het water naar de vissen. Zijn staart zwiepte nerveus heen en weer en op het gegeven moment sloeg hij met zijn pootje in het water, proberend een vis aan zijn klauwen te rijgen. Teleurgesteld keek hij naar zijn pootje. Hij was alleen maar nat geworden. Er hing geen spartelende vis aan. Met een vreemde blik keek hij naar het water, hij had daar toch duidelijk een visje gezien. Vragend keek hij op naar Raindrop. 'Ik dacht toch echt dat daar een visje was.' Miauwde hij zachtjes.

'De clans...' Raindrop dacht even na. 'Je hebt onze clan natuurlijk. Over het Donderpad, daar heb je de Thunderclan. Ze zijn best trotse katten, maar houden zich erg strikt aan de Warrior Code. De Windclan, dat zijn hele dunne, schuwe katten. De wind waait daar echt constant. De Riverclan, die hebben meestal wat langer haar, en ze eten voornamelijk vis.' Ze keek geamuseerd hoe Ashpaw van de vis proefde. 'Daar leven ze dus van, nou ik vind het niet geweldig, dus ik weet zeker dat ik in een vorig leven geen Riverclan kat was.' grapte ze. Ashpaw doopte zijn pootje in het water en sloeg naar een vis. 'Ik dacht toch echt dat daar een vis was.' mompelde hij teleurgesteld. Hij had zijn angst overwonnen, hij wilde nog steeds nieuwe dingen leren! Dacht Raindrop enthousiast. 'Dat komt door de manier waarop het licht op het water valt; je moet er iets boven mikken.' Raindrop ging zelf ook bij het water zitten. 'Kijk.' Ze demonstreerde hoe je de vis moest zoeken. 'Daar is er een. Nu even kijken waar hij ongeveer zit.' Raindrop ze keek taxerend naar de vis. Toen sloeg ze plotseling haar klauw een paar centimeter boven de vis het water in. Het dier had geen kans. Spartelend hing het aan haar klauw. Raindrop beet hem dood en legde hem naast zich. 'Nu jij, Ashpaw.' Ashpaw probeerde haar na te doen. Na een paar mislukte pogingen leek hij de moed op te geven. Hij keek haar smekend aan, alsof hij weg wilde. Maar daar zette hij zich weer overheen, en hij sloeg zijn pootje nog een maal het water in. Toen hapte Ashpaw naar adem. 'Raindrop! Ik heb er een! Ik heb een vis!' Aan zijn klauw bungelde een vis, zijn eerste waterprooi. Raindrop lachte, er veel onbewust een spanning van haar af. 'Goed gedaan, Ashpaw. Precies goed gemikt!' Trots keek ze naar de kater die haar leerling nog niet was, maar waarvan ze hoopte dat hij het wel zou worden. 'En nu,' zei ze, 'moet je niet vergeten hem niet te veel te laten lijden.' Ashpaw schudde zijn verbazing af, en beet het schepseltje snel dood. De opwinding zinderde nog door beide katten heen. Hier kon geen modder of geen kikker tegenop!

Geboeid luisterde Ashpaw naar Raindrops verhaal, dus hij had gelijk, het waren de Thunderclan, de windclan en de riverclan. Nou ja de riverclan had hij wel kunnen weten, daar had Raindrop het net nog over. dus ik weet zeker dat ik in een vorig leven geen Riverclan kat was.' grapte Raindrop. Ashpaw zweeg even en keek peinsend voor zich uit. Kon dat wel? Als je dood ging ging je toch naar starclan? Hij herhaalde die vraag en keek haar vragend aan. Als je dood ging ging je naar de starclan, dat was hem altijd verteld. Waarom had Raindrop het dan over een vorig leven? Hij volgde Raindrop opnieuw naar het water en keek met verbaasd opengesperde ogen naar hoe ze het voordeed. De val.. van het licht. Voorzichtig keek hij naar boven. Hij zag de hoge sparren met hun naalden. Licht sijpelde tussen de naalden door naar beneden en maakte vlekken op de ondergrond. 'Zou licht ook illusies veroorzaken bovenwater?' Vroeg hij zich hardop af. Hij bedacht zich opeens weer dat hij ook nog een vis moest vangen. Hij ging weer aan de waterkant zitten, toch wel licht angstig, Raindrop was helemaal onder het water verdwenen. Zou hij dat ook moeten doen als dit niet lukte. Dat durfde hij in ieder geval niet, dat had hij nu al besloten. Hij zwiepte met zijn staart en staarde geconcentreerd naar het water. Hij keek naar de zilveren schimmen die door het water gleden. Die moest hij hebben. Hij sloeg zijn poot in het water, water droop van zijn poot, maar er hing geen vis aan. Gefrustreerd probeerde hij het opnieuw. Keer op keer mislukte het. Zijn oren waren gaan hangen, kon hij dit wel? Hij begon weer aan zichzelf te twijfelen. Hij besloot dat dit de laatste keer was dat hij het ging proberen. Hij staarde met zijn blauwe ogen naar het water en sloeg zijn poot met uitgeklapte klauwen in het water. Met grote ogen keek hij naar de spartelende vis die aan zijn klauwen hing. 'Raindrop! Raindrop! Ik heb er een! Ik heb een vis gevangen!' Zijn ogen fonkelden van trots en hij liet hem trots zien aan Raindrop. Hij was er zo blij mee dat hij er eindelijk een had. Hij maakte een einde aan het lijden van de vis en ging met een trotse blik zitten. Hij straalde van trots en blijdschap.

De ogen van de apprentice straalden, vol trots en blijdschap. 'Ik wist wel dat je het kon!' riep Raindrop, hem ondertussen een kopje gevend. 'Mooie vangst Ashpaw!' Toen dacht ze aan zijn vorige vraag. 'Misschien zorgt licht wel voor illusie. 's Nachts ziet alles er heel anders uit dan overdag. Het licht maakt alles levender. Maar of ook alles klopt?' Raindrop wist het niet zeker. Hij had bedenkelijk gekeken bij haar grapje. O ja! Tuurlijk! Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Katten gingen naar de Starclan, maar zij had een oude Thunderclan kat wel eens over een volgend leven gehoord, en daar eigen ideeën over ontwikkeld. Wat moest Ashpaw daar dan niet van denken? 'Nou, ja.' mompelde ze. 'Ik heb er een keer een oude Thunderclan kat over gehoord. Ik bedacht toen zelf, misschien blijven ze daar niet eeuwig staan, misschien worden sommigen herboren. Dan blijft de ster in de hoedanigheid van degene die we verloren zijn staan, maar begint diegene een nieuw leven, als ander persoon. De ster is de kat die we verloren zijn, maar is dat werkelijk zijn essentie? Kattenpersoonlijkheden lijken soms op elkaar, dat je wel denkt; dat zou die en die wel kunnen zijn. Misschien is die dan wel opnieuw begonnen met leven. Maar totaal anders, zonder herinneringen aan een vorig leven, want die ster staat nog aan de hemel. Die ster heeft misschien dat leven, met alle momenten wel.' Raindrop probeerde haar gedachtengang te verwoorden, ook al ging dat moeilijk. Beschaamd keek ze weg, en sloeg haar poot nutteloos in het water. Ze wilde zijn trots om de vis niet een domper geven. Dus zei ze nogmaals; 'Je vangst was heel mooi, Ashpaw!'

Ashpaws ogen lichten op bij haar theorie en hij begon zelf weer te denken. Maar als katten herboren werden, bleven ze dan niet voor eeuwig in starclan? Misschien was dat ook wel beter. Voor eeuwig in de starclan jagen, misschien ging dat ook wel op het gegeven moment vervelen? Hij keek naar de lucht, alles werd geboren en alles ging dood. Zouden sterren op het gegeven moment dan ook weer verdwijnen? De oudsten zeiden ook altijd dat sterren dode katten voorstelden. Maar de sterrenhemel 's nachts was nimmer hetzelfde. Misschien werden er wel katten herboren, maar herinnerden ze zich dat alleen niet. Hij begon zichzelf af te vragen wie hij misschien in een vorig leven was. Hij besloot aan Raindrop uit te leggen wat hij zelf dacht. 'Raindrop? Ik heb nagedacht over je theorie,' Miauwde hij lichtelijk opgewonden, 'Heb je wel eens 's nachts naar de sterrenhemel gekeken? Oh wacht natuurlijk heb je dat wel eens. Elke nacht is de sterrenhemel anders, en ik denk nu, dat sterren komen en gaan, en als een ster verdwijnt dan wordt een kat misschien herboren,' Ratelde hij door. Hij was dol op nadenken, hij deed dat ook graag. Even aarzelde, hij zou hij vertellen over zijn theorie over wat er gebeurde met slechte katten? Daar vertelden ze nooit over, hij wist zeker dat ze niet naar Starclan gingen, dat verdienden ze niet volgens hem. 'En ook.. Er zijn ook slechte katten of niet dan?' Miauwde hij vragend. 'Ik denk niet dat slechte katten naar Starclan gaan, zouden ze gewoon verdwijnen Raindrop? Of gaan ze ergens anders heen? De anderen hebben het altijd alleen maar over Starclan, nooit over een andere plek. Maar verdienen slechte katten het wel om naar Starclan te gaan?', Ondertussen keek hij peinzend voor zich uit. Hij had hier wel vaker over nagedacht, alleen had hij het nooit gevraagd. Wat zouden ze wel niet van hem denken, hij had het over slechte katten. Bestaan die wel? Besefte hij met een schok. Hij liet zijn oren wat hangen, ineens klonk zijn vraag niet meer zo goed. 'Laat maar, vergeet wat ik gezegd heb, het was geen goede vraag,' Miauwde hij er vlug achteraan.

'Laat maar, vergeet maar wat ik gezegd heb.' miauwde Ashpaw teleurgesteld. Raindrop was juist blij dat ze niet de enige was die hier zo over dacht. 'Nee Ashpaw, dat is juist wel een goede theorie.' fluisterde ze zachtjes terug. 'Maar zouden slechte katten niet minstens één iemand hebben die zich kan troosten door naar de sterren te kijken? Je hebt wel gelijk met de hemel, nooit zijn dezelfde sterren te zien. Misschien begint er dan wel een nieuw leven, ergens op aarde.' Raindrop staarde even dromerig voor zich uit. 'Zouden vrienden of geliefden weer in elkaars nabijheid geboren worden, zodat ze voor eeuwig samen kunnen zijn?' vroeg ze zich hardop af. Raindrop sloeg haar staart om haar poten. Filosoferen met deze kat was vernieuwend en opluchtend. Ze werd niet raar aangekeken om een nieuw idee. Ze was even enthousiast als Ashpaw zelf. 'Zou je leven bepalen wie je later wordt, zou je in een later leven kunnen proberen jezelf goed te gedragen of zou je dezelfde persoonlijkheid hebben? Niemand is eigenlijk hetzelde; maar je omgeving heeft daar natuurlijk wel invloed op.' Raindrop's gedachten sprongen nieuwe paden en lanen in. 'Bestaat goed of slecht wel? Misschien is het meer aardig en egocentrisch. Wie jij slecht vind, denkt misschien alleen aan zichzelf, maar is in zijn eigen ogen niet slecht. En goede katten, die zijn juist sociaal. Mogen wij dat onderscheid wel maken?' vroeg ze aan zichzelf. 'Maar als je waarlijk een slechte kat was, dan denk ik dat je eerder in een zwart gat terecht komt dan in een stralende ster.'

Ashpaw keek vrolijk op toen hij merkte dat Raindrop hem niet raar aankeek om zijn vragen. 'Ja maar wat is goed of slecht, je kunt er over nadenken want, als je een goede kat bent in je leven bescherm je je clan, houd je je aan de warrior code. Maar als je je clan verraad, of katten dood, kan je dan niet beschouwd worden als slecht?' Miauwde Ashpaw met een frons op zijn gezicht. 'Maar, als je je clan verraad dan denk je aan jezelf en dat is egocentrisch, dus misschien is het wel waar dat het sociaal en egocentrisch is maar spelen er niet meer dingen mee? Misschien gaan geesten van slechte katten wel op in het niets' vervolgde hij. Ashpaw ging zitten, het was fijn om met Raindrop te praten over deze dingen, misschien konden ze elkaar wel helpen met de vragen die ze hadden, je weet maar nooit of niet dan? Ashpaw dacht na, goed en slecht, herboren worden.. Plots schoot hem weer wat te binnen. 'Maar als die geesten niet op gaan in het niets, en ook ergens terecht komen, zouden zij dan ook met ons kunnen communiceren zoals starclan dat doet?' Een rilling liep langs zijn ruggengraat en hij zag er plots even angstig uit, 'Ik hoop van niet... In ieder geval, wat zou er verloren gaan als je sterft, zou je karakter wel blijven als je sterft? Dat zit toch in je geest.' Hij keek denkend naar de lucht. 'Wat zit er eigenlijk in je geest, wat zou er naar de Starclan gaan? Je lijf in ieder geval niet, die blijft hier in het bos achter. Zou je op een andere plek terecht komen afhankelijk van de manier waarop je sterft? En hoe oud zou je zijn als je in Starclan terecht komt? Wat als je heel erg oud bent en je sterft? En wat als je een kitten bent?'

Ashpaw had weer honderden vernieuwende inzichten. Raindrop dacht diep na alvorens te antwoorden. 'Ik denk dat zelfs slechte geesten op stijgen. Niets is niets, en iets wat eerst een heel leven had, dromen en hopen, kan dat zomaar verdwijnen als goede katten dat niet kunnen? Wat wij vinden van een kat bepaalt nog niet of hij goed of slecht is. Je karakter is wel een belangrijk onderdeel van je geest, maar volgens mijn ook waar je voor leeft. Als alle hoop verdwijnt worden zelfs de krachtigste geesten gebroken. Je motivaties leiden tot daden. Ik denk dat dat ook een belangrijke rol speelt.' Raindrop dacht weer na. 'Ik geloof dat je hopen en wensen naar de Starclan gaan, dat je dromen de sterren bereiken. Niet je leeftijd of je uiterlijk, niet je leven, maar je essentie. Je leeftijd heeft er wel mee te maken met hoeveel je weet, maar zou kennis daar een rol spelen?' vroeg ze zich af. Zelf speculeerde ze verder. 'Zou het voorbestemd zijn om te sterven? Je hele leven? Maar misschien wordt niet alles geleid. Misschien maak je zelf keuzes, je kunt altijd kiezen. Die keuzes hebben dan wel verschillende uitkomsten.' Dit was een moeilijk onderwerp, met veel vrijheid van denken en zeggen. Raindrop had het onderwerp nooit zo diep aangesneden. Haar moeder was vlak na haar geboorte gestorven en haar vader had ze nooit gekend. Misschien kwam het daarom wel dat ze toegeeflijker en sowieso anders was dan de standaard shadowclan kat. Het was erg interessant om hier met iemand anders over te praten. 'Hoe zou het zitten met de gedachten van de nabestaanden aan de overledene? Krijgen ze die mee?

Ashpaw was verbaasd en geïnteresseerd in hoe andere katten over dit soort dingen dachten. Zelf dacht hij weer diep na. 'Maar loop je dan vormloos door Starclan? Ik denk het niet, want hoe zoeken katten die met de Starclan lopen dan de medicijnkatten op? Of horen medicijnkatten alleen maar de stem van die katten?' Miauwde hij vragend. 'Misschien is je hele leven wel een voorbereiding op na je leven? Wie weet doe je met elk leven dat je hebt meer ervaringen op, maar hoe zit dat dan met leiders? Die hebben 9 levens? Wat zou er met de verloren levens gebeuren?' Ashpaw had zoveel vragen, zo ontzettend veel vragen. Eigenlijk begon hij moe te worden. Maar eindelijk had hij een gesprekspartner met wie hij over dit soort dingen wou praten, hij had deze speculaties en ideeën rondgelopen en nu kon hij ze eindelijk kwijt. Ook was hij blij dat hij weer nieuwe ideeën op deed. Raindrop keek er toch weer anders tegenaan dat hij deed, dat vond hij prima, iedere kat zijn eigen mening maar hij vond het interessant hoe ze er tegen aan keek. Ook bracht ze hem weer op andere ideeën. Hij wou dat hij meer vragen wist maar hij was echt moe aan het worden. Even betrapte hij zich erop dat hij aan het knikkebollen was. 'Hoe zou het zitten met de gedachten van de nabestaanden aan de overledene? Krijgen ze die mee?' Vroeg Raindrop zich hardop af. Ashpaw begon weer diep na te denken, de overledenen zijn dan al op weg naar starclan, maar, zouden ze daar al meteen zijn? Ze moeten daar toch eerst een route naartoe volgen. Misschien krijgen ze de herinneringen niet mee. Maar wel wat je hardop zegt. 'Nou ja ik weet niet of Starclan katten gedachten of herinneringen kunnen lezen' Miauwde hij voorzichtig, als je niet oppaste met dit soort onderwerpen kon je je gesprekspartner verschrikkelijk op zijn of haar ziel trappen, dus was hij heel gecalculeerd in zijn antwoorden. 'Ik heb me laten vertellen dat Starclan katten over je waken, dus ik denk dat ze wel alles horen wat je tegen ze zegt.' Vervolgde hij aarzelend. Zijn blauwe ogen stonden weer onzeker, hij wist niet goed meer wat hij moest denken, zo veel ideeën, zo veel meningen, zo veel dingen waren onbekend.

'En hoe zit het dan met de 9 levens?' vroeg Ashpaw zich af. 'Die krijgen leiders om de clan te beschermen. Leiders moeten zichzelf vaak opofferen voor het goede van de clan. En wat heb je aan een leider die iets moedigs doet en gelijk dood is?' vroeg Raindrop zich af. 'Misschien maak je zelf een soort vorm in de Starclan, maar je eigen vorm? Als je geen herinnering mee zou krijgen, dan zou je geplaagd worden door het idee de anderen te kennen of misschien wel andere katten te missen. En daar wordt hopelijk toch in vrede geleefd. Dus ik denk dat je alles van je vorige leven kwijtraakt, anders zou je andere katten misschien wel haten en dus nooit als een nieuwe kat geboren kunnen worden; dan zou je jezelf haten.' Dit was een nieuwe gesprekspartner, en ook de eerste waarmee ze dit besprak. Voor zijn negen manen en drie weken was Ashpaw behoorlijk intelectueel. Veel katten dachten hier niet eens over na als ze al heel veel manen waren. Het beviel haar ook wel dat Ashpaw voorzichtig was, niet zomaar dingen riep die haar... aan haar moeder zouden herinneren, aan de pijn van het alleen opgroeien. Hij koos zijn woorden zorgvuldig. 'Ik heb me later vertellen dat Starclan katten over je waken, dus horen ze wat je tegen ze zegt?' miauwde Ashpaw. 'Het kan een verzinsel zijn, om de nabestaanden hun pijn te verzachten door toch nog tegen de kat te praten. Het is een fijn idee dat mijn moeder nog over me waakt. Raindrop keek naar boven, er leek een ster naar haar te knipogen. Ze schudde opkomende tranen uit haar ogen. Ashpaw keek haar bezorgd aan. Raindrop deed een poging tot een glimlach en sprak verder. 'Het is een complex onderwerp. En een raar idee dat er later misschien wel iemand rond loopt met hetzelfde karakter als jij.'