so long (open/spt)

Zuchtend zette hij nog een stap. Hij liep nu al een halfuur en had nog steeds geen bestemming. In dit deel van het woud was hij nog nooit geweest. Als hij nog in het woud zat. Het rook er naar verschillende katten dus hij was in ieder geval niet hopeloos verdwaald, maar wel gedeeltelijk. Het tapijt van sneeuw dempte zijn voetstappen. Zijn kop ging omhoog toen hij een geur rook. Deze had hij al vaker geroken en waarschuwde hem voor de clan van idioten. Onmiddellijk zakte hij in vechthouding en siste waarschuwend. Zijn blik viel op een jonge kater. Grijnzend liep hij naar voren. 'Morning' miauwde hij arrogant. Minachtend keek hij neer op de kleinere kat. Dit mormel kon hij met gemak aan.

De verassing van de kater verbaasde hem nogal. Toch snauwde hij algauw een reactie. 'Blijkbaar heeft iemand last van ochtendhumeur.' Minachtend keek hij naar de jonge kater. Zijn neus opgetrokken alsof hij iets vies rook. Wat hij in feite ook deed. Alle die clangeuren stonken zo verschrikkelijk, behalve die van Stone dan. Maar alles aan zijn vriend was perfect, dus dat was geen wonder. 'Je naam?' Het was geen vraag maar een bevel. Als deze kater niet antwoordde zou hij boos worden en anders bleef hij arrogant. Natuurlijk wist de apprentice dat niet. Maar hij wel. Daarom zette hij een arrogante grijns op.

De reactie van de kater was gewoon raar. Het was alsof hij over ieder woord nadacht. Ja, Draco dacht soms ook na, als hij iemand wou manipuleren, maar de meeste van zijn acties waren gewoon random. Bij deze kater, Numbpaw, leek het anders te werken. Hij knikte instemmend. 'Praten is iets waar ik soms kan van genieten, Dumbpaw.' Natuurlijk sprak hij de naam van de apprentice verkeerd uit. Waarom zou hij moeite doen om namen goed te zeggen en onthouden. De kans dat hij dit wezen nog een keer zag was minuscuul.

Hij keek naar de kater die vrij geïrriteerd leek. Geen wonder ook. Als Draco de kater was geweest had hij zich ook geërgerd, maar hij was de kater niet. 'Geef me een goede reden om die te vertellen, kittypet.' De kater was overgegaan tot een gevechtstand. Hij zelf gaf echter geen reactie, alleen zijn arrogante grijns werd nog wat breder. Hij kon dit mormel met puur gemak aan. Toch klapte hij zijn nagels uit, gewoon om te tonen dat hij niet bang was.

Verbazing vulde hem toen de kater zijn ogen sloot. Dit was de perfecte kans. 'Kittypets don't fight my dear.' Met een grote sprong vloog hij naar voren richting de apprentice. Zijn nagels waren gestrekt en gericht op de rug van Numbpaw. Pas als hij gewonnen had en vond dat de kater pijn genoeg had zou hij zijn naam vertellen. Tot die tijd zou hij genieten van een gevecht. Met een grijns probeerde hij zich vast te bijten in de nek van de Thunderclanner. Ontsnappen was onmogelijk.

Hij merkte dat de apprentice verweerd. Helaas voor hem was Draco minstens vijf manen ouder. Met gemak bleef hij zitten en boordde zijn klauwen wat dieper. Het domme van de kater was dat hij over iedere reactie eeuwig nadacht, alles was heel voorspelbaar. Hijzelf daar in tegen was getraind om te vechten. Hij zat vol zelfvertrouwen terwijl hij zijn tanden in het oor van de apprentice zette. Het zou zo makkelijk om hem nu te vermoorden. Toch wou Draco liever genieten van de pijn van de kater. Zoals vele al van de zijne hadden genoten.

Hij zuchtte, niet geïrriteerd maar omdat de kater dacht dat hij kon winnen. Met een stevige klap van zijn poot duwde hij de kaken van de kater weg. Ja, heel even hadden de tanden hem geraakt, maar het had nauwelijks iets opgeleverd. De witte kater duwde zijn klauwen nog eens extra in de rug van de kater terwijl hij met zijn rechterpoot over de kop van Numbpaw ging. De apprentice probeerde terug te vechten. Draco vond het alleen maar leuk om te zien wat voor nutteloze dingen de kat probeerde. Hij sprong van de kat af en duwde hem met gemak omver. Zijn nagels boord de zich in de buik van de kater terwijl bloed begon te vloeien. Een grijns verspreidde zich over zijn gezicht. 'Malfoy is they name.' Meteen daarna probeerde hij de flank van de apprentice open te halen.

'Ach, wat schattig toch.' Met zijn klauw haalde hij uit naar de staart van de kater. Zodat de apprentice niet meer zou kunnen vluchten. 'Kittypet can't escape' Zonder te letten op wat de kater deed boorde hij zijn klauwen in de schouder van de kater. Vluchten was onmogelijk geworden voor zijn prooi. Hier, nu hij helemaal fit was en de kater gewond, zou Draco hem makkelijk weer te pakken krijgen. Ook kon de apprentice niet goed terugvechten. Hij was zoveel jonger en had zoveel minder training gehad. Met zijn tanden ging hij weer richting de kop van de kater. Hij had geen moord plannen maar wou flink wat pijn veroorzaken. Langzaam en tergend haalde hij zijn nagels over het lichaam van de kat. Meteen daarna gingen zijn klauwen richting de kop van Numbpaw. 'How does it feel?' Hij probeerde de kater nog een wond toe te brengen. 'Not really nice, eh?'

Weer verbaasde de kater hem. Inmiddels was de apprentice weer overeind gekomen. Iets waar je opzichte al flink wat wilskracht voor nodig had. Maar dan ook nog zeggen dat het geen pijn deed. In die paar seconden vormde Draco een makkelijk doelwit. Pas toen hij zich helemaal hersteld was kon hij weer normaal praten. 'Misschien dit wel?' Hij pinde de kater tegen de grond en haalde tergend langzaam zijn nagel over de kater heen. Dit moest hij toch voelen. Een bloeddorstige grijns lag op het gezicht van de witte kater terwijl hij doorging. Toen hij zeker wist dat zijn taak volbracht was zette hij een stap naar achteren. 'Will you remember my name, or should I do it again?' Zijn nagels waren nog steeds dreigend uitgeklapt. Een moordzuchtige expressie op zijn gezicht.