There's no fair in farewell

De lucht begon langzaam maar zeker roze en oranje te kleuren, een teken dat het licht over een tijdje weg zou vloeien en de sterren van StarClan de lucht zouden vullen. Net zoals altijd hinkte de kater rond door de Medicine Cat Den. Hij had een pakketje reiskruiden klaargemaakt, maar niet voor zichzelf. Speciaal voor Wolfsbane, de kater die hem zou joinen tijdens deze reis. Wolfsbane had een speciale plek in zijn hart, als kitten had hij hem gered van een vos en daarna voor hem gezorgd als zijn eigen zoon. Het was dan ook de kat waar hij meteen op af was gestapt om te vragen of deze met hem mee wilde gaan. De tijden waren veranderd en geen enkele kat was veilig buiten de grenzen van zijn clan, soms zelfs binnen de grenzen niet meer. En als er één kat was die hij kon vertrouwen, dan was het Wolfsbane wel. De kater liet zijn pootje een keer over het plukje haar van Brindlepool gaan, wat hij speciaal in het deel van de den had gelegd waar alleen de medicine cat zelf kwam, de plek waar alle kruiden lagen. Waarschijnlijk zouden apprentices morgen het nest van Brindlepool komen weghalen, dan was er niks meer van haar over. De kater zorgde dat het duidelijk was dat het plukje haar moest blijven waar het was en nam het pakketje met reiskruiden in zijn bek. In een rustige pas stapte hij de lege Medicine Cat Den uit en wandelde door het leegstromende kamp. De kittens werden naar de nursery gestuurd en de apprentices gingen ook mompelend onderweg naar hun nesten, morgen moesten ze weer vroeg opstaan. De kater keek het kamp nog een enkele keer rond. Dit was de laatste keer dat hij hier zou komen als medicine cat apprentice, als Sparrowpaw.
Met het pakje kruiden liep hij het kamp uit, niet meer achterom kijkend omdat hij op moest schieten als hij de Maansteen wilde bereiken als het maanhoog was. Buiten het kamp legde hij de kruiden neer voor zijn poten en wachtte hij rustig af tot Wolfsbane zou komen. Met zijn gele ogen keek hij even naar de lucht, en toen naar de kampuitgang waar hij verwachtte dat iemand uit zou komen.

{Wolfsbane}

Het duurde niet lang voordat de gestreepte kater op hem af kwam lopen. Er verscheen een kleine glimlach op de snuit van Sparrowpaw en hij wachtte af tot de kater hem had bereken. "Ben je er klaar voor?" mauwde deze toen, waarna hij een lik over de kop van Sparrowpaw gaf. Wolfsbane leek zo veel groter dan hem, maar zelf was de kater ook al flink gegroeid. Hij had een groot lichaam, maar het bracht ook iets sierlijks met zich mee omdat hij een lange vacht had die golfde in de wind. Hij stond op, knikte en duwde vervolgens het stapeltje kruiden in de richting van de kater die altijd als een vader voor hem geweest was. "Eerst moet je dit eten," mauwde hij en wees nog een keer extra met zijn staart naar de reiskruiden.

De jonge kater keek toe hoe Wolfsbane met een vies gezicht te kruiden naar binnen begon te werken. Ja, hij wist dat ze vies konden zijn omdat hij als kitten ook wel eens wat kruiden had gekregen, maar anders zou zelfs de sterkste krijger het niet kunnen halen. De jonge kater wachtte rustig af tot de andere gestreepte kater klaar was met eten. "Goed dan, wat nu?" vroeg deze toen op een zachtere toon, waarschijnlijk nog in de ban van de vieze kruiden. "Nu gaan we lopen," mauwde de kater en wierp een snelle blik op de hemel. Best vreemd dat zijn geest daar over een paar minuten zou zijn, terwijl zijn lichaam dan op aarde achter zou blijven. De medicine cats waren - op de leiders na dan - de enige katten die terug konden keren als hun geest eenmaal een bezoekje in Starclan had gebracht. De kater knikte even naar Wolfsbane tussen zijn gedachten door en begon op een redelijk tempo naar de uitgang van het kamp te lopen. Weer zonk hij weg in gedachtes, terug denkend naar de andere keer dat hij in Starclan was geweest. Hij had de oude deputy van Windclan daar ontmoet, Inkmask. De kater was vriendelijk en warm geweest tegen hem, iets wat hij vanuit zijn hart echt heel erg respecteerde. Stiekem was hij wel benieuwd of de birmaan er weer zou zijn om hem te verwelkomen als volwaardige medicine cat. Hij wierp een snelle blik op Wolfsbane en liep toen door, niet goed wetend waar hij een eventueel gesprek over moest beginnen. Ja, zijn sociale skills waren niet zo goed ontwikkeld omdat hij het grootste deel van zijn leven in de medicine cats den door had gebracht.

De gestreepte kater keek voor een kort moment op toen Wolfsbane hem vroeg of hij er klaar voor was. Kort knikte hij, al was hij er toch nog niet honderd procent zeker van. Maar hij zou wel moeten nu, de clan kon hij moeilijk laten zitten. Hij wilde niemand teleurstellen, maar toch was hij diep van binnen enorm onzeker. Stel dat hij iedereen die op hem had vertrouwd straks teleur zou stellen. Stel dat hij straks bloed aan zijn poten kreeg omdat zijn kennis niet groot genoeg was. Allemaal onzekerheden waarmee hij te kampen had op dit moment, maar hij moest het van zich af zetten. Op de een of andere manier dan. "Ja, ik denk van wel," mauwde hij vervolgens nog een keer en liep naast de grotere kater mee. Ondanks dat was Sparrowpaw ook wel een redelijk forse kater. Terwijl hij dus kalmpjes meeliep, al zat er wel een oplopend tempo in, rook hij dat de geuren van WindClan begonnen te vervagen, ze waren de grens dus al over. "Het is niet zo ver," meldde hij vervolgens aan de andere kater en knikte een keertje als bevestiging. Plots steeg de geur van het Thunderpath op uit de vervagende geur van WindClan. Zijn blik gleed even kort naar Wolfsbane, dit was waarschijnlijk het enige grote obstakel wat ze zouden hebben.