BT1 My little sweetheart

_{"Jeah" Dauntrose grinnikte. Na een tijdje gedraafd te hebben stopte ze. "Oké, je hebt een goede conditie, maar wat als je moet rennen voor je leven. ShadowClan is daar te trots voor om te weg te rennen. Maar bij een hond, twoleg of een aardbeving moet je soms wel rennen." Ze knikte naar een grote boom, perfect voor de klimmen en een perfecte afstand. "Dus we gaan een wedstrijdje doen. Je moet proberen zo hard mogelijk te rennen tot die boom daar." Dauntrose zette zich klaar, maar wachtte een paar tellen. Eerst, voor Black, op adem komen.}

Rennen voor haar leven? Dat kon Blackpaw wel. Dit tochtje had ze volgehouden, maar ze wist dat ze het niet uit zou houden als ze in één adem naar de andere kant van het territorium zou moeten rennen. Maar een sprintje, dat klonk goed. Ze moest wel even op adem komen; de toch van de vechtplaats naar waar ze nu stonden, had haar redelijk uitgeput. Black likte even aan de besneeuwde grond onder haar, om op die manier wat extra water binnen te krijgen. Dat hielp tegen haar droge keel. "Die grote, dikke eik daar?" vroeg Blackpaw ter bevestiging, maar het leek haar duidelijk dat het over die gigantische boom moest gaan. "Ik ben klaar," zei ze vastberaden, terwijl ze in een gespannen starthouding ging staan. Door het vele spelen als kitten wist ze dat ze op deze manier als een vuurpijl kon vertrekken.

_{"Die grote, dikke eik daar?" Dauntrose knikte en kneep haar ogen half dicht. "Ik ben klaar," Ze knikte weer en spande haar spieren aan. Ze verwachtte dat Blackpaw erg snel ging zijn, maar zij kon net zo goed lopen als ze kon vechten. "Oké.", miauwde ze langzaam. Nu stond ze zo gespannen als een veer. "3... 2... 1... Ren!" Ze begon te rennen naar de grote eik. Haar poten kwamen hard op de grond en ze voelde hoe alles soepel ging. Het was geen wedstrijdje om eerste te zijn. Eerder om te checken hoe Black kon rennen. Toch zag ze dit als een uitdaging.}

"3..2..1.. Ren!" Blackpaw schoot er vandoor. Ze voelde de wind tegen haar snuit botsen, en ze moest haar ogen tot spleetjes maken om de ijzige wind uit haar ogen te houden. Ze maakte grote sprongen en hoorde bij iedere landing de sneeuw onder haar kraken. Dauntrose was sneller met haar langere poten, maar Blackpaw kwam niet veel later bij de den aan. Ze had nauwelijks de tijd om af te remmen, en moest tegen de stam van de boom opspringen om haar sprint te beëindigen. Ze zette haar nagels in de schors en bleef even zo hangen, tot ze zich liet vallen en met een dof geluid op de grond terecht kwam.

_{Dauntrose kwam bij de boom aan en nog geen seconde daarna ook Blackpaw. De calico poes had goed kunnen afremmen, in tegenstelling tot haar apprentice. Die bleef even in de boom hangen voordat ze terug op de grond sprong. Ze glimlachte breed. "Geweldig. Je conditie is super." Ze tikte met haar nagels tegen de boom. "Als we gaan klimmen moeten we natuurlijk eerst een paar dingen weten." Ze inspecteerde de eik nu goed. Hij stond er wat verloren bij al die dennen. "Wat voor soort boom is dit. En zegt dat iets over hoe sterk hij is?"}

Een troste lach verscheen op Blackpaws snoet toen Dauntrose haar complimenteerde. Het ging niet slecht voor een eerste training. Even likte ze aan haar poot, en luisterde daarna weer aandachtig. "Hmm," zei ze nadenkend, terwijl ze naar de boom keek en het probeerde te vergelijken met de andere bomen. "Ik heb geen idee," gaf Black toe. Planten waren niet haar sterkste punt.

_{"Hmm," Dauntrose keek in de blauwe ogen van Blackpaw. "Ik heb geen idee." Ze glimlachte "stout". "Oef, ik dacht al dat je alles al zou kennen.", miauwde ze met een knipoog. Daarna schudde ze haar kopje. Met haar staart wees ze naar een boom een paar passen verder. "Dat is een den. Daarom word dit bos ook de pinewoods genoemd. Je herkent hem aan zijn naalden, smalle stam én hij blijft altijd groen. Dennen zijn niet zo sterk om in te klimmen, vooral jonge boompjes. Ook de takken zijn niet zo stevig." Ze knikte naar de boom waar ze naast stonden. De grote eik. "Dit is een eik. In de zomer heeft hij mooie groene bladeren, maar in de winter heeft hij zoals je ziet geen bladeren meer. Deze bomen zijn héél stevig en perfect om te klimmen. Jonge boompjes zijn ook zeer goed, hier is het alleen omgekeerd. Oude bomen zijn meestal broos en kunnen elk moment uit elkaar vallen. Gelukkig voor ons dat deze bomen honderden moons kunnen worden."}

Blackpaw luisterde aandachtig en bekeek de twee verschillende bomen. Den, en eik - check. Kort pulkte ze met haar nagels aan de schors van de boom, die door de sneeuw doorweekt was geraakt en wat makkelijk los liet. "Is deze eik dan goed om in te klimmen?" vroeg ze. Het was lastig in te schatten, vond ze. De eik was niet bijzonder uit, maar je kon er niet meer stevig je nagels in zetten.

_{Blackpaw pulkte wat aan de schors, die gemakkelijk meegaf. "Is deze eik dan goed om in te klimmen?" Goede vraag. Dauntrose bekeek de boom eens goed en knikte dan langzaam. "In de zomer zal het zeker veel gemakkelijker zijn om hierin te klimmen. Nu is de schors glibberig." Ze glimlachte. "Nu zal het moeilijk worden, maar moeilijk gaat ook hé." Haar ogen gingen naar een redelijk lage tak. "Ik zal het eerst voordoen. Kijk zo..." Ze plantte haar nagels diep in de schors en hees zich omhoog. Zoals voorspeld was de stam glibberig, maar dat hinderde haar niet. Ze zette haar onderste klauwen ook in de schors en trok zich met de voorste weer op. Dit bleef ze langzaam herhalen tot ze op de tak zat. Normaal deed ze het sneller, maar Black moest haar kunnen nadoen. Ze keek naar beneden. "Gezien?"}

"Moeilijk gaat zeker ook," lachte Blackpaw. Ze vond het fijn dat Dauntrose haar uitdagingen gaf, en erin geloofde dat ze ook de moeilijk dingen zou kunnen. Ze hoorde vaak dat mentors makkelijk begonnen, en langzaam maar zeker de intensiviteit van de training opbouwde. Dauntrose maakte het meteen moeilijk, en dat was wel wat bij Blackpaw paste.
Ze keek geconcentreerd toe hoe Dauntrose haar lichaam hield toen ze in de boom klom. De schors scheen van de nattigheid, en Blackpaw had door dat het erg glibberig was. "Ja, gezien," reageerde ze. Nu was het haar beurt om het te proberen. Met een aanloopje sprong ze zo hoog mogelijk op de stam, en klampte zich met haar nagels vast aan de schors. Okidoki, daar zat ze dan. Ze was bang om zich met een poot los te laten om zich omhoog te kunnen duwen, dus ze verstijfde. Ze moest diep ademhalen om zichzelf weer bijeen te rapen, en dwong zichzelf met een achterpoot omhoog te duwen. Ze hield haar lichaam dicht bij de stam om niet naar achter te vallen. Stapte je voor stapje kwam ze omhoog, en ze voelde de spieren in haar kuiten branden. Maar uiteindelijk kwam ze aan bij de laag hangende tak, en liet zich met een plof op die stam vallen. "Nou," bromde Black. "Dat was wat minder cool dan ik dacht."

_{Blackpaw hield haar lichaam perfect, maar je zag dat ze bang was om te vallen. Toen ze boven kwam schoof Dauntrose. "Nou," bromde Black. "Dat was wat minder cool dan ik dacht." Ze lachte en gaf Black een por. "Het is veel cooler als je hoger gaat, maar daar moeten we aan werken. Je moet echt niet bang zijn om te vallen. Als je sneller gaat kun je ook proberen om nog hoger te gaan en van tak naar te springen, dan lijkt het alsof je vliegt."}

Vliegen, hmm? Dat klonk wel interessant. "Ja, ik vond het gewoon een beetje eng," gaf Blackpaw toe. "Maar laten we voor nu even op deze tak hier blijven." Ze tikte op de veilige, stevige stam onder haar. "Enneh, hoe komen we weer beneden?"

_{"Ja, ik vond het gewoon een beetje eng," Dauntrose keek Black glimlachend aan. "De eerste keer durfde ik dat ook niet. God... wat was ik bang." "Maar laten we voor nu even op deze tak hier blijven." Blackpaw tikte op de veilige, stevige stam onder hen. "Enneh, hoe komen we weer beneden?" Dauntrose gaf de apprentice een lik over de schouder. "Wil je de coole weg of de minder coole?"}

"Ehh..." stamelde Blackpaw. "Wat is het verschil tussen die twee?" Normaal zou ze natuurlijk voor de coole weg gekozen hebben. Cool was altijd beter. Maar in dit geval twijfelde ze. Als minder cool betekende dat het minder eng was, dan zou ze deze keer misschien dan toch even haar coolheid laten varen. Blackpaw lag nog steeds op haar buik, want het voelde wel even veilig om zich aan iets vast te kunnen houden.

_{"Ehh..." stamelde Blackpaw. "Wat is het verschil tussen die twee?" Dauntrose drukte zich bemoedigend tegen Blackpaw. "Of je glijd langs de stam terug, of je laat deze tak buigen tot je aan de grond komt. Het buigen is cooler vind ik." Ze had het al talloze keren gedaan en nog steeds vond ze het leuk. Al was het niet altijd even veilig.}

Not bad, not bad. De coole manier klonk inderdaad een stuk leuker, en het betekende dat Blackpaw niet via dezelfde stam weer naar beneden hoefde te klimmen. "Eh, nou, dat lijkt me duidelijk," grinnikte Blackpaw, en ze schoof zichzelf naar het eind van de tak, zodat haar gewicht zou helpen de tak naar beneden te duwen. "Moet ik nog wat doen? Of kan ik blijven zitten en jou al het werk laten doen?"

_{"Eh, nou, dat lijkt me duidelijk," grinnikte Blackpaw. Ze ging aan het einde van de tak zitten die al een beetje doorboog. "Moet ik nog wat doen? Of kan ik blijven zitten en jou al het werk laten doen?" Dauntrose lachte en trippelde naar de tak. Die boog nu bijna tot de grond. "Oud, dik... Wat ben ik nog.", lachte ze. Ze pakte het nekvel van Black en zwierde haar en zichzelf de boom uit. Ze kwam op haar pootjes terecht en porde in de buik van de apprentice. "Zie we vlogen een muizenlengte."}

"Lelijk," vulde Blackpaw Dauntrose grijnzend aan. Vervolgens werd ze in haar nekvel gegrepen en kwam netjes op de grond terecht. "Nou nou, dat was me wel een vlucht zeg," lachte Blackpaw, die nauwelijks door had gehad dat ze hadden gevlogen. "Dat boomklimmen komt binnenkort wel weer. Ik denk niet dat het een van m'n favoriete activiteiten is." In plaats daarvan ging ze liever nog een beetje vechten, wat tot nu toe haar nummer 1 activiteit was.

_{Dauntrose duwde Blackpaw lachend om. "Nou nou, dat was me wel een vlucht zeg," lachte Blackpaw. "Dat boomklimmen komt binnenkort wel weer. Ik denk niet dat het een van m'n favoriete activiteiten is." Ze grinnikte en schudde zich uit. Met een drafje ging ze weer naar de plek waar ze daarjuist waren. "We zullen nog even wat vechttechnieken doen en dan neem ik je morgen mee naar de grenzen.", miauwde ze vrolijk.}

Blackpaw trippelde braaf achter haar mentor aan en ging daarna met een rechte rug en opgerolde staart zitten, wachtend op nieuwe instructies. "We zullen nog even wat vechttechnieken doen en dan neem ik je morgen mee naar de grenzen." "Klinkt als een plan," grijnsde Blackpaw, blij dat ze nog wat gingen vechten. "En ja, die grenzen zijn misschien wel eens handig, al ben ik wel al eens bij het Thunderpath geweest," gaf ze eerlijk toe.

Onderwerp: Re: BT1 My little sweetheart