BT1 My little sweetheart

Onderwerp: BT1 My little sweetheart zo 1 feb 2015 - 13:34

_{BT1 = Battle Training 1~

Dauntrose zette haar vacht op toen de wind in haar lange haren woei. Sneeuwvlokjes maakte haar pels nog witter. Iedereen die in het camp was keek humeurig, maar dat was zij allesbehalve. Ze trippelde over de knerpende sneeuw naar het apprentices hol. In haar hoofd noemde ze Black nu haar kitten. Haar dochter en ze schaamde zich er niet voor. Het hol hing in de schaduwen dus was Blackpaw niet zo zichtbaar. In plaats daarvan zocht ze de vacht van Windpaw. Dauntrose vond ze en zag meteen een kleiner hoopje vacht. Ze grinnikte onhoorbaar en liep over de kattenlijven heen. Haar ruwe tong ging over de vacht van Blackkit. "Ik verwacht je bij de ingang van het camp.", fluisterde ze zachtjes waarna ze naar de prooihoop liep. Natuurlijk mocht haar dochter, haar apprentice eerst eten.}

Blackpaw bracht een heerlijke eerste nacht door in de apprentices den. Ze lag tussen een paar van haar beste vrienden in, en de avond ervoor hadden ze de grootste lol gehad. Ze had ook voor het eerst echt Woodpaw leren kennen; een van de siblings van Wind plus aanhang die ze nog niet echt kende. Hij had ongelofelijk lief geleken, en ze vond het gezellig om bij hem in de buurt te liggen. Die nacht droomde ze heerlijk over jagen, trainen en vechten. Ik verwacht je bij de ingang van het camp. Blackpaw's ogen gingen open en ze ontving de o zo bekende lik van Dauntrose. Betekende dit.. JUAH, eerste training! Blackpaw sprong op, vol energie en allang vergeten dat ze enkele seconden geleden nog lag te slapen. Ze spurtte naar buiten en zag Dauntrose naar de prooistapel lopen. Black rende achter haar aan en stopte netjes bij de prooistapel. "Mag ik nog wel? Nu ik apprentice ben?" Tijdens haar kittenperiode had ze zich vol kunnen eten, al had ze de laatste weken veel maaltijden laten staan, omdat er veel gewonden en zieken in het kamp lagen. Haar ribben waren haast te tellen, maar ze wist dat met de trainingen die voor de boeg lagen, een dikke laag spieren die binnen de kortste keren zouden bedekken. Ze besloot niet op Dauntrose's antwoord te wachten en griste een klein muisje uit de stapel. Binnen enkele momenten was die op. Ze merkte hoe haar maag tevreden antwoordde, en haar energiebron was weer aangevuld. Ze hoopte het hard nodig te hebben. Blackpaw ging braaf zitten en sloeg haar staart om haar poten, wachtend op Dauntrose's eerste commando's. Die zou zo leuk worden!

_{Al snel rende haar kitten op haar af. "Mag ik nog wel? Nu ik apprentice ben?" Voordat Daunt kon antwoorden pakte Black een muisje. De calico grijnsde en haakte een lijster aan haar klauwen. Ze deed er rustiger over dan de apprentice voor haar die het in een paar happen op had. Toen ze klaar was likte ze haar snorharen af. Haar maag was goed gevuld en ze zou haar eerste training opbrengen aan Thornwind. Ja, hij was een sukkel, maar ze had hem goed gekend en hij had het verdiend. Ze trippelde naar de ingang en zwaaide uitnodigend met haar staart.

Tijdens het lopen ving ze een vage geur van muis op. Ze stopte en wenkte Blackpaw. Dauntrose had stevig doorgelopen en het had ook stevig gesneeuwd. "Vertel me eens wat je ruikt.", miauwde ze kijkend in de blauwe ogen.}

Dauntrose pakte ook nog wat te eten en liep daarna naar de uitgang van het kamp. Blackpaw volgde haar meteen, tot ze uiteindelijk buiten in het territorium gingen lopen. Dauntrose hield een hoog tempo aan, en Black's kortere pootjes hadden moeite met haar bij te houden, maar ze klaagde geen moment. Plots bleef Daunt stil staan, en wenkte haar. Blackpaw sloop naar Daunt toe en ging naast haar staan. Vertel me eens wat je ruikt. Blackpaw keek in het rond en snoof diep in. Veel van de geuren van het bos waren verdwenen door het dikke pak sneeuw, en des te sterker leken de geuren die boven de sneeuw uitkwamen. "Een muis," antwoordde Blackpaw zeker. Het diertje rook hetzelfde als die ze net had gegeten. Ze herkende het nog.

_{Blackpaw leek het tempo goed aan te kunnen, maar toch vond ze een klein spoortje van vermoeidheid in de ogen. Dauntrose keek aandachtig toen de apprentice in het rond keek en toen diep snoof. "Een muis", was het antwoord. De calico poes snorde zachtjes. "Heel goed. En weet je ook op welke plek we zijn?" Het was een typische plek voor gevechtstrainingen omdat de omgevallen bomen voor extra veel moeilijkheden zorgden. Ook de naalden waren een moeilijkheid, maar vooral de vele schaduwen.

Ze zijn bij Pinewoods :3}

Bij de volgende vraag begon Blackpaw te lachen. "Euh, de pinewoods," grinnikte ze. "Ik ben misschien iets vaker het kamp uit geweest dan de keren waar jij vanaf weet." Ze was er één keer geweest, en maar heel kort. Maar ze had apprentices en mentoren zien trainen, en later had een warrior haar uitgelegd dat het de pinewoods waren. Het was nog niet helemaal licht, maar door het zwakke ochtendzonnetje kon Blackpaw zien dat de plaats er uit zag als een soort trainingsbaan. Blackpaw begon te trippelen op haar plaats. Eindelijk kon ze deze plaats zelf gaan gebruiken.

_{Blackpaw begon te lachen en Dauntrose deed mee. Het waren basis vragen, maar ze wist heel goed dat de kitten al buiten was geweest. "Euh, de pinewoods. Ik ben misschien iets vaker het kamp uit geweest dan de keren waar jij vanaf weet." Ze schudde grinnikend haar hoofd. "Tutut..." Dauntrose stond op haar plaats en het duurde niet lang voordat Black dat ook merkte. Zij ging ook op haar plaats staan. Ze keek glimlachend naar haar apprentice. "Dit wordt je eerste vechttraining. Na deze training, morgen ofzo, zal ik je de grenzen laten zien." Ze bleef rechtstaan en wiegde lichtjes op haar tippen heen en weer. "Ik heb je verteld van Thornwind. Deze training is dan ook opgedragen aan hem." Haar blauwe ogen bekeken even haar "tegenstander." "Val me aan, dan weet ik wat ik moet bijsturen."}

Tutut, reageerde Dauntrose, maar Blackpaw wist dat het haar ook weer niet zo heel veel kon schelen. En had ze het niet altijd verantwoord gedaan door er altijd een apprentice of warrior bij te laten zijn? Ze was nooit alleen op pad gegaan. Dit wordt je eerste vechttraining. Yo, echt? Meteen vechten? Dat was geweldig! Het was een van de dingen waar Blackpaw al die tijd het meest naar uit had gekeken. Die grenzen, tsja, was wel geinig hoor, maar jagen en vechten waren de real deal. Een sprankeling verscheen in Black's ogen. Val me aan, dan weet ik wat ik moet bijsturen. For real? Moest zij, Blackpaw, ongetraind, een vechter als Dauntrose aanvallen? Eerst keek Blackpaw haar met een wtf blik aan, maar haalde uiteindelijk diep adem en gaf zich over. Daunt wist vast waar ze mee bezig was. En had ze niet zelf gewild dat de trainingen zwaar zouden worden? Nou dan.
Blackpaw ging schrap staan, stevig op alle vier haar poten. Ze kende geen techniek, dus ze besloot Daunt te laten zien wat ze aan kracht had. Ze nam een meter afstand, zette zich schrap, en sprong vervolgens met een helse strijdkreet - dat hoorde erbij, toch? - op Daunt af. Ze zette haar poten tegen de oksels van de poes aan en zette haar tanden in de nek. Het was raar om dit zo te doen; om Daunt aan te vallen, want later zou Black deze poes specifiek beschermen met haar leven. Maar ze gebruikte zo veel mogelijk kracht, behalve in haar kaken, want ze wist dat dat was wat Daunt zou willen dat ze deed.

_{Dauntrose staarde in de blauwe ogen van Blackpaw die alle emoties weergaven. Nu vooral wtf. Ze wachtte en uiteindelijk kwam de diepe ademhaling er. De calico poes zette zich niet schrap, het omgekeerde van wat haar apprentice deed. Haar mooie ogen observeerde de starre lichaamshouding en het loopje. De sprong en niet te min de grappige strijdkreet. Ze voelde veel kracht bij haar oksels, maar wist de apprentice met een simpele draai van haar lichaam af te stoten. Meteen sprong ze op Blackkit. De tandafdrukken prikten nog na, maar deden niet pijn. Ze grijnsde breed en sprong handig van de bruine apprentice af. "Zeer goed. Ik zie dat je veel kracht bezit." Veel complimentjes, dat was haar aanpak. Hier en daar bijsturen, maar complimenten was juist wat apprentices kracht gaf om verder te gaan... het beter te doen. "Je bent sterk, maar je moet iets doen aan je gewicht. Zet je niet schrap dan kun je bij elke aanval wegspringen. Daarbij verraden je ogen je." Ze ging zitten, eerst een beetje uitleg. Straks de praktijk. "Hoe kunnen je ogen je verraden denk je?}

Veel kracht? Mwuahah. Ze mocht dan niet de allergrootste zijn - ook al was ze ook niet klein te noemen - maar kracht bezat ze blijkbaar. "M'n gewicht?" reageerde Blackpaw quasi-beledigd. "Eén: van welk eten moet ik aankomen? En twee: ik wil niet dik zijn." Ze kon zich nog wel de knarrige dikke warrior herinneren waardoor ze Emberpaw had leren kennen. Zo wilde ze dus écht niet worden. Maar naar de andere tips luisterde ze aandachtig. Niet schrap zetten, maar lichtvoetig zijn. En haar ogen verraden haar? Dauntrose vroeg hoe. "Ik moet niet naar je schouder kijken als ik je daar aan ga vallen?" mauwde ze vragen.

_{"M'n gewicht?" Dauntrose grinnikte zachtjes. "Eén: van welk eten moet ik aankomen? En twee: ik wil niet dik zijn." Ze schudde haar kop. Maar ging er niet op in. Blackpaw moest het zelf inzien. Het was niet heel belangrijk, maar ze moest iets meer aankomen. Dan zal ze vanzelf zien dat het gemakkelijker gaat. "Hoe kunnen je ogen je verraden denk je?" Ze wachtte geduldig op antwoord die ze al snel kreeg. "Ik moet niet naar je schouder kijken als ik je daar aan ga vallen?" Haar glimlach werd breder. "Heel goed. Je moet je focussen op iets anders. In het begin is dat heel moeilijk, maar het lukt je na een tijdje wel." Ze sprong recht en wenkte met haar staart. "Ik zal het voordoen, daarna doe jij het na." De zon was een klein beetje gestegen en scheen tussen de boomstammen door. Het gaf een griezelig schaduwpatroon, maar dat maakte haar niet bang. Het was eerder vertrouwd. Ze focuste haar blik op de bruine schouders. Daunt liep nog niet rond, dat kwam nog. Ze wachtte het moment af en sprong dan naar de poten van Black. Ze raakte de poten met volle kracht en duwde Black van haar af. Meteen sprong ze recht. "Gezien?"}

Je focussen op iets anders. Check. Blackpaw sloeg zo veel mogelijk dingen meteen op, om ze niet meer te vergeten. Dauntrose ging het voordoen. Ze bleef gefocust naar haar schouders staren, maar viel vervolgens haar poten aan. Ze voelde klap en werd naar achter geduwd. In de lucht draaide ze zich behendig om en kwam netjes op haar poten terecht. "Ja, die zag ik niet aankomen," grinnikte Blackpaw. "Mag ik het nog eens proberen?"

_{"Ja, die zag ik niet aankomen," grinnikte Blackpaw. "Mag ik het nog eens proberen?" Dauntrose knikte en deed een paar stappen achteruit. Verschillende geuren drongen haar neus binnen. Verse sporen van muis, kikker, lijster en een beetje verder een andere kat. "Probeer je focus op mij te richten.", miauwde ze als hulp.}

Dauntrose deed een paar stappen naar achter en Blackpaw focuste zich op de jonge warrior. Ze probeerde niet bewust een plaats uit te kiezen, maar wilde zich laten leiden door instinct. Tijdens een gevecht kon je ook niet alles rustig overwegen, maar moest je afgaan om wat je het beste leek om te doen. Ze sprong even op, om de spanning in haar poten weg te krijgen. Lichtvoetig, niet strak. Ze probeerde in het niets te kijken, alsof ze door Dauntrose heenkeek, om zo haar focus niet te verraden. Ze zette zich af en kwam met een lange sprong tegen Dauntrose aan. Ze raakte haar met haar kop in haar borst, maar zette haar nagels in de zachte buik eronder.

_{Blackpaw keek door haar heen. Het was erg goed, maar toch zag ze haar lichaamstaal focussen op haar borstkas. Heel lichtjes, amper zichtbaar. Dauntrose zou normaal gezien wegspringen, maar dat deed ze nu niet. Eens kijken hoe de bruine apprentice erop reageerde als ze terug vocht. Ze voelde nagels in haar buik zinken en moest binnensmonds glimlachen omdat Black het zo serieus nam. De kopstoot had haar naar achter doen gaan, maar ze sprong meteen naar de oren van Black. Met een krachtige mep op de oren en een kleine sprong belandde ze achter haar apprentice. Zonder nagels greep ze snel de staart vast en zwaaide zich zo onder de buik. Allemaal zelf verzonnen trucjes. Met haar zachte poten gaf ze een harde trap tegen de witte buik.}

De aanval was gefocust, en Blackpaw voelde een vlaag van trotsheid toen Dauntrose een stap naar achter zette. Maar daarna voelde Blackpaw een klap om haar oren, werd aan haar staart getrokken en kreeg een moment later een klap in haar buik. Ze voelde hoe de lucht uit haar longen schoot. Dat zou een beurse plek worden. Blackpaw's hersens werkten op toeren, een manier bedenkend hoe ze hier in een echt gevecht onderuit zou komen. Snel zette ze haar kleine, maar scherpe tandjes in Dauntrose's paw, die haar net in haar buik had gestompt. Ze maakte gebruik van het moment door weg te rollen van Daunt, en sprong meteen, weer lichtvoetig, op. Ja, misschien moest ze wel wat aankomen. Als dit echt zou zijn, zou ze nooit van een warrior kunnen winnen met haar gewicht. En ze moest wat meer spieren kweken.

_{Ze voelde tanden in haar poot. Voor dat ze iets kon doen rolde Blackpaw weg en sprong recht. Dauntrose schudde met haar poot waarna ze hem op de grond zette. "Heel goed. Ik ben trots op je." Ze glimlachte breed. "Zullen we eerst even wandelen en dan terugkomen? Onze spieren los maken, iets aan onze conditie doen.", grinnikte ze met een knipoog.}

"Heel goed. Ik ben trots op je." Die woorden maakten Blackpaw vrolijker dan zou moeten, maar ze kon niet verbergen dat ze blij was dat ze hier goed in bleek te zijn. "Ja, klinkt goed," stemde ze in. "Zouden we ook, misschien, eens gaan boomklimmen?" Blackpaw had het een paar keer geprobeerd, en haar katteninstinct had haar in staat gesteld op de laagste takken van een boom terecht te komen. Maar verder dan dat lukte haar niet. Ze miste er de kracht voor, en waarschijnlijk de techniek. Het was vast iets dat Dauntrose haar kon leren.

_{"Ja, klinkt goed," Dauntrose knikte en begon te lopen. Een rustig drafje, dat je uren kon aanhouden. "Zouden we ook, misschien, eens gaan boomklimmen?" Ze dacht eventjes na. En knikte toen. Ze ging dichter bij haar apprentice lopen en gaf een lik over haar schouder. "Als ik een geschikte boom zie zal ik een gil geven.", lachte ze.}

Rustig zette Blackpaw haar poten op de grond. Ze wist - of nouja, verwachtte - dat Dauntrose haar straks zou gaan uitputten door een enorme marathon te gaan redden. Ergens was ze er een beetje bang voor, maar had ze niet zelf aangegeven dat ze geen zachtgekookt ei zonder ruggengraat wilde als mentor? En dat ze harde, zware trainingen wilde? Juist, en die kreeg ze nu. Dauntrose deed haar werk fantastisch, en dat pas na één dag. "Jeah," grijnsde Black, blij dat ze doorkreeg dat ze kon aangeven wat ze graag wilde leren.

Onderwerp: Re: BT1 My little sweetheart