Adventure is out there!

Dit was nou een van die dingen die hij zo leuk vond. Samen met een van zijn closest buddies heerlijk op onderzoek uit, niet wetende waar je nou precies heen ging of wat je te wachten stond. Hij hoorde de overdreven zucht van de poes wel, maar wierp slechts een geamuseerde blik op haar. De pas erin, dan waren ze misschien nog redelijk optijd bij de rand van het territorium, daar zou het echte avontuur pas beginnen. Hij kon haast niet wachten, maar deed het toch. De poes was kleiner dan hij, en zijn grote sprongen konden nogal lastig bij te benen zijn. Vandaar dat de kater zijn tempo wat temperde, en haar vrolijk aankeek. "There we go then," Zei hij haar vrolijk, en hoopte maar geen sporen van angst te ontdekken in haar ogen. Ze was veilig bij hem, dat moest ze weten.

OOC: Eerdere Topic
OOC 2: Zodra ze het territorium uit zijn is het open

Hij keek haar even wat bezorgd aan toen ze boos leek, maar een grijns brak al snel weer door toen de poes een wedstrijd voorstelde. Hij grinnikte, maar ze was al weg voor hij überhaupt kon reageren. Met een hoofdschud en gegrinnik zette de grote kater de achtervolging in. Niet echt om de poes in te halen, meer om haar te onderscheppen. Waarom ook niet nog even ravotten nu het toch nog licht was? Het avontuur was pas begonnen, maar nu kon hij er al geen genoeg meer van krijgen. Geweldig dit. Zijn passen vergrootten, en het duurde niet lang of hij was dichtbij genoeg. De kater zette af, en trok in zijn vlucht al lachend Little met zich mee. Hij brak zelf hun val, zodat zij geen pijn zou krijgen, maar had haar nog steeds. "Gotya!" Pochte hij, en sprong toen op. Na nog een knipoog zette hij het op een lopen, misschien maakte hij nu nog kans.

Zijn lach moest nog te horen zijn in haar oren zodra hij de woorden die hem achterna geroepen werden hoorde. De pas erin, en dan zou hij zijn excuses later wel aanbieden, zodra hij gewonnen had. Ze zou hem nu toch zeker niet meer kunnen inhalen, niemand was zo snel toch? Well, hoe mis je het soms kon hebben. Het ene moment was alles nog rozengeur en maneschijn, het volgende moment tuimelde de wereld ondersteboven, en hoorde hij haar stem. "Zoete, zoete wraak." Dramatisch keek hij omhoog, tegen het zonlicht in, en zag daar de poes, die haar tong uitstak. Wat een anticlimax. Zonder de tong was het een perfect einde geweest van een helden verhaal, en nu vroeg het gewoon om een grijns. Dus grijnsde hij, sprong op, en gaf de poes zodra hij ook over de grens was een duw. "Very witty," Mauwde hij, "I like it," Weer even een grijns, en dan door. Op naar het avontuur.

Hij grinnikte, en schudde even zijn vacht uit als een hond. Natuurlijk, stomme beesten maar stof in zijn vacht was niet een van zijn favoriete dingen. Het eruit likken al helemaal niet. "Okee.. We moeten een twoleg huis vinden.. Ik heb er vroeger een gevonden dat minder ver weg is dan de echte twoleg plaats." Hij luisterde aandachtig, en knikte. Prima, dan zou hij maar gewoon- "Volg mij!" Die grijns! De kater fronste even geamuseerd, en stond toen op, en bleef staan. "Volgen is not really mijn stijl," Bitste hij ondeugend en plagend, met een uitdagende blik naar de poes. Leiderschap moest men verdienen, je was niets als je niet ondersteunt werd.

De reactie was niet echt wat hij verwachte, zag ze zijn grijns niet? Zijn ogen? Was ze blind? Misschien wel, misschien had het ongeluk iets met haar hersenen gedaan! De kater fronste even verbaasd, en niet heel geamuseerd toen ze dus plots zo super serieus reageerde. Hij bleef haar aanstaren, ook toen hij langs haar heen was, en stond toen stil. "Oke, where to?" Zijn speelse blik was terug, en het enthousiasme was er ook weer. Wel een beetje een faal dat direct op het moment dat hij de leiding terughad, de poes het weer moest overnemen. Maar zo was Tall, hij erkende heus wel zijn meerdere, zodra hij ook zeker wist dat het zijn meerdere was. Situationeel leiderschap, hell yeah.

Hij glimlachte toen ze hem grappig vond, want ja, hij was soms gewoon grappig, en luisterde toen goed naar de uitleg. "Daarachter is een maïsveld, en achter dat veld zijn er enkele tweebeenhollen." De kater knikte, ging even 'belangrijk' staan, en glimlachte. "Well mademoiselle, volg mij, cause adventure is out there!" Hij keek haar even enthousiast aan, en sprong toen van zijn kleine heuveltje om vrolijk op weg te gaan. "Alles wat we nu nog nodig hebben is een themalied," Mauwde hij blij, en keek naar de poes. Haar taak, ze zou er vast goed in zijn.

Ze had zijn hint doorgekregen. Helaas, het was nog niet helemaal duidelijk dat dit haar taak was op deze expeditie. Misschien zou hij haar wel een beetje helpen dan. "Door Doe jij 't maar, jij bent toch overal goed in." Hij grijnsde, en deed een dramatische hairflip. "Niet helemaal waar," Mauwde hij toen, knipoog terug. "Plus, iets zegt mij dat jij een stuk beter kan zingen," Een plagende blik lag in zijn ogen. Zing, zing zing zing zing! Hij wilde het gewoon graag horen.

Hij lachte om haar blik die naar hem geworpen werd zodra hij liet vallen dat zij toch wel beter kon zingen. "Ik ken geen liedjes." Hij lachte nogmaals, en sprong van enthousiasme in de lucht. "Dat is het hem juist!" Mauwde hij vrolijk, en keek haar grijnzend aan. "Die moeten we verzinnen, anders is het niet ons themalied," De kater bleef grijnzen, en kon het niet laten nog even wat sprongetjes te maken om energie kwijt te raken.

Hij had heus wel door dat de poes sneller ging lopen, en begon, om zijn energie kwijt te raken en om te klieren, rondjes om de poes heen te rennen. Grappig dit. "Maar Littleeeee," Plaagde hij haar, en grinnikte. "Ik weet zeker dat je geweldig kan zingen!" Plots stond hij stil en ging zitten. Zo, nu moest ze wel luisteren, hij zat namelijk stil. Goed hoor, een discussie tussen zoon van de leider en dochter van de deputy, allebei stug en niet van plan om het standpunt te veranderen.

Hij stopte acuut met springen zodra de poes begon te praten, en luisterde aandachtig naar wat ze te zeggen had. Oh gosh, hij had beter moeten weten dan uitgerekend met deze poes in een discussie te belanden, negen van de tien keer kon ze het toch wel van hem winnen. Dus keek hij haar even berekenend aan, en knikte toen. "Zeg de tekst maar, ik zing wel," Hij was niet een al te slechte zanger, hij vond het gewoon vreselijk om te doen, maar hier met Little zou hij het nog wel overleven, want waarom ook niet? Als hij met iemand lol kon hebben om het feit dat hij zong als katten uit lang vervlogen tijden was zij het wel.