Adventure is out there!

Hij vond het veel te grappig om de poes te klieren, vooral als ze zo reageerde als nu. Een grinnik die je ook kreeg als je gekieteld werd kwam zijn mond uit toen de poes hem plots vol sneeuw bombardeerde maar werd gesmoord door de sneeuw die daarbij kwam kijken. "Misschien wast dit de vieze smaak wel weg!" Tall bleef lachen en probeerde zich met opgeheven poten weg te draaien van de wraak van de poes. "Genahahade!" Riep hij uit, terwijl hij al lachend weg wilde rollen, wat nogal onmogelijk werd gemaakt door alle sneeuw, nog even en hij zou een yeti zijn.

Hij rolde weg van de poes toen ze opstond en boven hem uit torende, en wist eindelijk weer even te stoppen met lachen. Toen echter bleek het tweede gedeelte van haar wraak te komen, en werd de kater weer meegesleurd in een duo-rol tot zij op haar rug lag, en hij ernaast op zijn zij. Een grinnik kwam nog uit zijn mond, en eindigde in een zucht. Het was niet koud, voor hem althans, misschien had de poes het koud. Ze begon echter over de sterren, dus maakte hij zich er nog niet echt druk over. Graag had hij naar de sterren gekeken, maar het was al zo lang geweest sinds hij zich echt op z'n gemak had gevoeld, en niet steeds het idee had dat hij de complete clan moest dragen. Nu was hij helemaal rustig, en lag de kater ook nog eens lekker. Die combinatie zorgde ervoor dat hij zich opkrulde als een kitten, wat er ultiem schattig en weerloos uitzag, en een tevreden zucht slaakte.

Hij lag heerlijk, geen problemen geen dingen die hij moest doen. Alleen goed gezelschap en warmte. "Tall, opstaan. Als je hier gaat slapen dan ben je morgen een sneeuwman." Oke, min het goede gezelschap dan. De kater fronste als een apprentice die niet op wilde staan, maar hees toen toch zijn grote lijf omhoog. "Als dit zo doorgaat gaan onze Clangenoten nog verkeerde gedachten krijgen." De kater was net bezig met het uitschudden van zijn vacht, en zag er niet al te wakker uit. "Wablief?" Mauwde hij afwezig, hij was net al half in slaap gevallen, en nu nog niet helemaal meer bij de tijd. "Weet jij ergens een schuilplaats zijn?" Een flinke gaap kwam als antwoord, en de warrior schudde even zijn kop heen en weer om wakker te worden. "Rechtdoor," Mauwde hij, nog steeds wat traag, en begon in een rustig tempo te lopen. Er waren daar wat struiken en bomen, als het goed was dus ook een schuilplaats.

Hij glimlachte slaperig toen de poes grapjes over hem maakte, maar sprong wel aan in een iets sneller tempo. Was ook wel zo aardig voor haar want de wolken begonnen al steeds meer samen te pakken. Aan de temperatuur te merken zou het zometeen gaan sneeuwen, maar tijd om daar heel blij om te worden had de kater op het moment even niet. Belangrijker was dat hij het huisje eerder inging dan de grijze poes, en dus schudde hij nog eens zijn hoofd om de slaap eruit te krijgen, en sprong toen naar voren. "Ik kijk wel even," Mauwde hij haar toe, met aan het einde nog een gaap. Na die woorden liep hij naar het krot toe, en eromheen. Niet al te groot, ook niet al te nat, perfect. Er was zelfs mos in gegroeid, wat ze als bed zouden kunnen gebruiken. "Kust is veilig," Knipoogde hij dus naar haar, en sprong toen naar binnen op het mos om zich maar meteen weer op te krullen als daarvoor, maar nu meer naar de zijkant zodat de poes ook nog op het mos paste. Great Starclan hij was moe.

Hij glimlachte zacht toen ze ook ging liggen, en dus gelukkig haarzelf niet wakker ging houden voor hem. Een zachte spin kwam uit zijn lichaam, en voorzichtig legde hij zijn pluizige staart om de poes heen. Haar vacht was een heel stuk korter en dunner dan die van hem, dus zou hij met liefde zijn lichaamswarmte een beetje delen. Niet meer dan normaal toch? Dus legde hij daarna ook maar zijn kop neer, wang in haar vacht. Want ja, het ene fijne stukje mos lag net te dicht bij haar om op te kunnen liggen zonder zijn wang tegen haar aan te leggen, dus dan moest dat maar. Ook wel lekker warm om eerlijk te zijn, en vanwege het fijne gevoel wat dit alles hem gaf, vergat hij helemaal de eerdere zin die ze had gezegd. Hij kon normaal uren over dat soort dingen nadenken, maar nu niet, nu eerst maar even slapen.

Normaal droomde hij niet, of nauwelijks, en als hij droomde was het rusteloos en disturbing. Vannacht was zo'n droom er, die hem niet liet gaan, die hem toe deed kijken hoe een stomme Windclan kat door hem vermoord werd. Als toeschouwer nu zag hij alles wat hij anders had kunnen doen, moeten doen, en hoe hij de kat had kunnen sparen. Zijn eigen ik was niet zoals in het echt, in zijn droom zat er een grijns rond zijn lippen terwijl zijn klauwen door de kat graaiden, een vreselijk gezicht. De kater kende de droom, en kon zijn ogen toch niet afwenden, het bleef hem elke keer weer pijn doen. Normaal rond dit punt kwam Innerghost zijn droom ingerend, net als in het echt, en zij zou hem dan straffen of troosten. Verschilde per droom. Deze droom niet, het moest erger, natuurlijk moest het erger want hij had al in tijden niet meer een levendige droom gehad en welja, waarom dan niet meteen een nachtmerrie als hij dan eindelijk toch een had? Hij haatte dit soort dromen, nachtmerries, niet in de zin dat hij bang was, maar dat anderen afgeslacht werden. De poes was weer tot leven gekomen en begon met het vermoorden van iedereen. Langzaam aan begon Tall sneller te ademen, "Stop," Fluisterde hij, zijn ogen dichtknijpende. Maar zijn droom-ik deed ze net zo snel weer open, en moest toekijken naar hoe de poes Running pakte, en haar pasgeboren kits. Ace, Sin, Arcane. Allemaal moest ze eraan geloven. Innerghost en zijn moeder verweerden zich, en zijn vader werd niet eens aangevallen. Het verwarde Tall niet eens meer, hij wist allang dat hij bang was voor zijn vader, het altijd zo graag goed wilde doen. Maar aan de afkeurende blik te zien had hij zelfs in zijn dromen nog gefaald. Great. "Stop," Mauwde hij weer, zijn ademhaling nu ongecontroleerd snel. Waarom werd hij niet gewoon wakker, waarom moest dit? "Stop stop stop stop stop," Mauwde hij, terwijl hij zijn hoofd begon te schudden. Help, maar hoe en wie? Hij was helemaal alleen.

Hij vond dit niet leuk, niet leuk! Doodgaan hoorde bij het leven, maar niet op deze manier en niet nu, die katten konden niets doen aan wat hij had gedaan. Dit hier was zijn fout en dat was niet precies wat hij bedoelt had met zijn actie, maar wat had hij dan wel bedoelt? Wat had hij dan verwacht toen hij het deed? Zo jong en zelfs toen al deed hij het zo fout, zo fout, zo warm. Warm? Zijn droom-ik schudde het hoofd in verwarring, en plots werd alles om hem heen rustiger, de wereld in zijn droom leek zich minder aan hem op te dringen. Langzaam werd zijn eigen lichaam weer van hem, en kon hij door zijn eigen ogen kijken naar de wereld. De katten daarin begonnen te vervagen, en zijn ademhaling werd wat rustiger. Ritmische likken over zijn kop deden hem denken aan vroeg, aan toen hij bij zijn moeder was. Hij zuchtte opgelucht de hysterie uit zijn lichaam, en duwde zijn kop in de meest dichtstbijzijnde warmtebron. Daar was het veilig, veilig en warm. Wie het was was voor hem op het moment niet duidelijk, want hij was zich meer bewust van wat er gebeurde maar nog steeds half in slaap. Wist hij veel dat hij en Little nu volledig tegen elkaar aan lagen, zolang het maar bleef want de geur en warme, tedere likken maakten hem rustig.

Het heden werd steeds duidelijker, en inmiddels had hij ook door dat het een poezen stem was. Dat, samen met de geur, maakte hem duidelijk waar en wanneer hij ook alweer was. "Het was maar een droom.." Hij sidderde nog eens na van de droom, die eigenlijk niet eens eng was geweest, eerder frustrerend en confronterend. "Dromen zijn onrealistisch, en nachtmerries zijn gemaakt om katten onterecht van streek te maken. Het is een illusie die nooit zal uitkomen." De katers ogen waren ietwat vochtig geworden, en keken naar de poes toen ze sprak. Een zwakke glimlach verscheen toen ze de woorden zei. "Was het maar zo," Mauwde hij zacht, waarna zijn blik naar de grond ging en zijn oren hingen, "Maar dat is onmogelijk, het is al gebeurd," Tall sloot zijn ogen eens, en ademde heel bewust in en uit. In en uit, in en uit.

Hij glimlachte toen de poes niet nieuwsgierig of vragend keek, haar kennende wilde ze het maar al te graag weten. Al een stuk opgevrolijkt door het feit dat ze zelfs daarom dacht duwde hij nog even zijn hoofd in haar vacht, en luisterde naar de stem. "Wat gebeurd is, is gebeurd. Als we steeds over het verleden denken dan is er geen toekomst meer zichtbaar. Probeer je te focussen op het heden." Dat klonk wijs, en ook wel als iets wat hij moest kunnen. "Je spreekt uit ervaring," Waren echter de eerste woorden uit zijn mond, en een bezorgde blik in zijn ogen. Geez, hij moest echt iets doen tegen die blikken die steeds maar naar haar toegeworpen werden, wat dacht ze wel niet van hem? Toch kon hij het niet helpen, want als ze ergens hulp mee nodig had was hij er. Zij mocht dan wel iets ouders zijn, hij was hier de grootste.

Hij liet het verder rusten, want het waren de poes haar eigen zaken. Niets voor hem om over te weten net als dat zij niet had gevraagd naar waar zijn nachtmerrie over ging. In plaats daarvan had ze haar kopje in zijn pels gelegd en haar ogen gesloten. Tall spinde even zacht, genietende van de warmte en het veilige gevoel, en legde toen zijn kop op haar rug. Zo kon ook hij nog even slapen, en reken maar dat er nu geen enge dromen zouden komen. Hoe zou dat ook kunnen met zo'n beschermengel als die van hem? Niemand zou haar wat aan durven doen, ofwel willen doen want kom op, hoe kon een kat ooit iets tegen Little hebben? Dat was haast onmogelijk.