Adventure is out there!

Hij zat vol spanning te wachten op wat de poes zou zeggen, ze zag eruit alsof ze een plan had, wist wat hij moest doen en moest zingen. Maar nee, anticlimax all the way, de poes wist het niet. Hij trouwens ook nog niet echt, en dus was haar vraag nog best lastig te beantwoorden. "Over wat zouden we moeten zingen dan?" Tall wiebelde met zijn oren en hield zijn kop even schuin. "Ons avontuur," Antwoordde hij toen duidelijk, en glimlachte meteen weer breed. "En dan kan het beginnen met zoiets als: 'er waren eens twee katten, een kater en een poes," Hij sprak de woorden uit in een cadans, en keek haar met twinkelende ogen aan, dit was leuk om te doen.

Hij keek de poes afwachtend aan, en kon niet wachten tot ze ook een zin zou zeggen, waarschijnlijk was ze veel creatiever dan hij en zou het echt een epic zin worden! "Tall.." Oke, niet zo creatief maar dat maakte niet uit, ze had nog heel wat andere woorden die een zin met zijn naam erin wel interessant konden maken. Plots echter drukte de poes zich tegen hem aan, en voelde hij zijn wangen rood worden, vanwaar dit ineens? "W-wat is d-daar?" Zijn ambere blik volgde het grijze pootje, en ging naar waar de poes iets had zien bewegen. "Een struik," Antwoordde hij haar, en glimlachte. Toch zette hij voor de zekerheid beschermend een stap naar voren, zodat als er iets was, het eerst door hem moest om bij haar te komen. Al die tijd lag zijn staart geruststellend op haar schouder, hij had beloofd de poes veilig te houden, dit kon wel eens een moment zijn waarop dat nodig was.

Hij lachte toen hij de schouderduw in ontvangst nam, ze was dus nog niet helemaal veranderd in een watje. Ze zette zelfs een klein stapje naar voren, en hij moest toegeven dat ze nog steeds wel meer pit had dan de meeste katten die hij kende, ondanks haar grootte. Het was dan ook wel weer leuk dat hij voelde hoe ze geschrokken haar snuitje in zijn staart duwde toen er iets opvloog, en dichtbij hen landde. Hijzelf was ook geschrokken, maar was vastberaden het niet te laten zien, in plaats daarvan opende hij zijn mond, en snoof de geur goed op. "Dat is geen gewone vogel." Hij keek opzij in de ogen van de poes, en toen weer naar het beest. Een verbaasde grijns verscheen op zijn gezicht. "Nee dat zeker niet," Grinnikte hij, en keek toen weer naar Little. "Zou hij te eten zijn?"

De poes vond het blijkbaar grappig, gemaakt beledigd keek de kater in haar ogen. "Denk jij altijd aan eten ofzo?" Een schaapachtige glimlach kwam op zijn gezicht wat hem er erg onschuldig uit deed zien, en ook wel schattig. Niet goed voor zijn imago, maar was hij zo erg? "Ik ben en blijf een ware kater madame," Mauwde hij dus uiteindelijk, nog steeds met de schaapachtige grijns. "Ik denk wel dat het oké is." Hij knikte, en wilde een stap naar voren zetten toen het beest zich plotseling naar hen draaide, Tall verstijfde, en schoof iets opzij zodat hij weer voor Little stond, er niet echt op lettende dat ze zo juist steeds dichter bij elkaar stonden, zijn vacht en die van haar drukten nu tegen elkaar aan, wat een aangename warmte bracht in zijn zij. Daar ging het echter allemaal niet om, dat vreemde wezen was bewogen!

Hij moest grinniken om haar reactie, maar ging toen toch zo voor haar staan dat ze beschermt zou worden. Hijzelf had haar meegelokt dus hijzelf zou haar beschermen, en ook al zag het wezen er niet al te groot uit, het zag er ook niet heel onschuldig uit. Vandaar dat hij zijn ogen er goed op gefocust hield, en in zijn hoofd alle passen naliep die hij kon doen en wat er kon gebeuren. Mocht het hun aanvallen zou hij terugaanvallen, duh. De beste verdediging was de aanval, en dus sloeg hij vast zijn klauwen uit, en haalde er groeven mee door het zand. Misschien vond Little dit er wat vreselijk uitzien, want ze zette een stap van hem weg. Acuut schoten zijn klauwen weer in de hulzen. "Ga je hem aanvallen?" De kater wiebelde even met zijn oren en besloot toen dat het veilig was haar aan te kijken. "Is het nodig?" Vroeg hij de poes, en glimlachte licht. De enige redenen waarom hij het beest zou doden was als de poes honger had, dan kon ze het eten, of als het hun eerst aanviel, anders niet.

Hij keek omwisselend naar haar en het wezen. Het was niet dat hij het niet zou kunnen doden, zoveel medelijden had hij niet meer over. Zijn eigen clan en soort eerst, dan de andere wezens. Natuurlijk, het zou niet echt heel aardig van hem zijn, en daarom vroeg hij het ook aan de poes. Niet erg stoer, nu werd hij waarschijnlijk beschouwd als een pussy. Dat was echter niet het probleem, het probleem was dat het hem blijkbaar dus uitmaakte of ze hem zag als een pussy, dat was nieuw. Geen tijd voor though, eerst maar het antwoord horen. "Ik heb geen honger, en het lijkt ons niet te willen aanvallen.." Hij glimlachte, ze sprak zichzelf tegen, de everlasting kindness. "Het zal niet veel pijn lijden," Beloofde hij haar, aangezien hij dacht dat ze nee had gezegd omdat ze het zielig vond. Dan was dit wel het minste wat hij kon beloven toch?

Oke, niet dus? Hij werd een beetje verward door haar uitdrukking, en al helemaal toen de poes zelfs een poot op zijn schouder legde. Meteen sloeg hij zijn staart om haar heen en keek de poes met ogen vol bezorgdheid aan. "Is er iets?" Vroeg hij, misschien iets minder mannelijk dan gehoopt. "Ik bedoelde.. nouja.. Ik was bang dat hij je zou pijn doen.. We kennen het wezen namelijk niet.. Straks is het giftig ofzo!" Tall keek vanaf de poes naar het wezen, die op het moment was gaan zitten maar wel dom met zijn vleugels wapperde. "Ja het ziet er inderdaad heel giftig uit," Merkte hij droog op, en wendde toen zijn blik weer naar Little. "Ik zal wel eerst een hap nemen, zodat als het giftig is jij niets krijgt oke?" Hij glimlachte breed, probleem opgelost!

Hij werd nog erger verward door het feit dat ze hem dus blijkbaar hierom niet perse mocht. Maar, ze zou nu veilig zijn en hij nam het risico. Ging het haar daar dan niet steeds om? Niet erg aardig om dan als hij het aanbood, zo te doen, maar boos zijn op Little was nu eenmaal lastig, dus grinnikte de kater enkel om de opmerking, en knipoogde naar de poes. "Yes mademoiselle," Grinnikte hij, en sprong toen naar het beest toe. Wat wegfladderde. Daarom sprong de onvermoeibare kater nog eens, en het beest fladderde weer rustig weg. Tall zuchtte eens, en besloot om nu te gaan sluipen. Mislukking nummer drie, het leek wel of het ding dit grappig vond want wederom vloog het zo'n vosselengte weg van hem. Gefrustreerd zwaaide de kater met zijn staart, het zag er voor hem niet zo komisch uit als voor eventuele toeschouwers, die steeds de vogel net op tijd zagen wegvliegen. Het enige was dat deze kater niet tegen mislukking kon, dus als het niet zachtaardig kon dan maar iets minder vriendelijk, en dat maakte al snel duidelijk dat hij zich heel erg ingehouden had qua vecht- en jachttechnieken samen. Hij sprong omhoog toen het beest wegfladderde, en raakte met een imponerende slag zijn vleugel. Op de grond doodde hij het zonder enig ander gedoe, en keek toen met hangende oortjes naar Littlestream. "Sorry," Mompelde hij zacht. Hij had het echt geprobeerd, het te vangen zonder pijn te doen, maar hij had gefaald.

Ze vond het niet erg, was het dan toch niet de reden geweest dat ze eerst niet gewild had dat hij de vogel zou vangen? Het had echt zo geleken voor de kater, maar voor nu zou hij het maar uit z'n hoofd zetten. Het beest was gevangen, en dus hoefde hij zich daar geen zorgen meer over te maken. "Zullen we eerst eten of eerst verder gaan? We moeten opschieten als we nog voor 's nachts terug willen zijn." Hij keek bedenkelijk naar de lucht, ze was zeker een optimistische poes, maar aan de wolken en de lucht te zien zou het zometeen in een rap tempo stikdonker worden, en de wind was de voorbode van sneeuw. Als het aan hem lag zochten ze onderdak, en probeerden ze niet eens meer om voor de nacht thuis te zijn. "We kunnen nu eten," Begon hij dus, en keek nog eens omhoog, waarna hij knikte. "Ja, nu eten lijkt me het beste, en dan de kruiden halen," en dan onderdak zoeken. Helaas zei iets hem dat de poes het niet op prijs zou stellen als hij dat zou zeggen, dus bleef te kater verder stil, en porde in het dode beest. Echt heel dood. Vandaar dat hij een hap nam, en acuut neerviel. Zijn mond een beetje open en zijn ogen gesloten.

Hij bleef zo liggen, want holy crap dat was goor! De smaak was bitter en vies, en zijn hele lichaam voelde alsof het aan het branden was, zijn geest leek alle kanten op te drijven en even was er rust. Zijn zicht begon wat te vervormen en zijn ademhaling ging steeds een tikje langzamer, het enige wat hem op het moment tegenhield van in slaap vallen was de poes die met haar neus in zijn wang porde. De kater grinnikte, en verborg zijn kop onder de sneeuw, waarna hij met de poten de poes tackelde, zodat ze ook omviel. "Het is echt vies," Mauwde hij, nu ze tegenover hem lag, en stak zijn tong uit. Ze was erin getrapt!