Wind & Black's geheime clubhuis - H.U.T.

"Precies dat ja," glimlachte Blackpaw weemoedig, omdat Wind het zo goed had samen kunnen vatten. "Als meer. Veel meer. Dat weet ik zeker," antwoordde ze zeker. "Ik heb intussen een paar dagen na kunnen denken, en ik weet precies wat ik voel. Maar het voelt als mezelf voorliegen als ik nu naar hem toeren en doe alsof er niks gebeurd is."

Deze kwestie was nogal ingewikkeld voor haar arme brein; het was wel algemeen bekend dat ze niet de slimste was, maar ze was wel altijd eerlijk. Ze zou nooit dingen verzwijgen voor iemand, tenzij ze dat strikt aan iemand beloofd had.. Maar dan werd het al ingewikkeld. Ze was nu eenmaal niet goed in geheimen houden. "Waarom?", vroeg ze daarom ook aan Black. "Laat hem zien dat je bezorgd was, maar waarom zou je jezelf voorliegen als je doet alsof er niets gebeurd is? Er is toch ook niets gebeurd?"

Een kort lachje verscheen op haar snuit. Wind was een schatje, en Black zou haar voor geen goud willen missen. Maar soms begreep ze de situatie niet helemaal - al konden haar soms simpele vragen Black goed aan het denken zetten. "Het voelt alsof hij me heeft achtergelaten. Hij was niet bij m'n ceremonie, en het was nogal pijnlijk dat hij wegging terwijl hij net tegen jou had gezegd wat hij voor me voelde. Snap je?" Ze schoof even met haar poten over het zand. "Hij gaf het wel aan me toe, trouwens. Zijn gevoelens. En toen werd ik kwaad en zei dat ik hetzelfde voor hem voelde."

En dat snapte ze dus weer niet. De tabby fronste. "Maar waarom werd je daar dan in starclansnaam boos voor?", riep ze uit. "Misschien durfde hij het niet toegeven? Je weet hoe verlegen hij kan zijn" Ze schudde zachtjes, bijna onzichtbaar haar hoofdje. "Je moet niet altijd zo veel denken van kleine dingen, je moet geen olifant maken van een mug"

Nu raakte Black toch een beetje gefrustreerd. "Wind, hij was weken weg! Voel jij je als zus dan niet ook een beetje achtergelaten door hem?" Van een mug een olifant maken? Ze moest een weten hoeveel ze voor haar broer voelde, en hoe ongelofelijk pijn het had gedaan toen hij weg was geweest! Ze haalde eens rustig adem om tot rust te komen. Misschien zou Wind het later begrijpen, als iets soortgelijks haar eens zou overkomen. Al hoopte ze dat Hazelpaw, of welke andere latere partner dan ook, nooit zoiets bij haar zou doen.

De tabby haalde haar schouders op. Hij was nu bijna volwassen, toch? Haar ogen stonden niet-begrijpend. Ze snapte niet waarom Blackpaw zo gefrustreerd was, en waarom ze er maar op bleef hameren. "Hij is oud genoeg om voor zichzelf te zorgen, toch?", antwoordde ze, haar stem zachtjes, aarzelend. Vragend. "Ik hoef niet iedere seconde van de dag te weten waar 'ie is, hij heeft zo zijn eigen bezigheden.. En daarbij zat ik met mijn hoofd bij.. Iemand anders.." Het laatste was een stil gefluister, maar ze wisten allebei heel goed waarover dat ging.

Time skip

"Wind?" Blackpaws stem klonk door het kamp, en verplaatst zich al snel richting de HUT. Ze had echt even afleiding nodig, en bij wie kon ze dat beter vinden dan bij Miss. Breeze? Gister was ze op een bevallende, ja, een bevallende Dauntrose gestuit, die twee, oké toegegeven, schattige kittens uit had geperst. Dat was best een.. tsja, hoe zou je het noemen.. schok geweest. Gelukkig kon de gedachte aan Emberpaw haar afleiden, maar niks ging boven een middagje in de HUT.

De tabby stopte met zichzelf te wassen toen ze haar naam hoorde en keek in de richting van het geluid. Van zodra ze de zwarte tabby zich naar de HUT zag begeven, stonde ze snel recht. Windpaw schudde even snel haar vacht uit en trippelde de HUT in. Daar aangekomen gaf ze Blackpaw een likje ter begroeting en ging toen recht tegenover haar zitten. "hallow, Blackie", zei ze, een warme glimlach op haar gezicht, maar er was een nieuwsgierige glinstering in haar ogen.

"Breezer!" riep Blackpaw opgewekt toen Wind op haar kwam afgerend. Enthousiast gaf ze haar een lik terug. "How ya doing?" Ze plantte haar kont op de grond en sloeg haar staart om haar poten. "Wij hebben zo veel bij te praten," grinnikte ze, waarbij ze doelde op dat ze 's nachts Wind naar Hazel had zien lopen om zich dicht tegen hem aan te plantten. Dat maakte ze duidelijk door een charmante wenkbrauwwiebel.

Ze glimlachte bij de bijnaam die Blackie haar gaf. De tabby grinnikte even en zei: "Met mij gaat alles géwéldig, en met jou?" Haar groene oogjes glinsterden vrolijk als ze haarzelf eventjes een likje over haar borstkas gaf. Bij haar volgende woorden keek Windpaw op. "Ik heb niet bijster veel te melden..", zei ze, een beetje aarzelend op het einde. Zou ze Black vertellen van die ene nacht dat ze bij Hazel gekropen was? Hoewel.. Ze groef in haar geheugen en meende zich te herinneren dat ze een stem gehoord had, die toch wel leek op die van Blackpaw. En haar charmante wenkbrauwwiebel leek dat vermoeden alleen maar te bevestigen..

"Tututut! Niet veel te melden?!" Blackpaw keek Breezer streng aan. "Ook niet iets over een.. zekere kat.. waar een zekere andere kat in het midden van de nacht naartoe sneakte..?" De strenge blik was weer veranderd in een onophoudelijke wenkbrauwwiebel.

Ze vernauwde haar ogen en keek haar vriendin aan met een ongemakkelijke blik. Onder haar dikke vacht zag ze bloedrood, maar ze wist ook dat ze niet kon liegen. De tabby haalde diep adem, knikte haar kopje scheef en deed haar best kalm te klinken. "Hoezo? Heb je iets gezien, ofzo?", vroeg ze, de vraag ontwijkend.

Deze keer zei Blackpaw niks, maar keek ze Windpaw met een droge blik aan. Haar wenkbrauwen gingen nu langzaam op en neer. "Ik ben blij voor je Wind. Hier hoef je je juist niet voor te schamen! Ik ben blij dat alles goed is afgelopen tussen jullie!"

Ze rolde met haar ogen maar kon een grote grijns niet onderdrukken. "Ik ook.", antwoordde ze, maar om eerlijk te zijn wou de tabby zo snel mogelijk over een ander onderwerp praten. Daarom sneed ze ook snel het onderwerp af door Blackpaw een vraag te stellen. "En hoe gaat het met jou? Met Ember?"

Een glimlach verscheen op Black's snuit toen Wind toegaf wat er was gebeurd. Maar echt veel wilde ze er niet over kwijt, want ze vroeg meteen door naar Ember. Nou, daar had Black wel wat over te vertellen, en graag zelfs! "Héul goed," grijnsde ze. "Het is allemaal niet gegaan zoals ik het van tevoren met jou had bedacht, maar ik ben heel blij dat alles er nu uit is. En hij doet echt z'n best om niet meer zo onzeker te zijn." Dat was vooral fijn voor hem, want vaak kon ze aan hem zien dat hij last had van z'n onzekerheid.

Ze glimlachte en schudde haar vacht even uit. "Jullie zijn zo'n schattig koppeltje!", riep ze uit. "Jullie zijn perfect voor elkaar." En ze meende het; haar beste vriendin en haar broer, de een zo vrolijk en de ander verlegen, pasten perfect bij elkaar. Tegengestelden vullen elkaar aan.
"Heb je nog nieuws?", vroeg ze, want ze wist dat Black haar niet zomaar naar hier zou roepen, als ze absoluut niets te zeggen had; meestal had ze groot nieuws. Hoewel, misschien wou ze gewoon even met haar praten, van vrouw tot vrouw? Kon altijd; Andere katten waren nog steeds een raadsel voor haar, ze snapte bijlange na niet altijd wat er omging in hun hoofd, al hielp de omgang met Hazelpaw en Blackpaw veel.

Blackpaw begon een beetje te blozen, en keek even naar haar borst. "Dank je, Breezer," glimlachte ze. God, ze moest echt even wat meer controle gaan krijgen over haar gevoelens. Elke keer als iemand haar ook maar deed herinneren aan Emberpaw, droomde ze weg en kreeg ze een glazige, dromerige blik in haar ogen. Dat was niks voor haar. Gewoon een beetje to the point en realistisch - dat was hoe zij was. Maar ze kon er niks aan doen dat het dromen over hem gewoon zo.. fijn.. was.
"Oh, ja, nou.." Precies ja, dat gebeurde er als ze aan Ember dacht, dan vergat ze compleet waar ze het eigenlijk met Wind over wilde hebben. "Dauntrose en Ravenheart, je weet wel, de twee katten die toevallig, los van elkaar, mijn ouders zijn geworden, die zijn bij elkaar gekomen. En nu hebben ze.. tsja, ineens kittens." Ze grijnsde schaapachtig, maar het was duidelijk dat ze niet zo goed wist welk gezicht ze op moest zetten.

Ze glimlachte, blij voor Blackpaw. "Is dat niet geweldig?", zei ze enthousiast, er meteen het beste inzien. De tabby schudde haar vacht even uit en keek haar vriendin aan met glinsterende oogjes. "Nu heb je toch nog siblings!" Oké, niet echt bloed-siblings, maar het was het gedacht dat telt, nee? "Weet je al hoe ze heten?"

~Kort xD

Windpaw reageerde vrolijk, natuurlijk, zoals altijd. Black's schaapachtige lachje bleef aanhouden. "Ja hoor. Is wel geinig." De vorige keer dat ze haar problemen had uitgelegd aan Windpaw had ze het niet begrepen. Dus ze hoopte maar dat ze het nu wel snapte. "Het is alleen een soort klap in m'n gezicht om te zien hoe zij nu kittens van eigen bloed hebben. Dat maakte het voor mij gewoon weer even duidelijk dat ik dat niet ben." Ze moest er gewoon nog even mee leren omgaan, maar dat zou vanzelf komen. Ze had gewoon even een momentje nodig.

De tabby knikte wat aarzelend. Oké, ze kon wel een beetje begrijpen wat Blackey bedoeld, maar ze kon zich niet voorstellen dat ze er zelf problemen mee zou hebben. Ze knikte haar hoofdje schuin, haar groene oogjes stonden bedachtzaam. "Misschien niet met bloed, maar maakt dat veel uit?", zei ze zachtjes. "Je bent toch een dochter voor hun, zoals de nieuwe kittens ook kinderen voor hen zijn. Als je het niet zou weten zou het niet uitmaken, dus waarom maakt het wel uit als je het wel weet?"

Onderwerp: Re: Wind & Black's geheime clubhuis - H.U.T.