Wind & Black's geheime clubhuis - H.U.T.

"Gelukkig maar," mauwde Blackkit. Ze dacht al dat ze veel te ver doordacht. Waarschijnlijk was hij gewoon moe van zijn trainingen, die met de dag zwaarder werden door de uitstervende prooi en het gure weer. Maar ze miste hem, en ze wenste dat hij haar weer eens op kwam zoeken. Zelf lag ze nog steeds de hele dag niks te doen, omdat ze nog steeds geen trainingen had. Hele ochtenden en middagen lag ze te wachten tot haar vrienden, die bijna allemaal apprentice waren, klaar waren met trainen. "Wind.." zei Black ineens. "Zou je misschien eens met Ember praten en zeggen dat ik het leuk zou vinden als hij me eens spontaan op komt zoeken als hij tijd heeft, en niet te moe is door z'n training? Jij ziet hem vaker in de apprentices den."

De tabby poes knikte. "Okay, dat zal ik voor je doen!", antwoordde ze vrolijk. Haar groene oogjes keken trots hun nieuwe clubhuis rond. Het was perfect, ze was zo blij dat black dit gevonden had! Opeens bedacht ze zich dat ze nog moest doen. "Over trainingen gesproken, ik denk dat ik zo te laat kom" Ze glimlachte eventjes. "Heb je nog iets toe te voegen aan deze vergadering?", vroeg ze plechtig.

Blackkit keek Wind vrolijk aan en gaf haar een lik over haar wang. "Thank you giirrrll!" Ze gniffelde. "Nee. Ik denk dat bij deze de vergadering gesloten kan worden," zei ze plechtig, en ze maakte een buigend afscheidsgebaar.

De tabby knikte bij de plechtige woorden van Black en imiteerde haar buiging. "Tot de volgende", zei ze glimlachend, waarna de apprentice zich omdraaide en de HUT uitliep.

Time-skip tot na het topic "Subtleties"

"Black black black!" Opgewonden racete de tabby apprentice door het camp, recht de nursery in. "BLACK! HUT! NU!", riep ze luid, waarna ze naar de HUT rende. Ze was zeker dat Blackkit in de nursery zou zijn, aangezien het pas vroeg in de ochtend was. Hopelijk had ze niet al te veel katten wakker gemaakt, maar dit was nu eenmaal een noodgeval!

Het was echt nog véél te vroeg om wakker te worden, en Blackkit bromde chagrijnig toen iemand haar naam in hysterie riep. Ze wiebelde haar oren, en herkende de stem van Wind. Eh, nee, lieve meid. Ik heb veel voor je over, maar ik kan deze drukte nog écht even niet aan, dacht ze terwijl ze zich omdraaien. Maar Windpaw riep dat ze naar de HUT wilde. De HUT? Dat stond voor noodgevallen. Meteen sprong Blackkit op - oke, ze rekte haar rug nog even uit en gaapte uitgebreid - en rende daarna door de uitgang van de nursery. In een rechte lijn wist ze de HUT te vinden, en kroop ze door de kleine opening naar binnen. "Wat is er?" vroeg Black enthousiast, al was de slaap nog in haar stem te horen.

De slaap was nog duidelijk in haar stem te horen, maar dat kon de tabby niet schelen. Vrolijk sprong ze op en neer. "Je gelooft he tvast niet als ik het zeg!", mauwde ze opgewonden. Na nog een paar keer op en neer te springen ging ze zitten, ietwat buiten adem; maar haar energie was nog lang niet weg. "Dus ik kwam Hazel tegen iets buiten het kamp, hij had net iets gevangen. Dus ik besluit op hem af te lopen"- Even stopte ze om adem te halen aangezien ze alles razendsnel ratelde -"E geef hem een kopje. Hij lijkt vrolijk, en dan probeer ik tevergeefs een kikker te vangen." Er kwam een ietwat schuldige glimlach op haar gezicht bij de herinnering. "Maar hij is niet boos of teleurgesteld ofzo, dus ik besluit om hem zo subtiel als ik kan te zeggen dat hij lief is. En dan antwoord hij met een plagende uitdrukking" Opnieuw moest ze even stoppen om op te halen. "Dus ik raap al mijn moed bij elkaar en ik zeg 'm dat ik hem leuk vind, en dan antwoord 'ie niet maar hij glimlacht.."

Blackkit wreef nog even met haar voorpoot door haar ogen om de slaap weg te wrijven, en luisterde toen aandachtig. Windpaw vertelde over hoe ze met Hazelpaw was geweest - en liet details niet achterwegen - en vertelde dat ze hem had verteld dat ze hem leuk vond. Blackkit's ogen sperde zich open. Dat was geweldig! "Wauw, Wind! Maar zei hij later nog wat? En wat het een soort awkward glimlach zo van: oh shit hoe moet ik nu reageren? Of was het: oh men, dit is geweldig?" Het waren belangrijke details. Vond Hazelpaw Wind nou leuk of niet?

De tabby haalde haar schouders op, plotseling onzeker. Was het een vrolijke glimlach geweest? Of was het meer van "oh shit, wat nu?" wou hij haar gewoon niet kwetsen? Ze richtte haar groene oogjes op de grond, niet meer zo vrolijk als daarnet. "Ik weet het niet", zei ze zachtjes.

Bij haar vraag verdween al Windpaw's vrolijkheid, en Blackkit liet sip een oor omlaag vallen. "Heb je hem niet gevraagd wat hij van jou vindt?" vroeg ze voorzichtig, terwijl ze ondersteunend dichter bij haar vriendin ging staan en haar een kopje gaf. "Heeft hij helemaal niks gezegd toen jij zei dat je hem leuk vond?"

Ze keek haar vriendin aan, haar staart onzeker heen en weer wiegend. "Eerst niet..", zei ze zachtjes als antwoord, haar groene ogen vol onzekerheid. "Maar toen begon hij speels rond te huppelen, en ik weet niet zeker wat hij bedoelde.." Normaal gezien was ze nooit zo onzeker, maar vreemde situaties vergden vreemde reacties. "Misschien wil hij alleen maar vrienden zijn? Zoals we al sinds kitten af aan zijn?"

Hmm. Dat was inderdaad een raar verhaal, of in ieder geval onduidelijk. "Dat maakt het inderdaad niet echt duidelijker.. Hij had beter een direct antwoord kunnen geven," zei ze bedenkelijk. Nu wist Wind niet wat ze moest doen, en Black had geen idee wat voor advies ze nu kon geven. "Misschien moet je het nu even laten?" zei ze uiteindelijk twijfelend. "Hij weet het nu, dus hij zal wel een volgende stap zetten als hij hetzelfde voelt. En als hij dat niet doet, ondanks dat hij hetzelfde voelt, dan is het een sukkel en dan moet je je afvragen of hij wel zo leuk is om meer dan vrienden mee te zijn.. Ik bedoel," ze zocht naar de woorden om het wat minder hard te laten klinken. "Als hij een beetje een suffe drol is, en geen initiatief durft te nemen, dan zou een relatie met hem misschien niet zo leuk zijn als je had gehoopt." Ze hoopte dat Wind snapte wat ze bedoelde.

De tabby knikte toegeeflijk, al was er ietwat onrust in haar ogen. Dit gesprek ging veel te ver naar haar goesting. Ze kroop een beetje achteruit, maar haar rug raakte de omwalling van de Hut. Ongemakkelijk keek ze haar vriendin aan. "Zo ver is het nog niet", piepte ze, haar stem klein. Ze leek niet echt op haar stoere zelf, maar dit was een onderwerp waar ze geen ervaring mee had, en ze bevond zich niet graag op onbekend terrein. Windpaw wierp een blik op de lucht, als om te kijken hoe laat het was, en keerde zich terug naar Blackpaw met een verontschuldigende uitdrukking op haar gezicht. "Maar euhm, ik moet eigenlijk weg", zei ze, haar stem schor. De bruine tabby schraapte even haar keel, en voor de andere tabby de kans kreeg om te antwoordden vluchtte ze met haar staart tussen de poten weg van de Hut.

Windpaw leek zich ongemakkelijk te voelen, onzeker misschien. Ze moest plots weg, en Blackpaw knikte. Zelf had ze ook nog wel wat dingen te doen - of nouja, ze zou zichzelf wat dingen te doen geven. Dus ook zij draaide zich om, en trippelde weg.

~ un poco más tarde ~

De hele nacht en ochtend had Blackpaw liggen woelen in haar nest. Ze had het idee dat ze haar buddies naast zich hartstikke wakker had liggen houden, maar ze kon er niks aan doen. Haar gedachten waren zo conflicterend, en ze wist niet wat ze moest doen. Ze wist niet niet zeker of Windpaw de perfecte kat was om het hier mee over t hebben, maar wie anders kon ze hierover vertellen? Ze was haar beste vriendin, en ze zou haar vast kunnen helpen. "MIAUW" gilde Blackpaw over het kamp. Haar strijdkreet, oproep aan Wind - whatever, hoe je het ook wilde noemen, Windpaw zou het vast herkennen en naar de HUT komen.

Opeens schrok de tabby wakker van een luide kreet, eentje die ze onmiddelijk herkende als een kreet van Blackpaw. En dat kon maar één ding betekenen. Windpaw stond geeuwend op en trippelde naar buiten. Er keken nog enkele katten verschrikt op, maar de meesten besteedden er niet echt aandacht aan. De poes grabbelde een klein muisje mee van de prooistapel als ontbijt en glipte de Hut in. Daar vond ze Blackpaw al, zoals verwacht. Windpaw gaf haar een kopje als begroeting en ging zitten. ze legde het muisje voor haar neer en keek de zwarte tabby vragend aan. "Wat is er?"

En het werkte. Binnen nog geen minuut zag Blackpaw de takken van de ingang bewegen, waarna Windpaw's koppie als eerste naar binnen kwam. Een glimlach verscheen op Black's gezicht toen ze zag dat Wind een muisje voor haar had meegenomen. "Thanks," snorde ze terwijl ze een kopje terug gaf. Ze snoof er even aan, en nam toen een hapje. Haar maag rommelde dankbaar. "Sorry dat het zo vroeg is," grinnikte ze, maar al snel verdween de glimlach. "Ikkeh.. nou.. je weet wel Emberpaw.." Duh, t was Wind's broer. "Wat.. is er met hem?"

De bruine tabby hield haar hoofdje scheef. Hoezo, wat was er met Ember? Er was toch niets met Ember? Windpaw fronste, de blik in haar groene oogjes niet-begrijpend. "Hoezo?", vroeg ze. "Is er wat met 'm?" Akkoord, dat was de vraag die Black net aan haar gesteld had, maar ze kon zich niet inbeelden dat er iets mis was met 'm.

~ Oh gad, toen ik die vorige post schreef had ik zo'n andere intentie voor dit bericht :')

Windpaw begon te fronsen. "Nou.." haalde Blackpaw nog eens adem. "Ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Ik was er kapot van dat hij zo lang weg was.. En toen.. nouja, ik ging met m'n vader praten, en een tijdje daarna vond ik eindelijk de kracht om door te gaan en het beeld dat ik van ons samen had, los te laten." Ze zocht Wind's groene ogen. "Maar hij is terug.. Wind.. En ik weet niet zo goed wat ik moet doen." Ze liet het hele verhaal van haar uitbarsting en de harde woorden die ze naar zijn hoofd had gegooid maar even achterwegen. Ze voelde er niks voor om de heftige emoties die ze destijds had gevoeld weer op te roepen.

Windpaw fronste even en ging wat verzitten. Haar staart zwaaide nadenkend heen en weer. "Hmm", zei ze, ondertussen haar brein pijnend om te bedenken wat ze kon antwoorden. "Voel je nog steeds iets voor 'm?", vroeg ze uiteindelijk. "Of is er misschien iemand anders in beeld gekomen?" Ondertussen hield ze de blauwe blik van Blackpaw vast in haar groene.

Over die vraag hoefde Blackpaw geen seconde na te denken. Meteen begon ze te knikken. "Ja.. Oh Wind, ik kan me nog zo levendig herinneren hoe ongelofelijk kwaad ik op hem was toen ik hem zag lopen in het kamp. Ik heb tegen hem staan schreeuwen en ik wilde hem een stomp tegen z'n snuit aan geven. Maar ik kon niks anders dan me zo gelukkig voelen.. Ik was zo opgelucht om te zien dat hij ongedeerd was. Het was zo ongelofelijk fijn z'n geur weer te ruiken en om in z'n ogen te kunnen kijken." Ze hield even kort haar ogen dicht en dacht terug aan het moment dat zijn geur voor het eerst weer in haar neus prikte. Het liefst zou ze nu weer bij hem zijn, maar het voelde raar. Het zou voelen alsof ze voor zichzelf ontkende dat hij zo lang weg was geweest. En ze begon op haar lip te bijten bij Wind's volgende vraag. "Weet ik niet," gaf ze als eerlijk antwoord.

De tabby fronste. Waat? Kon het nog verwarrender? "Oké, dus.. Je was kwaad op 'm, en toch zo blij dat hij er was?", probeerde ze alles samen te vatten. "Kan dat überhaupt?" Ze knikte haar kopje wat opzij en sloot even haar groene oogjes, denkend aan Hazelpaw. Hoe ze zich voelde als ze bij hem was.. Het was bijna altijd vrolijk, maar ja, ze was nu ook eenmaal een vrolijk persoon, niet? Ze was nog nooit écht boos geweest op iemand. Misschien op Dawn en Lurking, toen ze elkaar steeds aanvielen, maar ze waren haar broers. Daarop kon ze nu toch niet echt boos zijn? Windpaw opende haar groene oogjes weer en keek naar Blackpaw. "Maar ben je blij om 'm te zien omdat je bezorgd was om hem, of omdat je hem echt gemist hebt? Als een broer, of als.. Meer?"

Onderwerp: Re: Wind & Black's geheime clubhuis - H.U.T.