How long will I wait when it all burns down

Bonepaw staarde de poes aan met haar gif gele ogen en haar strenge blik, hij voelde het gras onder zijn poten. Hij had wel iets geflikt, hij had haar geraakt alleen bloeden ze niet. Hij voelde tintelingen onder zijn poten komen, hij was niet bang voor de kattin. Niet bang voor alles, toch voelde hij zich gebroken. Het gevoel kon hij niet uit elkaar halen, verward van het licht. Skinny leek ineens bij hem vandaan te rennen, vlug volgde hij haar bewegingen met zijn ogen maar kon uiteindelijk haar niet meer zien. Zijn vacht was niet opgezet maar zijn klauwen en tanden waren ontbloot, de wind ging over zijn vacht heen. Het duurde niet enorm lang toen hij geritsel hoorden achter zich en hij zo vlug als hij kon zich omdraaide, alleen was het al te laat. De klauwen van de poes waren in zijn rug geslagen, hij liet kort een pijn kreet horen. Zijn ogen wilde achter hem kijken maar zijn lichaam bewoog niet mee, hij gromde kort maar staarde kwaad naar haar ogen. Een katten oog onthuld alles, werd hem vaak gezegt. “Behoudt altijd je zelfbeheersing, blinde woede maakt je zoals er al in de woorden zit blind.” Zei ze op een kalme toon. Bone leek zijn oren in zijn nek te slaan en draaide zich zo vlug als hij kon om, alleen in plaats van vier poten ging hij er op twee staan. Hij probeerde tegen haar schouders aan te drukken en dan weer op vier poten neer te komen, "niet elke woeden maakt blind." Gromde hij. Hij ging weer vlug op vier poten staan, hij staarde in haar ogen waar niks uit bleek te fonkelen alleen een weerspiegeling. Deze weerspiegeling leek een boom aan te geven achter hem, hij draaide zich om en sloeg kort met zijn staart in de gezicht van de poes. Hij sprintten kort naar de boom toe waar hij tegen op renden en de boom gebruikte om zich af te zetten, hij trapte met zijn achter poten tegen de boom om met een snelheid naar haar toe te springen. Zijn nagels waren nog steeds uitgeklapt, hij gaf bijna nooit op en nam ook zijn doel in zijn ogen.

Bonepaw wist dat hij haar nooit kon raken maar deed zijn best met alles wat hij kon, hij probeerde alles. Zijn vacht rilden, alleen probeerde hij het toch. “Ooh jawel hoor Bonepaw.” Zei Skinny Love en vervolgde haar zin, “Daar zul je vanzelf wel achter gaan komen.” Hij staarde haar aan en had zijn klauwen in de grond gevestigt. Hij voelde de wond branden in zijn schouders en zijn boom sprong was gelukt, hij liet zich tegen de poes aan drukken en rolde met haar door het gras en door de bosjes. Het deed pijn, het gaf hem een rot gevoel. Bonepaw staarde naar de poes en zag dat ze overeind schoot, hij keek haar aan met een kwade blik. Hij had haar grijns opgemerkt, hij had haar geraakt. Zijn ogen werden groter, hij had gedacht dat hij haar nooit zal raken. Hoe was dit gevecht ookal weer gekomen, hij wiebelde kort met zijn oor om even weer terug te denken. Zij had hem gevraagt of dat hij een spion wilde worden, dat was het. “Je leert het wel.” Skinny Love grinnikte nog steeds. “Je omgeving is het belangrijkst en dat zal het altijd zijn.” zei ze. Bone staarde haar roerloos aan, hij was niet echt van pijn doen van anderen. Hij keek haar nog steeds met stilte aan en zag hoe ze bewoog, hoe ze naar links en rechts wenden. Hij zag dat ze wonden had, de kattin leek ineens achter hem te staan en voelde hoe ze in zijn buik trapten. Hij staarde haar aan en was te traag om haar bewegingen nog te volgen, hij zetten zich schrap. Alleen kreeg hij een zetje tegen hem aan, hij viel kort om en stond razend snel weer op. Hij keek weer in haar oog maar zag zichzelf in haar oog, hij had zijn nagels nog steeds uitgeklapt maar nam een afstandje. Hij hijgde kort maar gaf niet op, zijn schouder deed nog steeds pijn. Hij schoot naar de kattin toe, alleen inplaats van dat hij haar wilde raken ging hij langs haar. Vlug wilde hij haar van achter een krap geven, haar staart om haar evenwicht te verliezen. Hij maakte daarna een korte beweging naar links, het had weinig zin. Maar toch het had een reden om zich zo te voelen, het voelde vreemd. Het voelde anders dan verwacht, hij raasden de bosjes in en zorgde dat ze juist zo veel mogelijk geluid maakten zodat de poes niet aou weten waar hij zou zitten. Hij zou zich moeten stil houden, imiddels was hij al wat moeier geworden en besloot zijn energie eerst te sparen.

Bonepaw was in de bossjes geraast, zijn ogen tuurde heen en weer. De poes haar ogen stonden gefocust, haar gif groenen ogen leken ook in het rond te kijken. Het was stil te stil, kon hij dit gevecht wel winnen. Zijn hoofd twijfelde, Skinny wist tot nu toe elke zet wat hij deed of kon deze immers ontwijken. Hij in tegen deel kon dat niet en probeerden zijn best om dingen tegen te houden, hij voelde de prikkende pijn in zijn schouder. Zijn ogen keken heen en weer, hij sloeg zijn oren tegen zijn nek aan. Skinny Love leek voorbereid te zijn op de volgende klappen, hij bleef stil. Hij wist het niet meer, als hij naar haar toe zou rennen zou ze het opvangen. Als hij naar haar toe zou springen zou ze hem ook tegen kunnen houden, als hij niks deed kwam ze er wel zelf achter. Waarom was dit zo ingewikkeld, hij vocht altijd met brute kracht. Vaak won hij dan ook, alleen de laaste tijd leek het verlopen. Het was zo anders sins hij de twee poezen kenden, hij kenden Dawie en Scar. Hij wist geen enkle woord uit te spreken, hij staarde stil naar de lucht. Dit gevecht was onwinbaar, hij zou het verliezen. Hij zou alles verliezen wat er zou kunnen gebeuren, alleen zijn leven kon in een klap veranderd zijn. Alleen hoe was dit gevecht gekomen, het leek een waas voor zijn gezicht. Hij maakten zijn keuzens door gevechten, Skinny vroeg hem bij een spionnen groep. Zou dat zijn leven verbeteren, zou het hem naar een volgende level bregen of zal hij weer de diepten inzakken. Hij sprong de bosjes uit en landde recht voor haar, zijn kop staarde gebogen naar de grond. "Ik geef me over, ik kan niet winnen van iemand zoals U." Mompelden hij, hij wilde nooit opgeven maar toch deed hij het. "Heb ik mezelf bewezen om in U groep te komen?" Vroeg hij waarna hij haar aan keek, zijn poten wreven over de grond. Zijn ogen staarde haar kilte aan, haar houding was het zelfde net zoals ze geestelijk was.

Bonepaw staarde naar de kattin, ze leek alert maar rustig. Hij staarde Skinny Love verward aan, ze had wijze woorden. Ze was ouder dan hem maar ze was ook een stuk slimmer dan hem. "Je hebt goed gevochten Bonepaw. Je bent nog jong en dan is het logisch dat mijn ervaring het wint van jouw kracht. Je moet nog veel dingen leren, maar ik heb al gemerkt dat je leergierig bent. Je komt er wel thunderclan apprentice.” Sprak de kale kattin. Ze was rustih maar nog steeds die kilte heerste over haar heen. Hij bleef stil maar wist dat ze gelijk had, hij staarde de verte in. Wat moest hij nog met zijn Clan, moest hij nu kiezen. Hij schudden kort even zijn kop, hij wist het bijna niet meer. Hij had in de Thunderclan vragen maar ook over dit, hij staarde haar aan. “Je hebt je meer dan bewezen en je mag voor mij spionneren.” Er ontstond een grijnsje om Skinny Love haar lippen. “Heb je nog vragen Bonepaw?” zei ze daarna. Hij was dus een spion vanaf nu, alleen hoe moest dat, hoe werkte het. Hij bleef even stil zitten en knikten, "hoe werkt het, wat zijn de regels en wat voor informatie zoekt u?" Vroeg hij, toch leek er iets mis te zijn met zijn keuzen. Toch zou hij het pat belopen, hij zou haar helpen. Hopelijk hoefde hij niet alles te doen. Hij staarde haar aan en wachten, wachten op antwoorden. Hij wist niet waar de kattin op uit was, hij wist nu veel erover.