How long will I wait when it all burns down

Bonepaw was al blij dat hij Scar weer kon zien en Dawn, nu kon hij er beter op nadenken of dat hij verliefd was. Hij was namelijk best wel nieuwschierig, hij had zijn poten maar gevolgd naar het avontuur van vandaag. Zijn ouders waren dood, zijn broers en zussen waren weg gehaald bij hem. Hij was alleen, deze dingen herinnerde hij nog. Deze pijn van het leven, alleen maakte hij al vlug vrienden. Zijn vrienden die hem steunden, zijn Clan genoten die er altijd voor hem waren. Hij droeg al op zijn jonge leeftijd een groot litteken over zijn gezicht, hij zou er meer gaan krijgen dat wist hij. Alleen wanneer wist hij niet, het wachte zou niet meer lang duren had hij het gevoel. Hij volgde zijn poten, hij keek in het rond. Hij was ergens in het tweebeners gebied beland, hij keek nieuwschierig rond. Hij kwam hier namelijk nooit, om de gevaarlijke bloodclanner. Hij zwiepte vrolijk met zijn staart, het leven was geweldig vond hij. Hij wist dat hier alles groot was, alleen waren er al veel tweebeners. Deze vonden over al plaats, hij wilde deze niet zien. Hij schoot zo snel mogelijk weg en zorgde dat hij verstopt zat, hij moest zich ook verschuilen voor andere katten. Hij kon namelijk misschien hier iets weg halen, een muis of zo. Dan kwam hij thuis met een prooi, hij tuurde in het rond.Eerst mest hij er een ruiken of zien, voordat hij er op een kon jagen.

Eerste post Skinny Love

Er lag een uiterst kalme blik in haar gifgele ogen, ook al stond ze midden in een kring van twolegs die haar kwaad stonden aan te staren. Ze hadden haar geprobeerd in te sluiten, maar het enige wat de twolegs ermee bereikten was dat ze van binnen heel hard stond te lachen. Haar lippen waren in een grimas getrokken terwijl ze zich probeerde te bedenken hoe de twolegs dachten haar zo tegen te houden, want dat ging ze niet lukken. Ze had een dode vogel in haar bek en blijkbaar was dat een vogel van een twoleg geweest. Ja, hoe moest zij dat nou weer weten? Zonder waarschuwing schoot ze opeens vooruit zo tussen de benen van een twoleg door. Ze negeerde het geschreeuw achter haar en glipte de stoep op. Soms konden die twolegs toch zo moeilijk doen. Ze rolde even met haar ogen terwijl ze triomfantelijk met de vogel in haar bek richting haar twolegnest liep. Ze stopte met lopen toen een nieuwe geur haar zintuigen prikkelde. Ze keek even van links naar rechts en liep toen de weg over naar de bosjes. Ze legde de vogel onder een bosje en sloop toen dichter naar de thunderclan kat toe. Ze liep zo dat ze uit de wind liep en niet opgemerkt zou worden door de kater. Toen stak ze haar kop door het bosje waaronder de kat lag. “Boe.” Zei ze droogjes terwijl ze hem strak aanstaarde.

Bone staarde denkend de verte in, zijn staart zwaaide heen en weer. Hij kon hier misschien iets van prooi halen voor zijn Clan, hij rook wel die stinkende lucht van de tweebeners en hun monsters. Hij zou echt niet kunnen weten waarom een monster naar de tweebenerge wilde luiseren, waarom luisterde deze niet naar de Clans. De Clans waren namelijk een beter volk dan al die tweebenige, hij hoorde geritsel. Hij draaide zich om en merkte een kop, vlug shoot hij naar achter. Dat was immers een katten reflex, alleen was deze kat voor hem kaal. Poedel kaal, “Boe.” Zei begon de kattin droogjes. Hij wiebelde met zijn oor, "Schrik." Begon hij daarna droogjes. Hij had een vriendelijke glimlach op gezet, het waren immers kat die kaal was. Dit zou hij nooit gezien hebben als hij hier niet was, vet Ging er even door zijn hoofd heen. Hij staarde nieuwschierig deze kat aan, vlak daarna ging hij zitten. Zijn eerste vraag zou zijn hoe ze kaal was geworden, daarna zou hij nog denken wat er is gebeurd. "Uh Hey hallo, ik ben Bone en jij bent?" Begon hij vriendelijk en kwispelde met zijn staart, heen en weer op en neer. De poes had strake ogen, haar ogen waren amber net zo als de zijne. Hij legde zijn staart beschermend om zich heen, "En hoe komt U zo kaal?" vroeg hij op een langzame toon. Want misschien was het een hele oude kat en waren al haar haren al afgevallen, hij bleef vriendelijk glimlachen. Hij zou niet kunnen herhalen wat er meer zou gebeuren, alleen legde hij nu beschermend zijn staart om zijn poten.

OCC: Sorry voor de late post

Hij was nog jong, dat zag ze meteen zo snel ze haar kop door het bosje stak. Zeer waarschijnlijk een apprentice die op avontuur uit was. Ze begreep dat wel, dat had ze zelf ook altijd heel sterk gehad. Meestal was het alleen niet zo verstandig om het avontuur bij de twolegs op te zoeken, maar ach wie was zij om dat te bekritiseren. Er stond nog steeds een kalme grimas rond haar lippen toen ook zij ging zitten. Ze ging niet meer op hun boe en schrik tafereeltje in, maar wachtte simpel af. Ze was benieuwd wat hij verder nog te vertellen had. Eigenlijk ging ze er al vanuit dat hij over haar vacht zou beginnen, aangezien met name clankatten daar altijd de irritante gewoonte toe hadden om het te vragen. “Hallo Bonepaw, mijn naam is Skinny Love.” Ze sprak hem expres met zijn apprentice naam aan, net als dat ze expres nog niet begon over dat hij haar niet met u aansprak, misschien verbeterde hij zichzelf nog. Dat deed hij dan ook bij zijn volgende vraag, de vraag die ze al verwacht had. Ze staarde hem nog steeds strak aan en liet een stilte vallen. Iets wat ze altijd deed als ze die vraag kreeg, dat maakte meestal al voldoende indruk dat ze de katten kreeg waar ze die hebben wilde. Ze liet de stilte altijd lang genoeg voorduren dat het net ongemakkelijk werd en dan antwoordde ze pas. Zo hoefde ze haar houding en haar blik in te veranderen, want dat was dan al niet meer nodig. De stilte zei genoeg. “Ik ben zonder vacht geboren, dat hoort bij mij. Ik heb er geen last van.” Vervolgde ze toen kalm.

Bonepaw staarde naar de kale kattin, zijn ogen werden groter en er viel stilten. “Hallo Bonepaw, mijn naam is Skinny Love.” begon de poes, hij staarde naar de rimpels over haar lijf. Alleen viel hem een ding op, haar ogen. Haar kille blik die in de zijne viel, hij had geen kille blik. Hij keek de poes terug aan, de stilte verwarde hem of dat hij niks verkeerds had gezegt. Hij wreef met zijn poot over de grond en knikte kort, hij moest het wel doen. Hij voelde de wind door zijn vacht strelen, de vieze lucht van de tweebeners en deze kattin. Hij maakte zich niet zorgen over de lucht maar over Skinny Love zelf, ze was een kat in zo'n leventje. Hij staarde naar zijn bruine pootjes, alleen had iedereen zijn of haar voordelen. “Ik ben zonder vacht geboren, dat hoort bij mij. Ik heb er geen last van.” Sprak Skinny Love op een strenge dwingende toon. Hij haalde zijn oren op die kort daarna in zijn nek gingen, hij staarde haar aan met een schuldige blik. "Het spijt me, maar U bent wel uniek. Ik vind Uw vacht echt gaaf." Glimlachten hij, ook vond hij het. Hij spinde even maar was nieuwschierig naar de kattin, zij had zo haar regels en hij zo ook. Ze hadden allebij een ander leven, het was zo intressand. Hij kon er niks uit halen, ook haar blik leek niks ervan te vinden. Hij keek haar aan, dat was het enige wat hij kon doen. Hij wilde weleens weten of dat wonden meer pijn deden door geen vacht te hebben, hij deed zijn oren nieuwschierig omhoog. "Skinny Love," Begon hij, "wat weet U allemaal." Vroeg hij nieuwschierig. Hij leek op een kitten die een verhaal wilde horen van een elder, hij voelde zich trots om hier te komen en het gevaar te betreden. Zijn ambere ogen keken in de hare, "Voelt U geen meer pijn doordat u geen vacht heeft?" Vroeg hij en kwam dichter naar de poes. Hij wist veel, hij had immers vrienden die altijd alles wisten. Vaak met horen van Mentoren en apprentices, hij wiebelde kort met zijn oor.

OCC: Sorry weer voor de late post, dit noem ik ook wel weekend posten -.-"

Opnieuw corrigeerde de jonge kater zichzelf door zijn excuses aan te bieden en daardoor steeg hij steeds ietsje in haar achting. Een kat mocht fouten maken, als hij zich daarna maar verontschuldigde. Ze knikte toen hij zei dat ze uniek was. “Er zijn niet veel katten zoals ik, maar ze zijn er wel hoor. Met name kittypets.” Vervolgde ze toen. Ze bewoog haar oren een fractie toen hij vroeg wat ze allemaal wist. “Ik heb al vele manen meegemaakt Bonepaw. Ik weet meer dan ik in een paar minuten kan vertellen. Ik weet alles van de clans van de rogues en de kittypets.” Zei ze simpel, omdat ze dat zoals gezegd niet eventjes op kon ratelen. Het was te veel en daarnaast wilde ze lang niet alles kwijt. Er ontstond een grijnsje rond haar lippen toen hij vroeg of ze niet meer pijn voelde dan anderen. “Ik heb niets om het mee te vergelijken, want ik weet niet hoe het voelt met vacht. Maar een nagel gaat net zo goed door een kat zijn vel die haar heeft als zonder. Ik denk dat het niets uitmaakt.” Ze stopte met praten en bekeek Bonepaw eens goed. Zou dit gesprek haar iets op kunnen leveren?

Bonepaw keek de poes aan, deze heten Skinny Love meer wist hij niet. Alleen haar naam en dat ze leek of dat ze verbrand was en haar vacht eraf was gebrand, alleen was dat niet. Alleen haar ogen, zo kill zo duister. Hij was niet bang voor haar, niet voor haar ogen niet voor haar hardheid. Haar hart leek van steen, haar antwoorden ook. “Er zijn niet veel katten zoals ik, maar ze zijn er wel hoor. Met name kittypets.” Ging Skinny Love verder. Het klonk niet indrukwekkend, alleen dit zou hij toch nooit tegen zijn vrienden kunnen vertellen. Ze zullen hem kunnen uitlachen of erger, hem verlaten als een vriend. Hij wist het niet echt, vaak dacht hij aan het ergste van het ergste. De kale oren bewogen, dus die waren nog niet dood. Bone keek met open ogen naar de poes, hij was wel blij en vrolijk maar ook een ander gevoel bespeelde hem. “Ik heb al vele manen meegemaakt Bonepaw. Ik weet meer dan ik in een paar minuten kan vertellen. Ik weet alles van de clans van de rogues en de kittypets.” Antwoorde de kattin niet gevreest, ze leek kill en duister. Haar stem leek vloeiend te kunnen praten maar haar ogen vertelde anders, even wiebelde hij met zijn oor. Skinny Love dacht dus echt dat ze over hem kon herseren, ze dacht dat zij meer wist dan hem. Dit werd een uitdaging dus, "vertel dan, ik weet namelijk ook best veel over clans rogue's en kittypets zoals jij." Sprak hij, zijn rustige kalme blik werd een uitdagende blik. De poes ging verder met haar verhalen, ze wist veel maar wist ze ook genoeg. “Ik heb niets om het mee te vergelijken, want ik weet niet hoe het voelt met vacht. Maar een nagel gaat net zo goed door een kat zijn vel die haar heeft als zonder. Ik denk dat het niets uitmaakt.” Sprak Skinny Love. Hij knikte op wat ze zei, hij nam aan dat het wel waar was. Want dat was een ding als je kaal en vacht had, zijn uitdagende blik stond gefocust op haar. Zou ze ook al weten dat Firestar gestorven was en Littlestream geen medicine cat zou worden maar Acefray. Bone was namelijk nieuwschierig van wat de kattin al wist, hij hielt van verhalen aan horen en nu dus ook.

Ze keek Bonepaw nog steeds kalm aan, zonder met haar ogen te knipperen. Ze hield hem in de gaten en peilde hem. Keek wat elke opmerking van haar met hem deed en of ze die reactie in haar voordeel kon gebruiken, of ze hem kon gebruiken. Hij leek haar een slimme kater, die wist wat hij wilde. Dat kon een hele goede eigenschap zijn en ze was benieuwd naar zijn volgende vragen. Hij was nieuwsgierig en dat was ook belangrijk, als hij haar maar niet op de zenuwen ging werken. Te veel vragen irriteerde haar, maar een paar waren goed. Er moest een goede balans tussen zijn en ze vroeg zich af of Bonepaw deze balans doorhad. Als hij die doorhad dan zou ze haar aanbod doen. “Ik weet dat er vier clans zijn; thunderclan, riverclan, windclan en shadowclan. Elke clan heeft een leader en een deputy en natuurlijk een medicine cat met zijn of haar apprentice. Een kitten gaat in training wanneer deze 6 moons is geworden en zal door zijn of haar mentor getraind worden totdat die klaar is om warrior te worden. Wanneer je ouder wordt of er iets met je gebeurd waardoor je je taken als warrior niet meer goed uit kan voeren, dan wordt je elder. Ik zou elder geweest zijn als ik in een clan geleefd had. Ik weet waar elk territorium eindigt en de volgende begint. Dan is er natuurlijk ook nog de Bloodclan, katten die meestal een veel te groot ego hebben en waar je voor op moet letten. Ze noemen zichzelf de elite. Naast de clans leven er rogues in de andere gebieden die allemaal een eigen territorium geclaimd hebben. De kittypets worden als buitenbeentjes gezien, luie katten. De meesten zijn dan ook, maar degene die dat niet zijn die worden onderschat.” Er kwam een fonkeling in haar ogen en haar bek vertrok iets, maar daarna werd haar blik weer normaal. “Als ik alle details ga vertellen dan zitten we hier nog wel even.” Vervolgde ze rustig. “Dus dit is genoeg informatie voor nu.”

Bonepaw keek naar Skinny Love, haar ogen leken niks te reageren. Geen enkel gevoel, er leken talloze vragen door haar hoofd heen te zweven. Hij keek nog al te uitdagend naar de poes, hij was altijd uit op een uitdaging. Hij zwiepte speels met zijn staart maar ook benieuwt, er zweefde ook wat in zijn hoofd maar veel was het niet. Hij wist dingen over de medicine cats en over de leiders van nu, hij zou zich af vragen als deze kat het nieuwe nieuws wist. Hij was nieuwschierig en nam een korte moment stilte, zij deed hetzelfde. Hij was nieuwschierig naar haar en toch leek het dat het andersom ook zo was, zijn ogen keken in de hare. Ze had geen vacht, het was niet zo erg om geen vacht te hebben. “Ik weet dat er vier clans zijn; thunderclan, riverclan, windclan en shadowclan. Elke clan heeft een leader en een deputy en natuurlijk een medicine cat met zijn of haar apprentice. Een kitten gaat in training wanneer deze 6 moons is geworden en zal door zijn of haar mentor getraind worden totdat die klaar is om warrior te worden. Wanneer je ouder wordt of er iets met je gebeurd waardoor je je taken als warrior niet meer goed uit kan voeren, dan wordt je elder. Ik zou elder geweest zijn als ik in een clan geleefd had. Ik weet waar elk territorium eindigt en de volgende begint. Dan is er natuurlijk ook nog de Bloodclan, katten die meestal een veel te groot ego hebben en waar je voor op moet letten. Ze noemen zichzelf de elite. Naast de clans leven er rogues in de andere gebieden die allemaal een eigen territorium geclaimd hebben. De kittypets worden als buitenbeentjes gezien, luie katten. De meesten zijn dan ook, maar degene die dat niet zijn die worden onderschat.” Sprak Skinny love ter wel haar ogen fonkelde in het zonlicht. Alleen ging het al vlug weer vorbij haar blik werd weer normaal. “Als ik alle details ga vertellen dan zitten we hier nog wel even.” Vervolgde ze rustig. “Dus dit is genoeg informatie voor nu.” Sprak de poes. Bonepaw knikte op haar antwoorde, ze wist veel maar het nieuws van nu leek er niet in verworven. Hij stapte naar voren over de vochtige grond, "Dan wist U vast ook dat Firestar gestorven was tijdens een border fight en dat Silverstar de nieuwe leider is?" Begon hij en staarde haar uitdagend aan. "Ik ga namelijk meer voor het nieuws wat nu bezig is, net zoals Littlestream haar geheugen is verloren en nu Acefray de nieuwe shadowclan med word." Ging hij veder en zijn ogen kneep hij tot spleetjes, alleen deed hij haar niks. Zijn klauwen stonden nog niet uitgeklapt maar hij was ook niet vanplan om haar pijn te doen, "Maskheart is trouwens ook gestopt omdat hij stiekem kittens had," Zei Bonepaw en draaide zijn hoofd naar links en keek haar nieuwschierig aan. Zou ze dat al weten wat er gebeurt was, zou ze zich afvragen naar dit of wist ze dit al langer dan hij het al wist.

Ze spitste haar oren toen Bonepaw begon te praten, dat was interessant, heel interessant. Ze wist inderdaad dat Firestar was gestorven, maar van de medicine cats had ze nog niks vernomen. “Ik wist inderdaad dat Firestar is gestorven en Silverstar zijn plaats heeft ingenomen.” Zei ze toen. “Maar dat zowel Littlestream als Maskheart is afgetreden, nee dat had ik nog niet gehoord. Dus Acefray is de nieuwe medicine cat van de Shadowclan en Maskheart heeft kittens. Weet je de naam ook van die kittens?” Je zag de nieuwsgierigheid niet aan haar, ze keek nog steeds zo stoïcijns als altijd. Je moest bij haar opletten op de manier waarop ze sprak, dat gaf aan of ze nieuwsgierig was of niet. Wanneer ze vragen stelde vond ze het interessant en anders niet. Alhoewel ze soms ook vragen stelde uit beleefdheid, simpelweg omdat dat soms nodig was. Het verschil daar tussen was niet te merken, omdat haar houding of toon van haar stem zelden veranderde. “Zeg eens Bonepaw, ik wil je een voorstel doen. Wil je een spion van mij worden? Ik wil een eerlijk en oprecht antwoord en als je het niet zeker weet dan moet je er nog even over na gaan denken. Er zijn regels, maar je kunt er ook je voordeel mee doen.” Ze stopte met praten en keek hem aan, haar blik boorde zich weer schaamteloos in die van de thunderclan apprentice.

Bonepaw keek trots naar de poes, hij was meer voor het nieuwe weetjes. Hij staarde naar de poes die nog steeds kil keek naar hem, hij merkte dat haar oren gespitst waren maar haar blik veranderde niet. Hij wist dat ook de medicine cat van de Riverlcan was veranderd omdat hij een paar katten erover hoorden praten maar eerst wilde hij details voordat hij alles zou zeggen, hij sloeg met zijn staart speels heen en weer. “Ik wist inderdaad dat Firestar is gestorven en Silverstar zijn plaats heeft ingenomen.” Zei Skinny Love met een kille uitdrukking. Bone keek haar even aan en wiebelde met zijn oren, dat was nogal jammer dat zij dat ook al wist. Hij wist jammer genoeg ook niet alles. “Maar dat zowel Littlestream als Maskheart is afgetreden, nee dat had ik nog niet gehoord. Dus Acefray is de nieuwe medicine cat van de Shadowclan en Maskheart heeft kittens. Weet je de naam ook van die kittens?” Miauwde ze op een kille toon, hij knikte immers op haar vraag. "Jayfeather is die nieuwe medicine cat van de Thunderclan, alleen heeft elke kat wel over zijn kittens gepraat van Maskheart. Natuurlijk heb ik het misschien niet goed gehoord maar als ik het me zo herinner waren het, 5 kittens." Ging hij veder, hij wist de namen. want dat waren Coldkit, Runningkit, Maplekit, Skimpykit en Palekit. Alleen zou Skinny dat nu zo graag willen horen, hij zou het namelijk ook kunnen bewaren voor later. Hij kreeg een korte grijns, alleen begon de kale poes weer. “Zeg eens Bonepaw, ik wil je een voorstel doen. Wil je een spion van mij worden? Ik wil een eerlijk en oprecht antwoord en als je het niet zeker weet dan moet je er nog even over na gaan denken. Er zijn regels, maar je kunt er ook je voordeel mee doen.” Miauwde de huiskat. Bonepaw keek haar verbaast aan, nu zou het dus intressand worden. Hij kreeg een aanbod, zijn oren begonnen heen en weer te bewegen. "Ik laat meestal gevechten mijn antwoorden kiezen." Grijnsde hij en stond gelijk op vier poten met een zwiepende staart. Hij was geïntresseerd naar haar vecht kunsten en door zijn antwoord zou het wel kunnen dat ze in een gevecht zouden gaan, hij staarde haar uitdagend aan en was klaar voor het gevecht.

Ze luisterde kalm naar het verhaal van Bonepaw. Soms bewoog ze haar oren ietsje, maar voor de rest zat ze doodstil. “5 kittens, dat is een flink nestje. Dat kun je ook moeilijk verborgen houden.” Het was dom van een medicine cat om kittens te krijgen, maar misschien had Maskheart het wel expres gedaan omdat hij warrior wilde worden. Ze kende hem niet, dus waarom hij het gedaan had was haar niet bekend. Meestal wilden katten die starclan gezien hadden geen warrior meer worden, maar je wist het maar nooit. Misschien was de band van Maskheart met starclan niet goed geweest, of was de liefde te sterk. Het was iets wat zij niet begreep, maar ze was dan ook nooit een medicine cat geweest, dus wat kon zij erover zeggen. De meeste katten deelden dat met haar, er waren niet veel katten die ooit de kans kregen om andere katten te verzorgen. “Natuurlijk was er wel een manier omdat te doen.” Ze hadden de kittens achter kunnen laten, maar zij had ook kittens gehad en ze wist hoe veel je meteen van ze hield. Hoe sterk ze dat ook had willen onderdrukken en nog steeds deed, omdat ze haar kittens nooit lang bij haar had gehad. Ze ging er niet over door toen Bonepaw opeens begon over een gevecht. Nog steeds keek ze hem kalm aan, zonder ook maar een greintje verbazing. Ergens had ze het al verwacht en als hij een gevecht kreeg, dan kon hij die krijgen. Hij moest alleen niet verwachten dat dat een makkelijk gevecht werd, ze was een geduchte tegenstander. Ook al onderschatte bijna iedereen haar, ze kwamen daar altijd op terug zo snel het echt uitliep op een gevecht. Ja, ze was niet meer de jongste maar ze was wel gehaaid en slim. Ze had veel levenservaring en ook in gevechten was ze zeker niet onbekend. Dus stond ze op en wachtte rustig af. “Laat maar zien dan.” Langzaam ontstond er een geniepig grijnsje rond haar lippen.

Bonepaw keek naar de poes, hij was klaar voor de antworden en was nieuwschierig naar wat er zou komen. Hij zwiepte speels met zijn staart en luisterde aandachtig naar de woorden die Skinny Love sprak, ze was een wijze kattin. Zijn ogen keken in de haren alleen leken de hare door de zijne heen te boren, haar emotie was strak gericht op hem. Het leek of dat ze geen emotie had maar ook weer wel, het was zo ingewikkeld wat er nu wel of niet was. Zijn ogen wilde het moment op zich nemen alleen leek het wel stiller te worden dan de vorige keren, “5 kittens, dat is een flink nestje. Dat kun je ook moeilijk verborgen houden.” Antwoorde de poes op zijn antwoord. Hij knikte erop maar keek haar aan met een glimlach, hij was vriendelijk en uit op uitdaging. Hij wiebelde kort met zijn oor, alleen moest hij wel denken aan Scar en Dawn. Hij was verliefd of niet, hij had namelijk ook de Starclan gesmeekt om hem te helpen. Alleen leek het niet te komen, zijn ogen staarde naar de lucht. Het was echt de Starclan, hij voelde zijn vacht in de wind. Hij had zijn klauwtjes al ontbloot, alleen leek hij nog heel erg onvijandig. Hij voelde de grond, hij mocht niet vergeten dat hij een leven moest bij houden. Hij moest bedenken hoe hij kon winnen van deze poes, alleen de antwoorden leken ook al gebroken. “Natuurlijk was er wel een manier omdat te doen.” Zei Skinny Love op de zelfde enge rustige toon, je zou maar enge katten tegen komen zoals haar. Hij staarde weer naar haar in haar ambere ogen, deze staarde hem aan. Hij maakte zich zorgen of hij zou winnen ja of nee, “Laat maar zien dan.” Sprak ze daarna en kreeg een geniepige grijns. Bonepaw stond al op 4 poten maar nu grijnzde de poes nog, hij knikte op haar gesprek. Hij sloeg zijn oren tegen zijn hoofd aan en rende op de poes aan, hij had zijn klauwen meer ontbloot en probeerde op haar te springen. Hij liet een korte grom horen en probeerde met zijn klauwen tegen haar gezicht aan te komen, dat was de zwakste plek van een kat. Als hij deze raakte kon hij haar ogen raken of haar neus, vlak na zou hij probeeren om met zijn klauwen in haar poten te slaan. Hij wist niet of het ging werken maar hij werd wel nieuwschierig, hij zwiepte kort met zijn staart en sprong naar achteren. Hij was klaar voor haar klappen of kon juist meer aanvallen, hij wist haar tegniek nog niet uit te vogelen.

Ze balanceerde rustig op haar poten, haar gewicht precies verdeeld. Op die manier kon ze razendsnel op Bonepaw reageren. Natuurlijk ze was ouder en niet meer zo snel als eerder, maar ze was nog steeds snel genoeg. Veel sneller dan kittypets die niet gewend waren om te vechten en dat verschil merkten de meeste katten in het begin niet op. Bonepaw was jong en jonge katten hadden meestal dezelfde manier van vechten en dat was meteen op haar afstormen. Zoals ze al verwacht had was dat ook precies wat deze jonge apprentice deed. Ze liet hem heel dichtbij komen, maar op het laatste moment sprong ze opzij. Ze sloeg haar nagels uit en klom een stukje de boom in die vlakbij stond. Toen zette ze af en lande achter Bonepaw weer op haar vier poten. Het was gebeurd voordat hij met zijn ogen had kunnen knipperen. Ze veerde door haar poten en schoot toen onder hem door, waarbij ze haar rug bolde om hem op die manier omver te kunnen krijgen. Daarna draaide ze zich in één slag om en stond ze weer voor hem. Er lag een geamuseerde blik in haar gifgele ogen terwijl ze naar de jonge thunderclan kater keek. “Leuk geprobeerd, maar brute kracht is bijna nooit te juiste oplossing. Kijk om je heen, maak gebruik van alles in de buurt. Alleen op die manier kun je je tegenstander in verwarring brengen.” Zei ze toen.

Bonepaw sprong naar Skinny love toe, de kittypet. Hij zou nooit een tegenstander onderschatten, alleen moest hij wel achter halen wat hij moest doen. Hij wilde haar huid raken, haar lichaam. Eigenlijk moest hij als eerste haar poten uitschakelen, alleen ging het niet zoals hij verwachten. De poes sprong op het juiste moment weg als of ze het voorspelt had, zijn ogen werden groot en landen op de grond. Zijn poten raakte deze in de plaats van de poes, vlug probeerde hij zich om te draaien. Alleen was het te laat ze stond achter hem en voordat hij zich al naar haar toe kon draaien was ze al onder hem en duwde hem vanaf daar om hem om te krijgen, het leek onmogelijk om van haar te winnen. Hij raakte met zijn rug de harde koude grond, hij krabbelde overeind en staarde naar de kattin. Hij gromde kort, hij wilde zijn best doen. Hij wilde laten zien wat hij kon, hij wilde laten zien dat hij anders was dan de anderen. Alleen als ze het zo kon voorspellen was hij zoals iedereen, zijn ogen gloeide op. Nee, hij zou nooit. Nooit, hij stond recht overeind. Skinny Love staarde hem aan, geamuseerd. Haar gifgele ogen kon hij niet ontwijken, deze door braken de zijne. “Leuk geprobeerd, maar brute kracht is bijna nooit te juiste oplossing. Kijk om je heen, maak gebruik van alles in de buurt. Alleen op die manier kun je je tegenstander in verwarring brengen.” Sprak Skinny Love wijs, hij wierp een kwade blik op haar en sprong een stuk achteruit. "We zijn nog steeds niet klaar." Antwoorde hij, toch merkte hij dat zij hem iets probeerde te leren. Wat kon hij niet raden, zijn staart zwiepte. Hij staarde om zich heen, alleen speelde hij niet vies. Hij speelde en danste dit gevecht op zijn eigen manier, hij rende weer op de poes af alleen sprong hij niet naar haar. Hij had zijn nagels uit geklapt en probeerde haar te raken met links en rechts steeds om de beurt en soms twee keer met de zelfde poot, hij was een maal brut. Hij wilde niet zoals de andere zijn, hij was anders. Hij sprong vlug opzij, hij wist niet waarom hij dat deed maar zijn gevoel zij dat hij dat moest doen. Hij wilde zichzelf bewijzen, iets wat hij nooit zal kunenn doen.

Ze stond onbewogen, haar blik strak op Bonepaw gericht. Ze keek toe hoe hij onderuit ging en daarna weer grommend opstond. Ze wachtte totdat hij zou gaan praten, want ze wist dat hij wat op haar opmerking ging zeggen. Ze had hem inmiddels wel zo ingeschat dat ze wist dat hij haar niet zomaar het laatste woord zou geven. Toen hij wat zei schudde ze kalm haar kop. “Ooh nee, we zijn zeker nog niet klaar.” Ze begon er net plezier in te krijgen. Ze was benieuwd wat zijn volgende actie zou zijn. Opnieuw sprong de jonge kater op haar af, maar daar was ze op bedacht. Hij zou haar moeten afleiden, hij zou iets anders moeten doen dan dat ze verwachtte. Op deze manier was ze hem steeds een stap voor. Ze bewoog behendig onder zijn poten door en er overheen, zo snel hij haar met één van zijn poten wilde slaan. Ze voelde precies aan wanneer hij welke poot gebruikte. Simpelweg omdat ze het aan hem zag, de manier waarop hij zijn gewicht op zijn andere poten plaatste, vlak voordat hij zijn poot optilde. Of de manier waarop hij zijn balans bewaarde met zijn staart of zijn spieren bolde. Op die manier ontweek ze al zijn bewegingen, totdat hij stopte en opzij sprong. Het was maar goed dat hij dat gedaan had, want ze stond net op het punt om haar nagels uit te slaan en in zijn schouder te boren. “Met je instinct is in ieder geval niets mis.” Vervolgde ze rustig terwijl ze een rondje om hem heen cirkelde. “Verras me Bonepaw.” Ging ze verder op dezelfde kalme en beheerste manier als altijd.

Hij staarde op naar de kattin, zijn ogen gloeiden. Hij was niet kwaad maar gewoon hoe hij was, hij wilde zijn beslissing uit vechten. Hij wilde niet vals spelen, hij wilde eerlijk zijn. Misschien was hij wel niet zo aangelegd, bijna elke klap die hij uitvoerde ontweek Skinny Love. Ze leek alles te weten, ze leek alles te weten wat hij deed. Hij was opzij gesprongen, de poes voor hem glommen de ogen even. Het was eng om tegenover iemand te staan die alles wist, zijn ogen keken naar de haren. Hij zou niet verliezen, hij zou zijn best doen. Zijn klauwen waren al uitgestrekt, hij wist dat hij haar ogen moest uitschakelen want een katten oog onthulden alles. Zo had hij het dan immers geleerd, “Ooh nee, we zijn zeker nog niet klaar.” Sprak ze. Haar stem klonk in een toon maar toch kon je horen dat er iets van misleiding is zat, iets van killheid. Hij staarde haar aan en keek daarna naar de grond, de poes liep rondjes om hem heen. Hij hoorde de stemmen van zijn ouders in zijn hoofd als een herinnering. Zijn moeder zei altijd dat hij alles kon winnen als je best er maar voor deed, zijn vader sprak alleen over kracht. “Met je instinct is in ieder geval niets mis.” Vervolgde Skinny Love rustig zoals ze altijd was. “Verras me Bonepaw.” Ging ze verder en bleef om hem heen cirkelen. Niks was valsspelen in een gevecht, hij sloot kort zijn ogen. Hij moest nadenken, nadenken over zijn stappen. Vlug opende hij zijn ogen, hij zat met zijn poot onder het sneeuw en kon de zandvlakte eronder voelen. Hij wist dat Skinny zei dat hij gebruik moest maken over zijn gebied, zonder echt iets te laten zien had hij zand in zijn poot gekregen. Hij probeerde het zand in haar ogen te gooien, vlug daarna haaste hij zich naar de zij vlakken. Eigenlijk ging hij rondjes om haar draaien net was zij bij hem deed maar dan sneller, er lag jammer genoeg veel sneeuw. Alleen hoopte hij dat het hem hielp, vlak daarna sprong hij naar haar toe. Zijn nagels had hij nog niet ingeklapt maar hij wilde de poes geen pijn doen, hij kende haar maar hij moest vechten zei zij gevoel. Hij landde achter haar op de grond, hij dook even vlug om met zijn poten haar achter poten te grijpen. Het was immers maar proberen en uitvogelen wat zijn tegenstander nog meer kon, zijn ogen fonkelden.

Ze zag aan hem hoe graag hij zichzelf wilde bewijzen, misschien wat te graag. Toch mocht ze dat doorzettingsvermogen van deze jonge kater wel. Hij had lef en dat was heel belangrijk, als hij maar wist wanneer hij te ver zou gaan. Er ontstond een klein grijnsje rond haar lippen toen er opeens zand in haar ogen terecht kwam, dat was een slimme zet geweest. Ze had even gedacht dat hij niet naar haar had geluisterd, maar blijkbaar had hij dat wel degelijk. Ze schreeuwde niet terwijl het zand in haar ogen prikte, ze sloot enkel haar ogen. Haar zicht was vaag, dus daar had ze niets aan. Haar oren richtten zich naar achter toen ze hoorde hoe hij achter haar terecht kwam. Ze draaide zich daarom ook razendsnel om, zodat hij haar niet kon grijpen. Ze knipperde met haar ogen totdat haar ogen begonnen te tranen en het zand weer uit haar ogen verdween. “Dat was slim, een hele slimme actie.” Het grijnsje verscheen weer rond haar lippen terwijl haar zicht langzaam scherp werd. “Als je er nou voor gezorgd had dat je niet met het lawaai van een monster achter mij geland was dan was het je gelukt.” Natuurlijk had hij niet zo’n lawaai gemaakt, maar ze daagde hem uit. Ze hield er dan van om het te overdrijven.

Bonepaw stond achter haar maar zag haar reflex hoe snel hij zich omdraaide, ze was te snel. Hij moest nadenken vaak gebruikte hij brute kracht, kracht wat hem beter maakte. Kracht die zijn vader had, hij staarde naar de lucht. Hij sloot zijn ogen, was deze kattin niet te verslaan. Hij wist dat hij het zou kunnen, alleen wist hij niet hoe. Zijn ogen waren nog steeds gesloten maar opende deze weer, misschien kon hij juist de brute kracht gebruiken. Hij kon winnen als hij goed nadacht, hij kon zijn best ergens voordoen. Gebruik het gebied, hij staarde haar fel aan. “Dat was slim, een hele slimme actie.” Er kwam een grijns rond haar lippen, hij zag vaak geen emotie in haar maar dit moest iets betekenen. Hij wiebelde kort met zijn oor en nam een kort tijdje om haar aan te kijken, ze had tips. “Als je er nou voor gezorgd had dat je niet met het lawaai van een monster achter mij geland was dan was het je gelukt.” Sprak de kattin. Bonepaw gromde kort en keek haar fel en strak, hij was kwaad. Kwaad van haar reactie, kwaad dat hij zijn kracht er niet kon gebruiken. Uit woeden rende hij naar haar toe met een strijdkreet, zijn klauwen waren uit gespert. Hij zou zijn best doen, hij was het namelijk wel gewend. In plaats van dat hij met zijn klauwen sloeg probeerde hij haar eerst een kopstood te geven, hij probeerde tegelijken tijd haar te vloeren met een van zijn voorpoten. Hij had erover nagedacht maar dit was gewoon een duister gat waar hij naar niks kon zoeken, hij sprong weer naar achteren. Hij wist wanneer hij verloren had, pas als hij tot blauwe plekken en bloed wonden op de grond lag. Nu nog niet, hij wilde zijn gevecht zijn keuze aten maken. "Val aan, doe je best!" Daagde hij haar kwaad uit. Zelf leek hij nu even van het lotje getikt, zijn grens was overgestoken. Hij had al zijn klauwen uitgeslagen en zijn tanden al ontbloot, toch kon hij niet ergens rust zoeken. De rust was helemaal verdwenen, zijn ogen voelde vreemd maar ijn gevoel ook.

Ze had zijn grens gevonden, daar was geen twijfel over mogelijk. Mooi, want dan kon ze hem nou echt gaan testen. Hij kwam voor de zoveelste keer als een gek op haar afgestormd en daardoor moest ze even zuchten. Waarom waren jonge katten zo hardleers? En dan vooral koppige en leergierige jonge katten. Ze had de kopstoot alleen niet zien aankomen, waardoor ze nog maar net kon ontwijken en zijn wang langs die van haar schampte. Ze bracht haar gewicht op haar achterpoten waardoor ze niet onderuit ging toen hij één van haar voorpoten onder haar vandaan schopte. Ze deed een stap opzij, zodat hij het kunstje niet nogmaals kon herhalen. Ze zei niets toen hij weer achteruit sprong. Ook niet toen hij haar kwaad uitdaagde, want dat had totaal geen invloed op haar. Het enige wat je er mee bereikte was dat ze even fronste en haar kop licht schudde. Toen uit het niets rende ze opeens bij hem vandaan en maakte een ruime boog om hem heen, waarbij ze beschut bleef door de bosjes. Op die manier zou hij haar niet kunnen volgen. Aan de andere kant van Bonepaw sprong ze uit de bosjes en boorde haar nagels in zijn schouder. “Behoudt altijd je zelfbeheersing, blinde woede maakt je zoals er al in de woorden zit blind.” Zei ze nog steeds op haar kalme beheerste toon.

Onderwerp: Re: How long will I wait when it all burns down