Big small thing

Het leukste waren de kittens, altijd, nou ja, niet altijd maar wel vaak. Ze waren vaak vrolijk, speelden, hadden nog veel creativiteit in hun pootjes, en leken een oneindige hoeveelheid energie te hebben. Al zou Tall dit nooit hardop tegen een ander zeggen want dan kreeg hij hoogstwaarschijnlijk meteen terug dat hij er dus ook een was, en ook al was dat misschien een beetje waar, het was niet goed voor zijn imago, als hij die al had. Waarschijnlijk wel, misschien moest hij dat ooit eens uitzoeken, eerst naar dat hoopje vacht, dat te schuilen zat voor de sneeuw. Het sneeuwde namelijk heel erg hard, en sommige kittens werden snel door hun moeders uit de sneeuw gered, die kitten niet. Die zat daar maar.

- Blackkit first, dan joinen (:

De kater glimlachte toen hij zag hoe de kitten, want dat was het zeker, de warmte vast probeerde te houden. Ze zagen er altijd zo lief uit als ze dat deden, maar hij vond het ergens ook zielig. Vandaar dat hij met zijn veel dikkere vacht naast haar ging zitten, en zijn grote staart om de poes heen sloeg. Zo, nu zou de warmte veel makkelijker vast te houden moeten zijn. "Hallo," Bromde hij op dezelfde toonhoogte terug, met pretlichtjes in zijn ogen. "Hoe gaat het?" Duidelijk was wel dat hij het poesje herkende, Blackkit, maar nu had hij ook wel een goed geheugen voor dingen die hij belangrijk vond.

Zoals eigenlijk iedereen altijd leek te zijn was de poes duidelijk eerst wat verrast door zijn actie, maar ze was beleefd genoeg het niet duidelijk te laten merken. Ze bedankte hem zelfs, en beantwoorde zijn vraag volledig. "Tikkie koud, maar verder gaat het wel lekker," Tall grinnikte, no kidding dat het koud was, een duidelijke bijna-sneeuwstorm trok over de clans en was voorbode van een grotere. Wat fijn allemaal. "Met mij gaat het prima," Antwoordde de warrior de kleine, "Gelukkig heb ik het niet koud, dat zou wat zijn," Hij kon niet zo heel goed tegen kou, zijn vacht hield het meestal weg van hem.

Hij grinnikte om wat de poes tegen hem zei, en knikte eens om te laten zien dat hij luisterde. "Geen idee of ik ooit zo'n vacht ga krijgen, maar ik zou er niks op tegen hebben." De kater keek een naar beneden op het poesje neer, en glimlachte. "Het is ook wel fijn, vooral als je, net als ik, van sneeuw en ijs houdt, maar niet van kou," Wat soms nog steeds wel problemen opleverde want de beste sneeuw kwam in de ergste kou.

Hij lachte toen de poes het zo basaal uitsprak want ja dat was het wel zo'n beetje. Niet heel vreemd toch? "Maar sneeuw als deze.." Tall volgde haar knik en wist wel waar ze ermee heen wilde gaan, natuurlijk was dit anders, en toch mooi. Liever sneeuw dan regen. "is niet echt prettig." De kater fronste even, en haalde zijn schouders op. "Wij schuilen, en kunnen er wel naar kijken, dat is dan wel weer mooi," Mauwde hij vrolijk. "En door de winter is er minder eten, en aangezien ik ook van eten hou.." De warrior lachte, daar kwam de aap uit de mouw, een andere hongerige kitten. "Nou," Mauwde hij, de ander eens van top tot teen bekijkende. "Volgens mij kan je al bijna op weg je eigen eten te gaan vangen, of niet soms?"

De kater lachte even hartelijk om de uitroep van de kitten, misschien ja, maar misschien zagen katten tegenwoordig wel teveel. Het was vreemd hoe snel alles aan je voorbij ging, en als je dan zoals nu eens een keer niets zag kon je eindelijk nadenken. Niets kon je dan afleiden, een wit vlak alsof je overnieuw mocht beginnen. "Volgende ceremonie is het mijn beurt." Hij glimlachte weer, dat was altijd het hoogtepunt voor een kitten, hijzelf vond kitten zijn niet erg, leuk om te zijn, leuk om te doen. Niemand kon hem wat maken, behalve zijn moeder dan. Als apprentice was dan weer het hoogtepunt de ceremonie om warrior te worden. "Maar zou wel leuk zijn als er dan ook wat te vangen is, en niet alles al dood of bevroren is." Dit deed hem haar even nadenkend aankijken, en na even stil geweest te zijn knikte hij. "Dat zou mooi zijn voor ons alles ja,"

Hij lachte even om haar ontzette woorden en schudde zijn hoofd, maar zou heus niet ontkennen dat het handig zou zijn. Diepvries of niet, de clan had eten nodig. De winter was pas net begonnen en toch was de stapel in de hoek al flink geslonken, wat nooit een goed teken was. Waar hingen zijn apprentices uit? Die moesten ook maar eens wat doen. "Wat denk je," Begon hij plots, "Zal het leuk zijn apprentice te zijn in tijden als deze?" Hij vroeg het zich echt af, er dreigde oorlog, iedereen was snel geïrriteerd, prooi was lastig te vinden en er zou een nieuwe medicine cat komen. Niemand had zekerheid van een volgende dag.

Hij hoorde aan haar eerste zinnen al wel dat ze het niet helemaal wist, niet alle zorgen en niet alle dingen. Het maakte niet uit, hij zou haar hoofd niet nu al volstoppen met allerlei verhalen over hoe slecht het zou kunnen gaan met hun allen en hoe snel het leven misschien wel kon zijn voor iedereen. "Ik zal veel in de grond moeten wroeten op zoek naar eten, maar dat gaat vast lukken. Als dat alles is.." Hij kon het niet over zijn hart verkrijgen het de poes te vertellen, maar zou ook niet liegen, dus begon hij maar ergens anders over. De perfectie tactiek. "Ooit op de sneeuwkristallen gelet?" Vroeg hij dus, en wees, "Ze zijn niet hetzelfde, zie je?"

Hij vond het aardig van de poes dat ze het maar liet rusten toen hij er niet over doorging, ze zou nog veel aan die eigenschap hebben. Haar antwoord maakte hem weer kort aan het lachen, en hij knikte. Mooi. "Al die kleine dingen zien er anders uit? Kan best. Hoezo?" De kater keek haar aan, en toen weer naar de sneeuw. Vreemd eigenlijk wel, dit ging weg, de katten en honden en de rest ook. Alles ging weg, pessimistische gedachte. "Ze lijken op katten," Mauwde hij met een grote glimlach. Vreemde logica.

De poes leek een beetje verbaasd door wat de kater had gezegd en hij grinnikte. "Maar uiteindelijk zijn maar weinig dingen hetzelfde, niet?" De warrior hoefde haar niet te vragen verder in te gaan op haar eigen vraag, ofwel stelling. "Zijn niet twee dagen nooit hetzelfde? Of.. twee jachten.. Of.." Hij knikte. "Of twee levens dus," Mauwde hij, en keek even verwonderd naar de poes. "Je bent wel nadenkender dan de meeste katten van jouw leeftijd weet je dat?" Meldde hij haar, en meende het wel. Veel kittens hadden gewoon geknikte, deze poes had erover nagedacht. Mooie verandering, Shadowclan werd steeds slimmer, dat was wel duidelijk.