Two can play that game

Een move, loop, move, slide, tackle, loop. Zo ging het even door, op een deuntje in zijn hoofd bewoog de kater zich door het kamp, alle katten keken hem na. Misschien wel omdat hij gek was, maar misschien ook wel omdat het er redelijk epic uitzag, echt super swag was hij man. Het ene moment sprong hij op de maat over een kit, het volgende dook hij tussen twee katten door. Zo deed je dat, smooth naar de prooistapel komen als je een goede dag had en een deuntje in je hoofd.

Stormchaser & the more the merrier!

Het duurde met moves als deze natuurlijk niet lang of hem werd gevraagd wat hij nou eigenlijk deed. Deze keer was het Stormchaser, een niet al te slecht uitziende poes die hem met een glimlach aankeek, Tall kreeg altijd een beetje de kriebels van haar, geen idee waarom. Misschien omdat ze op die enge poes leek van toen hij een kitten was. "Ik beweeg me voort," Antwoordde hij rustig, en glimlachte terug. Helemaal waar wat hij zei.

De ander gaf niet veel reactie op zijn antwoord qua gezicht of lichaam, misschien was dat waarom de kater snel de kriebels kreeg van de poes, ze liet niets merken. Je kon aan haar niet zien wat ze dacht, of ze het fijn vond dat de vogels floten of niet. Tall vroeg zich zelfs af of ze er überhaupt wel over nadacht. "Daar had ik zin in," Mauwde hij met een schouderophaal, weer de waarheid.

Tall moest zijn best doen de poes niet heel hard uit te lachen om de vraag, wat voor vreemde reactie was dat nou weer? Het was toch zo duidelijk als wat? Hij had zin om anders te lopen dan normaal en hij had een wijsje in zijn hoofd, zie daar zijn super swag pas. Wel, vrolijk plus wijsje plus anders is zo lopen," Legde hij uiteindelijk geduldig uit.

Tall vond deze vraag zo mogelijk nog vreemder dan de eerste, dus fronste hij en bekeek de kat eens goed. "Gaat het wel met je?" Vroeg hij een beetje verward en bezorgd. Als er iets mis was met de poes, dan moest hij het weten en dan zouden Little en Ace haar op kunnen knappen want het was niet goed als er ziekte in de clan was.

De kater rolde met zijn ogen toen de poes hem vroeg waarom hij dacht dat er iets mis was. Mochten katten dat tegenwoordig niet meer denken soms? "Laat maar," Mauwde hij, met een ietwat vermoeide glimlach. "Mooi dat het normaal met je gaat," Kijk, hij kon wel beleefd blijven. Opvoeding all the way.

Hij vond het ietwat verwarrend dat de poes hem toen ook nog eens vroeg hoe het met hem ging, dat was hij niet echt gewend van haar. Niet dat hij haar echt goed kende, want ja ze gaf hem dus een beetje de kriebels. "Goed," Mauwde hij dus uiteindelijk, na een korte stilte. "Wat was jij aan het doen?" Vroeg hij toen, in een onhandige poging om niet heen en weer te wiegen van ongemak. Ongemakkelijk dit.

Mensen, dit gesprek was wel lastig. Normaal was hij wel heel erg spraakzaam, sociaal en volgens sommigen lief, aardig of eng -lag eraan wie je het vroeg- maar hier niet. Hier was de kater nogal stil. "Ik was niet echts van plan" Duidelijk. "Ik eh.. Liep," Antwoordde de warrior uiteindelijk maar, want het was waar, maar niet al te interessant.