Big small thing

De poes antwoordde precies zoals je niet zou verwachten van een kitten, wat het compliment alleen maar meer waarde gaf. "Er is een reden dat ik hier buiten, bij de ingang, zit, en niet ín de nursery, waar het qua temperatuur en droogheid wint van hierbuiten." De kater keek haar nieuwsgierig aan, en wachtte tot ze door zou gaan, wat zou er zijn? "Ken je dat gevoel? Dat je soms niet helemaal past daar waar je geplaatst bent?" Dat was er dus, het gevoel wat iedereen wel eens had. In reactie sloeg de kater meteen zijn staart dichter om de poes en glimlachte. "Dat heeft iedereen wel eens gehad, ik ook, nogal heftig ook wel," Niet de mooiste periode in zijn leven.

De kater knikte met een glimlach toen hij de vraag hoorde. Ja, hij ook. Al moest hij eerlijk toegeven dat het leuk was om te horen dat ze verbaast was, blijkbaar had hij er nu duidelijk geen last meer van. "Ik denk dat dat van mij wel over gaat.. Ik voel me soms een beetje volwassen voor m'n kittenleeftijd. Tuurlijk bárst ik van de energie, maar ik ben niet zo gillerig en jammerig. Ik vind dat kittens zich negen van de tien keer aanstellen. Ik hou meer van sneeuwballengevechten met katten die fatsoenlijke ballen kunnen draaien, en sarcastische opmerkingen maken zonder dat je beledigt bent en gaat huilen." Hij luisterde geduldig, en zijn eerst haast onopmerkelijke glimlach werd naarmate de poes vorderde steeds groter. "Dat herken ik van veel anderen," Antwoordde hij haar, zijn ogen even dicht tegen de kou, waarna hij ze weer opende. "Ik was wel vergelijkbaar, al was ik wel minder serieus hoor," Hij lachte even, "Dat zal wel snel veranderen, je toekomstige mentor zal ongetwijfeld beter naar je luisteren en minder snel huilen," Hij hield even nadenkend zijn hoofd schuin. "Tenzij je mijn vriend Ace krijgt als mentor,"

De kater knikte toen ze zei dat een jankende mentor niet handig was, dat zou echt pathetic zijn. Hij schudde echter zijn hoofd toen ze vroeg of Ace een watje was, dat nou ook weer niet. "Hij is… anders," Mauwde hij haar in antwoord, en lachte toen even. Dat klonk echt vreemd. "Wel leuk anders, hij is mijn beste vriend," Zijn ogen dwaalden even af, samen met zijn gedachten. Hoe die twee ooit vrienden waren geworden was hem nog steeds een raadsel.

Hij moest lachen om de opmerking van de poes, niet gay, dat zeker. Maar ze had ergens wel gelijk, op de manier hoe hij het zei klonk het inderdaad alsof er iets niet-sociaal-wenselijks aan de kater was en dat was niet helemaal zo, en toch ook weer wel. "Maar wat zou er gebeuren als hij mijn mentor zou worden?" Tall grinnikte, zoveel, zo enorm veel. "Hij zou je waarschijnlijk eten laten halen, alleen maar, en heel dramatisch doen omdat hij uiteindelijk een te ronde buik zou hebben gekregen, en dan zou je hem overal heen moeten rollen en dan zou hij uiteindelijk een soor Jabbah the Hut worden," Hij grinnikte, Ace als Jabbah, waarom ook niet?

"Ehhh, nee, dan ben ik liever niet zijn leerling," Tall kreeg een brede grijns op zijn gezicht toen hij dit hoorde, en de volgende zin maakte dat hij goedkeurend keek. Katten van tegenwoordig zagen de verhalen over Jabbah the Hut en Luke Skywalker niet meer als goed materiaal voor kittens, of te oud, maar zo nu en dan was er nog iemand die de waanzinnige oude verhalen wel kende, die kregen automatisch respect. "Ik hoop dat een leuk iemand m'n mentor word. Laatst ontmoette ik echt de meest chagrijnige warrior ooit. Oke, dat was misschien omdat Emberpaw en ik sneeuw tegen hem aangooide, maar toch.. Ik hoop niet dat hij m'n mentor wordt. Trouwens!" Tall had even gelachen om de poes, zodra hij hoorde dat ze al net zo erg was als dat hij en Lightning waren geweest. Bij de plotse wending spitste hij echter de oren en keek de ander nieuwsgierig aan. "In theorie zou het toch kunnen dat jij m'n mentor wordt? Of niet?" Tall sloeg even met zijn staart, zou kunnen ja, niet heel waarschijnlijk. "Dat kan," Mauwde hij echter, om niet te ontmoedigen. "Maar ik kan niets garanderen want ik heb ook al extra apprentices door Jabbah en Princess Leia," Een ondeugende blik in zijn ogen, Running zou zijn bijnamen ongetwijfeld niet op prijs stellen.

Oeps, zat hij hier zomaar allemaal gossip aan een heuse gossip girl te zeggen. Maar het was dan ook niet alsof de twee er echt iets geheims van hadden gemaakt, ze hadden niet echt recht van spreken dus want tsja. "We houden dit wel tussen ons tweeën," Mauwde hij naar de poes, al hielp de ondeugende blik niet echt bij de serieuze boodschap. "Vooral de bijnamen, je weet hoe Princess Leia is in de verhalen, en ik kan je verzekeren, ze is net zo in het echte leven," Hij lachte even, al was heus duidelijk dat hij erg om zijn zusje gaf. Alleen het hele geklooi met Jabbah, het enige waar hij nooit fan van was geweest en hoe kon hij ook. In de verhalen was het nog wel iets erger dan hier, maar als de held van het verhaal. Ja de heuse Luke Skywalker, moest hij zijn zusje wel in bescherming nemen. Al viel er niet echt iets te vrezen van Ace, het was nog steeds zonde dat het allemaal zo had moeten lopen.

De kater knikte goedkeurend, en luisterde even naar wat ze nog meer te zeggen had. "Maar waarom eigenlijk? Mag het niet bekend worden?" Dat wuifde hij weg met zijn staart, het maakte niet uit waarom, zolang ze het maar deed. "Maar.. ze hadden dus ook best wel veel.. tsja.. oke." Hij bleef strak voor zich uit staren, maar fronste uiteindelijk wel. Wat? Oke, dat was duidelijk de meest onbegrijpelijke zin ooit, nog onbegrijpelijker dan Jabbah, dus.. "Je moet niet net zo onduidelijk gaan spreken als Wookie hoor," Grinnikte hij, duidelijk haar hele gedachtegang missende. Waarover had dat poesje het allemaal? Ze hadden het net nog over Ace en Running en Star wars toch?

Hij grinnikte toen de poes hem toen maar meldde dat ze nogal snel haar mond voorbij praatte. Het was niet alsof hij echt bang was voor Ace, over Running zou hij het maar niet hebben want dan ging zijn imago naar de knoppen. Vandaar dat hij zichzelf betrapte op het feit dat hij zijn adem ingehouden had toen de poes het uiteindelijk liet gaan. Toch wel bang voor Running? Ach wel, het was heel normaal niet al teveel te willen ademen als de lucht zo koud was als nu. Er was zelfs een klein muurtje aan sneeuw om hen heen gevormd. "Maar jij dan, oh zo grote Tall? Heb jij al iemand op het oog?" Hij verslikte zich in zijn ehm.. lucht. Waarna hij nogal verbaasd naar de kitten keek, de jeugd van tegenwoordig ook. "Ehm.. Nee," Mauwde hij, nog steeds nogal verbaasd. Was dit tegenwoordig waar kittens over praatten? Hij werd oud.