Because Starclan loves me so

De enorme kater lag opgekrult in zijn veilige nestje. Op dit moment leek hij meer een hoop vacht dan iets wat echt zou leven. Vandaag zou hij het zijn partner vertellen. Vertellen dat hij geen partner meer kon zijn, geen vader.. Alleen een medicine cat. Hij had nu twee dagen training gehad van Littlestream. Het ergste was dat hij het leuk genoeg vond. Natuurlijk hielt hij van jagen en vechten zoals hem geleerd was. Maar nu begon hij het leuke in planten gezien. Of ja, ze te vinden had hij tot nu vooral geleerd. Toch, het was nog lang niet zo leuk dan een partner te hebben. En zijn kits. Zuchtend stond hij op en schudde zijn dikke pels uit. Tall wist het nog niet. Maar hij vond gewoon dat Running het als eerste moest weten. Want ja, hij liet haar vallen. Met nu al een brok in zijn keel zocht hij naar de gevlekte kattin. Zodra hij de bekende vacht zag sprak hij zachtjes "Running?" Starclan kon hem maar beter bij staan. Ze waren het hem immers verschuldigt.

{Eerste post Runningvole

Haar buik gaf ze een voorzichtig paar likken, alsof de kittens erin zouden sterven als ze het iets te ruig deed. Maar wat moest zij er nou van weten? Dit gebeurde ook pas voor de eerste keer in haar leven. De jonge queen zuchtte lichtjes en liet haar kopje op haar poten vallen in een poel van licht verwarmend zonlicht. Het idee begon wel langzaam aan te wennen, maar het was nog steeds niet heel erg aangenaam, het idee om nu al moeder te worden. Zoveel fouten zou ze kunnen maken die een volwassen kat niet zou maken.
Bijna was ze in slaap gesust op de koude grond, toen een bekende stem haar oren bedekte. "Running?" Een glimlach verscheen op haar gelaat en ze knipperde een paar keer met haar blauwe kijkers, voordat ze naar Ace keek. "Hey Ace.." Snorde ze zachtjes en wilde opstaan, maar de weerstand van haar opgeblazen buik was verrassend groot, dus bleef ze op haar plek. Met haar gevlekte staartje tikte ze de grond aan naast haar, dat hij gerust daar mocht gaan zitten. "Ik denk dat de kittens bijna komen, want mijn buik kan haast niet groter worden." Merkte ze met een dromerig glimlachje op.

Ace bleef even ademloos staan bij het zicht van de kattin. Ze was prachtig. Zo mooi, misschien nog wel mooier met de volle buik. Hoe ze deze zo teder likte. Al haar bewegingen waren zo precies.. Running. Haar tederheid maar ook typische sluier van onrust. Ow wat hielt hij van haar. Maar wat kon hij zeggen? Hij was en bleef altijd verliefd op haar. Toen ze bijna sliep had zijn kleine stem hem gewekt. Ace klonk altijd diep, als een bas. Maar nu leek deze vast te zitten in zijn keel. Hij voelde zich benauwt onder zijn enorme pels. En hij voelde zich heel klein terwijl hij letterlijk op zijn partner neer moest kijken. Toch ging hij bij haar gebaar naast haar zitten. Waar hij normaal zijn gewicht liet vallen met de zwaartekracht daalde hij nu voorzichtig neer. Zacht spinnend duwde hij zijn snuit even in de gevlekte pels en gaf de oor van zijn kattin een zorgzame lik. Bij haar woorden lachtte hij liefdevol terwijl zijn hart zowat door zijn borst heen boorde. Hoe kon ze het kloppen niet horen? "Als ze wat weg hebben van mijn groote" plaagde hij zachtjes waarna hij troostend een lachje los liet. Hij zuchtte nu zachtjes, zijn oor bewoog als eem schoteltje heen en weer. Zoals altijd was dit de uiting op zijn gevoelens, in dit geval; ongezond nerveus. Zijn groene ogen lagen versmolten in haar blauwe. "Littlestream heeft met me gesproken" begon hij moeizaam. Zijn stem was te vergelijken met een kat die door de moeder ploegde, in de stortregen, ja zo'n soort moeizaam. "En het ging niet over de kittens" Ach wat wou hij graag wegkijken, alsof de pijn in zijn ogen niet bestond als Running ze niet zag. Maar hij keek in haar blik, alsof hij zocht naar een antwoord. Trillend haalde hij adem.

Het gesnor dat voortkwam uit haar keel werd wat luider toen de kater een snuit tegen haar aanduwde. Ze had hem gemist in de tijd dat ze het grotendeel van de dag in de nursery moest doorbrengen. Het feit dat zijn bezoekjes gering waren geweest bezorgde haar niet, ze wist namelijk zelf dat de eerste moon als warrior het zwaarst waren. "Als ze wat weg hebben van mijn groote" Een van haar oortjes draaide zich wat nerveus, maar ze bleef glimlachen. Ach, zij was kleiner, dus het eerlijkste was als de kittens gemiddeld groot zouden worden. Wat bezorgd keek ze hem aan, toen zijn uitdrukking niet geheel vrolijk leek te zijn. Was er iets met hem? Of.. met haar? "Littlestream heeft met me gesproken" Ze kantelde haar kopje, niet echt begrijpend. "En het ging niet over de kittens" Een bezorgde frons maakte nu plaats op haar gelaat en toen ze het verdriet of de gepijnigde emoties in zijn ogen opmerkte, keek ze hem met zo'n uitdrukking aan. "Je bent toch niet ziek, toch Ace ..?" Vroeg ze met een klein en miezerig stemmetje. Hij zag er wel gezond uit.. maar.. waar moest Littlestream het met hem over hebben?

Hij was op het moment zo veel maar alles deed hij zo slecht. Hij was een partner die maar zelden op bezoek kwam terwijl hij zo veel van haar hielt dat het pijn deed. Maar hij was ook een mentor die zijn apprentice niks geleerd kreeg, een warrior die door zijn taken bezweek en een vader die de kits waarschijnlijk nooit mochten kennen. Zelf was hij opgegroeit zonder vader.. En zonder moeder. Hij wist wat ze moesten missen. En hij wist iets dat geen enkele ouder, hoe jong ook, wou weten; dat het de kits pijn deed. Verloren in al het geen waarin hij faalde keek hij in het blauw van Runnings ogen. Hij schudde voorzichtig zijn kopje. Zijn adem stokte en zijn stem liet hem in de steek. Hij wou het mooier laten klinken dan het was. Het voorzichtig brengen. Maar dat kon hij nueenmaal niet. "Littlestream kreeg contact met Starclan, ze zeiden dat ik haar taken als Medicine cat moest overnemen." Er lag water in zijn ogen terwijl hij zijn partner aankeek. Niet wetend hoe hij er meer van kon maken. Hij was ook maar nauwelijks ouder dan een apprentice. "Ik moet de nieuwe Medicine cat worden" fluisterde hij bijna. De eerste keer dat hij dit hardop uitsprak..

Toen de kater zijn kop schudde ontstonden er grote vraagtekens in haar gedachten. Waar zouden ze dan over moeten praten? "Littlestream kreeg contact met Starclan, ze zeiden dat ik haar taken als Medicine cat moest overnemen." Het duurde even voordat de woorden zich echt hadden ingewerkt in haar gedachten. Als versteend lag ze daar. "Ik moet de nieuwe Medicine cat worden" Een volgende dreun volgde snel in haar kop en deze keer leken de woorden langzaam door te druppelen. Diep verward keek ze Acefray aan, maar kon niet meer zien dan een paar groene kijkers en een hoop vacht.
Een wat vreemde glimlach verscheen op haar gelaat en ze moest bijna lachen bij het idee, het idee dat deze kater de kat moest worden die de clan zou moeten verzorgen. Maar al snel verdween die glimlach als sneeuw voor de zon. In plaats daarvan verscheen er een verloren uitdrukking op haar gelaat en kwam ze rillend overeind, de kater niet meer aankijkend. "..Is dit.." Begon ze met een toonloze stem. "Een zieke grap?!" Paniek schoot door haar stem. Ze had gelijk de link gelegd tussen die nieuwe rang en een mogelijke vader voor haar ongeboren kittens. "Want die vindt ik starclanverdomme niet grappig!" Met een ruk had ze zich omgedraaid en met vuur in haar blauwe kijkers keek ze haar 'partner' aan. Hormonen van de zwangerschap speelden een rol in haar reacties, maar ze voelde duidelijk iets breken in haar hart.

Ace had beiden oortjes tegen zijn nek aan gedrukt. Zijn hart brak bij het zeggen van zijn nieuws. Hij brak nog erger dan zijn stem. In zijn groene ogen lag een gedeelde pijn, zwemmend in opkomende tranen. Hij keek toe hoe degene waarvan hij hielt inzakte in zijn woorden. Hoe ze hun betekenis begon te begrijpen en erin verzwol zoals okk de kater had gedaan. Door die zin werd hun gezinnetje ontnomen. De beloftes die ze aan elkaar hadden gelegt verbroken en stonden ze ineens alleen. Ace voelde haar pijn in zijn eigen hart. Bij haar woorden en woede keek hij op. Ze was opgestaan maar hij bleef zitten, de vastheid van zijn poten niet vertrouwend. "Nee, dit is geen grap" fluisterde hij zowat. Hij keek haar aan in haar vurige blik. Waar ze eerst zo een leken waren ze nu zo verschillend. Ace draaide zijn kop gepijnigt weg. Zijn hart, zo gevult met liefde voor de kattin werd verbrand in haar blik. "Running.." bracht hij verloren uit. Met zijn dichtgeknepen strot leek het alsof hij verdronk tijdens zijn woorden.

"Nee, dit is geen grap" Nee natuurlijk niet, zo veel geluk werd haar in haar leven niet gegund. Haar borstkas ging op en neer, aritmisch, en ze kon dit keer de moed wel vinden om hem constant aan te blijven kijken. Maar dit keer was Ace degene die als een lafaard naar de grond keek. De queen klemde haar kaken op elkaar en voelde tranen van woede en verdriet in haar ogen opwellen.
De jonge kater murmelde ze haar naam en met een voorpoot sloeg ze hem, niet zeer hard, op zijn kaak. Klauwen natuurlijk ingehouden, want ze kon zijn gezicht geen verminking aandoen, hoe boos ze ook op hem was. Ondertussen stroomden tranen over haar witte wangen en voelde ze een misselijk gevoel in haar maag. "Hoe moet ik me hier nu uit redden, Ace?" Jammerde ze zachtjes, maar haar stem zat vol met emotie. "Een jonge alleenstaande moeder met weet ik veel hoeveel kittens, die hun vader niet kennen?" Als ze het al erg vond om kittens te krijgen met een vader, dan zat ze nu in meest trieste situatie ooit. "Waarom ..? Waarom.." Ze stond daar maar, trillend op haar poten, nog net niet uitgeput op de grond ingezakt.

De grote kater voelde een poot tegen zijn kaak. Zijn ogen gesloten bewoog hij mee met de klap. Geen klauwen en geen wond. Toch was het deze handeling die de drijvende tranen los lieten. Ze lieten een donker spoor achter in zijn wilde vacht. Haar woorden staken zo. Hij kneep zijn ogen dicht, stijf dicht. Trillend stond hij op en opende zijn ogen. "Ik wil het ook niet maar ik heb geen keus" wanhopig keek hij zijn partner aan. Hij wou gewoon van zijn partner houden zonder er door gestoort te worden. De kater schudde zijn hoofd en probeerde iets uit te brengen. Het lukte niet. Bij het zien van de instortende poes sprong hij naast haar om de poes te ondersteunen. Al voelde hij zich alles behalve sterk op het moment.

Het was allemaal best mooi geweest, even alle problemen uit zijn hoofd en op weg naar het kamp. Niemand kon hem nu nog veel doen, en hij was van plan vrede te sluiten met Ace, door hem de grote bossige eekhoorn te brengen. Natuurlijk vergat hij zijn zusje niet, en was er ook voor haar een mooie mus bij, probleem was.. Die twee zaten al bij elkaar! Natuurlijk niet echt een verassing, want kom op, het waren partners. Toch was Tall er niet helemaal zeker van dat het vreedzaam verliep zodra hij zag dat zijn P.I.C. een klap kreeg en zijn zusje instortte. Wat voor dramaclan zat hij eigenlijk in? Met grote passen beende de kater op het stel af, en ging naast de instortende Running staan, zijn oren in de nek en bezorgde ogen op haar gericht. Niet gewond. Meteen keek hij boos naar Ace, "Wat, in vredesnaam, kan er gebeurt zijn in de kleine tijd dat ik niet met je gepraat heb?" Brieste hij, terwijl zijn grote lichaam ondertussen zijn zusje ondersteunde, wat had die kluns nu weer gedaan?!

Met gehangen kop wandelde de gevlekte kater verder. Zijn groene ogen stonden leeg, hij voelde zich leeg, leger dan normaal en zeker na het gesprek met zijn... Oud mentor. Het had niet goed gevoeld, helemaal niet. Toen hij de pels zag van hem, keek hij op toen hij Running door haar poten zag zakken. Tall kwam natuurlijk meteen in actie. "Wat, in vredesnaam, kan er gebeurt zijn in de kleine tijd dat ik niet met je gepraat heb?" Hij zuchtte en wandelde meteen naar het trio toe, zijn blik kalm. Hij kwam naast de grijze kater staan en keek deze even kort aan. Ergens voelde hij iets, en het dreef hem vooruit hem te helpen, voor hem op te komen. "Tall," zei de kater op een toon dat zijn leeftijd ver te boven ging. "Jij weet er nog niks van, hou je er alsjeblieft buiten," zei hij met een scherpe blik, waarna hij naar zijn mentor keek. "Voor een laatste keer," zei hij. "Wil ik aan jouw zijde staan," hij murmelde het, perste het vantussen zijn lippen, maar hij zei het uit zijn diepste van zijn hart. "Jij hebt me al zoveel geholpen, Acefray, ik denk dat nu het moment is dat ik dat nu ook doe," Het was waar. Hoe hard ze elkaar ook haten, dit verdiende niemand en al zeker niet Running. Hij gunde haar veel omdat ze familie was. En Ace... Hij begon die haarbal wel wat leuker te vinden... Hij maakte zich ook zorgen over hem... Hij was zijn mentor... En dat accepteerde hij veel te laat.

-Als ik mag xD

"Ik wil het ook niet maar ik heb geen keus" Een zachte jammerkreet ontsnapte uit haar keel en ze voelde dat ze door haar poten zakte, maar werd opgevangen door Ace. Voor een moment keek ze hem dankbaar aan, maar de situatie verscheen weer in haar kop en ze beet op haar lip om een snauw weg te houden. Wat dacht hij wel niet? Haar zwanger maken en dan weg te vluchten als medicine cat? Wat voor een rot katten zaten er niet in Starclan? Een tweede steun verscheen en ze hoorde de bekende stem van Tall iets naar Ace brommen, maar de stemmen gingen wat rakelings aan haar voorbij.
Plots was er een derde stem en ze keek wat verbaasd op naar Lurkingpaw, haar neefje, die Ace leek te beschermen van iets, wat Tall waarschijnlijk tegen hem had gebromd. De queen schudde half verdoofd met haar kop, ze kon niets meer uitbrengen. Leeg keek ze naar haar broer en drukte snikkend haar snuit in zijn vacht. Ze wilde niet eens meer rust zoeken bij Ace, dat mocht toch niet.

De kater duwde zijn oren in zijn nek bij het horen van zijn vriend. Hij richtte zijn kop fiers weg zodat zijn tranen de grond raakte. Altijd tegen hem. Maar wat kon hij de kater kwalijk nemen? Als hij iemand met Running zag praten en de kattin dan in zou storten. Ja, dan hsd hij die ook aan gesproken.. Op een heel fysieke manier. Wanhopig en niet meer in staat zichzelf in te houden keek hij Tall aan. "Dat ik mijn gezin in de steek moet laten om tegen mijn zin medicine cat te worden" zijn stem brak weer midden in zijn zin. Ineens doemde zijn.. Ex-apprentice op. Hij zuchtte en keek neer op de gevlekte kater. "Lurking, ik-" Ace kreeg er niks zinvols uit. Maar ja. Toen Running van hem weg draaide gleed hij weg van haar zijde. De grote kater ging voor haar zitten en zo ook naast Lurking. Als Starclan hem zo graag wou. Waarom leefde hij dan nog?

Tall trok enkel een wenkbrauw op toen de apprentice zo tegen hem durfde te praten, maar besloot het voor nu te negeren. "Dat ik mijn gezin in de steek moet laten om tegen mijn zin medicine cat te worden" Tall stond even verbaasd aan de grond genageld, en slikte toen eens. "Dat is inderdaad niet optimaal," Mauwde hij toen droogjes, en schuifelde eens met zijn poten, tot de boodschap van Lurk tot hem doordrong. "Wacht eens.." Mauwde hij, met een ongelovige blik in de ogen, "Na al het slechts wat je steeds over je apprentice blijft zeggen weet hij het alsnog eerder dan ik?!" Met stomheid geslagen stond Tall daar, en schudde eens zijn kop. Wat moest hij nu met dit ongeregeld zooitje? "Whatever, in ieder geval is dit inderdaad niet geweldig nieuws dus zeg me waarmee ik kan helpen en ik zal zien wat ik kan doen," Mauwde de kater toen kordaat, klaar om te doen wat nodig was. Tijd verspillen aan nutteloos pruilen kon hij niet, en het zou ook niets helpen.

"Dat ik mijn gezin in de steek moet laten om tegen mijn zin medicine cat te worden" Hij keek met een scherp oog naar de kater. Hijzelf was sterk genoeg vanbinnen om sterk hier te blijven. Dat was een sterk punt van hem en dat zou altijd zo blijven. "Lurking, ik-" Hij keek even naar zijn oud mentor, maar hij kon geen woorden vinden om te zeggen, net zaols hij niks kon zeggen. Ze stonden enkel naast elkaar, waarschijnlijk voor een laatste keer. "Dat is inderdaad niet optimaal," Hij keek naar zijn oom die nu alleen zijn tante hielp. "Wacht eens.." vervolgde hij opeens. "Na al het slechts wat je steeds over je apprentice blijft zeggen weet hij het alsnog eerder dan ik?!" Hij keek de kater scherp aan. "Iemand die je geliefd is, wil je het minst pijn doen," zei hij op een scherpe toon. "Dat is het enigste wat Acefray probeerde te doen..." Ze stem stokte even. "Uitstel van executie..." Hij keek even naar de grijze kat naast hem. "Whatever, in ieder geval is dit inderdaad niet geweldig nieuws dus zeg me waarmee ik kan helpen en ik zal zien wat ik kan doen," Hij besloot maar verder stil te blijven en de grote katten te laten praten, ookal waren zij eigenlijk nog maar net warrior. Ze zouden deze emoties, deze ervaring, deze drama, nooit kunnen compenseren. Want sommige waren gewoon niet sterk genoeg.

Etend van een mager muisje had de tabby apprentice de commotie gade geslagen. Ze wist niet heel veel, was niet zo slim als sommige andere katten van haar leeftijd, maar er waren dingen die ze wel wist. dingen die ze beter wist dan bijvoorbeeld haar broertje, Lurkingpaw, die zich er nu ook in ging mengen. Windpaw kek heel even toe, at toen het laatste hapje van haar muis en liep op de groep af. Ze negeerde de volwassen katten en liep rechtstreeks op haar zwart-witte broertje af, die Acefray leek te beschermen. "Lurking", zei ze zachtjes, haar groene ogen recht in de zijne borend. "Meng je er niet in. je kunt ze niet helpen"

~Sorry als ik niet mocht inspringen ^^"

Na een tijdje kon ze zich wat meer vermannen en wierp ze een wat schuldige blik naar Ace, maar kon het niet lang uithouden. Heel even hadden ze maar van elkaar kunnen genieten en nu.. nu zou het voor altijd weg zijn. "Na al het slechts wat je steeds over je apprentice blijft zeggen weet hij het alsnog eerder dan ik?!" Met een frons keek ze naar haar broer en met een soort walging deed ze een klein pasje opzij, waarbij ze bijna op Ace zijn staart ging staan. Waarom maakte Tall zich daar nu zorgen om? Was hij dan de belangrijkste hier?
Nog iet wat rillerig nam ze een hap lucht en wist het voor elkaar te krijgen om Ace aan te kijken. "Je kan er dus echt niets aan doen ..?" Vroeg ze met een miezerig stemmetje en legde haar oortjes in haar nek. Een paar momenten bleef ze stil en slikte ze de prop in haar keel weg, maar die bleef stug hangen. "Dan lijkt het me beter dat de kittens zonder vader opgroeien en ook niet te weten krijgen wie het is. Anders gaan de katten aan je twijfelen.." Murmelde ze en bleef hem aankijken, al deed het pijn in haar hart. Een eenzame traan liep over haar wangen en ze drukte voorzichtig haar snuit in zijn dikke vacht. "Ik zal altijd van je houden, Ace, ik zal je nooit vergeten.." Murmelde ze toen. Hoe zou ze dat ook kunnen? Met kittens die misschien wel zijn uiterlijk zouden overnemen?

De kater was nogal doof voor de woorden van zijn vriend. Hij reageerde niet op zijn beschuldiging. En des te meer was hij dankbaar dat Lurking hem de woorden gaf die hij zelf niet kon vinden. Hij keek met zijn groene ogen in die van zijn oud apprentice en knikte nauwelijks zichtbaar. Toen Tall zijn zegje eindigde zuchtte hij. "Nee. We kunnen niks doen. Ik wil alleen dat je de trainingen van Lurkingpaw over neemt." Hij was als een granaat en wou de inslag zo goed mogelijk verkleinen. Toch bleef zijn blik de gehele tijd bij Running. Toen de zus van de kater erbij kwam schudde hij zijn hoofd naar haar. Nee. Lurking gaf hem woorden. Woorden dis hij zelf niet had nog kon vinden. Toen de gevlekte kattin hem de vraag stelde schudde hij gepijnigt zijn kop. "Nee, ik kan er niks aan doen.." toen ze verder ging keek hij in een afschuw. De kittens mochten hem niet eens kennen... Hij.. Het was alsof hij nu geen vader meer was. Toen hij haar snuit voelde legde hij zijn kop op de hare en sloot zijn ogen, enkele tranen nu van zijn wang op haar kopje vallend. "Ik zal er altijd voor jou en de kittens zijn. Ik hou ook van jou.." hij liet zijn kop van de hare af glijden en likte haar oor nog eens. Iets dat zijn liefdestikje was geworden.

Het was toen de poes het kamp binnen gewandeld kwam dat ze plots lawaai hoorde in de nursery. Eerst was ze niet geïnteresseerd, maar zodra ze een hoop katten na elkaar de den in zag springen gingen haar nekhaartjes toch lichtelijk overeind staan. Was er iets gebeurd? Rustig baande ze zich een weg naar de den toe, om eenmaal hier aangekomen te zijn eerst haar kruiden even neer te leggen en nadien de ingang door te wandelen. Haar blik viel meteen op Acefray, welke er nogal verslagen bijstond. De houding van Runningvole vertelde haar dan ook dat het moment van de waarheid al gekomen was. "Runningvole," Sprak ze rustig waarna ze naar de zwart witte kattin toeliep. "Ik hoop dat je echt weet dat Acefray hier niets over te beslissen had. Het liefst wiel ik persoonlijk terug met Starclan spreken om het te vertellen dat hun wensen niet vervult kunnen worden, maar .. dat kan ik nu eenmaal niet." Haar stem werd wat zachter toen ze het laatste uitsprak. Alsof ze die zin al duizend keer herhaald had in haar leven. Ja, want wat kon de poes wél? "Het spijt me.." Verslagen liet ze haar oortjes hangen en keek ze naar de grond, zich nadien terug omdraaiende. Ze had haar zegje gedaan, en aangezien ze de waarschijnlijk aankomende woedende blik van Runningvole niet zien wou, had ze zich al door de uitgang van de den gewurgd. De kruiden die ze naast de ingang gelegd had vergetende, om vervolgens direct aanstalten te maken om naar haar den te kuieren.

{ Littlestream topic uit

Hij stapte niet dichterbij Running toen die van hem wegging, misschien was het goed als ze nu bij Ace kon zijn. Dat was beter voor hen tweeën, want hijzelf kon dus overduidelijk niet helpen. Het was echter nog even te vertederend om te zien hoeveel ze dus blijkbaar al in korte tijd van elkaar waren gaan houden, misschien waren ze zo slecht nog niet. "Runningvole," Zijn hoofd schoot in de richting van het geluid, en even verscheen een glimlach op zijn gezicht toen duidelijk was dat de poes kon lopen zonder problemen. "Ik hoop dat je echt weet dat Acefray hier niets over te beslissen had. Het liefst wil ik persoonlijk terug met Starclan spreken om het te vertellen dat hun wensen niet vervult kunnen worden, maar .. dat kan ik nu eenmaal niet." Hij hoorde het heus wel, de verandering in haar stem aan het einde, de toon, de droevenis. "Het spijt me.." Haar oren hingen in haar nek, en het duurde maar even voor de kater uit zijn tweestrijd verlost was. Een snelle knik naar het gezelschap, die hadden hem niet meer nodig, de ander wel. Zonder verder nog wat te zeggen sprong hij op, en schoot achter de poes aan. "Little!"

- Tall topic uit

Onderwerp: Re: Because Starclan loves me so