Because Starclan loves me so

"Lurking" Hij keek even schuin naar zijn zusje. "Meng je er niet in. je kunt ze niet helpen" Lurk knikte even naar haar, maar na enkele tellen schudde hij toch zijn kop. "Acefray betekend ook iets voor mij, Wind, hij is mijn mentor en waarschijnlijk de beste die ik ooit kon krijgen," Hij stopte even. "Dat zie ik nu pas in," Hij liet even zijn klauwen uit hun hulsels komen. "En nu moet ik... Moet ik hem afstaan... Nu ik hem wel accepteer," murmelde hij zachtjes. Hij keek naar de grijze kater. "Hij zorgde voor me, Wind, ookal zag ik dat niet! Waarom moet ik altijd blind zijn!" Hij kneep zijn ogen toe, nog steeds geen emoties... Maar enkel een zwak gevoel van teleurstelling in zijn maag. Toen iedereen was uitgepraat stapte hij naar voren en keek hij naar de gevlekte kattin, die zijn tante was. "Tante Runningvole," zei hij zachtjes. "Ik wil best wel helpen met ze op te voeden... Als dat mag?" zei hij terwijl hij even naar zijn ex mentor keek, wetend dat hij nooit zich als een vader zou kunnen gedragen tegenover zijn kits. "Het is toch het minste wat ik voor je kan doen na alles wat ik tegen jou heb gedaan?" zei hij.

"Acefray betekend ook iets voor mij, Wind, hij is mijn mentor en waarschijnlijk de beste die ik ooit kon krijgen," antwoordde haar zwart-witte broertje. "Dat zie ik nu pas in" Haar groene ogen keken aarzelend. Hij was toch de slimme? "En nu moet ik... Moet ik hem afstaan... Nu ik hem wel accepteer," Zijn woorden waren amper hoorbaar."Hij zorgde voor me, Wind, ook al zag ik dat niet! Waarom moet ik altijd blind zijn!" De tabby apprentice gaf hem een likje over zijn oor. Nu richtte hij zich tot hun tante, Runningvole. "Ik wil best wel helpen met ze op te voeden... Als dat mag?" Windpaw knikte. "Het is toch het minste wat ik voor je kan doen na alles wat ik tegen jou heb gedaan?" ze mengde zich nu ook met de rest, al had ze maar vaagjes iets meegekregen. "Dat is toch het minste wat we kunnen doen, ook zodat je ze niet alleen hoeft op te voeden?"

De zwart witte poes snorde heel zacht bij het horen van Ace's antwoord. "Ik zal er altijd voor jou en de kittens zijn. Ik hou ook van jou.." Ze keek iet wat getroost op bij deze woorden en haalde wat trillerig adem. Oké, hij zou altijd nog als 'medicine cat' kunnen inspringen, als het haar te veel werd. Plots verscheen er een nieuwe schim, de huidige medicine cat, die met wat spijt haar het nogmaals mededeelde. Voordat Runningvole ook maar haar mond open kon trekken verdween ze weer en licht verward keek ze de grijze poes na. Waar was dat voor nodig geweest? Ze had het nieuws onderhand wel drie keer gehoord, dus waarom ..?
Nog voordat haar vermoeide kop het kon indexeren, verdween haar broer achter de staart van Littlestream en nogmaals voelde Runningvole zich in de steek gelaten. Liet haar broer haar nu achter voor.. haar? Twee oortjes lagen gelijk in haar nek en ze drukte zich, voor een van de laatste keren, stevig tegen Ace aan.
Een figuurtje stapte naar voren. "Tante Runningvole," Ze keek met haar blauwe kijkers naar haar kleine neefje. "Ik wil best wel helpen met ze op te voeden... Als dat mag?" Haar mondhoeken kropen wat omhoog, ook toen Windpaw haar broertje kwam helpen, maar ze schudde rustig met haar kopje. "Nee, jullie beiden moeten jullie nu richten op jullie trainingen, oké?" Meldde ze rustig. "Jullie zijn nog te jong om jullie bezig te houden met dit soort zaken, geniet van het jong zijn, oké? Ik red het wel, er zijn genoeg queens die me zullen helpen, maar bezoek van jullie is altijd welkom, ja?" Glimlachte ze voorzichtig en gaf beide jongelingen een porretje met haar snuit. "Maar bedankt voor het aanbod, dat zal ik nooit vergeten. Maar.. mogen Ace en ik.. nu even wat rust?" Vroeg ze beleefd.