Reflection of stars

De gespierde birmaan sloop het kamp uit, iedereen was net hun nest in gekropen, terwijl enkelingen de wacht hielden in het kamp. De kans dat ze betrapt of gevonden zouden worden was klein. Snel maar geruisloos ging hij naar de rivier toe. Daar aangekomen bleef hij wachten op de komst van een speciaal iemand. Hij had zich verstopt tussen het riet, dus waarschijnlijk zou Dovepath hem niet snel vinden, of gewoon niet.

OOC: Dovepath eerst, rest toestemming.

Zodra de jonge poes de border overstak voelde ze het. Nou ja, misschien zat het alleen maar in haar hoofd, maar ze durfde te zweren dat ze haar vacht voelde prikken van onbehagen. Schichtig keek ze om zich heen. waar was hij nu? Hij zou toch wel komen? Hij had het beloofd! En als ze hier alleen gevonden werd, midden in de nacht, dan maakte het al niet uit of de katten die haar vonden van haar eigen clan waren of van Riverclan, ze zouden allemaal even kwaad op haar zijn.

Shademask wachtte rustig af, wetend dat Dovepath haar niet zien zou. Zo bleef hij helemaal stil zitten, wachten tot haar prachtige grijze vacht in beeld zou komen. En ja hoor, daar was ze. Ze keek als het ware angstig en onbehagelijk om zich heen. Zoekend naar hem natuurlijk. Shademask wachtte even, tot ze dicht genoeg bij hem was. Toen ze uiteindelijk dicht bij hem was, schoot hij het riet uit, en sloeg zijn krachtige poten om haar heen, terwijl hij haar mee op de grond trok. "Booh."

De grijze poes schrok zich dood toen er opeens een gestalte het riet uitsprong en haar de grond optrok. "Booh". De poes gilde het uit, ergens van angst maar ook gewoon omdat het zo onverwacht kwam. Ze rolden een eindje door, tot Dovepath vanonder lag en de kater bovenop haar. Nu herkende ze hem. Een glimlach verspreidde zich over haar gezicht. Ze gaf Shademask een zacht likje over zijn gezicht. "Jij ook goedenavond", zei ze, ietwat speels.

Hij schoot het riet uit en sloeg zijn poten om zijn slachtoffer heen. Met zijn slachtoffer viel hij op de grond, haar mee trekkend. Ze was duidelijk geschrokken. Missie gelukt! "Jij ook goedenavond," reageerde ze vervolgens. Shademask ging van haar af en schudde zijn dikke vacht uit. "Goedenavond, beauty," snorde hij. "Ooit vis gegeten?" Vroeg hij vervolgens met een grijns, wetend dat hij niet het meest positieve antwoord verwachten kon.

"goedenavond, beauty", snorde de kater toen hij van haar afging. De grijze poes stond ook recht en schudde even het zand uit haar vacht. Ze bloosde zachtjes bij het horen van "beauty", maar probeerde het van zich af te schudden. Ze mocht het nou niet verpesten met haar verlegen gedoe. "Ooit vis gegeten?" Ze schudde glimlachend haar kopje als antwoord. "Is dat dan lekker?"

Shademask was iets voor de poes gaan voelen. Waarom zou hij anders recht tegen zijn natuur in gaan. Loyaliteit was een sterke eigenschap waar hij over bezat, en nu was het toch dat Dovepath zijn hart gestolen had. Shademask vroeg aan de poes of ze ooit vis gegeten had. "Is dat dan lekker?" Vroeg de duifgrijze poes. Shademask krulde zijn lippen op, en knikte. "Ik vind het heerlijk. Maar hé, best logisch voor een fish-breath, niet?" Grapte hij. "Ik zal er één voor je vangen," beloofde hij. Hij sloop lichtvoetig naar de rand van het water en grijnsde naar Dovepath. "Kijk en leer," fluisterde hij, zijn ogen strak gericht op het water. De grijze poes zou zich vast afvragen waarom hij nou zo stilletjes deed, terwijl de vissen toch in het water zaten, en hem zeker niet konden horen. Tenminste, het was te verwachten.

"Ik vind het heerlijk. Maar hé, best logisch voor een fish-breath, niet?", grapte hij. Ze lachte erom, een zacht, tingelend geluid. "Ik zal er één voor je vangen" Nieuwsgierig keek ze toe hoe hij naar het water sloop. "Kijk en leer," fluisterde hij. Ze vroeg zich wel af waarom hij zo stil deed, vissen zouden hem toch niet kunnen horen? Niet dat ze veel verstand had ervan, natuurlijk. Maar ze vroeg niets, ging helemaal op in de stemming die hij creëerde.

Goed. Dovepath bewoog niet, en hield zich stil. Dit hielp, wanr uiteindelijk zag hij een mooie, dikke, zilveren vis rond zwemmen. Shademask wachtte af, haalde zijn rechterpoot al langzaam de lucht in. Hij wachtte nog even. Vissen was puur geduld. Met een snelle zwaai, zwaaide hij zijn poot het water in, recht op de vis af, hij sloeg zijn nagels uit, en gooide de vis op het land. Met een snelle draai en sprong wierp hij zich op het schubben beest en beet het dood. "Aan jou de eer," miauwde hij, een stap naar achteren doend.

Hij bleef afwachten, en ergens werd Dovepath ongeduldig. In haar gebied zou ze rennen over de heide, de wind in haar vacht voelen en de opwinding van de jacht. Maar Riverclan katten die hadden dat niet, die bleven doodstil zitten. Uiteindelijk gebeurde er iets. Ze zag zijn spieren bewegen en kon het niet laten om ernaar te staren. Hij gaf haar een wee gevoel in haar buik.. De oudere kater sloeg zijn voorpoot opeens naar voren en schepte zo een grijs, slijmerig wezen uit de rivier. Een vis, blijkbaar. ze had er nog nooit één in het echt gezien. Shademask doodde de vis snel en zette toen een stap naar achteren. "Aan jou de eer," mauwde hij. Aarzelend kwam de grijze poes naar voren en rook even aan de vis. Hij rook vreemd zoutig, maar eigenlijk niet eens zo slecht. ze keek even naar de kater, haar groene ogen ietwat onzeker, voor ze een hapje nam. De vis smolt in haar mond, en smaakte ietwat zoutig. al bij al niet slecht, al was ze meer voor konijnen. Ze slikte en draaide zich om naar de kater. Met har staart gebiedde ze hem om dichterbij te komen, zodat ze konden delen. "Het is niet slecht..", zei ze zachtjes, aangezien ze verwachtte dat hij zou vragen wat ze vond. "Maar ik ben meer voor konijnen. Ik moet je eens laten zien hoe wij jagen." Ze zond hem een knipoog. Haar magere lichaam was perfect geschikt voor hun manier van jagen, en ze hadden waarschijnlijk ook wel dezelfde snelheid en reflexen, maar ze zou nooit zo lang kunnen stilzitten.

Shademask knikte. "Lijkt me goed om ook eens een hapje vacht te proberen," miauwde hij met een humoristische ondertoon. Ondertussen nam hij een hap van de dikke vis. Het was een goeie, in het kamp zou hij er complimenten voor gehad hebben. Maar deze was speciaal gevangen voor Dovepath. "Je bent echt leuk, weet je dat?" miauwde hij toen, haar recht aankijkend. Dit moest gezegd worden. Ze hadden elkaar maar drie keer gezien. Het voelde als of hij haar al moons kende. En hij kon het niet om het te laten liggen. De poes interesseerde hem, en hij had gevoelens voor naar.

"Lijkt me goed om ook eens een hapje vacht te proberen," antwoordde Shademask. De grijze poes snorde even en nam opnieuw een hapje. De vreemde smaak wende wel, uiteindelijk, al zou ze haar konijnen voor geen goud opgeven. "Je bent echt leuk, weet je dat?" De woorden kwam onverwacht. Ze keek hem aan, recht in zijn lichtblauwe ogen. Dovepath slikte de hap door en aarzelde even, waarna ze dichterbij kwam. dit ging de verkeerde kant uit, vriendschap voorbij, maar ze kon het niet helpen. De grijze poes gaf hem zachtjes een kopje. Ze was niet goed in dit, kon de woorden niet vinden. uiteindelijk keek ze hem weer aan, en haar groene ogen zeiden alles wat ze niet onder woorden kon brengen. Dat ze hem ook leuk vond, meer leuk dan een gewone vriend. Dat ze elkaar nog maar pas ontmoet hadden maar dat het een heel leven leek. Dat ze het gevoel had alsof ze alles tegen hem kon zeggen.

De stille woorden van Dovepath vertelde hem dat ze zijn gevoelens bevestigden. Enkel zei hij verder ook niets. Ze mocht weten wat hij van haar vond, maar niet alles hoefde stel op sprong. Hij ontving het kopje van Dovepath, en gaf haar een likje over haar kop terug, waarna hij langzaam opstond. Hij glimlachte en keek naar het water, waar hij naar toe liep. Hij zwaaide verwelkomend met zijn staart, als teken dat ze achter hem aan mocht komen. "Mooi, hé? De weerspiegeling van sterren in het water," snorde hij zacht, terwijl de kater er naar keek.

De kater sprong weg, naar de rivier. Zijn staart gebaarde dat hem mocht volgen, en dat deed de grijze poes dan ook. "Mooi, hé? De weerspiegeling van sterren in het water," Ze knikte, een lichte glimlach rond haar lippen. "Ja", antwoordde ze zachtjes, om de stemming niet te verbreken. De sterren schenen als kleine lichtjes die op het wateroppervlak dreven. Zouden haar ouders nu vanuit Starclan naar haar kijken zoals zei naar hen keek? Zouden ze niet teleurgesteld zijn in haar, dat ze omging met een Riverclan kater? Wat ze niet kon weten was dat haar vader ooit hetzelfde voorhad, een grensoverschrijdende liefde. Maar hij had Cinderfell uiteindelijk gevonden, toch? "Het is prachtig", vervolgde ze zachtjes.

Hij wist wel dat zijn voorouders waarschijnlijk teleurgesteld in hem zouden zijn. Hij had gevoelens voor deze Windclan poes en uitte dit naar haar. Zijn clan genoten zouden waarschijnlijk zeer teleurgesteld in hem wezen, mar dat was hun probleem. Hij gaf om deze poes, en de gevoelens konden niet teruggedraaid worden. "Wat gaat er nu door je heen?" Vroeg hij, terwijl hij ging liggen en één van zijn voorpoten in het koude ijswater stopte. Hierdoor ging het water bewegen, en kregen de lichtjes van de sterren allerlei rare bewegende vormpjes.