Don't worry, be happy Stone! We survived

Algauw had slaap hem helemaal overgenomen. Terwijl hij droomde kroop hij langzaam dichter naar zijn vriend toe. Het was de droom die hem bang maakte en dwong dit te doen. De vacht van zijn vriend bracht troost. Terwijl hij in zijn droom beelden zag van dode katten verzekerde de warmte hem dat zijn vriend nog leefde. Dit zou hij nog wel even kunnen volhouden. Hier zonder alle problemen en pijn uit de echte wereld. Ondertussen genoeg kracht verzamelen voor de echte wereld. Zodat hij daar als een echte Malfoy kon terugkomen.

Stonepaw sliep door naast zijn vriend. Ook al sliep hij, hij kon merken dat Draco een droom had. Zelf had hij dat niet, voor hem was alles een duisternis voor een lange tijd, ook al leek dat voor hem maar een paar seconden. De grijze kater hoorde langzaam weer de geluiden van buiten, de regen die stopte. Hij opende zijn gele ogen en rekte zich uit. Nu hij meer energie had, kon hij veel meer doen. Echter had hij wel honger. Hij rekte zich uit en begon zijn vacht goed te wassen. De laatste tijd kwam daar alleen maar modder, water, of bloed in.

Gapend kwam hij overeind. De witte kater voelde zich een stuk beter dan voor zijn slaap. Ook zijn wonden deden minder pijn. Bovendien kon hij zich nu er volledig concentreren op zijn vriend en ondertussen zijn gevoelens wegdenken. Alleen honger was een probleem. 'Misschien kunnen weer jagen?' Eigenlijk hoefde hij het niet echt te vragen. Het was toch het enige nuttige wat ze nu konden doen. Stone had toestemming nodig om de clan in te komen en hij wou zijn vriend niet achterlaten. Dus konden ze net zo goed jagen.

Stonepaw knikte als antwoord op zijn witte vriend die ook wakker was geworden. Blijkbaar had hij ook honger en dat verbaaste hem niets. De kater stond op, rekte zich uit, en ging het oude dassenhol uit. De regen was gelukkig gestopt, al kon je duidelijk zien dat het geregend had. De grijze kater keek omhoog toen hij een drup voelde. Een tak boven zijn hoofd drupte nog. Hij gromde toen er een druppel in zijn rechter oog kwam. ''Rot regen,'' mompelde hij terwijl hij over een soort kleed van natte bladeren liep.

Met fiere passen stapte hij naar buiten, in al zijn glorie. Zijn kop was trots geheven terwijl hij zijn poten statig onder zijn lichaam plaatste. Als een soort standbeeld stond hij daar een tijdje, de omgeving in zich op nemend. Het dutje had hem goed gedaan, geen gekke reacties meer. Gewoon hij en zijn Draco-ness. Trots stapte hij over het tapijt van natte bladeren. Een mooie witte duif trok zijn aandacht. Een perfect slachtoffer. 'Vang die maar.' Misschien zou Stone het niet fijn vinden om rond gecommandeerd te worden, maar jagen zou hij toch wel moeten. Bovendien pastte toekijken beter bij zijn nieuwe gedrag. Geduldig wachtte hij af tot Stone de duif zou vangen, hij zou niet tegen hem in gaan, toch?

De grijze kater deed zijn oren even naar achter. 'Vang die maar?' Kon hij het zelf niet of zo? Echter was de kater te hongerig om nu een discussie met zijn vriend te lopen voeren, en bovendien zou de prooi niet lang op dezelfde plek blijven bij veel katten gemiauw. Stonepaw liep naar voren, stap voor stap op het beest af. Eenmaal hij wist dat hij dichtbij genoeg was, nam hij een sprong en sprong er op. De duif fladderde wild onder hem, maar met een simpele beet in zijn nek stopte hij. Stone wierp de duif naar Draco. ''Perfect,'' miauwde hij, het stopwoord van zijn vriend gebruikend.

Hij ving de duif met gemak tussen zijn kaken. Zeker perfect. Meteen gooide hij het beest in de lucht, shcudde even met zijn kop en ving hem weer. Na deze voorstelling verwijderde hij deer veertjes en begon te eten. Het was onbeleefd en asociaal om niet met zijn vriend te delen. Toch nam hij de eerste paar happen. Die verdiende hij wel. Pas daarna schoof hij het restje naar Stone. 'Smakelijk.' Draco begon zichzelf te wassen terwijl de grijze kater kans kreeg om te eten.

De kater keek toe hoe zijn vriend hem ving, in de lucht gooide, hij schudde zijn kop daarna en ving hem weer. Na de mini show begon hij veren weg te halen. Mooi, hoefde Stonepaw dat niet meer te doen. Hij nam een paar happen en schoof de rest naar Stone. Die begon gelijk te eten van de prooi terwijl Draco zich waste. ''Duw weewt we awl wawt wew swaks gwaam dwoem?'' vroeg hij kauwend op een stuk vlees.

Het duurde even voor hij de woorden van zijn grijze vriend had ontcijferd. En het duurde ook nog even voor hij antwoord had. Slapen, naar het kamp, wandelen, kussen -wacht, WAT? De witte kater kon zichzelf wel voor het hoofd slaan. 'Gewoon wandelen of zo.' Hij ging door met wassen toen hij plotseling iets bedacht. 'We kunne kittypets pesten?' Het klonk als iets leuks, een avontuur. 'Of een Twoleg huis binnensluipen?' Draco had eigenlijk genoeg leuke ideeën. Stone mocht kiezen welke het beste was, ook al waren ze allemaal perfect.

Stonepaw keek naar zijn sterke, knappe vriend. Iedere keer dat hij dat deed voelde hij hoe zijn hart in stukken werd gescheurd. Waarom konden ze niet samen zijn?! Stomme Malfoy's! Waarom kon Draco niet een normale BloodClanner zijn die er niks mis mee vond. Maar Stone kon er niet langer tegen. Nee, negeren zou nooit werken. Waarschijnlijk kreeg hij spijt hiervan. Maar hij kon het niet langer stoppen. Hij liep naar zijn vriend en likte zijn snuit. ''Draco, waarom kunnen we nou niet gewoon samen zijn?'' miauwde hij. Hij ging verder met 'kussen'.

Zwijgend wachtte hij af tot Stone een beslissing nam. Zijn ogen waren gericht op een punt in de verte. Hij kreeg nauwelijks mee dat zijn vriend op hem af kwam. Draco merkte niet eens dat het fijne gevoel in zijn maag kwam doordat de grijze kater hem likte. Pas toen zijn hersenen het nieuws hadden verwerkt was hij in een klap terug op aarde. Met meer kracht dan hij wou duwde hij zijn vriend naar achteren. Hij opende zijn mond om te schreeuwen, iets in de trant van 'ben je gek geworden?' maar er kwam niks uit. 'Stone.. Ik ben een Malfoy... Ik kan... gewoon niet.' Eindelijk wakm er een redelijke zin uit zijn bek. Hij wou het, zo graag. Maar het kon niet, gewoon niet. Al zou het niet lang meer duren voor hij zou zwichten. Alleen wist Draco dat nog niet.

''Maar waarom niet dan!'' miauwde Stone, zijn stem sloeg over. ''Wie van de Malfoys verbied het puur omdat ik een kater ben zoals jij. Wie wil jou nou niet gelukkig zien? Wie!?'' Hij zette een stap achteruit. Tranen in zijn ogen maar dat negeerde hij. ''Wij horen bij elkaar Draco.. we kunnen het niet negeren.. dan word mijn leven..'' hij slikte. ''..te moeilijk.''

OOC; Dramaaa

Het duurde even voor hij zichzelf onder controle had en antwoord kon geven. 'Het is gewoon, Malfoy in het algemeen. En wat zou de Elite wel niet doen?' De pijn van Stone deed hem ook pijn. Een brok vormde zich langzaam in zijn keel maar werd meteen weggeslikt. Net zoals hij de tranen in zijn ogen weg knipperde. Waar was de gemene gevoelloze Malfoy van vroeger? Draco had geen idee meer. 'Stone, ik...' Hij viel stil. Er viel niks te zeggen.

De stilte vermoorde Stonepaw. Het duurde even voor hij een zin kon vinden en zijn stem weer een beetje normaal te krijgen. ''..Kunnen de Malfoy's het niet veranderen, dan..'' hij slikte de brok weg, maar het lukte niet. Ook zijn stem veranderde. ''En sinds wanneer heeft de Elite iets tegen homokatten? We kunnen toch.. toch weggaan en alle regels achter ons laten.. toch?'' Stonepaw's stem klonk nu echt gebroken. ''Waarom..Draco..ik..'' Hij wist niet wat hij moest zeggen.

Hij schudde zuchtend met zijn hoofd. 'Ik ben de laatste Malfoy, zelfs als we het zouden doen kregen we nooit kittens. Malfoy moet blijven bestaan.' Hij merkte hoe Stone's stem veranderde en zijn eigen klonk ook net wat anders toen hij antwoordde. 'Ik kan niet weg.' Hij sloot zijn ogen even en sloot alles wat zijn vriend zei of deed buiten waardoor er een stilte ontstond. Met een ruk vlogen zijn ogen weer open. 'Ik kan geheimen bewaren.' Er lag hoop in zijn ogen. Stone kussen deed hij echter niet, hij zou niet weten hoe. En of zijnvriend het nu überhaupt nog wel wou. Of hem zat was.

Stonepaw voelde hoe bij ieder woord van Draco een stuk van zijn hart er af gerukt werd. Uiteindelijk zou hij er geen meer hebben, dan werd hij een harde kater zonder gevoel. ''Maar we kunnen wel kittens krijgen..'' mompelde Stone. ''Jij gaat.. jeweetwel met een poes, we jagen de poes weg en zorgen samen voor de kittens.'' Zijn stem klonk hopeloos. Zijn vriend wilde niets door dat stomme Malfoy. En wat moest Stone anders dan Draco met zijn leven? Een vriendschap waarbij hij zich altijd slecht zou voelen? Leven zonder hem? Beiden kon hij niet aan, maar de regel van de Malfoy bleef Draco volgen.. Regels, ze zaten alleen maar in de weg. Draco had ondertussen zijn ogen gesloten. Plotseling schoten ze open. 'Ik kan geheimen bewaren,'' miauwde hij.
''Ik ook, maar wat bedoel je?'' miauwde Stonepaw verward. Als hij de laatste Malfoy was, voor wie dan een geheim bewaren? De Elite misschien, maar dan zou hij toch alsnog de Malfoy regels verraden?

Hij kon niks anders dan grijnzen bij de suggestie van zijn vriend. Als hij doorging met Amare werd dat niet zo'n probleem. Het feit was dat het een Rogue was, dus ook niet perfect. Snel verborg hij de grijns weer. Het stond raar om te lachen bij zo'n serieus onderwerp. Toen hij zijn emotie's weer onder controle had antwoordde hij, Ieder woord koos hij zorgvuldig, ieder handeling was vooruitgedacht. 'Stel dat we iets hadden dan...' Tor op dat punt dan. Zenuwachtig zwiepte hij met zijn staart. 'Ik bedoel... You-know-what?' Zei hij, zijn ogen plotseling vurig. 'I don't care!' Voor hij zich nog kon bedenken of een stomme actie kon doen kuste hij Stone. Het zou toch wel goed komen.

Stonepaw voelde de blijdschap door zijn hele lichaam stromen. Eindelijk. Eindelijk had Draco het geaccepteerd en eindelijk konden ze normaal samen zijn. Want Stonepaw werd er gek van dat ze tegen elkaar bleven liegen dat ze alleen vrienden zouden zijn. Het maakte nu niet meer uit. Stone was gelukkig en geen Malfoy kon dat tegen houden.

[Einde topic?]

Hij had het geaccepteerd en gedaan. Er was geen weg terug meer en hij wou ook niet terug. Geluk stroomde door hem heen. Natuurlijk zouden er problemen komen, maar die konden ze wel aan. Het enige wat hem nog dwars zat was schuld gevoel. Ooit zou hij de grijze kater moeten vertellen over Amare, als ze dan nog bij elkaar waren. Maar daar dacht hij op dit moment nauwelijks aan. Nu was hij gelukkig. Screw Malfoy.
Ooc: jep

Onderwerp: Re: Don't worry, be happy Stone! We survived