Don't worry, be happy Stone! We survived

Natuurlijk was zijn vriend weer de redelijke. Toch schudde hij zijn hoofd. Het kan niet! Oké?' Het was niet zijn bedoeling geweest om te snauwen, maar het verliet zijn bek voor hij het kon stoppen. Weer een Malfoy ding wat hij verbrak, altijd denken voor je zegt. Wel, dat werd hem nu toch niet meer. 'Het is veel ingewikkelder dan dat. Weet je nog ons eerste gesprek? Toen al was je speciaal, maar toen al negeerde ik het. Want ik ben een Malfoy en jij een kater en clankat!' Boos keek hij naar de kater. Stone moest hem gewoon begrijpen. Zodra hij toe zou geven was zijn hele toekomst verpest. Wat andere wel niet zouden denken als hij met een kater verscheen. Meteen zou hij al het respect en zijn vrienden verliezen. Het was gewoon onmogelijk.

IOC: Autocorrectie ruined my life de

Zwijgend knikte hij. Dat was precies wat hij niet wou, maar precies wat hij ging doen. Nu Stone het wist joden ze weer normaal door gaan. Vrienden zijn, ieder een eigen poes. Misschien moest hij gewoon voor Amare gaan. Dat zou alles verduidelijken. 'Stone? Wees niet verdrietig, oké? Ik vind je echt aardig maar het kan gewoon niet.' Bezorgd keek hij naar de kater. Draco wou hem niet kwetsen, maar het moest wel. De Malfoy familie eer drukte zwaar op hem. Natuurlijk was een Rogue ook niet perfect, maar het was tenminste een poes.

Gelukkig begreep zijn vriend het, of deed daar tenminste een poging toe. Draco was hem erg dankbaar voor dit. Pas op dit moment besefte hij hoe goede vriend de grijze kater eigenlijk was. Iets was bijzonder was na die paar ontmoetingen. Het was ook zo snel gemaakt. Maar nu leek er eindelijk rust te komen. Gewoon vrienden en meer niet. Simpel, eenvoudig en volgens de Malfoy regels. 'Kijk Stone' miauwde hij en liet zich zakken. Een tijd lag hij helemaal stil voor hij razendsnel zijn poot uitsloeg. Een techniek die Riverclanners gebruikte voor het vissen. Hij gooide de muis naar zijn vriend voor hij weer helemaal stil ging liggen. Wachtend voor een nieuwe muis.

Geduldig wachtte hij af. Al had hij normaal geen geduld, maar normaal was hij ook gewoon hetero. En nu kan hij dat nog steeds zijn. Terwijl hij wachtte op een muis of vogel dacht hij na. Op dit moment had Draco veel kansen. Echter was er maar een de beste. Hij zou Amare voor zich winnen en dit ook aan Stone duidelijk maken. Dan zou de grijze kater niks meer voor hem voelen en kwam hij vanzelf over de gevoelens voor zijn vriend heen, zo simpel was het. Het zou niet meer zo lang duren voor het perfecte plan was geslaagd. Het was alsof Stone en Amare de muizen waren waar hij, Draco, mee speelde. Een sluwe grijns verscheen rond zijn lippen toen hij een nieuwe muis ving. Dat zou Amare uiteindelijk zijn. De muis die snel ontsnapte toen hij aanviel moest Stonepaw zijn. Wat een toeval. 'Het ziet ernaar uit dat ik al een heb.' Met een beweging dode hij de Amare-muis, zo simpel was het.

Hij knikte. 'Perfect.' Hoe moest Stone nou weten dat hij het over iets heel anders had? Nee, zijn plannen bleven een geheim. Zoals hij dingen altijd geheim hield. Amare wist niks van Stonepaw, Stonepaw niks van Amaretto en geen van beide wisten ze iets over Sunset en Dot. Precies zoals hij wou, perfect. 'Wel, als je er het geduld voor hebt.' Er lag een kille klank in zijn stem. Een die hij er expres in had gestopt. Draco wist niet precies waarom maar het leek goed voor zijn plan. Vriendelijk tegen iemand die hij niet mocht en gemeen tegen zijn crush. Normaler kon niet. 'Als je de Elite in wel moet je afspreken met Littil.' Hij zei het vrij nonchalant maar het betekend veel. Daarna was er geen weg meer terug. Als Stone er eenmaal inzat kwam hij er niet meer uit, nooit meer. Net zoals geen van beide katten uit zijn greep kwam. Tot hij ze losliet.

Zie, de grijze kater deed nu al wat hij zei. Met reden, maar alsnog. Deze nieuwe macht verbaasde hem. Andere zouden vinden dat het hem slecht maakte, zelf vond hij het een verbetering. Draco had nu de controle over de situatie. Hij was de gene die aan de touwtjes trok. Geen sullig gekus meer, nee, pure leugens. Dat was waar ze beide voor zouden vallen. Zijn gevoelens voor Stone gingen niet weg, maar hij kon wel doen alsof ze weg gingen. 'Nog een muis?'Of nog een slachtoffer? dacht hij bitter achterna. Leuker kon hij het niet maken, wel makkelijker. Als een Malfoy beheerste hij dit. Draco Malfoy de Elite leider, het klonk goed.

Hij merkte de vrolijke toon in de stem van zijn vriend op. Als Stone vrolijk was, waarom hij dan niet? Natuurlijk niet te opvallend. Van kil naar vrolijk in een paar seconden viel op. Dat wist iedere kat. Toch was zijn stem redelijk vrolijk toen hij sprak. 'Vast wel.' Hij slaagde er zelfs in om niet iets te denken in de trant van 'ik vind vast wel een slachtoffer' of zo? Nee, hij hield zich gewoon bij het gevalletje muis. Het zag er echter naar uit dat ze alle muizen hadden weg gejaagd. In tegenstelling tot zijn vriend maakte hij zijn vacht niet schoon. Het bloed liet hem iets voelen. Het was niet als liefde of vrolijkheid maar puur het echte Elite-gevoel. Dat waar Raza over had verteld. 'Jammer maar geen muizen voor mister Stone.' Met een grijns keek hij naar zijn vriend. Zijn gevoelen waren nauwelijksr zichtbaar. Precies zoals hij het wou hebben.

Hij knikte, zijn ogen gericht op de plek waar muizengeur was, al was er weinig hoop. Dan maar een beetje honger. Beter dan veel honger met alle wonden die hij al had. Het was verbazend dat hjij nog op zijn poten stond. Na Cyber's aanval en het gevecht met Ashdrizzle. Even opende hij zijn bek, de muizen geur was nu echt te zwak. Er was geen hoop meer over. Langzaam draaide hij zich om en keek naar zijn vriend. Diens blik was naar boven gericht en het was duidelijk waarom. Het zou opnieuw gaan regenen. 'We kunnen beter een schuilplaats zoeken' sugesteerde hij. Draco had niet bepaald zin in een natte vacht. De witte kater had al genoeg problemen op dit moment, letterlijk en figuurlijk.

Zwijgend volgde hij Stone, licht verdrietig. Waar deze verandering in zijn gevoelens vandaan kwam wist hij ook niet. Het was waarschijnlijk alles dat naar buiten kwam. Woede, liefde, blijheid. Het enige gevoel dat hij de laatste tijd niet had gevoeld was verdriet, maar daar was nu verandering in gekomen. Niemand mocht dit echter zien en dus slikte hij het brok in zijn keel door. Draco knipperde met zijn ogen en besloot dat hij weer hersteld was. Dus niet dat iemand hem ooit zou bertrapen op huilen. 'Is het veilig?' Toch klonk zijn stem iets anders. Een beetje schor en zacht. Alsof hij gevoelens wegstopte. Iets waar hij op dit moment inderdaad mee bezig was.

Gelukkig merkte Stone niks van de happering in zijn stem, of hij negeerde het tenminste. Zonder verdere aarzeling liep hij naar de ingang van het hol. Zodra hij naar binnen ging moest hij hoesten. Het was stoffig en donker maar beter dan koud en nat. Langzaam kroop hij door het hol tot hij een behaaglijke plek vond. Afgeschermd van de kou, maar met uitzicht op buiten. Gapend keek hij naar zijn grijze vriend. 'Misschien slapen?' Het zou handig zijn. Ze zouden kunne herstellen en Draco zou zijn gevoelens weer kunnen controleren. Zonder verder op antwoord te wachten krulde hij zich op. Als een wit balletje wol lag hij daar, langzaam afdrijvend naar een andere wereld.