Don't worry, be happy Stone! We survived

Zuchtend liet hij zichzelf neer vallen. Hij voelde zich simpelweg dood, maar dan pijnlijker. Dit was absoluut niet goed gegaan. Zijn beste vriend was nu officieel uit de Shadowclan geschopt en hij had nog meer wonden opgelopen. Gelukkig had hij nu niet zoveel bloed verloren. Zijn blik ging naar zijn grijze vriend die er net wat beter uitzag. De littekens stonden hem goed. Een ding wat hij uit pure vriendelijkheid dacht. 'Wel, ik denk niet dat je daar nog welkom bent.'

Hijgend sleepte de kater zich achter Draco aan. Het rennen was overgegaan op lopen zodra ze een stukje 't Thunderpath over waren. Uiteindelijk werd het slepen, en nu, op veilig afstand, neervallen. De kater liet zich vallen met een plof. De wonden deden hem vreselijk veel pijn en hij beet op zijn lip. Helaas zou hij hier aan moeten wennen als hij BloodClanlid wilde worden. Hij zou hier hard van worden. Hard als steen. "Wel, ik denk niet dat je daar nog welkom bent," miauwde Draco.
'Ik neem.. neem nog we..elleens wraak..op Ash..drizzle," hijgde Stonepaw. Daarvoor moest hij wel meer trainen in vechten. Ach, met de dag werd hij beter, en bovendien deed de BloodClan bijna niet anders dan vechten. Stonepaw sloot zijn ogen voor een moment.

Het idee van wraak klonk heel aantrekkelijk. Zodra ze allebei member waren en klaar waren om echt te moorden.. O ja, dan zou Ashdrizzle spijt krijgen van zijn daden. Een grimgras verscheen op zijn gezicht. 'Wraak... Het klinkt fantastisch.' Hij voelde zijn klauwen al door de vacht van de Shadowclanner glijden. Zijn blik ging weer naar zijn vriend. Draco was zijn gevoelens zat. Hij ging aan zichzelf duidelijk maken dat er niks van liefde was. Hij verzamelde alleen nog de moed om zijn plannen uit te voeren.

Stonepaw opende zijn ogen weer en keek maar de lucht. Hij grijnsde bij de woorden van Draco. "Zorg dit keer dat je niet bloederig en gewond aankomt dan," miauwde hij tegen zijn vriend. "Wat was er nou eigenlijks gebeurd dan?" vroeg hij daarna. Draco had het niet verteld en iets beters hadden ze op het moment niet te doen. Beiden waren ze te uitgeput om te jagen. Alhoewel, ze zouden iets moeten vinden voor donker.

Gelukkig kreeg hij nog even tijd voor hij het zou testen. Uitstel van executie, perfect. 'Wel, mister Perfect. Niet iedereen kan altijd klaar zijn voor een gevecht. Een grijns sierde zijn gezicht. Een plas regenwater toonde dat hij ondanks zijn wonden best knap was. 'Helemaal niet nadat ze overreden zijn door een monster.' Dat deel was best awkward om te vertellen. Tenslotte hadden ze niet zo lang geleden op het Thunderpath gestaan alsof het niks was. 'Ik werd ervoor geduwd.' Dat klonk als een stuk dapperder. Tevreden met zichzelf sloot hij even zijn ogen. De pijn begon iets te vervagen en ze waren voorlopig veilig. Alleen een Elite-kat die hun zag kon problemen opleveren.

"Ashdrizzle leek anders super voorbereid op een gevecht," mompelde Stonepaw in herinnering. "Maar ja, hij heeft veel spieren." Stonepaw rekte zich voorzichtig uit, hopend dat het niet al te veel pijn zou doen. "Helemaal niet nadat ze overreden zijn door een monster." Oei, laatst waren zennog op the Thunderpath aan het dansen of het niks was. Gelukkig vertelde Draco erna dat hij geduwd werd. "Door iemand die je kent?" vroeg Stone. "Of was het gewoon een random kat die zin had in een gevecht of zo."

Dus het was zijn vriend ook opgevallen? Mooi, dan was normaal. Het was niet een teken van krankzinnigheid of liefde voor katers. Stone kan namelijk niet zo zijn en hij ging bewijzen dat hij ook niet zo was. Alleen was daar dat gebrek aan moed. Maar Draco was een Malfoy, het ging hem lukken. 'Een vage Rogue, hij leek mij te kennen maar ik hem niet. Anyways hij was echt een mousebrain. Erger dan Shrewstar.' Nonchalant likte hij zijn poot af. De smaak van zijn eigen bloed vulde zijn mond. Stomme katten. Nog stommer was dat altijd het slachtoffer was. Konden ze niet iemand van hun eigen grootte aanvallen? Dat zou hij zeker waarderen.

"Ach ja," miauwde Stonepaw daarop en Rolde zich op zijn buik. Hij begon voorzichtig zijn voorpoten te likken en de wonden daar op. Hij zou zeker nog wel een litteken over houden. Het kon hem niet veel schelen, maar het deed pijn toen hij erover likte. "Rot Ashdrizzle," mompelde hij tussen de likken door. "Dus, hoe werkt het in de BloodClan met rangen?" vroeg Stonepaw. Als hij daar toch heen ging kon hij beter dingen er over weten, right? "Hebben ze ook warriors en apprentices? Of is het totaal anders?" Hij ging weer verder met het bloed uit zijn korte vacht wassen na zijn woorden.

Instemmend knikte hij, Ashdrizzle was een sukkel. Na een zucht begon hij aan zijn andere opoot. Het ging nog wel even duren voor hij hier van genezen was. 'Eerst ben je kitten, bij zes moons young-one, twaalf moons member, elders hebben we niet en een queen is mothercat.' Veel worden gebruikte hij er niet voor. Draco had eindelijk genoeg moed verzameld. Langzaam draaide hij zijn kop naar Stone. Een kleine stap was genoeg om naast ehm te staan. De witte kater schakelde zijn gedachtes uit en kustte -voor zover katten dat konden- zijn vriend. Meteen trok hij zijn kop terug. Hij had niks gevoeld, geen liefde, absoluut geen liefde. Nee, gewoon niet. Alsof er niks gebeurd was keek hij voor zich uit. Stone zocht maar uit hoe hij er op reageerde.

Ooc:Sorry Draco, maar er is toch echt wel liefde <3

Hmm, Mothercat, Member, young one.. klonk logisch. Stonepaw propte het in zijn hoofd en probeerde het te onthouden. Plotseling stond Draco op, en kwam dichterbij Stonepaw. Hij kuste hem en bij de aanraking van de snuit kreeg Stone een vreemd maar geweldig gevoel. Snel keek Draco weer weg. Wat... was dat? Voelde hij het zelfde? Nee toch? "Draco., wat.." begon Stone, maar kapte af. Hij duwde zichzelf van de grond, de pijn in zijn poten negerend, en kuste Draco terug. Waarom hij het deed, geen idee. Maar het voelde wel goed.

OOC: Love Will find its way

Wel natuurlijk had hij hij zijn vriend zojuist angst aangejaagd. Zijn actie was ook niet zomaar iets. 'Het w-' probeerde hij. Stone onderbrak hem echter. Zijn ogen werden groot en hij verstrakte. Haastig duwde hij de apprentice van zich af. 'Het was maar een test.' Hij draaide zich weg van zijn vriend. In geen miljoen jaren ging hij toegeven dat het best fijn was geweest. Nee, hij stond zichzelf niet toe om iets te voelen. Oké, afschuw dan. Ja, afschuw was juist. 'Ik voel niks voor je.' Zijn blik was hard terwijl hij naar de kater keek. Al deed de opmerking vanbinnen pijn.

Ooc: Da feelings! *dies*

Stonepaw voelde hoe hij werd weggeduwd. Teleurgesteld keek hij Draco aan. "Het was maar een test, ik voel niks voor je," miauwde hij. De grijze appeentice voelde hoe zijn hart in een miljoen stukjes werden gerukt. Hij keek weg, en hield zich stil. De kater beet op zijn lip. Zie je nou wel! Hij is niet homo, en jij ook niet. Vergeet hem, dit is nooit gebeurt hij slikte een brok in zijn keel weg en probeerde te focussen op iets anders.

OOC: Drama

Ha, dat had hij weer perfect opgelost. Geen gevoelens en iedereen happy. Bovendien was Stone sowieso niet op hem dus het was maar beter dat hij niet op de grijze kater. Het enige probleem was dat hij zijn ogen niet van zijn vriend afkreeg. Hij was gewoon zo kamp. Foxdung, stop met denken. Bovendien had hij alle toch onmogelijk gemaakt. Als hij nu wel gevoelens had was het nogal stom. Nee, ik ben niet op je, o wach toch wel. 'Maar hij zo knap.' Helaas merkte de witte kater niet dat hij dit stuk van zijn discussie hardop zei. Daardoor ging hij ook gewoon door zonder op de reactie van zijn vriend te letten. Ik voel niks voor hem, helemaal niks.

Gedachtes hielden niet op. Vergeet hem! Zeg dat je op hem bent Zeg dat het ook een test was! Vertel hem dat hij je hart heeft gebroken! Vergeet hem NU! Het liefst wat Stonepaw wilde nu was slapen. Geen love, geen gedachtes, geen pijn. En met pijn bedoelde hij niet alleen zijn wonden. "Maar hij is zo knap." De discussie hield zich stil toen hij Draco's stem hoorde. Zeker weten bedoelde hij zichzelf. Hij was mooi wit met stoere littekens en halsband. Stonepaw was een niet fluffy saai grijs ding dat op steen leek. Toch moest hij het vragen van iets in hem.. Hij draaide zijn hoofd naar de kater, en voelde hoe zijn hart sneller knopte. Dat weerhield hem niet van z'n vraag. "Wie?"

OOC: Fluffy werd flutfiguur XD

Dus hij had dat deel hardop gezegd? Nu had hij twee opties. Het was allang duidelijk welke hij koos. 'Zomaar iemand.' Die woorden waren betekenisloos. Het enige wat je eruit kon opmaken als je goed over nadacht was dat hij homo was. Het feit dat het een hij was had namelijk nooit ontkend. 'Niks interessants, mijn liefdesleven is nogal stom.' Ja, stom. Wel hij had eerst Dot, toen Sunset, daarna Amare om zijn poten gewikkeld en nu had hij een discussie met zichzelf over liefde en zijn beste vriend. Ging goed. De discussie was echter voorbij en het was besloten. Hij had een crush op Stone, maar ging dat niet vertellen. Perfect.

Dat antwoord kon Stonepaw eigenlijks wel verwachten. "Mijn liefdesleven is ook stom.." mompelde Stonepaw. Eerst Maskpaw, de crush die nooit terug kwam, en nu twijfelde hij of hij bi was. De discussie ging nog uren door.leek het voor hem.Tot hij opgaf. Hij was bi, had er niks tegen, maar Draco vond hem niet leuk. Dus hij zou leven met een gebroken hart voor nu terwijl hij in de BloodClan opzoek ging naar een ander. Hopelijk zou Draco niets merken van zijn verdrietigheid. "Dus.. Zullen we maar wat gaan jagen of zo?" vroeg Astene, het awkward gesprek proberend te.. veranderen.

Stom, ja, dat beschreef het perfect. 'Jagen klinkt goed.' Natuurlijk maakte zijn wonden het lastiger maar het lukte wel. Alles om van deze awkward sfeer af te komen.te beginen met een grap. Gewoon iets tussen vrienden dat niet raar leek. 'Hey, Stone' miauwde hij om de aandacht van de grijze kater te krijgen. Vervolgens sloeg hij met zijn staart een graskluit naar de kater. Een voltreffer! Trotst maakte hij een rondje voor hij verdween achter een soort plaat. Verstoppertje was een prima jacht manier.

Stonepaw keek op toen Draco zijn naam noemde maar kreeg al snel spijt. De graskluit raakte zijn vacht, gelukkig was deze kort en had de kater er weinig last van. Draco had zich alweer verstopt. Stonepaw liet hem niet zomaar winnen. Hij begroef zijn poten in de aarde en haalde ze er weer uit. Toen maakte hij een soort bol van. Het was geen sneeuw, maar het was iets. Hij keek om de hoek van de plaat en gooide de kluit. Vervolgens rende hij een stukje verder weg en verstopte zich achter een steen.

Algauw had de grijze kater hem gevonden. Hij voelde hoe het spul in zijn vacht belande. Een grijns verscheen op zijn gezicht. De ironie van Stonepaw die zich achter een steen verstopte. Helaas was de steen lichter dan de kater. Een nieuwe kluit vloog door de lucht en landde op het hoofd van zijn vriend. Lachend liep hij naar de kater toe. Het stond hem wel mooi, mooi? In feite was hij een van de kanpste katten die Draco ooit had gezien. Hoe kreeg hij toch voor elkaar? Zijn kop ging naar voren en algauw waren hun snuiten tegen elkaar aangedruk. Even genoot hij van de perfectie, toon schoot zijn kop naar achter. 'Dit kan niet, ik ben een Malfoy, dit is verkeerd.' De vrolijke sfeer was in een klap verdwenen. Stomme Stone en zijn sexyness.

Ooc: Trouble...

Draco liep weer op Stonepaw af nadat hij een kluit in zijn gezicht kreeg. Weer raakte de snuiten elkaar en weer dat fantastische gevoel. Waarom wilde Draco dit niet? "Dit kan niet, ik ben een Malfoy, dit is verkeerd."
Dus dat was het. "Maar.." begon Stone. "Jij wil het. Ik wil het. Waarom zou je je laten tegenhouden? Dat is net zoals niet bij elkaar willen zijn omdat de één in een andere Clan zit en het verkeerd is. Of een medicine cat die verliefd raakt.." Ja, er waren genoeg va dat soort verhalen in dit gebied. "Draco.." De kater beet zijn lip, maar miauwde verder niks.

OOC: Drama love story. autocorrect is trouwens weer bezig ^.^
Check je post hierboven.

Onderwerp: Re: Don't worry, be happy Stone! We survived