Without Silence {Smilekit}

"Hahahaha! Kijk hij loopt zelfs als een poes!" Schijtrede de apprentices. De grijze kater plooide zijn oortjes naar achter en keek even weg. Hij had geen vriendjes en niemand wilde hem beschermen... Het was ook allemaal begonnen sinds zijn vader dood was. Hij knipperde even traag met zijn ogen maar reageerde niet. Hij hoorde hoe de kater een stap naar voren zette en diens klauw optilde. "Wat is er kleintje?" Sneerde hij. Hij slikte even terwijl zijn kopje tussen zijn schouders wegzonk. "Antwoord dan!" Grijnsde hij zachtjes, hij hoorde het gegiechel van de katten die achter de gestreepte kater stonden. Hij slikte even zachtjes. Toen raakte de poot hem en wel meteen verloor hij zijn evenwicht. "Heb je dat gezien! Hahahaha! Zwak!" Gierde hij uit en het snerende gelach bereikte zijn kleine oortjes. Hij snikte zachtjes, maar hield zich in, zijn goudgele oogjes gesloten, bang voor wat ze zouden zeggen. Toen hoorde hij het wegsterven va hun gelach en hun pootstappen die steeds verder klonken. Trillend opende hij zijn oogjes. Hij haalde even trillend adem en opende nu beide ogen, waarna hij overeind kwam en langzaam verder wandelde, zijn kopje al hangend.

Stilletjes zat hij in een hoekje. Zijn donkerblauwe en donkerbruine oog stonden dof. Hij had simpelweg geen puf meer om op te staan en vrolijk te doen. Toch zou hij zo snel iemand hem zou zien weer een glimlach opzetten en doen alsof er niets aan de hand was. Hij zat aan de rand van de nursery en knipperde met zijn ogen om de tranen tegen te houden. Er zou niemand meer zijn als hij de nursery in zou lopen, niemand van zijn familie. In één keer was iedereen weggevaagd. Hij kon het nog steeds niet zo goed bevatten. Opeens hoorde hij stemmen en meteen werd zijn aandacht er naar toe getrokken. Hij dacht dat hij de kitten herkende, volgens hem was dat Smokykit. Eén van de kittens van Bravesoul die kort geleden naar starclan gegaan was, net als zijn familie. Zij bekje viel een stukje open toen hij zag hoe Smokykit behandeld werd, zijn oortjes schoten licht naar achter. Hoe konden ze zo gemeen doen? Meteen verdween de dofheid uit zijn ogen en maakte plaats voor warmte. Er verscheen een vriendelijk glimlachje om zijn lippen terwijl hij naar de andere kitten liep. Hij ging naast hem lopen. “Smokykit is het toch?” zijn hoge piepstemmetje klonk warm terwijl hij de andere kater bemoedigend aankeek. “Ik ben Smilekit, maar dat weet je ook wel denk ik.” Ze deelden nou eenmaal dezelfde den. “Trek je maar niks van de anderen aan hoor.” Vervolgde hij daarna.