I'll just give up... [&Riverkit]

Met lange tanden zat een iel grijs katertje te kauwen op een hap van zijn eten. Zijn ribben waren duidelijk te zien onder zijn slecht verzorgde vacht. Hij had de laatste tijd de energie niet gehad om zichzelf te verzorgen en had er ook nu geen zin in. Het feit dat Nigthstream hem nu had gedwongen om te eten was hem verkeerd gevallen, maar het was de enige manier om de den uit te kunnen voor nu. Hij had ook absoluut geen eetlust, dus hij bleef heel lang kauwen op een zelfde hap. Ergens vroeg hij zich af waarom er eigenlijk nog moeite voor hem werd gedaan, hij was toch niks meer dan een waardeloos hoopje botten omringd door vel. Iedereen zou zo onderhand de hoop hebben opgegeven met hem, wat hem absoluut niet meer verbaasde. Hij had zelf ook de hoop opgegeven. Het vuur wat eens in de jonge apprentice brandde dat hem aanmoedigde om te bewijzen dat hij wel gewoon een normale warrior zou worden ondanks zijn zwakte en onhandigheid, was gedoofd.

-Eerste post voor Riverkit

Met 'stoere' passen liep de pasgeboren kitten de nursery uit. Hij durfde dat gewoon, ook al was er een grote kans dat iemand anders hem terug zou zetten bij zijn broertjes en zusjes. Hij vond ze allemaal wel lief, maar niet zo spannend als alle grote katten uit het kamp! Toen hij een wat oudere kat zag zitten, ging hij er prompt voor zitten en hij keek met een brede glimlach naar de grijze kater. "Hé!" Miauwde hij, en een vrolijke piep volgde toen hij zag dat er een konijn voor de poten van zijn nieuwe vriend lag. Hij waggelde naar voren, maar halverwege viel hij om en hij piepte zacht maar boos. Riverkit krabbelde overeind en nam een grote hap van het konijn, al kon hij daar nog helemaal niet van eten. Met een vies gezicht spuugde hij het weer uit, toen hij doorhad dat het helemaal niet lukte om dit zomaar op te drinken net zoals melk van mama!

Hij had niet doorgehad wat er om hem geen gebeurde sinds hij was verzonken in gedachtes, dus schrok zich ook rot zodra er opeens een piepstemmetje voor zijn neus klonk. Hij sprong op en struikelde meteen voor hij verwilderd naar het katertje keek dat hem had aangesproken. Even was hij te geschrokken om een woord terug te zeggen en het duurde hem ook even voor hij tot rust was gekomen en zichzelf weer omhoog kon hijsen. ''Ehh.. Hoi.'' Mompelde het grijze katertje schor voor hij iets naar achteren schoof en toekeek hoe het katertje een hap probeerde te nemen van zijn maaltijd met een lichte frons rond zijn snuit. ''Je leert het wel eten.'' Mompelde hij bijna onhoorbaar voor hij neerkeek op het konijn, wetend dat hij zelf verder moest even maar gewoon niet kon.

Het duurde lang voordat de kitten een antwoord kreeg, en ongeduldig tikte hij met zijn staart. De ander was toch niet dom? ''Ehh.. Hoi.'' Pf, dat was toch niet zo moeilijk? ''Je leert het wel eten.'' Miauwde de apprentice daarna en wat boos keek hij naar de prooi. "Kunne u foorkauwe?" Miauwde hij toen. Dat zou leuk zijn, dan kon hij het misschien wel eten! Dat zag hij wel eens bij de andere kittens in de nursery, al deed mama dat nooit. Mama was niet leuk, hij wilde een papa zoals iedere kitten! Lucentstray gaf alleen maar lekkere melk.

Hij had de ongeduldigheid van het kitten niet gezien omdat hij nog te geschrokken was maar werd lichtelijk onzeker onder de aanwezigheid van het jongere katertje. Bij elk nieuwe clanlid dat hij tegenkwam vroeg hij zich hetzelfde af, wat dachten ze van hem? Hij merkte de boze blik die het katertje op zijn maaltijd wierp echter wel op maar keek deze verbaasd aan bij zijn vraag. ''Ehh, Ik denk het wel.'' Antwoordde hij langzaam. Wellicht als het katertje een deel wilde eten dat hij nu niet meer hoefde. Langzaam boog hij zijn kop en trok een klein hapje los en begon er goed op te kauwen. Het duurde even voor hij het goed genoeg vond, of zoals hij zich herinnerde van zijn moeder. Hij spuwde een klein beetje uit op zijn voorpoot en stak deze twijfelend uit.

''Ehh, Ik denk het wel.'' Mooi! Nu kon hij misschien wél van dat stomme konijn eten. Hij was echt heel nieuwsgierig hoe het zou proeven. Hopelijk kwam mama nu niet, want dan zou er wat zwaaien. Waarschijnlijk ook voor de ander. Snel trippelde hij nog een stukje dichterbij naar de kater toen hij zijn poot uitstak. Met een glimlach begon Riverkit van de poot van zijn clangenoot te eten en een verraste piep klonk uit de bek van de jonge kitten. "Dwa iz lekke!" Miauwde hij met volle mond, en nam nog een grote hap zodat er niks meer op de poot lag. Hoopvol keek hij de ander aan, hopend op meer eten. "Ikke Riverkit! Jij?"

Het verbaasde hem dat het katertje zoveel energie kon hebben, had hij ook zoveel energie gehad toen hij jong was? Waarschijnlijk niet gezien hij niks anders wist dan dat hij zwak was geweest en een hele tijd niet veel had kunnen doen. Bijna opgelucht haalde hij adem zodra het katertje met een volle mond aankondigde dat het lekker was en voor hij helemaal kon denken was zijn poot leeg. Voor een moment voelde hij zich iets beter, beseffend dat hij iets goeds deed voor een ander. De hoopvolle blik deed zijn mondhoeken iets omhoog komen en hij boog naar het konijn om een nieuwe hap te nemen. Al kauwend luisterde hij naar het katertje, beseffend dat hij het langzaam aan niet zo erg begon te vinden. Met zijn mond vol kon hij even niet antwoorden maar zodra de volgende lading op zijn voorpoot lag en hij zelf een heel klein beetje had doorgeslikt kon hij de vraag van het katertje beantwoorden. ''Ik ben Battlepaw,'' Antwoordde hij zacht en keek het katertje kort aan. ''Aangenaam.'' Zei hij er nog achteraan.

Hij had zijn mama helemaal niet nodig! Katertjes konden ook eten maken, dus kon zijn papa dat ook. De houding van deze apprentice leek niet zo vrolijk, en met een ietwat bezorgde en onderzoekende blik keek River de ander aan. Hoe zat dat nou weer, hoe kon je niet blij zijn? ''Ik ben Battlepaw,'' miauwde de kater, toen hij wat nieuw eten op zijn poot had gelegd. Met een vrolijke glimlach begon de wit met bruine kitten weer te eten, van dat heerlijke eten. ''Aangenaam.'' Aangenaam? Wat betekende dat? "U nie blij?" Vroeg de jonge kit toen, en bijna daarna vroeg hij: "Wa iz anmenaam?"

Verwoed probeerde hij de blik va het kleine katertje te ontwijken, gewoon niet willen zien wat er in zijn ogen lag. Het was iets wat hij niet vaak meer had gezien maar ook iets wat hem vroeger gewoon kwaad had kunnen maken. De vraag die Riverkit stelde liet hem een halve pas naar achteren schuiven. Nee hij was absoluut niet blij maar dat zou hij niet zomaar uiten. In plaats daarvan haalde hij even half zijn schouders op. ''Het gaat,'' Was zijn antwoord maar hij fronste toch weer even bij de volgende vraag. Hoe kon hij dat op een simpele manier uitleggen? ''Eehh Aangenaam is vaak iets wat je zegt als je iemand ontmoet die zich net voorsteld.'' Probeerde hij uit te leggen maar vond het zelf al behoorlijk vaag.

Onderwerp: Re: I'll just give up... [&Riverkit]