I'm sorry that I couldn't get to you.(Iciclespirit's lichaam-open voor Thunderclan)

Info
Lynxfang brengt het lichaam van Iciclespirit over de grens heen om het af te kunnen geven. Meer info: https://www.warriorcatsnl.com/t21719-say-something-d-e-a-t-h

Lynxfang rook de boslucht om zich heen en merkte dat hij zich even prettig voelde hier. Toch,de gedachte aan de reden waarom hij hier was liet dat fijne gevoel weer varen. Lynxfang was niet een kat die de Warrior Code overtrad,maar hij moest haar lichaam terug brengen naar haar clan. Hij wist de naam van de poes niet,maar hoopte dat ze haar zouden herkennen. Het grijze lichaam lag over zijn rug heen en hij moest oppassen dat het er niet afgleed. De River had helaas wat van haar geuren gewist. Nog steeds zag hij de poes in het water springen en haar verdrinken. Hij had zijn best gedaan om haar te kunnen redden,maar hij was weer eens te laat geweest. Hij was altijd te laat. Plotseling hoorde hij een geluid en keek op. De geur van Thunderclan was sterker en hij wist dat er een in de buurt moest zijn.

De zwart-witte kater rekte zich teen voor teen uit en opende zijn mond om een geeuw de wereld in te zenden. De thunderclan warrior stak zijn neus in de lucht en haalde diep adem. Riverclan. Hij rook riverclan. Ravenmask begon te lopen, riverclanners hoorde niet op hun territorium te zijn. Eenmaal daar gekomen zag hij een onbekende kater staan, met het dode lichaam van een kat waar Ravenmask vaag de naam Iciclespirit op kon plakken. "Wat is hier aan de hand?", beet hij de bruine riverclanner toe, waarna hij zijn tanden ontblootte.

Met rustige stappen wandelde de gevlekte kattin verder. Haar ogen stonden kalm, maar in het hart voelde ze zich onrustig. Ergens was er iets aan de hand... Ze had identiek hetzelfde gevoel in haar als ze bij de aanval van Whitelion had gehad... Ze zuchtte even en liet haar oogleden wat over haar ogen glijden, maar toen ze de geur van Riverclan opeens rook, schoten haar oren overeind. Haar blik werd strak, bijna emotieloos en leeg en met een korte sprong zette ze de sprint in. Met grote passen volgde ze het spoor, tot ze opeens een bruin lichaam zag op hun territorium. Gelukkig zag ze dat een Thudnerclan warrior, Ravenmask, al bezig was met de kat weg te jagen. Toen ze vertraagde en de omgeving even vlug in zich opnam, verstijfde ze opeens. Daar... Voor de Riverclan kat... daar lag het lichaam van een jonge queen. Haar grijze pels glinsterde in het zwakke zonlicht wat aangaf dat ze nat was. Ze slikte even en zette rustig stappen naar voren, maar toonde geen enkele zwakte in haar houding toen ze dichter kwam. "Wat is hier aan de hand?", Wel meteen ging ze voor haar warrior staan en sloeg ze haar staart rustig naar de gevlekte kater. "Verdronken," murmelde ze tussen haar lippen door, waarna ze even naar de bruine kater keek om bevestiging.

Toen ik een zwart gevlekte kater aanzag komen draaide ik me helemaal om en keek hem aan. "Wat is hier aan de hand?",beet de Thunderclan kat me toe. Ik zwiepte even met mijn staart,maar bleef staan waar ik stond. Net toen ik wou antwoorden kwam er nog een kat te voorschijn,dit keer een jongere poes. Ze hield de andere tegen en murmelde ''Verdronken",daarna keek ze mij aan. Ze was niet uit op een gevecht of om mij weg te jagen,ze had blijkbaar wel door dat hij niet zelf de poes had verdronken. "Ja''beantwoorde ik,mijn groene ogen keken even in de hare en ik liet het lichaam van me af glijden. Met een plof kwam het neer op de bosgrond en ik deed een stap naar achteren. ''Ze is in de River gesprongen,ik probeerde haar nog te redden,maar het nmocht niet maar baten"sprak ik verder. Hoewel mijn stem kalm klonk,voelde ikzelf weer schuldig. Er was weer leven door mijn tenen geglipt. Weer van Thunderclan. Dat zij mijn ouders hadden gedood was een feit,maar ik wou nooit hun doods op mijn geweten hebben. Zeker niet als het niet mijn bedoeling was geweest. "Ik wou het lichaam niet achterlaten bij ons en ik wachtte bij de grens totdat er iemand langs zal komen,maar toen niemand kwam besloot ik haar te brengen"legde ik maar uit,voor de zekerheid. Ik knikte beide vriendelijk toe en wachtte op een antwoord of een teken. Intussen hield ik mijn ogen van het lichaam af,dat wou ik niet meer zien.
-Ik vorm-

"Ja'' Zei de Riverclan Warrior. Ze knikte even naar hem. Toen liet hij het lichaam vallen en ze liet even haar nagels uit hun hulsels. Zij had zoveel respect voor alles wat leefde en het feit dat hij het zomaar op de grond gooide woekerde wel even een vlam aan, maar die ging algauw terug liggen. ''Ze is in de River gesprongen,ik probeerde haar nog te redden,maar het nmocht niet maar baten" Ze knipperde enkele keren. Gesprongen? Ze slikte even. Dat ging ze melden aan Silverstar, want ze vond het best verdacht eigenlijk. "Ik wou het lichaam niet achterlaten bij ons en ik wachtte bij de grens totdat er iemand langs zal komen,maar toen niemand kwam besloot ik haar te brengen" Ze knikte even naar hem. "De familie en vrienden zullen je dankbaar zijn dat ze over haar zullen kunnen waken vannacht," murmelde ze zachtjes. Daarna keek ze even naar de andere warrior. Na enkele tellen neeg ze haar kop, wandelde ze naar het lichaam van de queen en tilde ze deze op. Zij was groot en sterk, groter dan de meeste katers en waarschijnlijk ook groter dan hen. Daarom vond ze het helemaal niet moeilijk op de kattin op te tillen, ookal was het eigenlijk ook geen kit, maar ze zou het alleen kunnen. Daarna knikte ze nogmaals naar Ravenmask en stapte ze weg van bij de grens, hopend dat hij de rest zou afhandelen.

De zwart-witte warrior zette verrast een paar passen achteruit wanneer Snowdrop voor hem kwam staan. "Verdronken", hoorde ze de deputy zeggen. "Ze is in de River gesprongen,ik probeerde haar nog te redden,maar het nmocht niet maar baten", gesprongen? Waarom zou iemand in de rivier springen? Misschien was ze uitgegleden, of had die riverclanner haar erin geduwd, dat tweede leek hem wel niet erg waarschijnlijk. "Ik wou het lichaam niet achterlaten bij ons en ik wachtte bij de grens totdat er iemand langs zal komen,maar toen niemand kwam besloot ik haar te brengen", legde de warrior verder uit. Ravenmask knikte. "De familie en vrienden zullen je dankbaar zijn dat ze over haar zullen kunnen waken vannacht", miauwde Snowdrop, waarna ze het lichaam optilde en ermee richting het kamp slenterde. De gevlekte kater zuchte. "Het spijt me dat ik zo tegen je ben uitgevlogen", Hij wist van zichzelf dat hij snel boos werd, en deed zijn best om hier iets aan te doen, maar het was gewoon zo moeilijk om jezelf te veranderen.