Say something {D E A T H}

De kleine kattin moest zichzelf overeind trekken. Ze trok het niet meer. Scarkit lag nog altijd in de medicine cat den. Mallowkit sliep nu, maar had steeds buikpijn. Flashkit had geen idee wie haar vader was. En eigenlijk wilde Iciclespirit niet eens meer dat de jongste she-kit wist wie haar vader was. Zij en Thyme hadden ruzie, en dat was eigenlijk haar schuld. Net als het feit dat Scarkit die naam had gekregen. En het feit dat Mallowkit zo'n buikpijn had, dat kwam vast ook door haar. Ze legde haar kop op haar poten en begon te snikken. Ze wist het niet meer. Wat moest ze eigenlijk doen zonder Thyme? Ze hield van hem... Maar waar was hij dan? Waar was hij heen gegaan? Een andere queen vroeg of ze wat kon doen, of Icicle pijn had. Ze schudde haar kop. Ze wilde eigenlijk gewoon alleen zijn. Ze werkte zichzelf overeind. Het bos. De grijze kattin wilde naar het bos. Alleen. Opdat ze iets kon doen wat ze moest doen, wat Thyme net zoveel pijn zou doen als de pijn in haar hart die zij nu moest beleven. Een steek ging nogmaals door haar hart toen ze naar Mallowkit en Flashkit keek. Ze gaf beide een lik over hun kop. De tranen bevochtigden haar vacht. "Ik hou van jullie... Pas goed op jullie zelf..." mompelde ze, opdat niemand het zou horen. Ze zei vaarwel naar haar kits. Toen ze weg wilde lopen hoorde ze Flashkit nog mompelen in haar slaap; "Ik hou ook van jou, mama..." De grijze kattin slikte. Ze wilde haar kits niet alleen laten. Waarom deed ze dit? Ze draaide zich om en rende de den uit. Niemand mocht dit zien. Ze liep de medicine den in. Daar, achteraan, lag het nestje van haar eerstgeborene. Ook slapende. Gelukkig maar. "Scarkit... Mama houdt van je... Pas op jezelf." Ze duwde haar kopje tegen die van de tabby kit aan. De queen moest weg. Ze zou haar kits nooit kunnen vertellen waarheen. Ze liet hen alleen. Gelukkig hadden ze elkaar. Nog één keer snikte Icicle, met een blik op haar kit. "Goodbye, my love..." Ze liep de den weer uit. Ze keek om zich heen. Het was bijna sunhigh. De patrouilles zouden zo wel terugkeren. Ze moest opschieten. Voor zover ze wist was de patrouille bij de sunningrocks net teruggekeerd. Ze wierp een laatste blik over haar schouder, naar de warrior's den. Thyme... Maar zijn nest was leeg, wist ze. Hij was mee op jachtpatrouille. Ze zuchtte. Het was tijd. Tijd om alles op te geven. Het beeld van de lege den bleef hangen, en plots was ze buiten het kamp. Haar poten hadden haar daar gebracht. Ze kende het territorium goed. Ze hield van Thunderclan. Haar geboorteclan. Ze verliet hen. Alle warriors, apprentices, kits en queens, elders en de leader en deputy. Het speet haar. Oprecht. Maar niemand zou haar missen, wist ze. Ze was niet echt nodig. Ze konden best zonder haar. Wie had haar nou echt nodig? Ze schudde haar kop. Niemand.

Terwijl ze zo in gedachten verzonken was brachten haar lange, grijsgekleurde poten haar naar de rivier. De sunningrocks. Daar mocht ze niet meer komen. Maar wat kon het haar nog deren. Ze ging... Ze wilde niet eens aan het woord denken. De geur van Riverclan viel om haar heen. Ze stapte de grens over. Er was niemand. Ze was er alleen. De grijze queen haalde diep adem toen ze naar de rivier keek. Dit was de plek waar Thyme en zij elkaar ontmoetten. "Thyme..." fluisterde ze, en nieuwe tranen zochten een weg naar beneden. Hier moest ze zijn. De grijze poes liep naar de rand van het stromende water, welke bladeren van alle kleuren meevoerde. Straks zou de stroom een ander gevallen blad dragen. Ze haalde diep adem. Iciclespirit zette zich af. Alles leek langzaam te gaan om haar heen. Ze voelde het koude water aan haar poten, en al snel omringde het haar. Nee! Waarom? Ze wilde het terugdraaien. Haar kits in de poten nemen. De geur van haar mate nog één keer opsnuiven. Beelden flikkerden in haar hoofd. Charmkit, Thyme en zij op de sunningrocks, haar kits, slapende, of zuigende bij haar buik. Water zoog zich in haar longen, en lucht maakte plaats voor het rivierwater. Ze verdronk. En nu echt. Alles wat bij haar geboorte was omgedraaid, draaide zich weer terug. Leven werd dood. Alles werd niets. En er was niets wat ze eraan kon veranderen.