Take a look through my telescope {Shrewstar}

Het was slechts kort geleden dat de zon onder was gegaan. Het was nu de schemering die was ingevallen. De dagen werden steeds korter, dus het was nog vroeg. Vele van de jonge zielen waren toch al hun nest ingedoken. Er waren slechts weinig nog buiten. Voor de apprentice den zat zo een witte tabby poes. De poes droeg de naam Wanderpaw. Ze zat met haar staart langs haar poten een half muisje te eten. Één van haar zusjes had met haar gedeeld, en de andere helft opgegeten. Die was inmiddels in haar nestje gekropen, dus zat de kleine tabby alleen voor de den. Je zou denken dat ze nadat ze haar halve muis op had, dat ze dan wel in haar nest zou duiken, maar dat bleek niet zo te zijn. Ze wachtte... Tot ze moe was. Stiekem wachtte ze op gezelschap. Het was donker, maar niet laat. De tabby poes was sowieso niet snel moe ofzo. Ondertussen gaf ze zichzelf een wasbeurt tussen haar schouderbladen en over haar borstvacht, die aangegroeid was, maar waar wel een litteken doorheen priemde.
+ Shrewstar

De zon naderde zijn eindpunt en Shrewstar stapte het kamp geruisloos binnen en leidde de andere katten van de patrouille naar binnen, die gelijk naar de dens stapten. Ze durfden waarschijnlijk geen prooi te pakken, omdat de leader zelf in hun nek hijgde en ze bij hun lurven zou pakken als ze nu iets zouden eten. Met een kleine glimlach op haar gelaat stapte ze de open plek op en wilde net naar haar eigen den toe lopen, toen ze een klein figuur zag. Bijna alleen op de uitgestorven open plek.
"Wanderpaw?" Vroeg Shrewstar, waarna ze naar de gestreepte apprentice toe liep. Een flits van de woeste Nevermind flitste door haar kop. Hmm ja, ook zij was bij die wrede aanval geweest. "Is alles goed?" Door een gebrek aan medicine cat zouden haar wonden misschien wat vervelender zijn geheeld ja..

Ja, ze wachtte tot ze moe werd, maar ze had wel een beetje gehoopt op gezelschap, op dit moment. Daar mocht ze ook binnen enkele hartslagen van genieten. Shrewstar leidde haar zonsondergangpatrouille naar binnen. De katten waren doodop, en waarschijnlijk hongerig. Opeens speet het Wander dat ze die muis hadden opgegeten. Die had voor een queen of elder moeten blijven liggen. Nadat de meeste katten vertrokken waren richting hun dens, liep de leader langs haar. "Wanderpaw?" vroeg ze. De jonge apprentice glimlachte beleefd. "Shrewstar." knikte ze. De zwart-witte poes was één van de weinigen die ook bij het ongeval met haar, Nevermind en Windpaw was geweest. Ze kreeg een vraag. "Is alles goed?" Wander knikte daarop. Ja, haar wond was geheeld. Ze was zo slim geweest om er mee te blijven liggen zolang als haar Clan kon hebben. Ze was op een gegeven moment gewoon weer opgestaan om te gaan jagen. "Het gaat goed. Volgens mij ook met uw kleindochter." Ze knikte even naar de den, en voelde zich opeens schuldig. "Shrewstar," Ze slikte even, terugkijkend in de smaragdgroene ogen van de clanleider. "Het is mijn schuld dat Nevermind Windpaw heeft aangevallen. Het spijt me," De meestal zo vrolijke apprentice keek nu naar haar poten. Ze schaamde zich voor wat er gebeurd was. Als zij er niet was geweest was er waarschijnlijk niks gebeurd. Toch?

Het feit dat ze geen opgedroogd bloed zag op de gestreepte vacht van de apprentice was een goed teken. Dus de wond was niet opengegaan of lag nog steeds open, maar werd weer omgeven door een dun laagje huid. Opgelucht haalde de clanleader adem en keek vervolgens op toen Wanderpaw iets begon te murmelen. "Hoezo is het jouw schuld?" Vroeg ze, een kleine frons verschenen op haar gelaat. "Zou je me alles van het begin tot aan het einde willen vertellen, Wanderpaw? Ik was er namelijk niet op tijd bij en heb alleen kleine fragmenten weten te horen."

Nu fronste de zwart-witte kattin. "Hoezo is het jouw schuld?" vroeg deze. Nu keek de apprentice weer op. Ze wilde net alles gaan uitleggen toen de leider dat nog vroeg. Van het begin tot het eind. Oké. "Nou... Ik was er niet bij toen hij die..." Hoe zou ze het noemen? "... woedeaanval kreeg. Ik zag Windpaw... En ik wist dat ze van Shadowclan was. En ik zag Nevermind, en van hem wist ik hetzelfde. Maar er was zoveel... zoveel haat. Ik kende hem niet zo. Hij keek Windpaw gewoon woedend aan... En ik dacht dat ik hem misschien kon kalmeren, maar toen ik erbij kwam sprong hij bovenop Windpaw... En toen op mij. Ik dacht dat hij... Ik wist het niet. Ik dacht dat hij me zou vermoorden. En toen kwam Blackwing. En toen kwam u." Een rilling ging over haar rug. De avondkoude en het verhaal bliezen de warmte van haar eigen lichaam uit haar pels. "En hij begon over mijn moeder." herinnerde ze zich. Hoewel Shrewstar dat ook had gehoord, was het belangrijk. "Weet u... misschien... wat hij bedoelde?" Misschien had de kattin haar iets te vertellen wat voor haar verborgen was gehouden?