{Open} King for a day

Gevoel. Waarom bestond er iets als gevoel. Veel goeds deed het niet, het was alleen maar vervelend en irritant. Gevoel van blijheid en geluk kende hij niet, had hij ook nooit gekend. Misschien deed hij het zelf, maar naar zijn idee was hij altijd een buitenbeen geweest, hoe hard hij ook had geprobeerd dat niet te zijn. Hij wist het wel, híj had zijn moeder vermoord.
Hij drong de nursery uit, voelend hoe een koude windvlaag door zijn vacht heen streek. Hij rekte zijn poten uit en keek om zich heen. Kittens speelde, met bladeren, met elkaar. Apprentices waren aan het roddelen, stoeien, vecht- en jachttechnieken aan het showen, en hij stond daar maar, buiten. Hij voelde zich niet alleen, maar ook machteloos en zwak, het soort gevoel dat hij haatte. De enige die hij had was zijn zusje, Leopardkit. Koning voor een dag, dat zijn den genoten eens konden zien wie hij was, dat zou hij wel eens willen. Hij was groot en sterk, vol met talent. Als anderen dat nou eens zagen...

(Profiel en ava zeggen nog dat Black een week is, omdat er een topic gemaakt moest worden waarin ze geboren wordt. Maar ik ben van plan haar een stuk ouder te maken zodra dat topic af is, dus we kunnen voor nu doen alsof ze 2 maanden is ofzo Smile

)

Het was een van de eerste keren dat Blackkit de moed had gevonden om uit de nursery te gaan. Het was er zo lekker warm en knus geweest, maar ze vond dat het tijd werd om meer van buiten te zien. Ze wilde weten hoe het kamp eruit zag, wie er allemaal rondliepen, en ze wilde apprentices zien trainen om erachter te komen wat haar te wachten stond.

De kou liet haar ogen tranen zodra ze naar buiten stapte. Ze voelde de wind door haar nog dunne vacht waaien. Jeeez, dacht ze, KOUD. Meteen wilde ze alweer terug naar binnen, maar ze weigerde daar aan toe te geven. Ze was een shadowclanner. Dan wel een kitten, en nog niet sterk, maar ze wilde zeker een waardige kat binnen de clan worden! En net zo sterk worden als pap.

De eerste paar minuten bleef Black gewoon even staan kijken. Ze zag veel apprentices die met elkaar speelden en stoeiden. Iedereen leek zo veel vrienden te hebben!
Maar gelukkig zag ze ook een wat jongere kat, ze leek te jong voor een apprentice. Hij stond alleen. Zou ze.. Ja, ze zou het er op wagen. Praten kon geen kwaad. "Hey," glimlachte ze toen ze naar het katertje toe gewandeld was.

Bij het horen van een stem vouwde Tigerkit meteen zijn oren naar achteren, en zette hij zijn duistere masker weer op. Hij keek om en zag dat het een jongere kit was. Twee moons, of zo. Hij hield zijn houding vast, maar snauwde de kitten niet meteen af. "Moet je niet spelen met je vriendjes?" Klonk zijn vijandige stemmetje. Hij had geen vertrouwen in anderen, hij kon niet vriendelijk doen tegen anderen. Dat hij deze kitten nu niet meeen af snauwde was een speciaal moment. Al zou de ander dat waarschijnlijk niet opmerken.

De kater reageerde gespannen, een beetje stram. En zijn stem klonk niet verwelkomend of vriendelijk, zoals de stemmen van de zorgende queens hadden geklonken. "Hmm, zou ik ook met jou kunnen spelen?" reageerde ze op de kater zijn geslepen opmerking. Ze was gaan zitten en sloeg haar staart om haar pootjes. De grond was koud, en haar vacht was nog niet vol genoeg om haar lang warm te kunnen houden.

Tigerkit snoof wantrouwend bij het voorstel an Blackkit. Geen enkele kitten vroeg aan hem om te spelen, geen enkele kitten bleef langer dan tien seconden bij hem, om vervolgens weer weg te gaan. Voornamelijk deed Tigerkit het zelf, wist hij ook wel. Maar het was niet voor niets begonnen, en dat lag niet aan hem. "Echte warriors spelen niet," bromde hij, haar met vernauwde oogjes aan kijkend, terwijl zijn staart ongemakkelijk heen en weer zwaaide.

Iets aan de houding van de kater liet Blackkit weten dat ze eigenlijk weg zou moeten gaan. Hij leek niet eens zo aardig - of gezellig, als de andere kittens die ze hier rond zag lopen. Echt warriors spelen niet, bromde de kater, en keek haar met samengeknepen ogen aan. "Maar.. Jij bent geen warrior.." zei Blackkit met één oog een beetje dichtgeknepen. Wat een chagrijnige poes.

Tigerkit snoof geïrriteerd bij de woorden van Blackkit. "Nóg niet nee, maar ik heb wel krijgersbloed," ging hij tegen haar in met vernauwde ogen. Waarom deed ze zo moeilijk en accepteerde ze niet dat hij niet ging spelen. Wou ze iets van hem of iets dergelijks?

Weer gaf de kater een onvriendelijk antwoord terug, en even rolde Blackkit met haar ogen. Wat was zijn probleem? Jeez.
Maar ze zag ook de uitdaging, en kon zich vermaken met tegen hem ingaan. Ze grijnsde, maar lichtjes, hopend dat de kater het niet zou zien. "Dan heb je je soulmate ontmoet," zei ze zelfverzekerd. "Want toevallig.. heb ik dat ook."