Oh my goodness

De zwarte kattin was aan de ene kant blij dat ze haar vrijheid terug had, maar aan de andere kant was dit leven toch wel weer wat.. alleen. Ze had niet zo veel contact meer met haar dochters, laat staan met hun vader. Ook met de rest van haar familie had ze niet veel contact meer, niet dagelijks in ieder geval. Vermoeid sleepte de zwarte kattin zich voort, geen doel hebbend om te doen, gewoon wat doelloos ronddwalen. De gestalte van Runningvole viel haar echter wel op, deze zag er niet al te best uit en ze zag dat de jonge kattin al duidelijk een buikje kreeg. Voorzichtig kwam de zwarte kattin dichterbij en ging bij haar zitten. "Alles oké?" vroeg ze voorzichtig en keek naar de jongere kattin.

Even had ze het gevoel dat Runningvole misschien alleen gelaten wilde worden, maar nu zat ze er al en het zou pas vreemd overkomen als ze zomaar weg zou lopen. "Nee niet echt.." mauwde de zwart met wit gevlekte kattin vervolgens. Fawnstep toverde een kleine glimlach op haar snuit en keek naar de lucht. "Ik begrijp hoe je je voelt.." murmelde ze en wierp een snelle blik op de liggende kattin, waarna ze weer naar de wolken keek. Ja, ze was zelf ook zwanger geweest toen ze het niet echt verwachtte, ze wist hoe zoiets je leven in één klap kon veranderen.

"E-echt waar ..?" Fawnstep keek naar de jonge kattin die haar ogen wat schuldig had afgewend en haar oren tegen haar kopje had geduwd. De zwarte kattin knikte langzaam met haar hoofd en keek weer naar de wolken. "Ja," mauwde ze en liet haar ijsblauwe ogen wat ronddwalen. "Het gevoel om niet veel meer te kunnen doen, afhankelijk te zijn van de anderen die voor je zorgen en het feit dat je aan een aantal levens vastzit. Ja. Ik snap hoe je je voelt." De poes trok een van haar mondhoeken omhoog om zo een wat troostende glimlach te vormen terwijl ze kort naar Runningvole keek. Ja, ze begreep maar al te goed hoe deze zich op dit moment voelde.

"Hmm.." Waarschijnlijk had ze niet de goede woorden gekozen, of iets in die richting, want het pakte niet zo uit als ze gehoopt had. Deze kattin zat duidelijk diep in de put. "Ik heb geen toekomst meer." Fawnstep schudde wat afkeurend haar kopje, maar luisterde wat ze nog meer te zeggen had. "Ik maak m'n moeder ten schande en zal voor altijd bekend staan als 'de poes die net na haar warriorschap zwanger werd'." De zwarte kattin liet haar glimlach verdwijnen en keek de gevlekte kattin aan. "Natuurlijk niet, Runningvole. Je maakt helemaal niemand ten schande, zulke dingen gebeuren nu eenmaal als StarClan ze voor ons in petto heeft. Ik werd ook vroeg zwanger, van een kater die nu waarschijnlijk de kat is die mij het meeste haat van alle katten die rondlopen in dit bos. Je hebt nog een toekomst, want je bent jong." De poes hield even een adempauze. "Die kittens," zei ze terwijl ze met haar staart naar de buik van de poes wees. ",zijn jouw toekomst." Fawnstep keek de jonge kattin eventjes aan. "Geloof me, Running, niemand neemt jou iets kwalijk voor dit. Het hoort bij het leven."

Het was een gevoelig gesprek, die bij beide poezen wel enige emotie opriep. Fawnstep richtte haar ijsblauwe ogen op de lucht, die elke avond weer volstond met duizenden sterren. Sterren die hun voorvaderen moesten voorstellen. Het was vreemd om te bedenken dat er voor jouw tijd andere katten, met andere namen en andere drama's in hun leven waren geweest. Wie weet was er ooit, in het verre verleden, wel een soortgelijk gesprek gevoerd door twee poezen uit ShadowClan op deze plek. "Ik weet het niet.. ik weet niet hoe ik een moeder moet zijn, laat staan hoe ik die kittens ooit op aarde krijg ..!" mauwde Runningvole vervolgens weer. Fawnstep richtte haar blik nu weer op de kattin. "Het komt vanzelf, Runningvole. StarClan zal je helpen en dan komt alles vanzelf."