Moon Boots

Een vreemd plan zit in haar kop en ze kon het er maar niet uit krijgen. Ze haakte haar klauwen in de licht groen gekleurde bast van de boom en klom haar een weg naar boven. Bij de eerste tak kroop ze erop en haakte haar klauwen voor de zekerheid in de zachte bast en hield haar blauwe ogen recht voor zich gericht en liet haar staart langzaam van de tak glijden, zodat deze in de lucht hing en levenloos door de wind werd bespeeld. Haar ademhaling ging wat nerveus versneld, terwijl ze wachtte. Haar spieren begonnen al een beetje te klagen en haar poten voelden een voor een erg stijf aan. Maar toen gebeurde het.
Een onwetende vogel fladderde voor haar neer op de tak, waar zij zich bevond. Ze kon haar eigen ogen niet geloven terwijl ze het gevederde beestje voor zich zag en verplaatste haar gewicht zo voorzichtig mogelijk dat de tak niet bewoog en kwam langzaam overeind. Zonder te twijfelen sprong ze naar voren en sloeg met haar uitgeslagen klauwen naar de vogel, die ze op zijn vleugel raakte en meenam in haar vlucht. Alleen.. ze kon de tak niet meer vinden in haar tocht en zag al snel de grond onder haar naderen. Voor de zekerheid greep ze het vogeltje beet in haar klauwen en maakte zichzelf zo klein mogelijk. Met veel geluk bevond er zich een hoop bladeren op de grond en met een grote plof verdween ze in de groen en bruin gekleurde hoop. Hoestend stak ze haar kop uit de hoop en groef zich een weg naar beneden, waar ze het vogeltje aan haar poten zag liggen. Tijdens de val was zijn nekje gebroken. Oh..

OOC; Eerste post voor Ace

Met haar witte voorpootje flikte ze een blad van haar oor en schudde ze haar korte vacht uit, zodat de losse stukjes aarde weer op de grond, waar ze behoorden, vielen en gaf ze haar opgestoken haartjes een paar snelle likken zodat ze weer gingen liggen. ‘Hey Running.’ Haar adem stokte in haar keel toen ze een stem hoorde en haar heldere blauwe ogen schoten gelijk op en ontmoetten de groene van Acepaw. Een van haar oortjes draaide wat weg, maar ze wist haar kin hoog te houden en hem aan te blijven kijken. ‘Kom, ik zal je helpen.’ Ze sprong uit de laag van bladeren en neusde het vogeltje uit de hoop. "Bedankt." Glimlachte ze, wonder boven wonder zonder grote ongemakkelijkheden. Toen haar moeder haar nieuwe naam had uitgesproken leek er wel iets van zorgen van haar schouders te zijn afgegleden. Ze hoefde zich niet meer voor iemand te bewijzen. Het probleem was echter, dat ze zich nu tegenover de hele Clan moest bewijzen, iets wat haar na liet met zo nu en dan een paniekaanval, maar vandaag leek ze een van de rustige dagen te hebben. De reden was misschien omdat ze tot nu toe niemand was tegengekomen in het territorium. Maar Acepaw was.. was een vriend, die zou toch niet zo achterbaks zijn om aan iedereen door te vertellen dat ze nu niet volop aan het jagen was? "Alles goed?" Vroeg ze op vriendelijk toon, terwijl ze op een bladerloze grond ging zitten en haar blik even afwendde om haar poten een korte wasbeurt te geven.

Ze liet haar kopje even scheef hangen toen de blik die Acepaw op haar had gericht terwijl hij sprak wat anders leek dan normaal. Het was waarschijnlijk gewoon niets, ze werd misschien paranoïde van al die nieuwe en verstevigde taken, maar het zat haar dwars. Met een klein fronsje dwaalde haar blik af, maar ze pikte nog net het compliment op. Voor dit moment was ze blij dat ze vacht op haar wangen had, anders had de kater een lichte blos op haar kaken gezien. "Dankje." Glimlachte ze zachtjes, terwijl ze met haar witte voorpootje over de grond wreef en nog net een zacht gegrinnik onderdrukte.
Ook had de kater over zijn nieuwe mentor gesproken, maar zo snel kon ze die niet voor haar geest halen. Wie was het ook alweer? "Ik denk dat ik dat even gemist heb, maar ik ben blij dat het klikt voor jullie. En geeft niet.. d'r waren ook niet veel katten die eh.. tijd hadden voor me." Thrushdive was maar even komen kijken, toen had hij zich al op zijn nieuwe apprentice gericht. Zou zij hem beter vallen? Een lichte bittere glans verscheen in haar blauwe blik en haar pootjes werden samengeknepen op de grond en ze klemde haar kaken op elkaar. Ja, ze had het wel gemerkt dat haar mentor niet blij was geweest met haar als apprentice.

Oh Rowanflame.. ja daar had ze wel eens van gehoord, misschien had ze hem wel een keer gezien in die grote den. Maar met hem gesproken? Niet dat ze kon herinneren, maar goed, als Ace met hem kon opschieten zou hij vast wel een aardige en of goede mentor zijn. De groot gebouwde kater draaide zich op zijn rug en Running haalde komisch haar wenkbrauwen op. Nou, hij maakte het zichzelf wel heel gemakkelijk. Toch bleef ze netjes zitten, zo nu en dan haar blik op de omgeving richtende. ‘Ik ben nog langs geweest, maar het was zo druk,’ Het fronsje kwam weer terug. Had ze hem dan gemist? Een schuldgevoel bekroop haar gelijk. ‘En je broers leken nogal bedreigend om een compliment bij te zeggen.’ Schuldig vouwde ze haar oortjes naar achteren en keek naar de grond. "Oh sorry, dan heb ik je niet gezien." Murmelde ze. "Ik was die drukte ook even zat uiteindelijk."
De kater had haar blik weer eens opgemerkt en ze wilde snel een 'niets' er uit persen, maar iets hield haar tegen. Waarom zou ze al die gevoelens ook opkroppen? Acepaw had oprecht gevraagd wat er was. "Ik heb het gevoel dat Thrushdive veel blijer is dat hij van me af is, dan dat hij blij voor me is." Murmelde ze met een bittere blauwe vlam in haar blik. "Maar nu heeft hij een 'gewenste' apprentice en niet z'n zwakke zusje."

Toen ze plots een staart tegen haar oortjes voelde en diezelfde staart onder haar kin voelde keek ze geschrokken op, maar in de vriendelijke blik van Acepaw. Ze glimlachte wat zwakjes bij zijn woorden en probeerde haar kopje recht te houden. Straks kwam dat pluizige ding nog in haar mond terecht.
Toch dwaalde haar blik, niet naar beneden, maar naar haar rechterkant af toen hij weer sprak. De reactie was lief en waarschijnlijk ook zo bedoeld, maar ze kon het geloof in zichzelf er niet bij vinden. Wat treurig haalde ze haar schouders op, duidelijk geschaad door de Thrushdive die ze nu had gezien. "Dat groentje kan nog wel eens veel sneller tot een betere warrior uitgroeien.." Murmelde ze en bijna vielen haar oortjes weer naar achteren, maar dat had ze nog op tijd door.
"Maar.. eh.. zullen we maar iets gaan doen?"

Ze knikte maar half op zijn comment. Zelf was haar motivatie ook niet over de top geweest en heel misschien had Thrushdive haar hier een beetje bij geholpen, maar die ander .. die zou dezelfde behandeling krijgen. Misschien wel een betere omdat Thrushdive blijkbaar veel tevredener was over deze keuze. Haar witte voorpootjes vergrepen zich aan de aarde en ze klemde haar kaken weer op elkaar. Als ze dat poesje ooit eens zou tegenkomen..
Ze keek Acepaw weer aan, de flits van opgekropte woede verdween uit haar heldere blauwe kijkers en ze richtte haar blik nadenkelijk naar de hemel. "Nou.. ik heb niet echt veel motivatie voor jagen. Misschien.. kunnen we voor een keertje iets.. stiekems doen?" Een klein grijnsje verscheen op haar gelaat. Oh ze zou die mentor van haar wel eens laten zien dat ze geen watje was!

Nouw, blijkbaar moest hij geen toespreker worden, zijn woorden bleken niet echt door te dringen. Ace keek toe hoe de zwart-witte kattin haar kaken op elkaar klemde en de aarde martelde. Het was zo vreemd om haar zo te zien, maar voor hem veranderde er weinig. Hij zag haar niet graag verlegen en ongemakkelijk, maar was boos wel hetgeen wat hij wou zien? Nee, ze moest blij zijn. Maar die wetenschap was moeilijk dat de kater in zich had, hij kon echt niet meer doen dan zijn best. Bij de woorden van de kattin grijnsde hij breed. Stiekem, dat kon hij wel. ‘En wat heeft madame in gedachten?’ sprak hij zo charmant mogelijk. Ze konden een ander gebied verkennen, jagen bij de Twolegs of wat anders leuks. Hij had ideeën genoeg. Maar iets in hem was benieuwt wat Running wou doen.

Toch had ze een soort van spijt gelijk nadat ze die woorden had uitgesproken. Uh.. ja wat was er nou stiekem waar ze nu op kon komen? Helaas vroeg Ace gelijk ook al wat ze in haar gedachten had en wat paniekerig keek ze om zich heen, maar het groene mos op die steen daar verschaf haar geen antwoord. Wat schuldig legde ze haar oortjes in haar nek en keek haar vriend wat verlegen aan. "Erm.. stiekem ligt niet echt.. in mijn paadje. Kan jij.. iets bedenken?" Nou hij had toch met Tall zo vaak iets stiekems gedaan..?

Ze voelde zich wat ongemakkelijk, dat hij waarschijnlijk heel snel op een goed idee zou kunnen komen en zij een hele dag erover moest doen om een matig idee tevoorschijn te krijgen. ‘Zullen we naar de Twoleg place gaan? Of anders een ander territorium?’ Haar twee kleurige oortjes kwamen wat omhoog. "Zouden we.. niet heel erg veel problemen krijgen als iemand ons snapt op andermans gebied?" Vroeg ze, een tikkeltje van angst in haar stem, maar haar oogjes nieuwsgierig gericht op Ace.

Ace keek met een twinkel in zijn groene ogen naar de tweekleurige kattin. Hij had wel zin om haar mee te nemen naar wat avontuur. Wat kon er fout gaan? Nou ja, met zijn plannen best veel maar dat maakte het des te leuker. Hij had al een tijdje niks meer gedaan dus de kater keek er naar uit. Vrolijk keek hij naar de gevlekte poes. "Valt best mee, ze begeleiden je terug naar de grens en klaar" legde hij simpel uit. Meestal gebeurde dat ook. Nu keek hij weer met een vrolijke maar ietswat ondeugende blik naar Running. "Dus, weet je al wat je wilt gaan doen?" 

Wat ongemakkelijk luisterde de jonge warrior naar de uitleg die Ace haar verschafte. Hoe kon hij dat zo makkelijk zeggen? Had hij dan al zo vaak in zo'n begeleid patrouille gezeten? Het idee alleen al maakte hij zo ongemakkelijk dat ze meteen gevoelens van spijt kreeg. Maar Ace's volgende vraag deed haar weer wat aarzelend opkijken. "Dus, weet je al wat je wilt gaan doen?" Ze beet zachtjes op haar onderlipje. "Uh.. misschien eerst alvast gaan lopen?" Bracht ze zachtjes uit. "Dan kunnen we altijd nog zien.. of ik ergens op kom?"

Gelukkig raakte hij niet geïrriteerd door haar eeuwenlange getwijfel en dankbaar wierp ze hem een glimlachje toe. "Is goed hoor, we kunnen ook dicht bij de grend blijven en alleen een kijkje nemen" Een zacht blosje verscheen op haar wangetjes en ze was dankbaar dat haar gezichtje bedekt was met een tweekleurige vacht. "Ga jij dan maar voor, jij kent de weg blijkbaar beter." Glimlachte ze zachtjes.