Killing bite

Hij was er klaar voor, daar was de zwarte kater nu wel van overtuigd. Vele trainingen hadden gevolgd na de training met Scarletbriar er bij. Acepaw was een sterke kater, en nog sterker geworden na zijn trainingen. Hij kon het niet alleen merken aan zijn fysieke kracht, maar ook zijn mentale kracht. Hij was de luie kater niet meer.
Rowanflame stak zijn neus in de lucht bij de stank van bloed en vos. In de verte zag hij een monster en twee tweebenen die een dode vos optilden en in de monster stopten. Vervolgens verdwenen de tweebenen zelf ook. Ondanks dat de vos nu weg was, bleef de sterke vossen geur hangen. Hij ging er op af, en vond toen een vossenhol, met twee kleine vossen jongen. Een kille grijns vormde zijn lippen terwijl hij één voor één de vossen jongen uit het hol sleepte. Acepaw zou hier bijna zijn, en nu kon hij zijn training voor vandaag perfect uitvoeren.

OOC: Acepaw first.

Echt gevaarlijk waren de vossen niet, maar wel het perfecte materiaal om de killing-bite op uit te oefenen. Dit was een techniek die niet geoefend werd onder de clan katten, het was tegen de warrior code. Maar daar had Rowanflame lak aan. "Acepaw," groette hij zijn apprentice. Hij was bijna klaar voor het warriorschap. "Een training voorbereiden," reageerde hij kil op zijn vraag, waarbij zijn lippen langzaam omhoog krulde. "Ooit op een dag zul je een keuze moeten maken die je liever niet zou willen maken," klonk zijn lage stem. De woorden waren niet helemaal waar, Acepaw zou het juist wél moeten willen, maar met een beetje manipulatie zou dat wel lukken. "Dat moment zou ik nu met je oefenen, het zal je sterker maken, en je uiteindelijk een hoop respect opleveren." Één van de vosjes wou er vandoor gaan, maar daar slaagde het beestje echter niet in. Rowanflame greep het beestje bij zijn staart, en trok 'm ruig terug. "De bouw en nekjes van een vos zijn enigszins vergelijkbaar met die van een kat," begon Rowanflame op rustige toon. "De botten zijn net zo stevig als die van een kat, ook al zijn dit jongen," vervolgde hij. Hij greep een vosje ruig bij zijn nekvel en wierp hem op de grond voor zijn poten. Met zijn brede rechter voorpoot hield hij het vosje op de grond. "Hier zit zijn nekbotje," vertelde hij nonchalant waarna hij het beestje los liet. Strompelend kwam het dier overeind. "Dood 'm door het nekje door de bijten," beval hij.

Acepaw was braafjes gaan zitten. Hij had het niet eens door maar hij was zeer gehoorzaam geworden op de bevelen van zijn mentor. Ook als bevelen onuitgesproken bleven, hij luisterde. En dat was iets dat heel bijzonder was bij de kater. Ondanks dat had hij braafjes was had hij zijn brutale manier van doen behouden. Bij het antwoord van de zwarte kater gleed zijn blik naar de vosjes. Ze waren kindda cute. Het naïve van Ace zorgde er voor dat het niet eens in hem op kwam om de vosjes te doden. Ineens begon Rowanflame uit te leggen en Ace luisterde met zijn oren in zijn nek naar de ander. Steeds als de zwarte kater het diertje aanraakte kromp hij ineen. Langzaam begon hij het punt wel te krijgen. Bij het laaste bevel stond hij slikkend op. Licht twijfelend keek hij naar zijn mentor. Hierna schudde hij zijn kop en duwde het beestje tegen de grond. Een piepend geluid doorboorde zijn onschuldige hartje. Zoals hij met iedere prooi zou dodn zette hij zijn tanden in de nek en boorde door. Het was zwaarder maar hij wist dat hij het kon.. Snel en met een zwaar hart duwde hij door met volle kracht.

Het deed hem goed dat Acepaw hem zo respecteerde. De kater deed alles voor hem. Enkel wou Rowanflame hem trainen tot een monster, het soort monster dat uiteindelijk zou hunkeren naar wraak en macht. Uiteindelijk zouden zij subtiele hintjes tot hem door dringen en hem door en door slecht maken. Subtiele hintjes als; hij was als laatste benoemd in de ceremonie. Hij werd bekeken als een luie zak die alleen maar aan eten dacht, et cetera. Het vosje slaakte een piep, en langzaam stopte het spartelen onder de poten van Acepaw. Zijn tanden waren diep in het nekje gezonken, en even later klonk er een knak. "Dit had beter gekund, Acepaw," grauwde hij, ondanks dat hij hem daarvoor wel een goedkeurend knikje gegeven had. "Wat als dit een door en door getrainde warrior was, of een bloodclan kat? Zo lang als jij over een vossen jong deed? Die warrior had zich allang verlost uit jouw greep," grauwde hij. Hij pakte een vos bij zijn staart en legde 'm voor zijn eigen poten neer. "Ik gooi 'm naar je toe en wil dat je 'm vangt bij z'n nek en er direct een einde aan maakt door zijn nek te breken," grauwde hij. Vervolgens greep hij het beestje bij zijn nek en gooide 'm naar Acepaw toe.

Na het doden van het arme beest keek hij met een kloppend hart naar zijn mentor. Hij liet hem dit vast wel om een reden doen.. Misschien moest hij ooit wel iemand doden. Ja, het was allemaal voor zijn eigen bestwil. Straks werd hij warrior, als hij Rowan moest geloven als eerste van de ceremonie, en dan was hij hiervan af. Dan kon hij zichzelf en zijn Running beschermen. Hij haalde diep adem en herpakte zichzelf, zijn blik gleed naar de zwarte kater. Weer luisterde hij aandachtig naar diens woorden. Wat teleurgesteld knikte hij. Daar had ie een punt.. Zijn groene ogen volgde de vos in zijn vlucht. Zo snel dat hij er niet bij na kon denken sprong hij omhoog en sloeg met een krachtige slag het beestje uit zijn baan. Hierna greep het handig het dier bij zijn nek en landde op de grond. Zijn poot duwde de vos tegen de grond aan terwijl zijn lichaam boven de rode jager uit torende. Zijn mond nog steeds om het dier zijn nek geklemt begon hij druk te maken. Een harde krak gongde door zijn scheldel en de vosnstopte met spartelen. Twijfelend keek Ace nu omhoog naar zijn mentor. Had hij goed gedaan?

Hij genoot er van hoe het arme beest jankend door de lucht heen vloog en vervolgens in Acepaw's bek terecht kwam. Hij genoot er van hoe zijn apprentice dit zieke werk deed en het vossen jong ruw op de grond duwde met diens gespierde poot. Hij had deze mollige kater om getoverd tot een gespierde moordmachine. Zijn aura was zwart gekleurd, duister als de nacht. Ooit op een dag zou hij Acepaw als een warrior aan treffen met het bloed van een gedode kat aan zijn poten. Tevreden ging Rowanflame zitten terwijl het muziek van het brekende nekje zijn oren vulde. Dit was al een veel snellere behendigere moord geweest dan de vorige. "Bravo, bravo. Ik ben trots op je, Acepaw," klonk zijn duistere stem. Vervolgens wierp hij het blik op het arme ineen gedoken vosje. "Het zou sneu zijn als we dit beestje in leven lieten, zonder moeder, zonder siblings, al zouden ze hoe dan ook geen schijn van kans hebben gehad in het leven," klonk zijn stem. "Nou, hebben we ook nog eens een goede daad verricht," miauwde hij. "Goed, ik wil dat je hem bespringt van uit die struiken daar..." hij weest met zijn lange zwarte staart naar de dicht begroeide donkere struiken. Het was een flinke sprong, maar als hij dat kon, vond hij dat hij klaar was. "En dood 'm net zo snel als het vorige vosje, het liefst nog sneller," hij was er van overtuigd dat Acepaw hier in zou slagen.

Ace had zijn groene blik op zijn mentor gericht. Hij vond dit verschrikkelijk. Die beesten konden zich niet eens verdedigen.. Dus trooste de kater zich met de gedachten dat deze dieren uit zouden groeien tot monsterlijke wezens die andere zouden doden. Als hun geen medeleven voelde waarom hij wel? Deels voelde hij zich hierdoor sterk. Niet genoeg om al zijn schuld weg te poetsen maar genoeg om ermes te leven. Bij de woorden van zijn mentor hief hij zijn kop. Een warm gevoel verspreidde door zijn lijf. Hij was opgegroeid zonder vader en moeder die trots op hem konden zijn. Al zijn mentoren hadden het voor Rowanflame opgegeven. En met een beste vriend, ehem ex beste vriend, die door iedereen werd aanbeden voelde de kater zich aan de kant geschoven. Niemand was ooit trots op hem geweest.. Wat gewilliger luisterde hij naar de woorden van de kater, wetend dat hij gelijk had. Of in ieder geval hopend. Bij de volgende opdracht knikte hij. De kater sloop behendig de struiken in en kwam stapje voor stapje dichterbij het jong. Plots sprong hij op het dier en pinde hem in de zachte ondergrond. Snel beet hij door, deze keer zonder twijfel. Even schudde hij zijn kop om het dode beest van zijn grip te verlossen. Hierdoor Ace zijn mond bebloed achterlatend. Deze keer zond schuldgevoel keek hij op. "Beter?" sprak hij met lichte trots.

Acepaw ging de struiken in. Rowanflame liet het vosje los en deed een paar stappen naar achteren. Het vosje stond langzaam op en keek wanhopig om zich heen. De angst spoot van het arme beestje af. Met een grote, lenige sprong, sprong de gespierde bruin-cyperse kater op het vosje. Het duurde niet lang, of opnieuw speelde het muziek van het gebroken nekje in zijn oren. Dood was het vosje. Hij grijnsde en stond op terwijl hij Acepaw goedkeurend toe knikte "Goed gedaan, Acepaw. Het lijkt me goed dat je deze training voor jezelf houd... Het kon nog wel eens argwaan bij anderen op wekken." Vervolgens keek hij naar de vosjes. Hij pakte ze één voor één bij de nekvel en legde ze terug in het vossen nest. "Wat zou je verder nog willen oefenen, Acepaw?" Normaal legde hij nooit de keuze bij de apprentice neer, maar hij vind dat Acepaw wel eens een keuze mocht maken. Hij was benieuwd wat hij wou verbeteren aan zichzelf.

Rowanflame had het laatste vosje terug gelegd, toen hij een vraag van Acepaw ontving. "Inderdaad, vossenjongen doden is de beste oplossing, ze zouden dan nooit oud genoeg worden om onze queens van hun kittens te beroven," klonk zijn stem. Vervolgens kwam Acepaw met iets wat hij nog leren wou. Ja, dit vond hij een goede. Hij krulde zijn lippen op en deed een stap naar voren. "Wanneer de aanvaller jou op de grond heeft geworpen, en hij boven je staat, is het verstandig om de eerste beste kans te pakken om zijn luchtpijp kapot te bijten. Zijn je voorpoten nog los, gebruik die dan om je tegenstander vast te grijpen zodat hij zich niet kan bevrijden uit jou greep," legde Rowanflame uit, als of hij hier al volledig ervaren mee was. "we kunnen The killing bite wel oefenen," stelde hij ervolgens voor, waarna hij naar voren schoot, en Acepaw op de grond wierp. Geheel gemakkelijk ging het niet meer, nu hij beter getraind was. Maar veel moeite kostte het hem ook niet.