Can't fall asleep [Open]

Onderwerp: Can't fall asleep [Open] ma 1 dec 2014 - 17:14

Het was een stille, rustige nacht. Af en toe hoorde je de wind blazen. Het was mistig en koud buiten en er waren weinig sterren. De meeste katten sliepen maar Marijn niet. De zandkleurige poes zuchte voor de zoveelste keer en besloot op te staan. De stenen waren koud onder haar poten. Ze had een schuur gevonden waar ze kon slapen, maar het was niet bepaald zo warm als het twolegnest waar ze woonde. Ook had ze honger aangezien ze nog niet had gejaagd. Marijn kreeg best wel spijt dat ze hun had verlaten, maar ze kon nu niet meer terug. De poes liep de kleine schuur uit en liet de wind even door haar korte vacht waaien. Vervolgens ging ze zitten en richtte haar groene ogen op de zwarte lucht, zoekend naar sterren.

Met een zucht hief de kater zijn hoofd op. Zijn grijze ogen gleden over de omgeving terwijl hij de geuren en geluiden in zich opnam. Het was vreemd stil en hij voelde zich ongemakkelijk. Zijn lichaam was aangespannen en de witte kater zou met gemak kunnen vluchten. Dit was hij echter niet van plan. Vluchten was iets voor Kittypet's, een misdaad die hij niet zou begaan. Boven hen scheen een felle maan en een paar sterren. Het had mooi kunnen zijn, maar dat was het niet. Het herinnerde hem te veel aan zijn nacht met Sunset. Pas toen was hij het vreselijke nieuws te weten gekomen. Een nieuwe geur trok zijn aandacht en hij merkte dat het een rogue was. Draco ging meteen over in vechthouding en sloop dichterbij. Een zandkleurige poes bleek de oorzaak van de geur te zijn. 'Hey' miauwde hij zacht en liep verder tot hij ongeveer een meter van haar afstond. Zijn kille ogen boorde zich in de hare en straalde vechtlust uit. De poes mocht kiezen wat ze zouden doen, vechten of praten.

Het leek allemaal zo rustig en vredig.. tot ze een nieuwe geur rook. Het was een kat en hij kwam steeds dichterbij. Haar hart klopte sneller, wat als dit zijn territorium was en hij haar ging vermoorden? Veel tijd om na te denken had ze niet. Voor ze het wist liep een witte kater op haar af en stopte een meter voor haar. Hij had een halsband vol tanden, honden en katten, best eng als je er over na dacht maar ook wel stoer.. De echte vraag was meer van hoe krijgen ze die tanden daar op? Marijn wachtte af wat de kater zou doen. Veel vragen schoten door haar hoofd. Moest ze rennen? Vechten? Vragen of dit zijn territorium was? Of dapper zijn en laten zien dat ze zich niet weg zou laten jagen? De witte kater miauwde echter alleen "Hey" Het klonk kil en kortaf. Alsof hij vroeg zullen we vechten of praten? Nou dan koos de poes echt voor dat tweede. Ze hield niet van anderen pijn doen, enkel zou ze zichzelf proberen te verdedigen als het vechten werd. "Hey" miauwde Marijn terug. De poes probeerde het zo gevoelloos mogelijk
te laten klinken; niet bang, niet boos, niet zwak niet sterk..En nu had ze maar een keuze, wachten op wat de kater zou doen.

OOC; ze is kittypet geweest en kan dus.. weinig XD

Zuchtend rolde hij met zijn ogen. De angst van de poes was merkbaar al deed ze nog zo haar best om het te verbergen. Hij had lang genoeg getraind om dat soort dingen op te merken. Een arrogante blik verspreidde zich over zijn gezicht. Ze was waarschijnlijk ouder, maar minder getraind. De witte kater wist niet wat hij moest zeggen en bleef daar in stilte staan. Zijn staart zwiepte zacht heen en weer. Met samengeknepen ogen volgde hij iedere beweging van de poes. Nog steeds wou hij vechten, maar besloot het niet te doen. De poes verdiende een kans. Draco had niet eens gemerkt dat hij zijn klauwen had uitgeklapt. Snel trok hij ze weer in. 'Ik ben Draco, jij?' verbak hij eindelijk ruw de stilte. De jonge kater gaapte en toonde zijn scherpe tanden. Grijnzend sloot hij zijn mond weer en keek naar de rogue. Draco bewoog alleen zijn ogen terwijl hij wachtte op antwoord. Het was alsof er een standbeeld stond inplaats van een levende kater. Zelfs zijn ogen verraden niks over zijn gevoelens.

~Awh, Dracie wil vechten xD

'Ik ben Draco, jij?' zei de witte kater nadat hij zijn klauwen had ingetrokken. Vervolgens gaapte Draco, alsof hij zijn tanden wilde laten zien. ''Ik ben Marijn,'' miauwde Marijn terug. Het zou geen kwaad kunnen je naam te geven toch? Wat zouden ze daar dan mee kunnen? De naam beledigen? De poes vond dat niet zo erg. Toch twijfelde ze. De kater zat vriendelijk tegen haar te praten maar ze wist niet zeker of ze het gesprek verder zou moeten laten gaan. Er hing een kille sfeer, alsof één van de twee de ander ieder moment aan zou kunnen vallen. Draco wilde vechten, of nou ja, zo voelde het. Maar Marijn kon amper vechten. De poes besloot toch maar het gesprek verder te laten gaan. Niet geschoten is altijd mis. ''Dus.. ook zo laat nog wakker?''

Zwijgend overdacht hij het antwoord van de poes. Marijn, het was een redelijke naam, maar dat hoefde de Rogue niet te weten. Algauw verscheen er een spottende uitdrukking op zijn gezicht. 'Marijn? Dat is de meest afschuwelijke naam die ik ooit heb gehoord. Wie heeft die in scourgenaam bedacht?' Vol afschuw keek hij naar de zandkleurige poes, zijn mening vrij duidelijk makend. Wat kun er tenslotte gebeuren? Ze zag er niet bepaald uit als een vechter, eerder als een slappe kittypet. Marijn negeerde zijn belediging en ging door met praten. Omdat hij toch niks beters had te doen besloot hij maar antwoord te geven. 'Nee, ik ben aan slapen.' Antwoordde hij met een overdosis sarcasme in zijn stem. Tenslotte was sarcasme een van zijn vele talenten. Draco keek met een arrogante grijns naar de poes, zonder ook maar een vraag terug te stellen. Als het aan hen lag was dit gesprek nu voorbij en waren ze al aan het vechten.

-Ik vind Marijn wel een mooie naam hoor xD

Marijn negeerde de belediging van de kater. Wat kon het haar schelen wat hij dacht? Draco was ook niet de beste naam ooit. ''Nee, ik ben aan het slapen,'' miauwde Draco vervolgens. Hij was dus sarcastisch hé? Nou dat kon Marijn ook. Ze was heel vaak sarcastisch tegen haar broer. ''Ik zie het,'' miauwde Marijn terug en keek hem aan of hij heeel duidelijk aan het slapen was. Plotseling vroeg ze zich iets af. ''Kun je eigenlijks wel slapen met die halsband om?'' Dat zou moeilijk gaan, prikten die tanden niet in je poten als je je kop op je poten legde, toch? Dat sliep vast niet lekker..

Met een spottende glimlach luisterde hij naar de poging van de poes om sarcastisch te zijn. Hij was er zoveel beter in. 'Gezellig gesprek dit' antwoordde hij. Dit keer was het sarcasme in zijn stem niet eens nodig. De kille sfeer in de lucht was vrij duidelijk. Draco had de pogingen om een gesprek te starten al opgegeven, maar dat betekende niet dat hij plotseling aardig ging doen. Zijn blik gleed naar beneden richting de halsband. Het werkte niet omdat zijn eigen hoofd in de weg zat. De jonge kater besefte dat hij er raar uit zag en keek weer op. Zijn kille ogen boorde zich in die van de poes. Als ze het waagte te lachen... Zijn witte staart zwiepte heen en weer terwijl hij antwoord gaf. 'Je went er vanzelf aan, bovendien vergeet je alle ongemak als je er weer een vijand mee vermoord.' Bij de laatste zin wierp hij een dreigende blik naar Marijn. Ook zij was de vijand.[/b]

"Ja, dankzij jou wel ja," miauwde Marijn terug toen Draco vertelde hoe gezellig dit gesprek wel niet was. De kater deed niet z'n best om een gesprek te houden, dus waarom Marijn de schuld geven? Bovendien zou Marijn niet kunnen rennen of vechten. De kater wilde niet praten. Als ze dan toch zou sterven dan liever dapper dan als een zwakkeling. Bring it. "Je went er vanzelf aan, bovendien vergee je allle ongemak als je er weer een vijand mee vermoord," vertelde Draco. Wat een monster was hij zeg, doden voor de lol. Onschuldige levens. "Dus je hebt nooit spijt van wat je doet?" vroeg Marijn. Haar stem klonk kalm maar diep van binnen was ze kwaad. [b]"Zou jij het leuk vinden als een vriend van je één twee drie vermoord word? Bovendien lijkt me zo'n halsband lastig, je zou kunnen stikken.

Grommend rolde hij met zijn ogen. 'Sorry hoor.' Toch veranderde hij niet van houding. Er was nog geen reden voor. De poes zou zich toch niet kunnen verdedigen. Alleen het langzame bewegen van zijn staartpuntje toonde aan dat hij geïrriteerd was. Een kille lag verliet zijn mond, spijt, waarvan? Alsof Miles spijt had toen hij Dot had vermoord, of de riverclanner toen hij Spider vermoordde. Nope, hij had zeker geen spijt. Moorden was iets waarmee je moest leven, iedere kat leerde dat vroeg of laat. De sterkste overleven, niemand kon dat veranderen. 'Waarom zou ik spijt hebben?' Spottend klapte hij de nagels van zijn rechterpoot uit en deed alsof hij ze bestudeerde. Al een stuk of drie katten waren door zijn doen gestorven, meestal in een vlaag van woede. Tegenwoordig deerde het hem niet meer. 'Ik heb geen vrienden!' snauwde hij boos. Te laat besefte hij dat hij wel vrienden had. Natuurlijk zou hij het erg vinden als Sunset werd vermoord. Stomme poes, waarom hield ze niet gewoon haar mond?

Marijn maakte zich klaar om een aanval van de kater te krijgen, maar hij deed niks. 'Sorry hoor,' miauwde hij. Precies iets wat je van zo'n kat niet zou verwachten, ook al meende hij het niet echt. 'Waarom zou ik spijt hebben? Ik heb geen vrienden!' De poes dacht even na. ''Nou.. heb je geen famillie of zo?' Ze was voorzichtig met deze vraag, niet alle katten hadden nog famillie. Zeker niet als er meer van die doden de katten zouden zijn. ''Stel je hebt een vriend waar je het altijd leuk mee hebt. En dan één dag word die vermoord. En je ziet hem nooit meer, hij is weg voor altijd. Als je iemand vermoord kun je een hele groep katten zich slecht laten voelen.. Waarom zou dat leuk zijn?'

Juist, de poes was precies over het verkeerde onderwerp begonnen. Hij vroeg zich af hoelang het zou duren voordat hij zichzelf niet meer kon tegenhouden. 'Mijn familie gaat je niks aan.' Boos vernauwde hij zijn ogen. Het zou zo makkelijk zijn om haar nu aan te vallen, misschien zelfs te vermoorden. En daar lag precies het probleem, het was te makkelijk. De woorden van Marijn lieten hem denken. Als het Sunset was zou hij verdrietig zijn, maar iemand anders? Sunset was de enige waar hij in feite om gaf. Zijn andere vrienden waren meer volgers die niet voor zichzelf konden denken. Sunset was anders, dat had ze wel bewezen. 'Dus?' miauwde hij killer dan hij zich voelde. 'Wie zegt dat die katten me ook maar iets kunnen schelen?' Darco slaagde erin zijn blik spottend te houden terwijl hij naar de zandkleurige kittypet keek.

Zoals ze al verwachtte vond Draco het niet leuk toen ze over famillie begon. ''Uhmm, sorry dat ik erover begon..'' mompelde ze dus snel. Niet alle katten hadden nog famillie, en zelf miste ze haar famillie ook. Dat gevoel negeerde ze en ze probeerde zich te richten op het volgende wat Draco zei. De katten konden hem niet schelen, goed punt.. ''Hmm ja daar heb je wel een punt..'' miauwde ze toen. Ze vond het vreemd dat de witte kater nog niet aan het vechten was. Het was wel duidelijk dat hij een gevecht wou.

'Je kunt maar beter spijt hebben' snauwde hij richting de poes. Zijn blik ging omlaag naar zijn poten en bleef daar hangen. Alles om te voorkomen dat hij nu aanviel. Binnen in hem woede een tweestrijd. Aan de ene kant wou hij boos worden en aanvallen aan de andere kant wou hij zijn verdriet uiten en troost opzoeken. Een gevoel waar hij de laatste tijd wel vaker last van had. Zuchtend richtte hij zijn witte kop weer op. 'Duuuh, ik ben een Malfoy, wij hebben altijd gelijk.' Draco had besloten dat arrogantie op dit moment het beste masker was. Misschien zou het haar genoeg irriteren om haar te laten verdwijnen. Zelf wou hij dat het gesprek stopte, maar kreeg het gewoon niet voor elkaar om weg te lopen. 'Was je altijd al Rogue?' Door zijn vraag heen was geen greintje nieuwsgierigheid. Het was alleen maar zijn bedoeling om het gesprek op een minder pijnlijk onderwerp voor hem te brengen. Het zou leuk zijn als het nu pijnlijk werd voor Marijn.

''Je kunt maar beter spijt hebben,'' snauwde Draco. 'Duuuh, ik ben een Malfoy, wij hebben altijd gelijk.' Wat een arrogante kater was dit zeg. Toch had Marijn geen zin hem nog kwader te maken, hij stond al op het punt om aan te vallen. Of nou ja, misschien ook niet. In de twolegplace waar ze woonde zaten genoeg katten die deden alsof ze stoer waren met hun woorden, maar Marijn aanvallen deden ze dan niet. Alhoewel, Draco leek daar niet op, want welke kat komt nou aan kattentanden en hondentanden voor een halsband? Hij blufte dan vast niet. ''Was je altijd al Rogue?'' vroeg hij daarna. Marijn zou nu best kunnen liegen maar wat had dat voor zin? Ze zag er uit als een huiskat die veel at en hij zou het vast al door hebben. Gelukkig had ze geen halsband om, dan zou ze zelfs als rogue aangezien worden voor een huiskat. ''Nee,'' Marijn schudde haar hoofd. ''Jij?'' vroeg ze vervolgens. Ze vroeg zich af of hij wel een rogue was. Hij rook in iedergeval naar veel andere katten.

De poes was te ver gegaan. Dat ene kleine vraagwoordje was de laatste druppel geweest. Hij, Draco Malfoy, zo'n smerige rogue? Never! Vanuit een ontspannen viel hij aan. Zijn aanval zo onverwacht dat hij de poes met gemak omverkreeg. Zijn witte poten drukte hij op haar keel. Met ogen vol haat en arrogantie sprak hij. 'Ik ben een Elite kat, ik moord als ik wil en win ieder gevecht. Rogue is een belediging! Begrepen Marijn?' Zwijgend klapte hij zijn klauwen voor de zoveelste keer uit en legde ze dreigend op de keel van de poes. Draco zou pas loslaten als ze toegaf dat hij veel meer waard was dan een rogue. Met kille ogen keek hij haar aan, zijn houding ontspannen. De zandkleurige poes kon hij toch met gemak aan.

De kater vond het niet leuk rogue genoemd te worden. Hij sprong op haar af en pinde haar tegen de grond. ''Ik ben een Elite kat, ik moord als ik wil en win ieder gevecht. Rogue is een belediging! Begrepen Marijn?'' Marijn wist niet wat een 'Elite' kat was, en of deze allemaal zo boos deden, maar dit was niet het moment om te vragen. ''Ja,'' miauwde ze dus terug, maar zonder angst, zo gevoelloos mogelijk. There. Nu heb je wat je wil. Verder zei ze niks, omdat ze wist dat Draco om de kleinste dingen kwaad werd. Als hij geen gesprek wilde, ging Marijn er ook geen moeite meer voor doen.

Tevreden stapte hij weer naar achteren. 'Precies. Voortaan zou de poes wel nadenken voor ze hem beledigde. Net zo gevoelloos als de poes staarde hij haar aan. De uitdrukking in zijn ogen bestond vooral uit minachting. Minachting voor de zwakere. Sinds hij met Stonepaw omging was het verschil tussen zwak en dapper veel duidelijker geworden. Zo waren hij, Stone en de meeste Elite-katten dapper en waren deze rogue en veel kittypets slap. Waarschijnlijk kon ze nog geen muis vangen. 'Hoe oud ben je?' Draco schatte haar ongeveer even oud als hij zelf was. Nu hij haar nog een keer bekeek kwam hij tot de conclusie dat ze best knap was, al was ze lang niet zo knap als Dot of Sunset. Bovendien was ze een smerige rogue dus het zou toch niks worden. Het zou echter wel leuk zijn om de poes te irriteren. 'Dus' sprak hij met een verleidelijke stem. 'Hoe zit het met je liefdesleven?'

''Hoe oud ben je?'' vroeg Draco, nadat hij haar had losgelaten. Veel ouder dan haar leek hij niet. Mooi, Marijn was vaak de jongste en dat was niet altijd leuk. ''Twaalf manen,'' antwoordde ze. Dat zou ongeveer de zelfde leeftijd zijn als hij, of niet soms? ''Dus,'' sprak Draco, plots met een verleidende stem. Huh? ''Hoe zit het met je liefdesleven?'' Ze dacht na. Dat had ze eigenlijks niet gehad thuis bij de twolegplace. ''Euhm, dat heb ik nog niet echt gehad..'' vertelde ze. Wat was dit, all of sudden? Zo net haatte hij haar nog. Nog steeds, toch? Er over denken was verwarrend dus ze zou zien hoe de kater er op zou reageren.

OOC: Laatheid.

Het antwoord van de poes had hij ook wel verwacht. Ze was niet veel ouder dan hij. Al irriteerde die ene maan hem toch wel. Dit feit liet hij echter niet blijken. Met een verleidelijke glimlach luisterde hij naar haar antwoord. Alweer iets wat hij wel had verwacht. Draco verborg zijn grijns terwijl hij een stap dichter naar haar toe zette. Hij stond nu precies tegenover haar. Zijn grijze ogen boordde zich in de haren. Een aantrekkelijke glimlach op zijn gezicht. 'Aha, dat had ik al verwacht.' Even bewoog hij met zijn oren. 'Dat gaat niet lang meer duren, zo'n poes als jij.' Met een dramatische zucht liep hij langs haar heen en liet zijn staart over Marijn's rug glijden. Achter haar draaide hij zich om en liep weer naar voren. 'Je bent mooi' fluisterde hij verleidelijk. Zijn sluwe grijns verborg hij achter zijn pluizige staart. Dit was leuk.

Onderwerp: Re: Can't fall asleep [Open]