{OPEN} Making myself at home

De gedaante van de jonge poes sloop geluidloos door het hoge gras aan de rand van de asfaltweg, waarbij iedere poot met uiterste precisie werd neergezet. Haar smetteloze, witte vacht stak fel af tegen de vale kleur van herfstgras. Hierdoor was ze extra zichtbaar voor voorbijkomende twolegs en ander gevaarte, zoals Clankatten of rogue’s. Elowen walgde alleen al bij de gedachte aan soortgenoten die zich misschien op minder dan een kilometer afstand van haar huidige locatie bevonden. Ze was geen sociale vlinder, was dit ook nooit geweest en zou dit hoogstwaarschijnlijk ook nooit worden. De poes genoot van de stilte en vrijheid die de nabije natuur haar verleende. Ze had er een bloedhekel aan om volgens de opgelegde regels van een Clanleader te leven. Nee, zij vermeed altijd met een grote boog de territoria van andere clans. Het rogue bestaan beviel haar prima. Geen regels, geen gezeik en geen bemoeienis van zenuwachtige soortgenoten.

Elowen slaakte een tevreden zucht toen ze uit het zicht van de felle herfstzon werd onttrokken. Ze verzamelde haar passen en viel in een sukkelig, sloom drafje. Haar slanke gedaante volgde als vanzelf het vrijwel onzichtbare hertenpaadje dat als een behendige slang door het dichte struikgewas kronkelde. Met haar roze snuit onderzocht ze het luchtruim voor een eventuele snack, alleen al bij de gedachte aan een overheerlijke veldmuis begon haar lege maag spontaan te knorren. Ze schudde met haar kop, het was nog lang geen lunchtijd. Teveel tussendoortjes zouden haar alleen maar onnodige, ongewenste calorieën bezorgen, iets dat ze absoluut wilde vermijden. Elowen was zeer gesteld op haar slanke postuur en de spierlaag die goed verborgen lag onder haar perfect verzorgde vacht. Ze was dan wel een rogue, maar dat hoefde nog niet te betekenen dat ze haar persoonlijke hygiëne moest laten verslonzen.

Haar ranke oren werden instinctief gespitst bij het horen van geritsel in het struikgewas enkele meters voor haar. Haar spieren werden automatisch gespannen, klaar om een onverwachte aanval af te weren. Behoedzaam sloop de poes in de richting van de geluidsbron. Haar scherpe blik viel op een kater. Enkele seconden verstreken voor ze de beslissing nam om haarzelf bekend te maken. Wie weet wat voor interessants kon voortkomen uit dit gesprek. Ze schraapte haar keel overdreven, en antwoordde beleefd op neutrale toon: ‘Met wie heb ik het genoegen om deze open plek te mogen delen?’

De jonge kattin blikte geamuseerd naar de gestreepte kater die zich enkele meters van haar huidige standplaats bevond. Ze onderzocht met enige nieuwsgierigheid zijn felgroene kijkers, op zoek naar een emotie die haar kon vertellen of hij een vriend of vijand was. Haar babyroze neusje werd in de lucht gestoken om de nog onbekende geur van de kater te proeven, om die vervolgens in haar netwerk aan geuren en kleuren op te slaan. Een speelse, onvoorspelbare glimlach speelde met de hoeken van haar mond. Brutaal zette ze ongevraagd meerdere stappen in de richting van de rogue kat; haar hazelbruine ogen gevestigd op zijn gelaat. Haar karakter kon van het ene op het andere moment compleet omslaan, van beleefd naar speels naar brutaal en uitdagend. Elowen was onvoorspelbaar, soms zelfs gevaarlijk te noemen.

‘Het genoegen heb je met mij, ik ben Ázzuen.’ Waren de eerste woorden die uit de mond van de rogue kwamen. Ze proefde zijn naam op haar roze tong. Haar hazelbruine kijkers gleden kort naar het legergroene struikgewas achter de kater, waarna ze weer zijn azuurgroene ogen werden gericht. ‘Mag ik vragen wie ik tegen het lijf ben gelopen op deze zonnige herfstmiddag?’ Was zijn vervolg. De glimlach op Elowen’s gezicht kreeg een vriendelijkere betekenis. Ze zwiepte kort met haar ranke staart, waarna ze traag antwoordde: ‘Vanwaar die exotische naam, Ázzuen?’ Ze bekeek hem met een licht bespottende twinkeling in haar twee poelen. ‘Waarom zou ik mijn naam nu al prijsgeven? Dat zou de lol enkel en alleen maar bederven. Ik hou wel van een beetje spanning.’