Will it ever end? [Whisperwind]

Opnieuw moest hij moeite doen om het niet uit te proesten toen ze zei dat ze kon vliegen, een zachte hik verliet zijn bek en hij legde snel zijn poten over zijn snuit. Nog even en hij moest echt heel hard lachen, dat moest hij natuurlijk zien te voorkomen. Dus probeerde hij serieus te kijken wat geheel mislukte door de pokerface die hij trok. Oké, dit had ook geen zin waarschijnlijk was hij ook te moe om normaal te doen. Zijn mondhoeken krulden steeds omhoog terwijl hij naar haar luisterde. Hij gaf geen antwoord meer, bang dat hij inderdaad in lachen zou uitbarsten. Hij knikte daarom ook toen ze zei dat ze later wel weer konden geinen. “Dat is een zeer goed idee, anders maak ik straks wel iedereen wakker.” Grijnsde hij. “Maar we komen er op terug, vooral op dat vliegen van jou.” Er lag een ondeugende fonkeling in zijn ogen toen hij dat zei, daarna sloot hij zijn ogen. Er lag een brede glimlach om zijn lippen en hij was opgeknapt. Ze had hem precies gegeven wat hij nodig had, haar waardering en vriendschap. Hij was heel erg blij met zo’n vriendin als haar. Hij liet zich gerustgesteld wegzakken in de slaap die hem te pakken kreeg, dit keer was hij niet bang voor nachtmerries. Hij viel in een droomloze kalme slaap, lekker warm tegen Whisperwind aan.

[Topic uit denk ik =P ]

Ze grijnsde zodra ze zag dat hij moeite moest doen om niet te lachen en die moeite deelde de gitzwarte poes ook echt wel. Als ze nu in een luide lachbui viel zou iedereen meteen wakker zijn en dan zou ze Creamypaw helemaal in de problemen brengen, iets wat wel het laatste was dat ze wilde doen nu. Toch kon ze een half onschuldige grijns niet tegenhouden op haar snuit voor ze maar stil bleef en geen vreemde opmerking meer maakte voor ze toch wel met zijn tweeën iedereen zouden wekken van hun slaap en beide eruit gejaagd worden. Niet dat ze het zo heel erg zou hebben gevonden want ze zou gerust zo bij de apprentices gaan liggen als ze toch ergens moest liggen om te slapen. Ze knikte langzaam en begon weer te grinniken. ''Dan hebben we een deal en inderdaad voor we naar buiten gejaagd worden.'' Antwoordde ze zacht maar met een brede grijns voor ze haar ogen kort sloot. Terwijl het jongere katje naast haar in slaap viel bleef ze met een warme blik op hem neerkijken. Ze was blij dat ze voor hem wat had kunnen betekenen en hem had kunnen helpen met opknappen al wist de poes ook wel dat hij een lange weg te gaan had voor hij zijn eigen herinneringen daadwerkelijk kon accepteren en ermee kon leven zonder dat ze hem bleven achtervolgen. Maar ze had geen spijt van wat ze had gezegd, als hij wilde vond ze het niet erg als hij vaker naar binnen sloop en erbij kwam liggen als hij zich niet helemaal lekker in zijn vel voelde. Als ze iets van haar wijsheid kon gebruiken om hem te helpen begrijpen van de situatie dan deed ze dat met alle plezier.

Ooc: Ik denk het ook weer xD