Will it ever end? [Whisperwind]

Het deed pijn, meer dan hij toegaf. Het gevecht had niet alleen zijn lijf aangetast, maar ook zijn gedachten. Hij had weer nachtmerries, oude maar ook nieuwe nachtmerries. De nachtmerries over zijn moeder en over de manier waarop hij in coma gemept was door de Rogue kat waren weer terug, vermengt met de beelden van de jonge Rogue poes die hem een paar dagen geleden zo toegetakeld had. De wond op zijn wang trok elke keer als hij zijn bek ook maar iets bewoog, maar gelukkig barste die niet meer open. De krassen op zijn buik waren een ander verhaal, sommige waren dieper dan anderen en de diepe sprongen soms weer open. Hij was goed verzorgd door de Medicine cat, maar aan zijn angst konden ze niets doen. De angst die hem ’s nachts wakker hield en als hij dan toch in slaap viel hem rillend in zijn nest wakker liet worden. Dan lag hij met zijn ogen wijd open naar buiten te staren en bedacht hij allemaal samenzweerderige theorieën waardoor hij het soms zelfs hoorde dat het kamp aangevallen werd, iets wat alleen maar zijn verbeelding was. Het was weer zo’n nacht en zijn crèmekleurige vacht stond recht overeind. Hij rilde over zijn hele lijf terwijl hij een droge bek kreeg en verwoed met zijn blauwe ogen knipperde. Hij probeerde de beelden te verdrijven, zijn dode moeder, de grote Rogue kat, de dode Thunderclan leider en de jonge Rogue poes die zo raar tegen hem had gedaan. Toch gingen de beelden niet weg en flitsten ze na elkaar of soms zelfs door elkaar heen over zijn netvlies. Tranen branden achter zijn ogen en hij snikte, hij voelde zich bang en alleen. Zou hij het doen, zou hij het gewoon doen? Trillend stond hij op uit zijn nest en sloop de apprentice den uit, waarbij hij oplette dat hij niemand wakker maakte. Met een schuldbewuste blik in zijn ogen liep hij richting de warrior den. Hij wist in welk nest Whisperwind lag en hij hoopte niet dat ze het erg zou vinden wat hij nou ging doen. Voorzichtig liep hij de warrior den binnen, hier liep hij nog voorzichtiger om niemand wakker te maken omdat hij de warrior den nog niet zo goed uit zijn kop kende. Hij was bang dat hij een afstand verkeerd inschatte en op iemand zijn staart zou gaan staan. Toen hij de zwarte vacht van Whisperwind opmerkte liep hij zachtjes naar haar toe. Stilletjes glipte hij in haar nest en kroop tegen haar aan. Hij trilde nog steeds een beetje terwijl hij iets ontspande. “Whisperwind?” Fluisterde hij zacht.

[Whisperwind]

Hij zag dat hij haar gewekt had toen ze haar ogen open deed. Eigenlijk voelde hij zich best schuldig dat hij haar wakker gemaakt had. “Sorry dat ik je wakker gemaakt heb.” Fluisterde hij zacht toen ze zijn naam zei. Hij kroop nog wat dichter tegen haar aan toen ze haar staart om hem heen sloeg. Hij voelde zich meteen al een stuk beter door haar aanwezigheid en haar troost. Het trillen hield op en de angst sprak niet meer zo erg uit zijn ogen. Het was nog steeds te zien, maar als een sluimering op de achtergrond.''Wat is er aan de hand?'' Hij slikte even en keek naar zijn voorpoten. Toen hief hij zijn kop weer op en keek haar aan. “Ik was bang.” Fluisterde hij zacht. “Ik heb steeds nachtmerries. Ook oude nachtmerries die ik nooit meer had, alles lijkt terug te komen.” Er ontstonden tranen in zijn lichtblauwe ogen die in zijn vacht drupte, waardoor ze in de wond op zijn wang prikte. “En het doet zo’n pijn.” Hij sloeg zijn blik weer neer. Hij had dat nog aan niemand toegegeven. Hij snikte zachtjes terwijl hij zijn kop op zijn voorpoten legde. “Ik snap gewoon niet waarom ze opeens zo deed. Ik wilde het territorium beschermen, maar ze leek opeens wel helemaal door te draaien. Zijn alle Rogue katten zo Whisperwind?” Zijn stem trilde terwijl hij dat zei. Het enige wat hij met Rogue katten meegemaakt had was slecht. De Rogue die zijn moeder vermoord had, de Rogue die hem in coma geslagen had en nou weer de jonge Rogue die hem zo verwond had. Hij vond ze zo gemeen en hij begreep het niet. Wat had hij ze ooit misdaan? Hij kon het zich echt niet bedenken.

Hij voelde zich nog steeds schuldig, zelfs toen ze zei dat het niet erg was. Hij had alleen niet lang om er bij stil te staan, want toen voelde hij de paniek weer in zijn lijf. Het was frustrerend hoe dat steeds weer de kop op stak. Hij wilde dat helemaal niet voelen en hij wilde niet van streek zijn. Hij wilde gewoon zijn normale taken doen, zonder steeds de drang te voelen om achterom te kijken. Hij schudde langzaam zijn kop toen ze zei dat het niet leuk was om met dingen uit het verleden geconfronteerd te worden, dat was zeker niet leuk. Hij zei verder niks en luisterde naar haar volgende woorden. Hij keek haar weer aan toen ze zei dat niet alle rogue’s zo waren. “Is dat echt zo? Is het alleen pech?” Hij keek een beetje sceptisch. Hij kon zich dat simpelweg niet voorstellen. Waarom had hij dan zo veel pech? En zochten ze hem steeds uit om te treiteren. Was dat de wil van de Starclan? Hij kon echt niet begrijpen waarom dat dan zou zijn. “Dus er zijn ook aardige rogue katten.” Vervolgde hij zacht terwijl hij bedenkelijk voor zich uit staarde. “Waarom wil Starclan dan steeds dat ik de gemene tegenkom.” Er sprongen weer nieuwe tranen in zijn ogen. “Het is niet eerlijk.” Zei hij met trillende stem terwijl hij zijn neus in de vacht van Whisperwind duwde.

Er verscheen een waterig glimlachje om zijn lippen toen ze zei dat hij waarschijnlijk op de verkeerde plek was geweest. Hij wist dat niet zo zeker, maar hij zei het niet meer hardop. Waarschijnlijk kwam het ook door zijn angst dat hij nou zo dacht, want hij wist ergens ook wel dat het niet eerlijk was om iedereen over een kam te scheren. “Misschien.” Zei hij daarom ook zachtjes en ging er verder niet over door. Hij hoopte dat het niet weer zou gebeuren en dat hij ook aardige rogue katten tegen zou gaan komen. Hij wilde zijn beeld van de katten maar al te graag bijstellen, maar tot op dat moment lukte het niet. Zeker niet, door de dingen die hij met rogue’s meegemaakt had. “Wil je… Wil je een keer met mij naar een aardige rogue?” Zijn stem trilde toen hij dat vroeg. Eigenlijk vond hij het doodeng en wist hij niet zo goed of hij dat wel wilde, maar hij wilde wel over zijn vooroordeel heen. Misschien als Whisperwind mee was durfde hij het wel aan en zou het hem goed doen. “Alsjeblieft?” vroeg hij er nog zachtjes achteraan. Toen vlamde langzaam de vastberadenheid weer op in zijn ogen. “Ik zal er alles aan doen om een goede warrior te worden, echt alles.” Zijn stem trilde niet meer. Dat was een ding dat zeker was, daar deed hij meer dan zijn best voor. Soms waren er alleen dingen die hem van streek maakten, zoals dit weer. ''Wil je me vertellen wat er precies gebeurd is of wil je er niet over praten?'' Hij bleef eventjes stilletjes liggen na die vraag, maar toen begon hij toch te vertellen. “Ik kwam een jonge rogue poes tegen bij de rivier, dus ik vroeg waarom ze daar was en dat het Riverclan territorium was. Ze praatte heel raar tegen mij, alsof er een kwade kat in haar zat. Toen zei ze dat ze niet wegging, dus moest ik haar wel aanvallen. Toen deed ze helemaal vreemd en zette ze eerst haar nagels in mijn gezicht, gelukkig alleen in mijn wang en daarna krapte ze mijn hele buik open. Toen dacht ze dat ze me wel kon verslaan in het water.” Hij slikte en staarde voor hem uit. “Ik had haar bijna verdronken Whisperwind.” Zijn stem sloeg over. “Ik kon me inhouden en toen greep Butterbell gelukkig in.” Hij slikte nogmaals en een zachte snik verliet zijn keel. “Ik vond het vreselijk.” Zijn stem was amper hoorbaar terwijl hij dat zei.

Even kwam de angst terug in zijn ogen toen ze zei dat ze hem wel aan iemand voor kon stellen. Toen zette hij zijn kaken op elkaar en knikte. Hij zou met haar meegaan en niet meer terugkrabbelen, hij kon dat best. Dus liet hij de adem die hij ingehouden had ontsnappen en knikte nogmaals. “Dankjewel, dan ga ik graag met je mee.” Hij glimlachte, maar in zijn houding zag je nog steeds dat hij wat angstig was. “Zeg maar wanneer we kunnen gaan, dan kan ik het vragen aan Silvercloud.” Vervolgde hij toen weer met een vastere stem. Hij had zich er overheen gezet en zijn besluit genomen. Hij zou meegaan en zorgen dat hij van die angst af kwam, want die beknelde hem. Toen zei ze dat ze er vertrouwen in had dat hij een goede warrior zou worden, meteen kwam de fonkeling terug in zijn lichtblauwe ogen. Een trots glimlachje sierde zijn lippen en je zag aan hem dat hij meteen helemaal opleefde. Dat was alles wat hij wilde hoorde, wat hij wilde zijn. Dat was het doel in zijn leven een doel die hij hoe dan ook wilde bereiken en hij was blij dat Whisperwind zag dat hij zijn best deed.  Zijn blik veranderde weer toen hij begon te vertellen wat er gebeurd was. Het had hem niet alleen lichamelijk pijn gedaan, maar ook geestelijk. Het had hem opnieuw gebroken, waardoor hij het gevoel had dat hij weer helemaal vanaf het begin kon beginnen. Langzaam was het trauma naar de achtergrond verdrongen en waren de nachtmerries verdwenen, maar door het gevecht was alles terug gekomen. Zou dat elke keer zo zijn, zou hij elke keer breken? Dat zou hij niet aan kunnen, niet steeds opnieuw. “Ja, ze leeft nog.” Zei hij zacht. Ze had hem echt kwaad gemaakt en hij had haar nogal ruw onder water gehouden, daar vervloekte hij zichzelf om. Hij had een kant van zichzelf leren kennen, die hij helemaal niet wilde kennen. “Whisperwind?” Fluisterde hij. “Komt het elke keer terug? Elke keer als ik iets meemaak. Gaat het nooit weg?” Er kwam een verdrietige glans in zijn ogen, maar hij dook dit keer niet weg. Hij leek het al geaccepteerd te hebben, alsof het niet anders kon en dat hij er mee zou moeten leren leven. Hij vroeg het wel, maar voor hem was het al een feit. Het gevoel was steeds terug gekomen, waarom zou het dan verwateren? Hij kon dat niet meer geloven, of misschien wilde hij dat wel niet.

Hij knikte toen ze zei dat ze hem hoe dan ook zou beschermen. “Dat weet ik wel Whisperwind, daar heb ik ook alle vertrouwen in, daarom durf ik wel met jou.” Hij wreef even zijn kop langs haar hals, voordat hij verder ging. “Ik vind het goed als jij het aan Silvercloud vraagt, Silvercloud zal het vast wel goed vinden. Zeker als het mij kan helpen.” Daar had hij ook vertrouwen in, dat zijn mentor het er wel mee eens zou zijn. Ze was een goede mentor en hij trainde dolgraag met haar. Ze wist wat goed voor hem was en wat niet. Ze was dan wel streng, maar hield ook van een lolletje, bij die katten voelde hij zich het meest op zijn gemak. Dat had Whisperwind ook en Bravesoul. Hij luisterde aandachtig naar haar woorden over de tijd die het nodig had en dat het niet makkelijk zou zijn. Hij keek naar zijn voorpoten, voordat hij er op in ging. “Ik zal mijn best doen.” Zei hij toen zacht. “Kan ik altijd bij jou komen als ik er over wil praten?” Hij keek Whisperwind weer aan met een bijna smekende blik in zijn lichtblauwe ogen. “Ik beloof je dat ik het niet weer midden in de nacht zal doen.” Er lag weer wat geamuseerdheid in zijn blik, zijn humor kwam terug. Een klein plagerig grijnsje sierde zijn lippen. Hij duwde zijn neus weer in haar vacht, blij met haar aanwezigheid. Hij voelde zich alweer een stuk beter, het had hem goed gedaan om met haar te praten. Ze was echt een goede vriendin. “Je bent echt een goede vriendin Whisperwind.” Zijn stem klonk weer serieus. Hij haalde zijn neus uit haar vacht en keer haar aan.

Hij grinnikte even zachtjes toen Whisperwind zei dat ze anders Silvercloud wel zou overtuigen, daar twijfelde hij niet aan. Hij maakte zich er niet druk om. Het enige waar hij zich druk om maakte was als hij er heen ging met Whisperwind of hij dan niet in paniek zou raken. Er trok een frons in zijn gezicht terwijl hij nadacht. Vele gedachten duikelden over elkaar heen in zijn kopje. Zo veel dat hij niet meer bij kon houden hoe hij zich op het moment voelde. Hij was verdrietig, bang maar ook blij tegelijk. Hoe was dat nou weer mogelijk? Soms begreep hij zichzelf echt niet, maar zoals Whisperwind zei moes hij het accepteren. Hij moest accepteren wat er gebeurd was en wat dat met hem gedaan had, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. “Nee, dat is zeker niet makkelijk.” Zei hij zachtjes. De frons verdween weer toen ze zei dat hij altijd bij haar mocht komen. Hij moest zich inhouden om niet hard in de lach te schieten om de woorden van zijn vriendin. Er verscheen een warme glimlach om zijn lippen terwijl hij haar aankeek. “Dankjewel Whisperwind.” Hij was blij dat Whisperwind was zoals ze was. De glimlach stond nog steeds om zijn lippen toen ze verder praatte. Hij ging er niet verder over in, in plaats daarvan keek hij om hem heen. “Zou ik mogen blijven of zouden er dan katten kwaad worden?” Er ontstond weer een komisch grijnsje om zijn lippen. “Anders ga ik wel weer weg, ik denk niet dat ik nog een nachtmerrie krijg vannacht. Ik ben nu wel weer rustig.” Ging hij verder terwijl hij nogmaals om zich heen keek. Hij begon toch weer best moe te worden, omdat hij niet meer zo angstig was voelde hij hoe moe hij eigenlijk was.

“Ik weet dat je mij zult helpen Whisperwind.” Hij glimlachte naar haar. Hij wist dat ze hem niet in de steek zou laten en dat stelde hem gerust. “Ik ga gewoon door met leven en hopelijk wordt het vanzelf minder. Ik wil graag van die vervelende nachtmerries af. Toen mijn moeder net dood was gegaan had ik die ook steeds en tijdens mijn coma ook, maar daarna eigenlijk niet meer.” Hij zuchtte even zacht maar glimlachte toen weer. “Het komt vast wel goed.” Eigenlijk waren dat ook woorden voor hemzelf, om hem er weer even op te wijzen. Toen ze haar kop ietsje dichter naar hem toeboog keek hij haar wat vragend aan. “Ooh, maar dat weet ik ook wel hoor, maar ik bedank je wanneer ik vind dat ik dat moet doen.” Er kwam een plagerige fonkeling in zijn ogen. “Dus wen er maar aan.” Er ontstond een grijnsje om zijn lippen. Hij rolde op zijn rug en keek haar op de kop aan. Hij hield een knik in zijn voorpoten en grijnsde nog steeds naar haar. “Ik hoop dat ze mij dan nog aardig vinden.” Grapte hij. “Straks wordt er nog gezegd dat ik een onruststoker ben en mag ik als ik warrior wordt niet meer in deze den slapen.” Hij stak zijn tong naar haar uit en rolde zich toen weer terug op zijn buik. Hij legde zijn kop op zijn voorpoten. “Maar dan blijf ik wel. Ik vind het veel prettiger hier.” En dat was een feit, anders lag hij maar alleen in zijn nest. Hier was hij rustiger en voelde hij zich goed.

“Gelukkig zijn er ook hele leuke dingen.” Zei hij met een glimlach om zijn lippen. “Mijn trainingen gaan steeds beter.” Hij klonk trots toen hij dat zei, hij was daar echt zo blij mee. “En we moeten binnenkort ook weer een keer in een boom gaan klimmen hoor Whisperwind.” Vervolgde hij enthousiast. “Als de wonden op mijn buik geen pijn meer doen, dan ben ik er helemaal klaar voor om de boom in gejaagd te worden.” Hij grinnikte zachtjes naar haar, daarna trok hij meteen zijn staart in en legde hem om hem heen. “Niemand bijt in mijn staart, dan bijt ik in jouw neus.” Grapte hij. “Nee, misschien ook wel niet. Dan trek ik gewoon een sip gezichtje daar kun je vast niet tegen.” Zijn ogen fonkelden ondeugend terwijl hij dat zei. “Ik zal ze niet wakker proberen te maken, maar ik storm in ieder geval niet binnen inderdaad. Ik ben net zo stil als een muisje.” Hij moest zich inhouden om niet hard in de lach te schieten toen ze verder ging. “Ik zie dat al helemaal voor mij. Wij samen in de apprentice den, dan worden we vast met grote ogen aangestaard.” Eigenlijk wist hij dat wel zeker. “Echt is het hier soms een gekkenhuis?” Vroeg hij toen verrast. “Zijn jullie hier niet altijd serieus dan?” Hij tilde zijn kop weer op en keek haar vragend aan.

Hij keek even verlegen naar zijn voorpoten toen ze zei dat hij het echt goed deed. Ergens verraste het hem toch dat ze het zei en dat het haar opgevallen was. “Dankjewel.” Hij wist dat hij haar nou voor de zoveelste keer bedankte, dus toen dat door zijn kop schoot kwam er een jolig grijnsje om zijn lippen. Ach, wat maakte het ook uit. Hij vond dat hij haar best mocht bedanken als hij dat wilde. Hij knikte echter weer ernstig toen ze verder ging. Ze had wel een punt dat zijn oude wonden niet meer  open moesten gaan, maar dat kwam vast goed. Hij wist zeker dat Whisperwind eerst wel zou kijken of het kon en dat bevestigde ze maar even weer. Hij moest opletten dat hij het niet uitproestte van het lachen, Whisperwind had hem weer helemaal opgevrolijkt. “Je zult nog versteld staan van mijn super power.” Grinnikte hij zachtjes. Zijn gegrinnik ging over in een grijnsje toen ze zei dat ze hem inderdaad niet had horen binnen komen. “Kijk weer zo’n speciale power van mij.” Er lag een plagerige blik in zijn lichtblauwe ogen. Hij meende er helemaal niets van en hij zei het voor de grap. Zijn mondhoeken trilden omdat hij bijna in de lach schoot, alweer. “Whisperwind jij hebt helemaal geen dikke kont.” Zei hij zo serieus mogelijk, maar zijn blik verpeste het. Hij kon zijn emoties niet verbergen in zijn ogen en er was duidelijk te zien dat hij haar ondeugend aankeek. “Je hebt gelijk.” Zei hij toen ze zei dat je als warrior ook niet altijd serieus hoefde te zijn. “Dan zou het wel heel saai worden niet?” Hij glimlachte en legde slaperig zijn kop op zijn voorpoten. Zijn oogleden trilde terwijl hij haar nog steeds aankeek.