I hate all the cats [Chainpaw]

Ze keek met een spottende blik naar haar zusje, die lang niet zo mooi, goed en super was als haar geweldige zelf. Ze had van die lelijke ogen van haar moeder. Afgrijselijk gewoon. ze rolde met haar ogen en neeg haar kop elegant om een hap te nemen van het konijn die ze had gekregen van een van haar aanbidders. Zij hoefde niet te werken voor haar eten, daar was ze veel te knap voor en dat wist ze best wel. Ze kauwde even rustig met haar ogen en mond uiteraard toe, maar opende ze terug toen ze de geur van haar zus rook. Ze opende haar ogen en keek met een sceptische blik naar de witte kattin. "Wie zei dat jij hier mocht zitten?" zei ze met een spottende blik.

“Wie zij dat je mocht leven?” Ze kneep haar ogen tot spleetjes en snoof even zachtjes. Toen haar zus een klauw uitstak, kwam Chain nog net weg met haar geweldige gezichtje. Zo snel als ze kon schoot ze zelf een klauw op haar zus af, maar in de plaats van het gezicht probeerde ze de nek te grijpen, de slagader te grijpen. Bye bye... “Ik had je nooit als zus willen hebben!” Ze grijnsde even kort en kwam overeind. "Dat is dan eensgelijk," zei ze killer terug.

De kater bevond zich de laaste tijd minder in het kamp. Hij voelde zich er niet thuis zoals de andere hem daar ook niet wouden hebben. En ondanks dat de kater wreed was en nu ook de stempel van moordenaar droeg was hij een voorbeeldige warrior. Hij joeg vaak en goed, hij bleef door trainen en was sterk. Perfect. Maar dat maakte ze niet uit. Het was dat hij voedsel op de stapel bracht, anders waren ze een stuk minder subtiel met hun verwijten. Niet dat ze logen, nee, hij was wreed, een slecht voorbeeld, manipulief en arrogant. Toch geloofde hij dat ze stuk voor stuk hetzelfde waren. Er waren er meer zoals hij. Hij legde zijn prooi op de stapel tot hij een bekende geur rook. Star draaide hij zich om bij het ruiken van een ander. Daar werd zijn schoonheid aangevallen door zo'n Whitelion gedrocht. Walgelijk gewoon. Met sterke passen liep hij op de witte katten af en greep het poesje dat hij kende als Parrotpaw bij haar nekvel. Zelf was hij ondertussen even groot als hun vader en zo geen doen voor de twee. Zijn stem klonk scherp 'Genoeg. Parrotpaw, laat je zus met rust en ga eens op woedebeheersing.' Zijn blik schoot dreigend over terwijl hij minachtend op de kattin neerkeek.'Een poes gedraagt zich toch zeker niet als een hondsdol konijn?' hierna richtte hij zijn blik op Chain en gaf haar een zorgzame lik over haar nek.

Toen de kattin opeens helemaal doorsloeg kneep ze haar oogjes tot spleetjes. Ze sprong opeens op haar. “Ik zal jouw leven persoonlijk beëindigen” Ze grolde even dreigend naar haar. “I hate you ugly Chain!” Zei deze, maar voor deze nog iets kon doen, werd de kattin van haar af gehaald en wel meteen schoot de kattin overeind waarna ze naast de grote, gespierde kater hing zitten en met een gloeiende blik naar haar zuster keek. Een grijns op haar lippen. 'Genoeg. Parrotpaw, laat je zus met rust en ga eens op woedebeheersing.' Ze keek even naar haar geliefde. 'Een poes gedraagt zich toch zeker niet als een hondsdol konijn?' Ze knikte instemmend en snorde kort bij het likje dat ze van haar gevlekte charmeur kreeg. "Parrot toch," zuchtte ze zachtjes. "Snap je het dan niet?" zei ze met een scheve grijns. "Niemand moet jouw,"