Pretty pretty Stone [Ganzenopdracht]

De twee katers likten een paar minuten hun vacht droog in stilte. Stonepaw onderdrukte een grijns toen hij Draco zag. Hij leek op een witte egel. Eigenlijks wel een soort schaap. Geniaal. De kater keek in de weerspiegeling van het water, en zag dat hij er ook zo uit zag, alleen dan grijs. Ach dat zou wel weer opdrogen. "Ik weet dat het een stomme vraag is.." begon Draco, waardoor Stone opkeek van het water. "Maar wat is nu je mening over de BloodClan? Zou je... een member... willen worden?" Stonepaw dacht na. Hij uad niets te verliezen, waarschijnlijk zouden de ShadowClanners het niet eens merken als hij weg was. Hij had geen vrienden of famillie of zo. Bovendien leek het hem wel wat. Een deel van de slechte, moordende Clan. hij zou het gezicht van Hazelpaw en Hiddendance wel willen zien. Hij kon ook nog eens gaan en staan waar hij wou.. dus waarom niet? "Ik denk het," miauwde Stonepaw. "Het is niet alsof ik iets te verliezen heb hier." Hij glimlachte naar Draco. Hij was een soort mentor van hem geworden. "Ja, ik zou member willen worden," bevestigde hij. "Maar zou jullie leider het wel goed vinden?" Waarschijnlijk wel, die Clan bestond uit kittypets, rogues, SkyClanners.. Alles door elkaar.

Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen Stoen van wel antwoorden. 'Hoezo niks te verliezen, heb je dan geen vriend of familie?' Opnieuw waren zijn woorden wat onzeker. Hij had nog nooit eerder iemand gehad waarmee hij zo goed kon praten zonder drama. Daardoor had hij ook geen idee wat de juiste woorden waren. Misschien moest hij vaker met clankatten optrekken als ze allemaal zo cool waren. Helaas was dat waarschijnlijk niet zo. Die smerige Blocktail bevoordeeld, maar dat was een riverclanner geweest. Misschien was het gewoon de Shadowclan die cool was. 'Jep, hoe meer members hoe meer verdediging, hoe eerder we het woud kunnen overnemen.' Misschien was het slim om de grijze kater wat vechttechnieken te leren. Maar zodra het op een training zou lijken was het verpest. Draco's idee was een stuk beter. Van uit het niets sprong hij op de grijze kater. 'Dit alles was een leugen! Dat je erin trapte.' Hij gooide de kater omver en zette zijn nagels in de flank van zijn vriend. De witte kater deed geen moeite om het minder pijnlijk te maken, als Stone in de Elite wou moest hij hier aan wennen.

Stone schudde zijn hoofd. "Me ouders zijn dood, en de hele ShadowClan negeert of haat me." Misschien was het dom van hem om zijn zwakheden weg te geven maar nou en? Woorden deden Stone geen pijn meer. En de dagen in de ShadowAn bracht hij alleen door. Niemand keek naar hem om, en het enige wat hij maakte waren vijanden. "Ze zien me als de zwakke kleine kitten. Ik wil hun gezicht wel eens zien als ik bij de BloodClan hoor." Draco beantwoordde zijn volgende vraag. "Jep hoe meer members hoe meer verdediging, hoe eerder we het woud kunnen overnemen." "Dus dat is jullie doel he," zei Stone. Het was geen slecht doel, Stonepaw zou het hele woud wel voor zichzelf willen. Plotseling voelde Stonepaw een gewicht boven op zich en zag dat Draco bovenop hem stond. "Dit alles was een leugen! Dat je er in trapte!" vragen schoten door Stonepaw's hoofd. Het kon geen leugen zijn toch? Ze hadden al over zoveel dingen gepraat. Aan de andere kant verwachtte hij het ook wel. Zo was zijn hele leven, vriendloos. Maar daar werd hij zo hard en gemeen van. Geen tijd om zielig te doen nu. De grijze kater siste toen Draco zijn nagels in zijn flank boorde. Als reactie haalde Stone zijn voorpoot naar de kop van de kater, hopend dat hij een schram over zijn gezicht zou maken. Vervolgens schopte hij zo hard hij kon met zijn achterpoten om Draco er af te krijgen.

De voorpoot van de grijze kater kwam op hem af, sneller dan hij had verwacht. Nog net op tijd trok hij zijn hoofd terug. Hierdoor gaf hij zijn vriend de kans om te ontsnappen. Helaas gunde hij Stone niet al te lange tijd vrij. Meteen een krachtige sprong vloog hij of de kater heen. Hierbij trok hij zijn vriend omver en kwam zelf perfect neer. Opnieuw drukte hij de Shadowclanner tegen de grond. Lachend keek hij neer op zijn vriend. 'Probeer maar eens los te komen, of je beland op dezelfde plek als je ouders.' Draco wist hoe gemeen de opmerking was, maar zei het alsnog. Hoe meer woede in Stone, hoe beter. Natuurlijk zou hij zo zich verontschuldigen en weer aardig doen. Maar dat wist Stonepaw niet.

De grijze kater zat vast tegen de grond. Nog kwader werd hij toen Draco over zijn ouders begon. Hij trok zijn grijze voorpoot los en haalde uit naar Draco's kop en borst. Vervolgens schopte hij met al zijn woede en kracht in Draco's buik. Terwijl hij dit deed zette hij zijn tanden in één van de witte voorpoten.

Tevreden merkte hij dat Stonepaw terugvechtte. Kalm liet hij hem zijn gang gaan. Draco had wel erger meegemaakt. Pas toen hij de tanden van Stonevoelde reageerde hij weer. Dit was de laatste test die hij zou geven. De witte kater liet zich neervallen en vormde zo een gemakkelijk slachtoffer. Stone zou nu kunnen bewijzen of hij geschikt was voor Elite. Terwijl hij wachtte op het besluit van de jonge kater kronkelde hij heen en weer. Zijn gezichtsuitdrukking gaf aan dat hij pijn leed. Wat zou steentje doen?

Het ging makkelijker dan verwacht. Draco liet hem los en ging op de grond liggen. Stonepaw greep bijna automatisch zijn keel. Moest hij nu moorden? Kon hij dat wel? Draco was zijn enige vriend. Alhoewel waren ze nog wel vrienden? Vragen overstroomden in Stonepaw's hoofd, maar geen antwoorden. Draco leed pijn; zo leek het tenminste. Dat kon Stone ook niet veel schelen. Hij leed ook pijn, maar geen kat lette op hem. Nee, zo was het altijd al geweest in zijn leven. Eenzaam. En nu weer. Stonepaw drukte harder op de keel van Draco, zodat hij stikte, maar niet gelijk doodging. Dat krijg je als je m'n ouders beledigd.

Afkeurend keek hij naar de aarzeling van Stonepaw. Als hij had gewild lag de jongere kater nu al dood op de grond. Toch wachtte hij geduldig af. Nog steeds kreunend alsof pijnleed. Zijn geklaag hield echter op toen Stone hem probeerde te laten stikken. Langzaam begon hij in ademnood te komen, maar weigerde zich over te geven. De apprentice ging hem niet vermoorden, toch? Met ietwat samengeknepen ogen volgde hij de bewegingen van de grijze kater. Nog steeds deed hij geen poging om zich te verweren. Een kat vermoorden was een ding, maar een hulpeloze ex-vriend was heel wat anders. De grijns op zijn gelaat werd breder. Moorden maar Stone, het is niet zo moeilijk.

Doe het nou maar! gilde een stem in zijn hoofd. Niet doen! Stonepaw raakte gefrustreed van dde stemmen. Ja, nee, ja, nee. Met al z'n kracht besloot Stone het maar te doen. Zo hard hij kon duwde hij op de keel van de kater en boorde zijn nagels in het vel. Hij wist dat hij spijt zou krijgen, maar dat hadden andere katten ook niet. Nooit hadden ze spijt voor hem. Dus waarom zou hij het nu wel hebben voor z'n nep vriend? Nog harder duwde hij op de keel van Drac met al z'n kracht.

Pas toen Stonepaw tot actie over ging bewoog hij zelf weer. Doordat de kater zijn keel te doorboren had hij alle tijd om zich in de juiste positie neer te leggen. Toen hij de nagels van zijn vriend voelde zette hij af en smeet de grijze kater naar achter. In plaats van aanvallen bleef hij rustig staan en bestudeerde zijn wonden. Vanaf zijn nek stroomde bloed naar beneden waar het langzaam op de druppelde. 'Stone, alles van net was nep, slechts een test.' sprak hij kalm.'En je bent 100% geslaagd.' Met een grijns keek hij naar de kater, de pijn negerend. Waarschijnlijk zou het een litteken worden, maar dat had hij hier wel voor over. 'Jammer dat ik me zo weer moet wassen.'

Plotseling wierp Draco Stonepaw naar achter. Blijkbaar had 'ie toch energie in zich. Het was al wat makkelijk. Razendsnel klom de kater weer overeind. Klaar om te vechten. Klaar om te doden. Want moorden had hij nu geen problemen meer. "Stone, dit alles was nep, slechts een test," miauwde Draco en het was alsof al zijn pijn opeens was verdwenen. Dat klonk logisch. Stonepaw liet zich langzaam uit de vechthouding gaan. "En je bent 100% geslaagd," grijnsde Draco. Stonepaw grijnsde nu ook. Een leven als zo'n moordende vechtende kat leek hem zo slecht nog niet. "Jammer dat ik me zo weer moet wassen." De kater liet zijn gele ogen naar zijn poten glijden. Ze waren grijs inplaats van rood. "Foxdung bloed," mompelde hij en liep naar het water waar hij zijn poten wasde. Hij keek naar het spiegelbeeld in het water. Hij zag nu een moordende kat inplaats van een eenzame apprentice. En hij vond het leuk.

Stil keek hij toe hoe Stonepaw zich wastte. Tevreden met het feit dat ze geen vijanden waren. Anderzijds kon hij de grijze kater wel plagen. Langzaam sloop hij naar voren. Eenmaal vlak achter Stone liet hij water opspatten. Lachend liep hij snel weer naar het droge. Hier zat hij redelijk veilig. Tevreden keek hij naar de natte apprentice. Stone zag er letterlijk uit als een verzopen kat. 'Wat zit je haar toch mooi vandaag' miauwde hij met een hoog stemmetje. Tevreden rolde hij door de modder en kwam volledig vies weer overeind. Vrolijk probeerde hij de net schoon gewassen Stone een knuffel te geven. Nog steeds grijnzend schoot hij snek weer naar een veilige plek. 'Echt heel mooi!'

Het duurde niet lang of Draco haalde alweer iets uit. Plotseling werd Stonepaw natgespetterd waardoor zijn vacht weer helemaal nat was. "Wat zit je haar toch mooi vandaag!" plaagde Draco met een hoog stemmetje. Stonepaw grijnsde en probeerde hem weer nat te maken. Echter raakte maar een paar spetters de witte kater. Draco rolde plots in de modder en gaf vervolgens Stone een knuffel. "Hey!" reageerde hij, maar Draco was alweer naar een veilige plek. Met een grijns liep Stone naar hem toe en schudde zijn vieze vacht bij Draco uit.

Te laat dook de witte -nu bruine- kater opzij. 'You ruined my perfect hair!' Met een eenvoudige draai beweging liet hij modder opspatten, samen met kleine steentjes die in de vacht van Stone bleven hangen. Tja, soort zoekt soort. Draco deed een nieuwe poging om aan te vallen maar struikelde. Door zijn handige positie rolde hij eerst door water toen door bladeren en toen door de modder. Om eerlijk te zijn zag hij er vreselijk uit. Van onder de modder keek hij boos naar zijn vriend. 'Waag het niet om te lachen.'

"You ruined my perfect hair!" miauwde Draco. Stonepaw lachte, waardoor hij een aanval niet kon ontwijken. Modder kwam in zijn vacht, samen met wat steentjes. Wow, dat was vreemd. Maar deze dag waren al zoveel vreemde dingen gebeurd. Ik bedoel, hij zat hier een moddergevecht te houden met een BloodClanner. Draco deed weer een poging om aan te vallen, maar dit ging compleet fout. Hij rolde het water door, daarna een stel bladeren en daarna modder. Je kon niet eens meer zien dat zijn vachtkleur wit was. "Waag het niet om te lachen." Stonepaw deed zijn best om zijn lach jn te houden. "Waarom? Je haar is perfect!" lachte hij uiteindelijk.

Langzaam en dreigend liep hij op Stonepaw. Proberend zo serieus mogelijk te overkomen, al was dat niet zo'n succes dankzij zijn 'prachtige' vacht. 'Ik had je gewaarschuwd.' Met een paar stappen en een sprong zat hij boven op de grijze kater. Maar Stonepaw bleef niet lang meer grijs. Uiteindelijk stapte hij tevreden van de apprentice af om het resultaat te bewonderen. 'Ik wist dat je jaloers was, maar nu ben jij ook mooi. Aardig toch?' Lachend bekeek hij de grijs-bruin-groene natte kater. Het toonbeeld van schoonheid. Wat zou een kat die hun nu zag wel niet denken? Wat maakte het eigenlijk uit, hij had een vriend. Een hele mooie vriend.

"Ik had je gewaarschuwd." Draco liep steeds dichterbij en keek zo serieus mogelijk, helaas hielp zijn vacht daar niet bij. Hij leek op een bruine, groene natte bol van vacht. Stonepaw lachte zich nogsteeds doo. Plotseling sprong Draco op hem en en maakte de grijze vacht net zo mooi. Blaadjes kleefde aan hem vast en ook van hem zag je de grijze kleur niet meer. Gelukkig had hij niet zo'n lange vacht. Dan zou het nog wel even duren voor al et vuil uit zijn vacht was. Gelukkig kon geen kat nu ruiken dat hij bij een BloodClanner was geweest. "Heel aardig!" riep Stone uit met een hoge stem. In tijden had hij niet zoveel plezier gehad.

'Daar ben ik een Malfoy ~~slecht lot~~ voor.' Hierbij stak hij arrogant zijn borstkas vooruit. Alweer iets wat verpest werd door zijn uiterlijk. Met een zucht ging hij zitten en begon de blaadjes uit zijn vacht te halen. 'Een, twee, drie, vier, vijf, ik geef het op.' Er moest een handigere manier zijn om dit te doen. Draco kwam weer overeind en begon heen en weer te lopen, een blaadje viel uit zijn vacht. Hij draaide zich om en er vielen nog een paar uit zijn vacht. Het werkte! Vrolijk begon hij rond te springen als een kitten en veroorzaakte een regen van blaadjes. Iedere kat die nu toekeek zou denken dat hij gek werd. Tenslotte zie je niet elke dag een groen-bruin-pluizig ding rond springen.

Draco begon blaadjes uit zijn vacht te halen en Stone deed hetzelfde. Met zijn poot pakte hij er een modderige van zijn borst, maar die waaide in zijn gezicht. Nu zat zijn gezicht onder de modder! Geïrriteerd haalde hij het blad weg. Er moest een andere manier zijn. Stonepaw zag dat Draco rond begon te springen. Het zag er geniaal uit, Stone moest zijn lachen inhouden. Net als zijn vriend begon hij rond te springen. Als er nu een andere kat zou komen, wat zou die dan wel niet denken? Je ziet niet echt iedere dag een BloodClanner als bruin-groen ding rondspringen samen met een ShadowClanner.

Tevreden sprong hij voor de laatste keer. Bijna alle blaadjes waren verdwenen en alleen de modder zat nog in zijn vacht. Daar zou hij echter later wat mee doen. Modder was slechts modder. 'Stone' miauwde hij klagend om de aandacht van zijn vriend te krijgen. 'Ik verveel me, kunnen we niet vechten ofzo?' Vragend keek hij naar de grijze kater. Zonder echt na te denken over hoe bizar deze situatie wel niet was. Daar zou Draco later wel aandacht aan besteden.

Onderwerp: Re: Pretty pretty Stone [Ganzenopdracht]