Uch, Autumn...

Een koude rilling kroop over zijn rug wanneer Mazepaw het kamp betrad. Hij haatte herfst, regen modder, en nog zo veel meer. Tussen zijn kaken bungelde een mollig, donkerbruin konijn. De bruin-witte apprentice hield niet zo van jagen, en hij had ook een kleine achterstand, dankzij het feit dat hij nog geen mentor had. Maar bij de volgende ceremonie zou hij er vast wel een krijgen, daar was hij zeker van.

-eerste post voor Lurkingkit c:

Hij keek met een ongeïnteresseerde blik naar een apprentice die hij nog nooit had gezien. Ookal was de gevlekte kater vast een moon jonger dan hem, hij was zeker een stuk kleiner en het as al duidelijk dat hij altijd klein zou blijven. Hij had er eerst niet tegen gekund aangezien de grote katten altijd zoveel aandacht en eer kregen en de kleine niet, maar goed, het zij zo. Hij had er al voordeel uit kunnen trekken door lenig en snel te zijn. Hij had Tall kunnen inmaken en dat was nog niet zo slecht voor een kit die bijna apprentice was. Hij bleef de apprentice aankijken met zijn ongeïnteresseerde blik in zijn ogen, een blik die er altijd lag.

De bruin-witte kater voelde zich bekeken, en begon dan ook rusteloos blikken om zich heen te werpen. Zijn helder blauwe ogen ontmoete de verveelde blik van een zwart-witte kater. Voor de zoveelste keer wenste Mazepaw dat hij ontzichtbaar was. Hij vond het afschuwlijk als iemand hem aanstaarde. Waarom zou die kitten ook naar hem staren? Mazepaw zag er niet speciaal of zoiets uit, en de blik in zijn ogen beviel de jonge apprentice ook niet. De gestreepte apprentice haalde diep adem, en deed zijn best om zich op zijn gemak te voelen, gooide zijn vangst op de prooistapel en begaf zich richting de zwart-witte kitten. "Waarom kijk je zo naar mij?", miauwde de gestreepte apprentice, hij klonk niet echt vriendelijk, eerder neutraal.

De kater die hij op het oog had, had ongemak in zijn houding. Het besef van loerend gevaar bekroop hem vast. Hij bleef hem aankijken tot hij ook een blik terugkeek. Zijn groene ogen overwonnen meteen zijn zwakke blik. Geen sprankje angst in de zijne, enkel neutraliteit die er altijd eigenlijk wel lag. Toen de apptrentice zijn prooi op de stapel gooide en op hem afkwam, bleef lurk hem strak aankijken, geen enkel spiertje bewoog in zijn gezicht bij het naderen van de kater. "Waarom kijk je zo naar mij?", Zei hij toen hij bij hem was. Lurk knipperde even met zijn ogen, maar bleef de blik van de kater vasthouden. "Waarom stel je zo'n domme vraag?" Touché.

"Waarom stel je zo'n domme vraag?", antwoorde de zwart-witte kater. Waarschijnlijk wist hij zelf niet waarom hij naar Mazepaw keek. "Waarom geef jij zo'n dom antwoord?", snoof de bruin-witte apprentice terwijl hij de andere kat onderzoekend aankeek. Zijn groene ogen waren moeilijk te doorgronden. Waarschijnlijk zocht hij gewoon een manier om zich beter te voelen dan de andere kater, volgens Mazepaw toch.

De kater zocht verder, waarschijnlijk wilde hij naar gevaarlijke gronden, maar dat zou de grootste fout zijn voor deze jonge kat. "Waarom geef jij zo'n dom antwoord?", Hij keek hem simpel aan. "Omdat jij een domme vraag stelde," zei hij simpel en droogjes. Hij zou dit winnen als het zo verder hing. Zijn intellect tegen dat van hem... Hm, hij had praktisch al gewonnen door simpel zo'n antwoorden te geven.

"Omdat jij een domme vraag stelde", antwoorde zwart-witte kater. "Als jij mij niet zo dom aanstaarde, zou ik me niet gedwongen gevoeld hebben om die vraag te stellen", logisch, toch?

-flutpost

Hij bleef hem met die blik aankijken, ja die blik die hem had gelokt. "Als jij mij niet zo dom aanstaarde, zou ik me niet gedwongen gevoeld hebben om die vraag te stellen", Hij bleef hem aankijken en telde even af. Daarna opende hij zijn mond. "Als jij niet zo dom was dan zou je best weten waarom ik keek dus jou vraag is enkel verspilling van lucht en energie," gooide hij terug. Hij was zwak, dat was al duidelijk.

"Als jij niet zo dom was dan zou je best weten waarom ik keek dus jou vraag is enkel verspilling van lucht en energie", Antwoorde de zwart-witte kater. Dat was niet logisch, helemaal niet. "Wel, als jij helderziend bent, vind ik dat erg leuk voor jou, maar aangezien de meeste katten dat niet zijn, is het lastig voor mij om te weten wat jij denkt", miauwde de gestreepte apprentice, waarschijnlijk probeerde de andere kater Mazepaw dommer voor te stellen dan hij in werkelijkheid was door hem wijs te maken dat hij dingen wist die Mazepaw niet zou weten.

Er kwam eerst geen antwoord, alsof hij tijd nodig had om zijn simpele zin te verwerken. "Wel, als jij helderziend bent, vind ik dat erg leuk voor jou, maar aangezien de meeste katten dat niet zijn, is het lastig voor mij om te weten wat jij denkt", Hij bleef hem scherp aankijken. "Maar als je toch een beetje slim bent weet je best waarom," zei hij waarna hij overeind kwam. "Plus een normale kat stelt zon vragen niet," zei hij, waarna hij weg trippelde van deze kat, die was irritant zeg.

"Maar als je toch een beetje slim bent weet je best waarom", miauwde de zwart-witte kater. Hij wilde gewoon dat Maze zich onzeker zou voelen, toch? Dat leek de apprentice toch het meest logische. "Plus een normale kat stelt zon vragen niet", miauwde hij nog voordat hij zich omdraaide en weg trippelde. "Normale katten kijken niet zo", miauwde Mazepaw hem nog achterna, waarop hij zich zelf omdraaide en richting de apprentice den trippelde.

"Normale katten kijken niet zo", Hij keek even om en keek de kater met een scherpe blik aan. Zo ijzig, zo hard dat de meeste katten aan de grond genageld zitten, bang voor wat er achter die groene ogen schuilde. Meer dandat men verwachte van zo'n klein ding, dat was zeker. Hij knipperde enkel en draaide zich toen terug naar zijn eigen pad, alsof hij zich zou verlagen, pech voor de ander. Hij was niet normaal en dat wist hij al langer dan vandaag, dat wist iedereen.