You are NOT awesome {Acepaw}

Hij keek even droogjes rond, zijn groene ogen straalden de droogheid en neutraliteit uit die er meestal wel in te zien was, het was grappig voor sommige, irritant voor andere, maar serieus? waarom keek je dan ook naar zijn ogen, stomme beesten. Hij rolde met zijn ogen, zuchtte even en liet zich door zijn poten zakken om zijn kopje op zijn voorpootjes te leggen en met een ongeïnteresseerde blik naar voren te staren. De saaiheid was begonnen. Wie zou er vandaag hem nog meer irriteren dan dat hij al was? Wie o wie? Dat was iets dat de kleine Lurk nog niet wist, want wie hem kwam irriteren, was een gemeen schaap. Het gemeenste van Shadowclan...

Ace was nog maar een eindje van het kamp verwijdert. Hier was een bonk van geuren te vinden en het gras platgetrapt. Meestal waren de prooidieren slim genoeg hier weg te blijven. Ze waren normaal ook niet zo wanhopig op voedsel. Nu wel blijkbaar. Voor de grote kater zat een kleine muis, deze was zichtbaar gedwongen om dichter bij het kamp eten te gaan zoeken. En ja, hij had het ook gevonden. Hij at nu dankbaar aan een dennenappel. Nomnomnom, kegeltje weg. Of ja, de zaadjes erin. Ace gooide zijn achterwerk de lucht in en boog zich naar voren. Met een simpele beweging sprong hij naar voren en beet in het kleine nekje. De breuk was slordig maar het deerde hem niet. Hij pakte het beest gewoon op en liep naar het kamp. Zijn kleine muisje gooide hij op de prooistapel. Ace had in de ochtend ook al was gevangen dus nu was het zijn beurt. Toch had hij geen zin in muis en pakte dus een klein ratje, de smaak hiervan was meestal feller maar bitter. Ace vond alles echter lekker smaken dus ging ook een rat er met gemak in. De gestipte tabby ging ergens liggen en begon met eten, niet bewust van het loerende gevaar. Loerend, jeah, de ironie.

Zijn blik viel meteen op een grijze kater die binnen kwam met een muis tussen zijn kaken. Hij keek hem aan, alsof hij een onbekende was, maar dat was deze kater helemaal niet, in tegendeel. Hij snoof even kort toen deze een bijdrage deed aan de prooistapel maar meteen ook iets meenam om op te eten. Hij bleef hem echter alleen aankijken met een spiedend, loerend oog. Hij slikte even en keek de kater strak aan, geen reactie, enkel hij die hem onderzocht en nadacht.

Ace begon smakelijk te eten aan zijn rat. Het was ondertussen zonshoog en hierdoor scheen een prettig licht op zijn grijze pels. Straks ging hij nog eens jagen, wat rondlopen en langs de grenzen. Gewoon een rondje, misschien wat vangen. Heel rustig aan. Ineens voelde hij een blik in zijn vacht prikken. Wat aangedaan keek hij om zich heen tot zijn groene blik een zwart-wit gestalte vond. Meteen lagen beiden oren in zijn nek. Fijn, hij lag naast dát. Hij draaide zijn kont naar de kitten toe en hielt zijn staart zorgvuldig buiten bereik. Dat monster werd vast zo apprentice, leuk, dan zat hij er ook buiten het territorium mee opgescheept.

De grote, schaap, grijs geval begon te eten van zijn walgelijke rat. Hij vond ratten en kikker de goorste dingen die er bestonden en hij zou er nooit een eten. Het was niet dat hij zich te hoog vond, nee, hij was gewoon zo'n freak die niks moest weten van vuile dingen en dat wisten de meeste wel. Hij haalde diep adem en zuchtte toen de dikzak zich omdraaide en zijn achterwerk naar hem draaide. Zijn staart hield de oliedomme kat dan wel waar weg van hem, dus hij was wel slimmer geworden. Hm, het was toch mogelijk dus? Maar hij was nog niet slim genoeg. De kater kwam geruisloos en snel overeind en al snel stond hij achter de kater. Hij keek naar het pluizige lichaam, maar sloeg razendsnel toe door op te springen en met één sprong op de rug van de kater te landen. Hij plante zijn tanden in het vlees, door al de vacht en wol en what... What was dat? oké, gewoon niet naar kijken bijten. Hij beet door tot hij de ijzeren smaak op zijn tong voelde en klemde toen zijn klauwen vast in pels zodat hij wat grip had.