Yeah... Sure.... {4 all the fangirls}

Hij stapte met grote passen naar buiten. Hij was zoveel gegroeid... Oké... Nee, hij was een dwerg, hij was echt gewoon... Ugh, klein. Hij zuchtte even zachtjes, de neutrale blik op zijn gezicht stond er alweer op. Zijn ongeïnteresseerde houding, typisch Lurkingkit. Hij keek even rond, zijn groene ogen stonden scherp, maar vonden niet echt iets. Waarom? Gewoon, hij was Lurk, daar kon je gewoon geen vragen bij stellen, simpel als dat. Hij zuchtte en state naar voren waarna hij dicht bij de steen in het midden hing zitten. Hij liet zijn blik over de open plek gaan, maar het leek rustig, echt te rustig. Hij zuchtte even en keek nogmaals rond. Iemand?

Note:: Open voor als zijn fangirls ;3

Vrolijk hippelde de bijna-apprentice rond in het camp. De laatste dagen hoopte haar energie alsmaar meer op, en ze voelde gewoon dat ze klaar was om eindelijk het camp te verlaten. toch zou ze het nooit doen, niet zonder toestemming. Ze wou geen preek, ze wou niet stout zijn, zou wou geen problemen. Het stuiterbeest huppelde naar haar broertje, de grote en dappere Lurkingkit! "Hi Lurking", begroette ze hem, een grote lach op haar gezicht die haar scherpe tandjes ontblootte.

~Windkit is zeker zijn grootste fangirl xD Inclusief hysterisch gekrijs enzo (a)

Hij staarde simpel rond, maar al snel zag hij zijn favo sibling, zijn favoriete familielidje, zijn zusje. Hij keek even naar haar en voelde een zachte warme vlam in zijn borst branden, maar negeerde het gevoel, hij sloot het buiten en stak het achter slot en grendel om nooit meer te tonen of te voelen. "Hi Lurking", Hij knikte naar de hypere, gestreepte kattin. "Dag Wind," zei hij op zijn kalme, neutrale toon. Zijn blik was nog steeds neutraal, nog steeds ongeïnteresseerd, zoals altijd, en niks was anders, alles was hetzelfde.

"Dag Wind", reageerde Lurkingkit. De tabby kitten lette niet op zijn kalme, neutrale toon, want ze kende haar broertje. ze wist wel dat hij van haar hield, en dat zei van hem hield, maar ze wist ook dat hij dat nooit zou toegeven. toch zou dat nooit haar humeur verpesten. "Ik kan niet wachten tot we eindelijk apprentice zijn!", piepte ze schel. Enthousiast zwaaide haar staartje heen en weer. "Dan kunnen we het territorium ontdekken, en leren jagen en vechten en en en.., ratelde ze verder, er niet op lettend of Lurking überhaupt luisterde.

De kattin zou niet reageren op zijn gedrag of zijn emotieloos gezicht. Zij leek de tegenpool van hem te zijn, ze kon echter niet snel geraakt worden, net zoals hij. Dus dat hadden ze eigenlijk wel nog gemeen. "Ik kan niet wachten tot we eindelijk apprentice zijn!", Hij keek even naar zijn zusje, zo enthousiast en zo onwetend, zo naïef. "Dan kunnen we het territorium ontdekken, en leren jagen en vechten en en en..," Vervolgde ze. Hij zuchtte en knikte enkel, zijn emotieloos gezicht leek erg grof tegenover haar, maar zij snapte het. "Ja en je kan ook nieuwe katten leren kennen," zei hij. "Dat zul je echt leuk vinden,"

"Ja en je kan ook nieuwe katten leren kennen," vulde Lurkingkit aan. Windkit knikte enthousiast naar haar zwart-witte broertje. "Dat zul je echt leuk vinden," vervolgde hij. De tabby kitten sprong op en neer, zoals ze wel vaker had -haar energie stapelde zich op. "Ja!", piepte ze, met die hoge stem die ze langzaamaan vervelend begon te vinden. Hij was gewoon te meisjesachtig. Maar dat liet ze nu haar humeur niet verpesten. "En dan kunnen we rondrennen in het territorium en dan kan ik al mijn overtollige enrgie ergens gebruiken en..", ratelde ze weer verder.