I will find new friends?!

[Slechte titel weet het]

Haar olijfgroene ogen schenen in het maanlicht. De takken bewogen sterk op en neer door de sterke wind. Sommige van de takken streelden af en toe haar vacht eens. Ze sloot haar ogen eventjes, en genoot van de liederen van de wind. Toen ze ze weer opende rook ze bekende en onbekende geuren rond haar heen. Ze stond terug recht, en schudde een beetje de druppels die van de takken gevallen zijn op haar vacht uit. Ze stond terug recht, en liep naar de grens van Bloodclan en de twoleg places. Maar zag geen dreiging voor bloodclan. Toen ze weer terug keerde merktte ze andere geuren op, die haar wel bekend voorkwamen. Ze keerde weer terug naar het kamp, en liep naar de andere kant van het kamp. Om eventuele nieuwe dingen of vrienden te ontdekken. Ze keek eventjes rond zich, maar zag weer niets of niemand. Dus besloot ze maar om weer het kamp uit te gaan, op verkenning. Zoals z vroeger vaak deed. Toen ze terug bij de boom van daarnet was merktte ze dat ze achtervolgd werd door iemand, maar zag niemand. Dus ging ze maar weer onder de boom zitten, haar vacht en pootjes schoon likken.

[Liefst Holystripe, maar iedereen is welkom.]

Holystripe wandelde rustig over het gebied van de BloodClan. De plek waar haar ouders woonden, en zij geboren en getogen was. Niet dat ze al zo oud was. Ze had een tijd bij haar moeder gezeten, en vond het nou wel weer genoeg. Tijd om erop uit te trekken en het kamp te gaan verkennen. Ze was het van plan zodra haar oogjes voor het eerst openden. Ondanks dat ze het zo geweldig vond bij haar moeder, de warmte van haar vacht, en natuurlijk de overheerlijke moedermelk. Ze ging toch maar eens op onderzoek uit. Dus daar liep ze dan. Alleen en zonder verwachtingen van de wereld om haar heen. Op zoek naar haar eerste... slachtoffer. Ze was niet bepaald een schatje geweest, in de korte tijd die ze nu had geleefd. Ze wilde altijd als eerste drinken, en duwde gewoon haar broertjes en zusjes aan de kant. Ook kon ze het soms niet laten haar tandjes in de poten van haar moeder te zetten. Niet dat het echt zeer deed, maar het was wel grappig. Haar ogen vielen op een roodachtige poes. Een grijnsje vormde zich rond Holystripe's lippen. Dit kon nog wel eens leuk worden. Ze verstopte zich, en liet zich niet aan de poes zien. Zodra die begon te lopen, trippelde Holystripe achter haar aan, en verstopte zich weer wanner de poes stilstond. Op een gegeven moment stopte de poes bij een boom. Holystripe kon nog net achter de boom glippen. De poes had haar nog steeds niet door, dacht ze, en begon haar vacht en poten schoon te likken. Holystripe sprong achter de boom vandaan. "Boe!" riep ze, gevolgd door een lange schaterbui. Zoveel lol had ze haar hele leven nog niet gehad.

' Boe!' Indi sprong geschrokt naar achteren, en hoorde de 'achtervolger' lachen van plezier." Klaar?!" Vroeg Indi ietwat sarcastisch en uitdagend. Toen de kleine kit bijna gedaan had met lachen ging Indi in een uitdagende houding staan, om haar een beetje uit te dagen. Je bent nooit oud genoeg om plezier te maken vond ze. Nu ze eens in de stemming was. Indi roldde eens goed door de zanderige vlakte, om haar vacht wat vuil te maken, en haar geur wat te verbergen." Durf je, of niet?!!" Scheldde ze de kleine kit wat uit. Uitdagend bedoelt. Het begon lichtjes te donderen, en te bliksemen, waar de meeste kits bang van waren. Eens kijken of Holystripe een bange kip is." Holystripe was de naam toch hé? Ik ben trouwens Indi, hoe gaat het met je ouders?" Vroeg ze aan haar, om haar wat af te lijden van de bliksem.

[Zelfde verhaal als altijd, weinig inspi.]

De poes sprong geschrokken naar achteren, wat alles alleen nog maar grappiger maakte om te zien. "Klaar?!" vroeg de poes. Het klonk niet onaardig of boos, eerder sarcastisch en uitdagend. Dat had Holystripe niet verwacht. Ze had eerder verwacht dat ze een standje zou krijgen, misschien een korte preek. Ach, des te beter. Ze hield niet van gezeur, en iedereen mocht het weten. Uiteindelijk werd niemand er beter van. Langzaam ging Holystripe's lachbui voorbij, en de poes voor haar ging in een uitdagende houding staan. De poes was bekend voor Holystripe, maar op de naam kon ze zo één, twee, drie niet komen. Ze was nog jong, en kon moeilijk alle namen van de katten in de BloodClan onthouden. Dat zou nog wel komen. Opeens begon de poes door het zand te rollen, haar hele vacht werd vies en haar geur stierf langzaam weg. Holystripe keek even naar de poes, zonder een woord te laten ontsnappen. "Durf je, of niet?!" daagde de poes haar uit. Het grijnsje op Holystripe's gezicht kwam weer terug. "Echt wel!" zei ze, en rolde met haar vacht door de zandvlakte. Met een grijnsje op haar gezicht krabbelde ze ook weer overeind. Haar mooie vachtje helemaal onder het zand. Het leek wel uit het niets, maar het begon te onweren. Verbaasd keek Holystripe naar boven. Wat was dit? Dit had ze nog nooit gezien. Af en toe kwam er een lichtflits, die de hele lucht verlichtte, maar hij was zo weer weg. Met grote ogen keek de kitten naar boven. Het zag er mooi uit, maar maakte een hels geluid. "Holystripe was de naam toch hé?" hoorde ze de poes zeggen. Holystripe knikte, terwijl ze nog steeds naar boven keek. "Ik ben trouwens Indi, hoe gaat het met je ouders?" Indi! Dat was het. "Gaat goed," mompelde Holystripe, die nog steeds geboeid was door het flitsende fenomeen.

Regendruppels vielen naar beneden en een zilver/grijze poes trippelde voort op weg naar een plek waar ze even kon schuilen voor de regen. Het water stromde door haar vacht en spoelde alle geur van haar lijf. Met zachte pootstappen liep ze behoedzaam voort, want ze wist donders goed dat ze dichterbij het gebied van de Bloodclan kwam. Ze was al manen op zoek naar de leider van deze clan en ze wilde zich bij hen voegen. In de tussentijd was de geur van de tweebenen al van haar af gespoelt door vele regenbuien of door de rivier toen ze van het rivierclangebied naar het Thunderclan gebied reizden. Het leven als kittypet beviel haar niet en nu ze buiten leefde voor zeker vier manen had ze van verschillende eenligen gehoord dat er een clan was die niet moeilijk deed over katten op te nemen. Je moest alleen bewijzen dat je het waard was om de clan te dienen en daar was Silverlight toe bereid. Ze zou elke kat doden die op haar pad zou komen en elke hond die haar weg zou kruizen. In de verte hoorde ze twee katten stemmen. Niet in de stemming om stiekum te doen maakte ze zo veel lawaai dat de andere katten haar wel op moesten merken? Nadat ze uit de struiken kwam gelopen zag ze een oudere kat en een kitten tegenover elkaar staan. Silverlight slikte even onbehagelijk, maar ze liet haar angst niet e overhand krijgen. 'Wie van jullie is Scouge?' vroeg Silverlight en bleef op een kleine afstand van het tweetal staan en keek hen rustig aan.

De witte Yuriko sloop door het struikgewas, zijn gebroken poot achter zich aan slepend. Hij had Saphira na de tweede Bloodclan meeting achter zich gelaten en was weer alleen. Zelf moest hij nu naar papaverzaadjes zoeken om de pijn te minderen. Hij banjerde wat rond door de bossen uit de buurt van de gehate clans. Hij diende Bloodclan nu wel, maar kwam ook niet meer zo vaak bij Scourge's plaats. Tweebeenplaats lag nu sowieso een stuk achter hem. De hele dag was hij vanaf daar naar het woud gelopen, had vervolgens wat gegeten en liep weer verder. Yuriko begon moe te worden en ging even zitten. De hele weg lang had hij niet op de details van de omgeving gelet maar nu viel hem op dat er een lekkere, zachte bries door zijn snorharen waaide en de bladeren leken te schijnen in de zon. Zachtjes snorde hij even tot zijn eigen geluid werd verstoord door gelach en gepraat. Zijn zwarte oren bewogen als satellietjes in de richting van het geluid. Voorzichtig en onhoorbaar stond hij op en liep erop af. Toen hij dichterbij kwam stopte hij en verschool zich achter het gewas. Onzichtbaar gluurde hij door een struik en zag een langharige, rode poes pratend met een jonge tabby. Opeens begonnen ze door het zand te rollen en nog meer te lachen. Rustig wachtte Yuriko af, maar schrok even toen het plotseling begon te stormen. Witte tanden sneden door de wolken en hard gebrul vulde het bos. Was er soms iets mis? Hij wilde net naar voren stappen om zichzelf aanwezig te geven en voor te stellen toen een zilver met witte tabby poes vlak langs hem heen liep, zonder hem te zien, en aan de twee andere vreemden vroeg wie van hen Scourge was. Opeens flitste alles heel snel door Yuriko's brein heen. De zilveren poes was hier ook geweest en wilde weten waar de Bloodlan leider was. Ze was langs hem een gelopen, haar lange, volle staart vlak langs hem heen slaand. Ze had veel lawaai gemaakt en leek een beetje onzeker toen ze haar vraag stelde. Yuriko dat iets aan haar te herkennen, maar wist niet wat, ze leek een kittypet. Heel vaag dat hij een gehate geur te ruiken en hij werd woedend. Woest stapte ook hij nu uit de bosjes en ging voor de andere twee katten staan die beduidend ook van Bloodclan waren. Hij zette zijn staart met zwarte punt hoog op zodat hij nog veel groter leek. Zijn knappe gezicht vertrok in een grauw en hij spuugde:
'Wie ben jij?! Jij bent toch zeker geen clan kat hé?! Wil je weten wie Scourge is zodat je hem kan vermoorden? Dat gaat dan mooi niet door!'
Misschien leek zijn reactie wat overdreven, maar Yuriko's haat tegen de clans was groot genoeg om geen risico's te lopen dat zijn nieuwe leider vermoord zou worden. Hij keek niet om naar de andere twee poezen. Als ze echt bij de Bloodclan hoorde zou hij ze beschermen tegen elke clankat. Al was het maar om gewoon een clan kat te doden. Als deze poes iets van plan was, zou ze niet ver komen.

(Sorry Indi, voor het late bericht)

' Wie van jullie is Scourge?' Een grijs gestreeptte clan kat staptte vanachter een boomstam vandaan. Ze rook het direct, windclan. Indi zette haar vacht overeind, en begon waarschuwend te blazen." Vertrek nu direct, of moet ik je verjagen soms? Ik doe het met plezier." Antwoorde ze dreigend met een lacherig ondertoontje. Ze keek de clan kat doordringend aan, en keerde haar de rug toe. Ze was uitgesproken tegen haar. Indi duwdde een beetje beschermend met haar pootje Holystripe een beetje weg, om te voorkomen dat ze aangevallen zullen worden.' Wie ben jij?! Jij bent toch zeker geen clan kat hé?! Wil je weten wie Scourge is zodat je hem kan vermoorden? Dat gaat dan mooi niet door!' Een clan lid van Indi en Holystripe staptte de struiken uit. Je kon hem gemakkelijk herkennen dat hij bloodclan was, aan zijn halsband die hij droeg. Indi was nu wat minder angstig, door de katr die hen vast wel zou steunen. Ookal was ze nooit angstig geweest. Indi kniktte als teken naar Yuriko dat hij de clan-kat mocht verjagen. Deze kater rook vreemd genoeg naar Poesiepoes, maar ook naar blood-clan. Wat Indi verwardde.

[@ Silverlight, wind-clan?
@Yuriko, geeft niets.]

Een vreemde kater kwam de struiken uit nadat de rode poes haar iets dreigend vroeg. Silverlight was net nog op het windclanterrein wezen jagen voor ze hier heen kwam en een geamuseerde grijns speelde over haar lippen. Ze was misschien onzeker over gekomen, maar van binnen kon ze wel over de grond krullen van het lachen. 'Windclan nee dankje elke clankat kan voor mij part aan stukken gescheurt worden! Ik wil bij de clan niet direct verjaagt worden na iemand te hebben vermoord die ik wil spreken?' zei Silverlight met een stem die overliep van vrolijkheid, maar die sloeg snel over in een toon die half dreigend klonk en half welwillend. Ze kon vaak iets zeggen of doen en dan het tegendeel bedoelen. Silverlight ging zitten en begon rustig haar klauwen schoon te likken. 'Als je het nog niet op gevallen was ik draag een halsband net als jullie en ik ben blij die rot bel aan een tak in de struiken te zijn kwijt geraakt!' zei Silverlight met een wat sarcastice toon in haar stem. Ze hielt haar houding tegenover de andere drie katten meer respectvol, zodat die haar toon zou verminderen.

Yuriko raakte geïrriteerd van de vrolijkheid van de poes. Beter was ze niet zo vrolijk. Ze had geen idee met wie ze te maken had. Hij had katten gedood die veel groter, sterker en ouder dan haar, en hijzelf, waren. Yuriko gromde. Zelf had hij nog steeds geen halsband en hij begreep deze poes niet helemaal. Hij wist zeker dat ze een clankat was of in ieder geval was geweest. Yuriko vertrouwde de poes niet helemaal. Nog steeds lachte ze en zei vrolijk:
'Windclan nee dank je elke clankat kan voor mij part aan stukken gescheurd worden! Ik wil bij de clan niet direct verjaagt worden na iemand te hebben vermoord die ik wil spreken?'
Opeens sloeg de eerst zo vrolijke stem van de poes om in een dreigendere toon. Yuriko stond klaar om een eventueel gevecht op te vangen. Zelfs met zijn gebroken poot was hij nog steeds een geduchte tegenstander. Echter, ze begon zichzelf te wassen.
'Als je het nog niet op gevallen was ik draag een halsband net als jullie en ik ben blij die rot bel aan een tak in de struiken te zijn kwijt geraakt!' zei ze sarcastisch.
'Gefeliciteerd,' murmelde Yuriko haast onhoorbaar, maar liet zijn vacht zakken toen hij de houding van de vreemde poes zag veranderen naar meer respectvol. Yuriko bleef staan en keek haar nog eens goed aan. Ze was kleiner dan hem en had een mooie volle staart. Haar lange vacht was zilver met donkere strepen en een witte buik. Ze droeg inderdaad een halsband, zonder belletje. Als er een bel aan had gezeten, dan was haar halsband waarschijnlijk van een kittypet geweest. Ookal vertelde ze hem dat ze de clans haatte, toch klopt er iets niet. Ook had hij de poes niet bij de eerste Bloodclan meeting gezien. Hoorde ze wel bij Bloodclan of was dit een valstrik? Argwanend legde Yuriko zijn oren plat en plantte zijn klauwen in de grond. Heel even snel keek hij achterom naar de andere twee Bloodclan warriors om te laten zien dat ze even met hem mee moesten spelen. Een sein dat de nieuwe poes nooit had kunnen zien.
'Als je Scourge wilt spreken, spreek dan met mij!' zei hij zelfverzekerd en kil.
Deze poes wist duidelijk niet veel over Scourge. Ze wist niet eens hoe hij eruit zag anders had ze nooit aan de andere twee gevraagd of een van hen Scourge was. Yuriko zou er vanzelf wel achter komen of deze poes de waarheid sprak, ookal moest hij daar ernstige maatregelen voor nemen. Hij zou alles geven voor Bloodclan, ook zijn leven.

Drust's helgroene ogen loerden over het Bloodclankamp, scherp en oplettend. Zijn oren waren gespitst, vingen elk geluid op en plaatsten deze. Zijn poten stonden stevig op de grond, zijn scherpe nagels af en toe in de grond kluwend. De reusachtige grijze kater snoof diep in, de heerlijke vertrouwde geur van de Bloodclan, zijn mede-clankatten die net als hij naar bloed verlangden. Of toch niet allemaal? Drust had een tijdje aan een afwezigheid geleden, hij had de Bloodclan een paar weken in de steek gelaten voor zijn eigen belang, maar tot zijn dank was er nog weinig gebeurd. Het verliep stroef in de Bloodclan, er was vrij weinig activiteit en niet alle katten waren naar Drust's mening even loyaal aan de felle Scourge. Volgens hem zaten sommige katten bij de Bloodclan voor het hoog houden van de reputatie van de katten zelf, of omdat ze niet wisten waaraan ze begonnen. Drust herinnerde zich de poes 'Madiebo'. Hij wist niet of ze hier nog in de buurt was en de Bloodclan in de steek had gelaten - wat hij min of meer verwachtte - maar hij wist wel dat hij háar niet vertrouwde. Ze was raar, die Madiebo. Ze liet zichzelf te veel van buitenaf beïnvloeden en ze was te wispelturig, vond Drust. De eerste keer dat hij haar ontmoette was bij haar thuisbasis, daar had ze zich behoorlijk zeker gevoeld tot ze naar buiten was gekomen en Drust zélf had gezien, zijn enorme lichaam, de spieren die onder zijn huid rolden en zijn sterke poten. Ze had opslag een andere tactiek gekozen in het opzicht van benadering en was plotseling gaan slijmen. Ze stelde voor om Drust naar binnen te laten gaan - haar thuisbasis, de schuur - in en bood hem eten aan. Drust was niet bang geweest en ging mee naar binnen maar weigerde verder iets van de vreemde poes aan te nemen. Hij vond haar raar, ze wist niet goed waar ze aan begon en ze was een angsthaas. Als de vier Clans ooit achter de plannetjes van de Bloodclan zouden komen, zich tegen hen zouden keren en in het voordeel zouden zijn, dan wist Drust het wel, dan vluchtte Madiebo met de staart tussen de benen weg met één of andere smoes die weer eens nergens op sloeg. Nee, Drust mocht 'r niet, en elke haar op zijn lichaam dacht er het zelfde over.
Plotseling zag Drust in zijn ooghoeken een stel katten. Hij was even diep in gedachten geweest en had zijn scherpe blik per ongeluk laten varen. Hij richtte zich op en observeerde het groepje. Het waren er vier. Een jonge kitten, twee andere Bloodclankatten en nog een kat die hij even niet kon plaatsen. Een Clankat zo te merken. Of niet? Natuurlijk was het een Clankat, zo'n doetje, zo'n over het paard getild mormel. Je zag het aan de houding, de blik, het gedrag en... die stem. Die vrolijke stem die zich van geen gevaar leek te beseffen, die dacht dat ze alles was en die dacht dat ze kon doen wat ze wilde, zo maar het terrein op walsen en eens even de held uithangen. Er steeg een dierlijk gegrom op uit Drust's keel en hij sprong op. Zijn poten groeven in de aarde toen hij een sprintje trok naar het groepje en daar tot stilstand kwam. Hij hoorde de laatste zinnen die gezegd werden, over het feit dat de kat geen halsband droeg en geen loyaliteit bood aan de Clankatten maar zijn nekharen gingen automatisch overeind staan. Dit was geen normaal Bloodclanlid, waarschijnlijk was dit helemáal geen Bloodclanlid. Drust had al een lange tijd zijn vechtlust in moeten houden en zich enkel bezig moeten houden met geurmarkerignen zetten, zichzelf verbergen, en nu wilde hij eigenlijk zijn vechtlust eruit gooien. Maar dat deed hij niet. Hij trok zijn wenkbrauwen omlaag in een boze frons die weinig nadenkends uitstraalde. Hij streek zijn vacht glad en keek de kat aan.
'Wat doet een weerloos mormeltje zoals jij hier op het Bloodclangebied? Dat is toch veel te gevaarlijk voor je?' sprak Drust mierzoet terwijl hij een quasi-medelevende blik aanbood. 'Ik zou maar snel naar je mammie gaan want dit is alleen voor grote katten.' De laatste zin klonk spottender en - Drust wist heus wel dat de kat geen kitten was - hij solde maar wat met het dier. Hij zag het gewoon aan voor een prooi, weer zo'n arrogante Clankat, dat straalde hij gewoon uit ookal droeg het een halsband. Het kon hem niet schelen, hij wilde gewoon zo snel mogelijk zijn nagels ergens in zetten voordat vechtlust van hem de man maakte en hij het hele kat-en-muisspel door de war schopte. Hij moest zich toch af en toe afreageren?

[Die vervelende Drust komt even binnenvallen [a], hoop dat jullie het niet erg vinden!]

De zwat/witte kater zei iets dat noawlijks hoorbaar was, maar Silverlight zag hem achterom kijken en voelde zich onbehagelijk, maar ze liet het niet merken. Een grote grijs gestreepte kater kwam bij hen staan en zijn stem klonk Silverlight iets te zoet. Zijn woorden maakten haar staart dik van ergernis, maar ze hielt zich in en keek hem rustig aan. Ze had eerder een van de bloedclan gesproken en die leek iets minder agesief dan deze? Silverlight sloeg haar staart rond haar poten en ontkrulde die weer na een paar minuten. 'Weerloos? zou jij een kat willen zien die weerloos is dan moet je bij een clankat wezen die weten niet wat vechten is!' sneerde Silverlight en haar geduld werdt hier aardig op de proef gestelt. Haar rug haar ging overeind staan en ze leek zich klaar te maken voor een gevecht die van kat tot kat zou zijn en niet vier tegen een! Silverlight fronsde haar wenkbrouwen in een gevaarlijke frons en ze ging op haar vier poten staan met haar staart geirriteerd heen en weer zwiepend. Ze hielt er niet van zo bemoedert te worden en haar ogen spuwde vuurnaar de grijze kater die hoog boven haar uit torende. 'Ik mag dan ruiken naar een clankat, maar dat is niet zo. Ik heb laatst nog met eentje gevochten, maar toen moets zo nodig een vos er tussen komen, anders had ik die kat wel een lesje geleerd om me lastig te vallen met die clanpraatjes!' de toon in Silverlight's stem was dreigend en ze sprak duidelijk niet met lof over de clankatten die zij tot nu toe had ontmoet. Dat was ook de reden waarom ze bij de bloodclan wilde komen.

Drust onderdrukte met moeite zijn grijns toen de poes meteen begon te happen. Ze leek zijn opmerking niet te tolereren en irritatie maakte van haar de man. Haar staart zwiepte wat rusteloos heen en weer en het lukte haar uiteindelijk niet om zichzelf in te houden.
'Weerloos? zou jij een kat willen zien die weerloos is dan moet je bij een clankat wezen die weten niet wat vechten is!' snauwde ze naar hem. Terwijl ze dat zei zwol de vacht in haar nek en rug op en nam ze een vijandige gevechtspositie in. Haar ogen deden een poging die van Drust te doorboren met een vernietigende blik maar Drust zag enkel haar Clankat-trekjes. Hij zag haar boze blik wel maar het joeg hem geen angst aan, natuurlijk wisten Clankatten niet wat vechten was, daar had de poes gelijk in, een uiterst goede beschrijving die onder andere op haarzelf sloeg. Een Clankat, doetjes, die dachten dat ze alles waren en in die waan niet sterker waren dan een kittypet. Ook deze kat leek duidelijk veel van haarzelf op te hebben en dat deed Drust alleen nog maar breder grijnsen.
'Ik mag dan ruiken naar een clankat, maar dat is niet zo. Ik heb laatst nog met eentje gevochten, maar toen moest zo nodig een vos er tussen komen, anders had ik die kat wel een lesje geleerd om me lastig te vallen met die clanpraatjes!' vervolgde de poes dreigend. Drust reageerde door te lachen, met zijn tong langs zijn lippen te likken en gelijkmatig maar langzaam zijn pels op te laten zwellen. En ondanks dat straalde hij nog steeds een relaxtheid uit wat bevestigde dat de woorden van de poes hem niets deden.
'Aha, je bevestigt het zelf al - je ruikt overduidelijk naar een Clankat - dus wat belemmert mij ervan te denken dat dat dan ook je afkomst is? Omdat je zegt dat Clankatten niet kunnen vechten en ze jou lastig vallen? Daar overtuig je mij niet mee, schat. Er is geen reden om jou te geloven, je geur maakt iedereen alleen nog maar wantrouwiger!' blafte Drust terug. Hij weerhield zich er nog net van om spottend met zijn ogen te rollen. Sommige katten waren zó dom. Drust was misschien geen hoogbegaafd genie maar hij had tenminste nog een béetje IQ, in tegenstelling tot deze zelfwanende poes die waarschijnlijk dacht dat ze er gemakkelijk met zo'n praatje af kon komen. En als ze over wilde op vechten dan mocht ze natuurlijk een poging doen - het verbaasde Drust zelfs dat ze hem een aanleiding gaf haar aan te vallen. Hij zelf was groot, niet een beetje, maar een behóorlijke joekel van een kater. Het was niet alleen jarenlange ervaring die Drust de spieren waarover hij nu beschikte had gecreëerd maar ook zijn natuurlijke bouw die hem dit had gegund. Tenzij de poes over iets heel bijzonders beschikte of over een heel kamp vol bondgenootjes die nu allemaal op kwamen dagen had ze verder weinig kans om Drust een paar gevaarlijke verwondingen te doneren. En ze was nog jong ook, hij kon niet zeggen hoe oud maar schatte haar rond een jaar, nog niet eens echt helemaal volwassen of net aan, maar nog weinig ervaring.

Yuriko ontspande zich toen het duidelijk werd dat de grote kater bij hen hoorde en liet zijn vacht zakken. Deze poes was sowieso geen gevaar. Yuriko grijnsde toen de poes nog feller tekeer ging. Zo makkelijk afgeleid. Waarom zou de poes boos worden als ze toch niets te verliezen had? Het was zo duidelijk dat dit een clan kat was of in ieder geval, was geweest. Dat was aan alles te zien. Haar houding, haar geur, maar vooral aan het feit dat ze zichzelf niet in de hand kon houden. Clan katten gingen altijd door het lint als ze voelden dat ze iets echt niet konden winnen. Yuriko voelde zich zelfs zo onkwetsbaar dat hij ging zitten. De poes zou wel gek zijn als ze hen zou aanvallen. Zij waren met z’n vieren en zij alleen. Ze kon nooit winnen. Bloodclan katten spelen niet eerlijk. Zelfs al zou ze zo ver komen om het op een één op één gevecht neer te laten komen, winnen zou ze niet ook al leek ze ouder dan Yuriko. Misschien een half jaartje, 5/6 manen ouder? Hij wist het niet, maar hij was wel veel groter ondanks het leeftijd verschil. Yuriko keek even naar de grote kater. Deze was wel een stukje ouder en Yuriko was dan wel groot, deze kater was nóg groter. Een geniepig lachje speelde op Yuriko’s lippen. Hij zou wel willen zien hoe deze kater het clanpoesje een lesje zou leren. Dan zou hij zelf geen wonden oplopen, maar zich wel kunnen amuseren met het leedvermaak van de poes.
Ondertussen waren de kater, waarvan hij de naam niet wist, en de poes, waar hij de naam ook niet van wist, in een woordengevecht. Yuriko luisterde maar half. Hij kon zien dat de poes zich opwond en de kater zich gereed maakte voor de strijd. Toch leek ook hij relaxt. Hij wilde waarschijnlijk ook laten zien dat hij niet werd afgeschrokken door de vijandige toon van de poes. De poes zou verstandig zijn om te vertrekken. Ze kon niet winnen! Yuriko stond op en keek de boze poes dreigend aan. Ze had hem duidelijk niet gehoord en liet het daarbij. Yuriko had de laatste woorden van de agressieve kater nog kunnen opvangen en was het daar mee eens. Zelf vervolgde hij:
‘Als je jezelf zo nodig moet bewijzen hé?! Zeg dan maar eens wat je naam is!’
Yuriko wist dat alle clankatten een samengestelde naam hadden. Even grinnikte Yuriko. Die namen waren belachelijk. Je kon het eigenlijk niet eens namen noemen!
‘En als je dat niet kan, kun je beter vertrekken! Bloodclan heeft niets aan softe, voormalige clan katjes!’
Yuriko liet zijn lange klauwen zien en zijn vacht begon weer te ritselen. Deze poes was of een verrader of een dwaas! Ze zouden er spoedig achterkomen.

De woorden van de beide kater staken als doorns in haar vacht en ze zetten haar boos opgezetten haren niet langer op en plofte met haar achterwerk op de grond en sloeg haar staart rond haar poten en ze keek met een vernietigende blik in haar ogen naar de andere katten voor haar. 'Hm, Is het enige waar jullie aan kunnen denken dat omdat ik gejaagd heb in het windgebied dat ik automatie's een clankat ben?' Silverlight schudden langzaam haar kop en keek even weg van hun priemende blikken om haar gedachten even op een rijtje te zetten, maar ze keek hen al snel weer aan en legde haar oren plat tegen haar kop. 'Ik ben geen clankat vraag het maar aan een zwarte poes die Shadowfur heet. Toen ik net weg ben gelopen uit het tweebeennest ben ik haar tegen gekomen en zij was het die mij over de bloodclan vertelde. Ja ik geef het oprecht toe dat ik een Kittypet ben geweest en zins maanen ben ik niet meer bij tweebenen in de buurt geweest en ben van clangrond naar clangrond gereist en ben naar de Bloodclan opzoek geweest! En al ik me moet bewijzen voor jullie dan doe ik dat zonder tegen woord!' vertelde Silverlight terwijl haar woede begon te groeien, maar ze hielt haar haren plat tegen haar lichaam rusten, die konden toch wel opreizen als ze dat toe zou laten. 'De tweebenen hebben mij Silverlight genoemt en ik zou veel liever anders heten, maar tweebenen hebben de vervelende gewoonte de dieren die ze houden vreemde namen te geven!' zei Silverlight en haalde haar schouders op en bleef verder rustig zitten zonder ook maar een spoortje afleiding een deel van haar te laten worden niet nu ze zo dichtbij was. Natuurlijk wist ze niet of Shadowfur nog in de Bloodclan zat, maar ze wist wel dat ze er in zat toen zij haar ontmoet had.

(Ik ben geen clankat, ik snap niet waarom die kleur van de naam zo neer is gezet?)

De poes leek behoorlijk van slag en onrustig door de onschuldige maar beledigende woorden waarmee ze bestookt werd. Ze hapte zo gemakkelijk maar leek zich nu wat beter in te houden, de woede was aan haar te lezen maar alleen haar ogen verraadden het opzettelijk. Ze leek na te denken en over iets te twisten in haar hoofd, het interesseerde Drust in eerste instantie weinig, hij wilde enkel dat die vervelende Clankat van het Bloodclankamp weg ging, maar toen ze begon te spreken luisterde hij wel.
'Is het enige waar jullie aan kunnen denken dat, omdat ik gejaagd heb in het windgebied, ik automatisch een clankat ben?' vroeg ze ongeduldig en met een vlaag van verwijt. Maar dat toontje pikte Drust niet en hij hief zijn machtige kop toen ze haar oren tegen haar kop plat legde.
'Wie zegt dat we je kunnen geloven?' gromde Drust. Zijn woorden werden vermengd met een laag gegrom dat uit zijn keel opkwam en met dat geluid zwelde de haren in zijn nek en op zijn rug meer en meer op dan ze al hadden gedaan. Dat was het punt waar dit moment het meest omheen draaide want deze poes mocht dan misschien zó graag bij de Bloodclan willen en nog wel zéggen dat ze geen Clankat was maar waar was het bewijs daarvoor? Haar geur verraadde haar afkomst ook al zei ze dat dat niet zo was. Misschien had de poes wel gelijk maar Drust was niet van plan plotseling van standpunt te veranderen; eerst zien, dan geloven.
'Ik ben geen clankat vraag het maar aan een zwarte poes die Shadowfur heet. Toen ik net weg ben gelopen uit het tweebeennest ben ik haar tegen gekomen en zij was het die mij over de bloodclan vertelde. Ja ik geef het oprecht toe dat ik een Kittypet ben geweest en zins maanen ben ik niet meer bij tweebenen in de buurt geweest en ben van clangrond naar clangrond gereist en ben naar de Bloodclan opzoek geweest! En al ik me moet bewijzen voor jullie dan doe ik dat zonder tegen woord! 'De tweebenen hebben mij Silverlight genoemt en ik zou veel liever anders heten, maar tweebenen hebben de vervelende gewoonte de dieren die ze houden vreemde namen te geven!' vervolgde de poes toen maar dat deed Drust al helemaal niets. Bij het woord "Kitypet" trok hij snuivend met zijn wenkbrauwen en keek fronsend naar de kat. De grijns was van zijn gezicht verdwenen want hij probeerde uit te puzzelen of deze poes nou loog of de waarheid sprak. Het was verdacht gemakkelijk voor haar om in deze situatie de waarheid niet te spreken maar het woord "Kitypet" sleurde Drust uit zijn toch al niet ál te ingewikkelde gedachtegang.
'Een Kitypet hebben we hier niet nodig,' zei Drust resoluut. 'We hebben hier échte katten nodig en geen met de hand opgevoede mormels die niet weten hoe te overleven. Je kunt gaan Silverlight, terug naar je tweebeennest, we hebben jou hier in deze gevaarlijke tijden niet nodig.' De toon waarop Drust de woorden uitsprak was vriendelijk en hij verzocht haar nu ook op deze manier te gaan, zo snel mogelijk, en hij duldde geen tegenspraak. Hij wilde deze Kitypet van het terrein af hebben, terug naar haar huisje. Ze stond hier de grote katten alleen maar in de weg, ze zou voor de voeten lopen en een last, een blok aan het been, zijn.

[Misschien moet je dat even na vragen bij een admin of iets dergelijks? Is het al lang zo? Wat ben je dan eigenlijk wel? En waarom staat er bij Clanleider "Tallstar"?]

(Ik wilde eerst bij de windclan, maar toen heb ik me bedacht.)
De grote grijze kater leek te schrikken van het woord Kitypet alsof hij door een wesp gestoken was. Silverlight nam zijn woorden, maar het beviel haar niet en ze schudden haar kop om helder te worden. Wat moest ze doen om deze straatkat te bewijzen dat ze het waar was? Het was al maanen dat ze niet in een tweebeennest was geweest en ze had haar eigenprooi gevangen in die tijd! Silverlight keek de kater weer aan en stond op, maar ze vertrok niet meteen. Haar straat zwiepte uitdagend heen en weer voor zij zich omdraaide en een stuk weg liep, maar op een meter of vijf bleef ze stil staan en draaide zich half om. 'De afkomst zegt niet niets over wat er van binnen zit. Ik heb me nooit thuis gevoelt tussen die Tweebenen en dat is ook de reden dat ik ben weggegaan! Jullie denken dat je sterk en meer bent dan... dan welke kat dan ook!' zei Silverlight met een stem vol woede. Ze zou elke uitdaging aangaan wat het gevaar ook zou zijn en haar houding vandnderde van een vechthouding in een houding die alles uitsprak van een kat die geen uitdaging uit de weg zou gaan. 'Jij bent misschien groot, maar ook lomp!' riep Silverlight en spurte weg, misschien had ze hem dan kwader gemaakt, maar ze wist dat ze sneller zou zijn, want tot nu toe was geen andere kat sneller geweest dan zij. Ze sprong tussen de struiken door en over boomstammen. Als de grijze kater achter haar aan zou komen dan zou ze heb laten zien dat ze geen sofie was zoals de andere huiskatten die haar maar raar vonden net zoals haar eigen poesiepoes famillie! Silverlight zou laten zien dat ze een kat was die ook in de natuur zou kunnen overleven of het nu alleen zou zijn of met de bloedclan dat zou nog moeten blijken. Halverwegen rook ze een hond die stank was onmiskenbaar. Silverlight veranderde van richting en klom de boom in die het dichtstebij was en zocht naar de hond die op de grond aan het rondschalleren was. Haar nagels ontblooten zich en ze liet zich van de tak af glijden en landen vierkant op de rug van de grote hond, zijn zwarte vacht had ze eens vaker gezien en ze wist dat het een rotweiller was. De hond jankte luid en probeerde haar van zijn rug te krijgen, maar Silverlight stond op een plek waar de hond nooit bij zou kunnen komen! Ze zetten haar tanden in het oor van de hond en die begon hard met zijn kop te schudden en trok haar bijna van haar plek, maar door haar nagels nog dieper in zijn huid te drukken hielt de hond op met schudden en renden er jankend vandoor met de zilvere kat op zijn rug. Silverlight liet eenpoot los en sloeg die over een van zijn ogen waardoor de hond ruw stopte en Silverlight van haar plek af gleed. Ze liet het er niet bij en sloeg met haar poten over het andere oog waar de hond nog mee kon zien. De hond trok zich jankend terug en botste blind tegen een boom. Silverlight blies neidig naar de hond en ze moest iets hebben om zich af te reageren. De hond drukte angstig zijn achterwerk tegen een andere boom en ze hoorde opeens een tweebener schreeuwen naar zijn hond die aan gevallen werdt. Silverlight draaide zich om en blies met een hoge rug naar de tweebener die meteen stopte en angstig naar haar keek. Zoete woorden van de tweebener kwamen door de lucht aan zetten, maar Silverlight liet zich niet om de tuin leiden en haalde met een snelle poot uit naar de hand die goed bedoelt naar haar uit gestoken werdt. De tweebener trok zijn bloedende hand met een kreet van schrik terug en vloekte luid en ging weer recht staan. Een voet die op haar afkwam kon ze echter niet meer ontwijken, maar ze landen al rollend over de grond. Na een paar meter stond ze weer op en blies woedend naar het mens die zich nu over zijn hond boog. Met een snelle sprint renden Silverlight op de tweebener af en sprong via de boomstam naar het gezicht van de tweebener en haalde die willens en wetens open met haar scherpe klauwen. De tweebener schrok en gilde het uit van de pijn en angst voor een kat die hem aanviel. Met de hond aan de lijn trok de tweebener zich terug en renden al struikelend weg tussen de struiken. Silverlight bleef nog even staan, maar ze vond het fijn dat ze even een afleiding had gehad. Die katten van de Bloodclan mochten dan pochen dat ze beter waren in feiten waren ze niets beter dan de andere clankatten die hier huisden! Haar rippen deden pijn van de trap van de tweebener, maar zij voelde zich goed en liep rustig weg tussen de struiken tot ze iets hoorde ritselen. Mocht het problemen geven dan zou ze nog vechten ook ze was nog lang niet moe!

Even leek het dat de grote kater zijn interesse in de clankat aan het verliezen was, maar toen ze nog opstandiger werd, pikte hij het niet meer. De kater gromde en verweet haar nog meer. Hij snoof en mocht alleen het woord ‘kittypet’ al niet. De poes liet zich door hem wegsturen.
‘Verstandig,’ ging het door Yuriko heen.
Maar net toen hij dacht dat ze klaar waren draaide ze zich om en snauwde ze hen toe:
'De afkomst zegt niet niets over wat er van binnen zit. Ik heb me nooit thuis gevoelt tussen die Tweebenen en dat is ook de reden dat ik ben weggegaan! Jullie denken dat je sterk en meer bent dan... dan welke kat dan ook!'
Ze zei nog iets maar Yuriko luisterde al niet meer. Ergens ver weg, had ze gelijk. Als ze écht de waarheid sprak, wist hij precies hoe ze zich voelde en even, heel even voelde Yuriko een gevoel dat niet bij hem paste. Dat hij nog nooit gevoeld had. Toen hij weer opkeek, was de poes verdwenen. Yuriko keek even om naar de andere Bloodclan leden. De twee andere poezen hadden niets meer gezegd. De kater leek voldaan met zijn handeling en Yuriko haalde zijn klauwen uit de grond. Hij was hier gekomen om kennis te maken met de rode en tabby poes, maar dat was iets anders gelopen dan hij had verwacht. Yuriko grijnsde even om hoe het soms kon lopen en draaide zich toen naar de grote kater.
‘Hehe, dat heb je mooi geflikt! Misschien zie ik je ooit nog eens in onze oorlog tegen de clans en vechten we zij aan zij,’
Toen sprong Yuriko weg. Hij wilde iets weten. Hij baalde dat hij de namen van z’n clanleden niets wist, maar daar had hij nu geen tijd voor. Yuriko volgde het spoor waar hij heen wilde. Plotseling hoorde hij een hond janken en Yuriko wist dat hij had gevonden wat hij zocht. Voorzichtig stak hij zijn knappe snuit door de bosjes en zag de poes die hij volgde. Ze had een reusachtige zwart-bruine hond aangevallen. De poes leek woedend. Waarschijnlijk probeerde ze haar woede af te reageren op het beest. Kon Yuriko het zich voorstellen na wat er was gebeurd. Ze was bruut aangevallen op iets wat misschien wel helemaal niet waar was. Hij grijnsde. Yuriko grijnsde altijd als iemand pijn leed, maar nu zou het anders zijn. Opeens rende een boze tweebeen uit het dichtbij liggende huis om zijn geliefde hondje te redden. De poes werd van de hond afgeworpen, maar spurtte toch terug om nu de tweebeen de volle laag te geven. Yuriko genoot van het zien van al het bloed wat daarbij te pas kwam. Hij had zin om er op af te rennen en de poes mee te helpen. Om het bloed van zijn klauwen te zien druipen, het op te likken en de pijnkreten van zijn slachtoffers aan te horen. Maar hij deed het niet. Hij wilde zien hoe de poes het afhandelde. Ze was goed bezig tot ze een lelijke trap in haar buik kreeg. Yuriko hoorde de klap en huiverde. Oeeeh, dat deed vast pijn! De tweebeen en de hond strompelden terug naar het huis. De poes keek ze even voldaan na en liep toen rustig terug de bosjes in al leek ze nog wel pijn te hebben. Yuriko voelde zelf ook weer zijn gebroken poot gloeien en wilde op de andere poot leunen. Zijn zachte vacht streelde langs de bladeren en de poes keek op. Ze had hem gehoord, natuurlijk. Het was duidelijk dat er geen verstoppen meer aan was en Yuriko stond op. Vanuit de donkere schaduwen was hij recht in de zon gaan staan. Het verblindde hem even, maar tegelijkertijd genoot hij van zijn snel warmer wordende vacht. Zachtjes snorde hij. Yuriko trok zijn leuke kop omlaag en keek de poes vol aan met zijn hemelsblauwe ogen. Ze leek zich gereed te maken voor een gevecht. Ook al was ze verzwakt, Yuriko had geen zin in een gevecht.
‘Zeg, Silverlight was het toch? Was jij echt een kittypet? Wel zo, dan heb je het niet slecht afgelegd tegenover die hond,’ zei Yuriko aardig en voegde er aan toen,’en ik kan het weten!’
Hij keek even naar zijn gewonde poot. Yuriko hoopte dat ze niet al te boos meer was. Was het wel zo? Dan kon hij zich het wel voorstellen.
‘Het spijt me Silverlight,’ veranderde hij van onderwerp om maar even oprecht te doen,’ Ik kan er gewoon niet zo goed tegen als ik ook maar het idee krijg dat er een clankat in de buurt is. Het liefst vermoord ik ze allemaal!’
Even werd Yuriko wat vuriger toen hij het laatste zei, maar koelde wat af toen hij zich weer realiseerde waar en bij wie hij was. Hij zei toen iets grappiger.
‘Ik verloor mijn manieren tegenover een dame even!’
Dat was iets waar hij niet echt bepaald trots op was, maar als het om een clankat ging, zou hij zelfs een vrouwelijke variant met veel plezier afslachten. Yuriko keek de poes kalmpjes aan en hoopte dat ze hem zou vergeven.

De zwart/witte kater met zijn manke poot kwam de struiken uit gelopen, maar nog voor ze kwaad kon gaan blazen kwam de kater met een verontschuldiging en zijn houding was lang niet meer zo vijandig als eerst. Silverlight liet haar haren zakken en ze nam een neutrale houding aan, maar ze bleef nog lang wantrouwend naar hem kijken. 'Hoe heet jij?' vroeg ze niet onvriendelijk en ze ging zelf ook zitten om haar ribben wat rust te gunnen na die trap van die tweebener die ze liever nog veel lelijker had willen toe takelen. 'Bespaar me die vleierijen, maar het is wel aardig van je.' Silverlight hielt eigenlijk niet van katers die dachten elke poes om hun poten te kunnen wikkelen, maar soms was het wel leuk om aan te horen. Silverlight was geen slappe hap van een poesiepoes die de andere katten die bij tweebenen woonden vaak wel waren. Het klopte wel dat er maar weinig katten waren die het gevoel van avontuur in hun aderen hadden en er dan op uit gingen om in de natuur te verblijven en niet meer terug naar hun tweebeennest gingen zoals Silverlight. Ze schudden haar kop en wilde weg gaan, maar deze kat had iets wat haar net als Shadowfur had aangetrokken. 'Shadowfur zei al dat het niet gemakkelijk zou zijn, maar ik ben niet van plan op te geven tot ik Scourge heb gesproken. Hoe dan ook ik zal hem spreken waar of wanneer dat ook is. Al zou ik zelf met hem moeten vechten om te bewijzen dat een kittypet ook in de Bloodclan thuis kan zijn. In de tussen tijd zal ik niet stil zitten daar kun je van op aan, maar waarom ben je achter me aan gekomen?' Silverlight klonk nog even zelfverzekert als toen ze deze katten het eerst ontmoeten om de leider van de Bloodclan te spreken. De wind streek door haar vacht en ze sloeg haar staart om haar achter poten en begon de bebloeden voor poten schoon te likken.

Drust bleef roerloos staan toen de Kittypet de struiken in verdween. Niet omdat hij geschokt was of iets dergelijks, maar gewoon om er extra in te wrijven dat de poes hier verkeerd aan had gedaan en niet naar hem en de anderen katten toe had hoeven komen. Dat ze niet eens hoefde te dénken om later misschien bij de Bloodclan te komen; en zijn staart zwiepte hoog boven zijn rug heen en weer ten teken van dominantie. De poes hoefde zich nooit meer te laten zien op het Bloodclan-gebied want anders... Drust snoof de geurige ijzeren smaak van bloed op. Zijn gedachten werden meteen afgeleid en hij zag de wittige kater de bosjes in verdwijnen, hetzelfde pad volgend als Silverlight had gedaan. Hij hoorde nog net de woorden die de kater uitsprak in de lucht verdwijnen maar als een soort belofte onthouden werd.
'Hehe, dat heb je mooi geflikt! Misschien zie ik je ooit nog eens in onze oorlog tegen de clans en vechten we zij aan zij.’ Drust grijnsde even. Hij draaide kort met zijn oren, hij overwoog wat hij zou gaan doen, maar nam toen een rustig sprintje achter de kater aan. Hij verdween in de bosjes achter de twee aan en kwam uit op een plaats vlak naast de kater. Onder zijn tenen voelde hij het vertrouwde gras en boven zijn hoofd hingen bomen met een groen bladerdak. En recht voor zijn neus zag Drust Silverlight. Hij zag nog net een bebloede hond en tweebener angstig wegdruipen en hoorde de kater toen de volgende zet nemen. Hij vleide de poes op een manier die naar Drust's mening gewoonweg walgelijk was. De kater had twee minuten geleden de poes met huid en haar op willen eten en nu ze een tweebener en zijn viervoetige mormel een lesje had geleerd aanbad hij haar al. Slijmerig gedoe, vond Drust, terwijl hij zijn wenkbrauwen samentrok in een frons. De kater was anders dan Drust was - natuurlijk -, hij zou zelf nooit zo snel van standpunt veranderen, hij zou de poes nog wantrouwen, haar niet meteen met zoveel respect aankijken wanneer ze iets deed wat het tegendeel van haar afkomst bewees. Goed, het was knap dat een Kittypet dit kon maar het bracht de zwaktes van een Kittypet sowieso met zich mee. Zou ze ooit haar familie gaan missen en disloyaliteit aan te Bloodclan weten te tonen? Zou ze plotseling bang worden voor haar lot en zou ze hen in de steek laten? Was dit niet één of andere samenzweerderige truc met de andere Clans? Je wist maar nooit... Een Rogue was gemakkelijk te vertrouwen. De meeste van die eenlingen waren gewoon duidelijke vijanden van de andere Clans en waren in één keer te vertrouwen, ze hadden zoals gewoonlijk geen moeite gedaan om gemene plannetjes uit te stippelen waarbij zíj het meeste voordeel zouden hebben, maar met een Kittypet was het anders en zo zou Drust nog een tijdje blijven denken. Ze mocht zich in de ogen van de kater misschien bewezen hebben maar nog niet in die van Drust, die toch al niet zo snel onder de indruk was.
'Shadowfur zei al dat het niet gemakkelijk zou zijn, maar ik ben niet van plan op te geven tot ik Scourge heb gesproken. Hoe dan ook ik zal hem spreken waar of wanneer dat ook is. Al zou ik zelf met hem moeten vechten om te bewijzen dat een kittypet ook in de Bloodclan thuis kan zijn. In de tussen tijd zal ik niet stil zitten daar kun je van op aan, maar waarom ben je achter me aan gekomen?' hoorde Drust Silverlight tegen de kater zeggen. Ze leek zich nu al behoorlijk wat te vinden, nu de kater haar een aantal slijmerige complimentjes had gegeven. O, zo'n verkeerde zet van de kater, ook al leek hij in Drust's ogen een prima bondgenoot.
'Bespaar me die vleierijen, maar het is wel aardig van je,' zei ze. O, god, Drust werd er misselijk van. Maar hij hield zich in, al trok hij in eerste instantie een gezicht als een oorwurm en keek hij Silverlight de rest van de tijd verwijtend, wantrouwend en minachtend aan. Ze verdiende die complimentjes niet. Hij hoorde ook haar volgende woorden en verbood zich toen nog langer te zwijgen.
'En wie is de Shadowfur van je?' rommelde Drust, zijn ergernis verbergend. 'Had ik je trouwens niet gevraagd om weg te gaan?' Het was misschien een simpele stap maar Drust wilde deze Kittypet van het terrein, hoe aardig de kater haar ook mocht vinden en zij hem. Gelieve geen relaties aan te leggen die het voor de Bloodclan moeilijk zouden maken. Eigenlijk liever helemaal geen relaties, dacht Drust, hij walgde van dat slijmerige gedoe.

De zwart/witte kater zweeg nog na haar woorden, maar al snel hoorde ze de lage brom stem van de grijze kater en ze keek hem rustig aan. Ze vond wel dat hij gelijk had, maar ze liet geen angst zien. 'Ja rustig maar het zit al goed jij met je spierballen!' zei Silverlight op rustige toon en stond op. Haar ribben schreinde, maar ze liet niets naar buiten merken dat ze pijn had. Met trage passen liep ze weg in de richting die ze eigenlijk al eerder op wilde lopen. Met een dikke staart hoog opgeheven en zich op die manier te uiten dat ze niet zo gemakkelijk liet overweldigen door het stoere gedrag van de grijze kater slipte ze de struiken in. Haar poten leiden de weg en ze slenterde rustig het gebied van de Bloodclan af. Buiten de geurmarkeringen draaide zij zich half om en keek nog even naar het stukje bos achter zich. "Ik kom terug daar kun je van op aan!" dacht Silverlight en ze liep verder op zoek naar een plekje om de nacht door te brengen en om wat prooi te vangen!