Scourge.. I want to speak with you..[Verzoek om te joinen;3]

Witte poten stapten over het erf heen, een witte vacht, die op sommige plekken nog aan elkaar kleefde van het bloed. Eventjes pauzeerde hij, het meeste bloed weglikkend met zijn ruwe rozige tong. Nog altijd kon je de wonden zien zitten op zijn borstkas, net niet meer bloedend gelukkig. Terwijl hij zich waste, vond hij een nagel. Een scheve glimlach speelde op zijn lippen, nu had hij tenminste bewijs van zijn daden.. Hij was waarschijnlijk afgescheurd tijdens het gevecht met de clankat. Hij liet de nagel nog eventjes in zijn vacht gehaakt zitten, hij zou het er later wel uithalen. Hij had nagedacht, en hij was er nu uit. Hij wist dat hij bij de bloodclan wou horen, ondanks dat er veel andere katten bij zaten wat sociaal contact betekende. Hij had nog niet eens zo'n grote hekel aan de clankatten, oke, hij vond ze ook drie keer niks. Hij vond ze achterlijk met hun starclan, hij vond ze over het paard getild, arrogant. Ze waren dan wel welvarend, maar ook vreselijk gierig. Hij kon ze niet uitstaan.. Ze verdienden het niet om op dat territorium te leven.. Maar dat was niet de voornaamste reden. Hij hield van het gevoel van wegsijpelend leven om zijn klauwen, hij hield van de angst van zijn slachtoffers.. Hij wist dat als hij bloodclan zou joinen, hij hier genoeg van zou krijgen. Hij zou genoeg de kans krijgen om te vechten en te moorden. Hij kneep zijn ogen eventjes half dicht, maar daarna ging hij zitten, vlak voor de plek waar Scourge verbleef. Hij haalde de nagel uit zijn vacht en legde deze voor hem neer. 'Scourge, leider van Bloodclan, ik zou graag met u willen spreken,' Sprak hij met zijn diepe maar heldere stem. Hij boog zijn kop even uit respect, 'Ik zou graag lid willen worden van uw clan, om mijn verzoek bij te staan, breng ik u de nagel van een nu dode clankat.' Hij keek eventjes vanuit zijn ooghoek op of hij beweging zag, maar hij hield zijn kop respectvol gebogen.

Scourge zat op zijn plek, op zijn terrein. In de schuur was het donker. De duisternis omhelsde hem. Het kille gevoel in zijn buik werd iedere dag, ieder uur, iedere seconde sterker en hij liet het toe. Hij vond het zelfs fijn. Het liet hem toe te doden en niets te voelen. De angstkreten en ogen vol pure pijn deden hem niets. Hij lachte er alleen maar om, maar echt genieten kon hij niet. Hij wachtte op het juiste moment om het juiste te doen. Die tijd zou spoedig komen. Al helemaal nu hij regeerde over Bloodclan. Een elite die leefde voor bloed. De elite die leefde voor de overwinning en niets anders. Hij had deze katten hier naartoe geleid en zou ze trainen, sommige misschien zelfs doden. Twoleg place was van hem. Deze schuur was zijn terrein. Scourge’s ogen waren de hele tijd gesloten. Zijn oren waren gespitst om de geluiden van buiten op te vangen. Hij hoorde nog wat katten ronddwalen en een kraai overvliegen, voor de rest niets. Hij had veel katten weten te paaien voor Bloodclan. Scourge had ze nodig en zij hem. Hij zou de clan katten eens iets laten zien. Even liet hij een grijns toe op zijn meestal zo emotieloze gezicht. Ze zouden niet weten wat ze overkwam. De clans zouden in de war raken en elkaar er de schuld van geven. Wat een dwaze, stomme katten.
Plotseling verstoorde iets hem uit zijn gedachten. Een belangrijke geur dreef zijn neus binnen. De geur van bloed! Scourge opende zijn ijsblauwe ogen. Durfde een gewonde kat zijn terrein op te komen? Nee, de geur hoorde bij een sterke kat. De geur van bloed was van een andere kat geweest. Scourge keek achterom naar de deur van zijn schuur. Deze stond op een kiertje waar de geluiden door naar binnen waaide. Rustig luisterde hij naar de woorden van de vreemde kat.
'Scourge, leider van Bloodclan, ik zou graag met u willen spreken. Ik zou graag lid willen worden van uw clan, om mijn verzoek bij te staan, breng ik u de nagel van een nu dode clankat.'
Scourge lachte. Mooi, nog een clankat minder. Scourge luisterde eerst of de kat nog meer te zeggen had en liep toen naar de uitgang. De deur piepte krakend open. De kat die voor Scourge stond, was bedekt met bloed. Hij hoorde waarschijnlijk een spierwitte vacht te hebben. Nu kleefde het aan elkaar van het rode levenssap dat van een clankat was geweest. Scourge snoof de geur van het bloed nog een keer op. Zou het misschien? Nee, hij herkende de dode clankat niet. Scourge keek de spookachtige kat diep aan in zijn zilveren ogen.
‘Je bent welkom in mijn clan. Waarvoor wil je me spreken?’ vroeg hij kil.
Deze kater zag er uit alsof hij vele geheimen met zich mee droeg, maar daar was Scourge niet bang voor. Hij kon zien dat dit een moordlustige kat was die plezier had in moorden. En dat was precies wat hij nodig had.

Phantom keek rustig naar de deur die open ging, zijn silverkleurige ogen verrieden dat hij nog niet echt onder de indruk was. Maar ja, zo snel was hij dat ook niet. Alleen, hij wist dat hij wel respectvol moest zijn tegenover de zwarte kater, anders zou het zijn einde betekenen. Phantom was zeker niet dom, nee alles behalve. Als je dom was dan redde je het niet, dan heb je een groep nodig om je te verdedigen, zoals die clankatten deden.. Zij moesten elkaar steunen om te overleven, te dom om dat alleen te kunnen, te zwak om voor zichzelf te zorgen. Gewoon de naam van kat niet waard. Hij vond ze walgelijk, zo arrogant. Maar, ze hadden een zwakte, nou ja, wel meerdere, maar deze viel hem echt op en hij kon het vreselijk goed uitbuiten. Hun sympathie voor anderen.
Toch boog Phantom zijn kop even toen de zwarte kat genaamd Scourge begon te spreken, hij zou maar beter beleefd blijven, of hij zou het einde van de dag niet zien. "Ik kom hier met een verzoek om me bij uw clan te voegen," Miauwde hij met zijn diepe stem. Hij duwde voorzichtig met zijn neus de nagel van de clankat naar Scourge toe. "Ik heb dit voor u meegebracht als bewijs dat ik niet bang ben om bloed te laten vloeien.."
Phantom keek weer op, maar keek niet in de ogen van Scourge. Dan zou zijn lichaamstaal uitdrukken dat hij hem uitdaagde, en daar had hij geen zin in. Hij wist hoe destructief de nagels van de zwarte kat konden zijn. Hij had zijn informatie goed bij elkaar verzameld, je wist maar nooit waarvoor het goed was. Je kon daardoor weten wie je te vriend moest houden, en wie niet. Rustig tilde Phantom een van zijn voorpoten op en begon het plakkerige opdrogende bloed ervanaf te likken. Het maakte hem niet uit dat het iemand anders bloed was. Het bloed dat eerst zijn sneeuwwitte vacht verhulde was al snel van zijn poot verdwenen. Daarna richtte hij zijn blik weer op Scourge, toch een beetje benieuwd naar zijn reactie.

Scourge nam de vreemde kater nog eens in zich op. Hij leek niet onder de indruk te zijn van hem, maar was wel verstandig genoeg om geen stomme dingen te zeggen. Verstandig. Ook had de vreemde kater respectvol gebogen toen Scourge sprak. Een houding die Scourge mocht.
"Ik kom hier met een verzoek om me bij uw clan te voegen,’ zei de kater met zijn zware stem. Hij schoof de bloederige nagel naar hem toe toen hij zei:
"Ik heb dit voor u meegebracht als bewijs dat ik niet bang ben om bloed te laten vloeien.."
De kater keek weer op, maar durfde Scourge niet in zijn ogen te kijken. De kater wilde hem duidelijk niet uitdagen, een wijs besluit, maar Scourge keek hem wel kil aan. Zonder emotie. Alleen zijn ijzig- en koudheid. De kater leek sterk en vastbesloten om Bloodclan te joinen, maar Scourge zou geen moeite hebben om hem bij ook maar één verkeerd woord open te scheuren en hem hier dood te laten bloeden. Maar ja, dat had hij bij iedereen, dat maakte hem zo sterk. Zijn koelheid die het toeliet iedereen te doden zonder ook maar een schrijntje gevoel of medelijden te voelen. Het irriteerde Scourge dat de kater dezelfde vraag herhaalde als waar hij al antwoord op had gegeven. Toch liet hij niets merken. De verkeerde emoties op het verkeerde moment konden alles verpesten. Al maakte het voor hem nu niets uit. Zijn irritatie was alleen maar nadelig voor deze kat. Toch leek de kater goed voorbereid op hun ontmoeting. Respect, niet teveel emotie en geen domme woorden. De kater begon nonchalant zijn poot te likken. Het opgedroogde bloed verdween langzaam bij de ritmische likken van de witte kater. Daarna keek hij toch nog even naar Scourge wachtend op zijn reactie. Nieuwsgierig naar Scourge’s antwoord. Scourge ging er niet omheen draaien.
‘ Ik had je al gezegd dat je welkom bent in mijn clan,’ Scourge wachtte even en keek naar de nagel die de kater voor hem neer had gelegd,’ Neem alleen de volgende keer een tand mee in plaats van een nagel. Daarmee laat je je kracht en status zien tegenover andere katten en speciaal voor mij. Ook heb je nog een halsband nodig.’
Scourge zei niet dat de tanden door de halsband heen moesten. Daar zou de vreemde kater zelf wel op kunnen komen als hij ook maar een klein beetje op Scourge gelet had.
‘En ik wil je naam weten,’
Zijn naam. Namen waren het waard om te onthouden, ookal deed Scourge dat niet altijd. Soms doodde hij te vroeg waardoor hij niet eens de tijd had gehad om naar de naam te vragen. Een naam was eigenlijk ook niet echt nodig. Het is meer voor de fun. Wanneer je familieleden wilt martelen of katten wilt opsporen. Scourge wilde alle namen van de Bloodclan katten weten. Als het ooit zou mislopen zou hij ze kunnen vinden en doden. Hij keek nog even naar de kater. Het zou spijtig zijn als hij dat ook ooit met deze kat zou moeten doen…