I will find new friends?!

Yuriko had net antwoord willen geven op de poes haar vragen toen de grote, bruine kater hen verstoorde. De kater was nog even agressief als eerst. Ook leek hij zich nu aan Yuriko te irriteren. Sowieso was de poes ook niet echt blij met wat hij zei. Yuriko glimlachte. Waarschijnlijk was ze niet vaak met katers omgegaan. Als ze altijd zo gebrand zou blijven zou ze nooit iemand vinden. Het was ook niet Yuriko’s idee om een relatie met haar aan te gaan of haar te versieren, nee het was duidelijk dat beide zijn zet niet begrepen. Van de poes wat dat niet erg, van de kater echter wel. Als hij niet zo bruut was komen binnenvallen, had Yuriko misschien nog wat informatie uit haar kunnen halen of gewoon wat lol hebben. Yuriko had al veel poezen gehad en vermoord. Maar de enige reden om iets met een poes te hebben was voor zijn eigen amusement en de bloederige moord die daarop volgde of soms om misbruik te maken van smoorverliefde poezen. Toch zou hij nooit plezier maken met een kittypet, alhoewel..als ze echt mooi waren.. Sowieso wilde hij al helemaal geen echte relatie nu hij bij de Bloodclan zat. Ze zou hem alleen maar tot last zijn op zijn weg naar de macht. Man, wat dacht deze kater wel? Yuriko zei echter niets. De kater praatte gewoon door. Hij wilde Silverlight helemaal van het terrein af! Wat hadden ze dan nu nog aan haar? Ze had al veelteveel tijd in beslag genomen en konden er nu maar beter hun voordeel uithalen. Blijkbaar snapte de donkere kater het niet want hij wilde haar weer wegsturen. Yuriko ging er niet tegenin. Het was nu toch al te laat. De poes had geen zin meer in de conversatie en zei dat de grote kater maar eens rustig aqan moest doen en het al goed was. Daarna liep ze trots de struiken in naar huis of naar Bloodclan. Yuriko zuchtte geïrriteerd. Zijn plan was vrij goed verlopen en nu moest hij de andere kater waarschijnlijk nog eens uit gaan leggen wat hij hier éigenlijk deed. Anders zouden er weleens wat lelijke praatjes over hem kunnen worden rondgespreid en dat was dan ook wel het laatste wat Yuriko nodig had. Yuriko stond op en liep zelfverzekerd naar de grote kater toe. Hoe dichterbij hij kwam, hoe groter de kat leek. Ook zag Yuriko zo zijn littekens die duidden op bloederige gevechten nu steeds beter zitten. Deze kater had al veel ervaring en dat was van hem af te zien. Toch was Yuriko niet bang. Dat was dan ook niet nodig. Ze hoorden beide bij Bloodclan en Yuriko had respect voor de kater, maar hij wilde wel dat de kater niet de verkeerde ideeën kreeg. Yuriko ging voor hem staan en keek hem scherp aan. Rustig opende hij zijn mond en sprak:
‘Ik krijg het idee dat je mijn strategie niet helemaal door hebt,’
Yuriko sprak hard genoeg voor de kater om het te verstaan, maar te zacht voor de poes die eventueel hier nog ergens kon rondhangen om hen toch nog te bespieden.
‘Het was niet mijn idee om mezelf lasten op te hangen. Ik wilde alleen maar informatie die ons misschien verder kon helpen. Voor mij is dit de makkelijkste manier om dat te doen. Sowieso hadden we al zo veel tijd aan haar verspild dat ik dacht dat we er maar beter ons voordeel eruit konden halen. Sorry voor de moeite,’
Yuriko hoopte dat de kater het begreep. Hij wilde deze kater niet als vijand, maar als bondgenoot. In de toekomst mochten ze elkaar nog weleens nodig hebben.

[Srry heeeeeel late reactie.]

Ondertussen waren er nu al twee katten, die erbij gekomen waren. Indi keek de twee katten aan, de een kende ze, maar de andere wist ze niet wie of van waar ze kwam. Al droeg de zilver-bruine kattin een vag clangeur met zich mee. Opeens kwam er ook een derde kat aan, een bondgenoot van Yuriko en Indi. De grote forse grijze kater begon de clankat helemaal te verwijten, en te ruzië, met elkaar. Indi duwdde met haar voorpoot de kleine kit zorgzaam een beetje achteruit, om eventuele gevechten te vermijden." Kom we zijn hier weg, ik breng je terug naar je ouders, want het kan hier wel uitdraaien tot een gevecht." Fluisterde zachtjes in de kit haar oren. Ze paktte hem bij zijn nekvel op, en liep weg richting het kamp. Ze zette de kit voor de ingang van de shuilplaats van zijn moeder en vader, en zei nog terwijl ze wegrendde." Zeg gewoon tegen je ouders, dat we een beetje gestoeit hebben met elkaar, totdat ik je hier moest terugbrengen." Ze hoopte dat de kit het nog kon horen, en liep terug naar de andere drie katten. Drust en Silverlight waren net uitgevochten, met woorden, totdat Silverlight de plaats verliet, en wegrendde door de struiken. Kort daarop liep Yuriko haar achterna, en het duurde niet lang voor ook Drust hen achtervolgdde. Indi kendde dit gebied goed vanbuiten, en nam de kortste weg, naar waar de andere drie katten gingen. Indi verschool zich, evenals Drust in de struiken. Beide katten luistrden de nadere twee af, totdat Drust zijn geduld op raaktte. Hij staptte uit de struiken, en jaagdde de clankat het gebied uit. Indi staptte zorgvuldig de struiken uit, en ging bij haar bondgenoten staan.' Het was niet mijn idee om mezelf lasten op te hangen. Ik wilde alleen maar informatie die ons misschien verder kon helpen. Voor mij is dit de makkelijkste manier om dat te doen. Sowieso hadden we al zo veel tijd aan haar verspild dat ik dacht dat we er maar beter ons voordeel eruit konden halen. Sorry voor de moeite' Zei hij nog tegen Drust." Maar wat, als blijkt dat ze echt een clankat is, en je op een onverwachts moment aanvalt ofzo. Ik zou toch steeds op mijn hoede blijven." Indi kniktte kort naar Yuriko, en keek naar boven naar de maan." Bijna volle maan. We moeten het melden tegen Scourge, het kan in ons voordeel zijn misschien."

Claude/Yuriko wat heb je het liefst dat ik je gewoon Yuriko of Claude noem?

Drust voelde zich voldaan toen de Kittypet Silverlight het hazenpad nam. Het voelde niet als een overwinning - het was pas een overwinning wanneer romp en hoofd niet meer met elkaar verbonden waren - maar het wekte toch weer een tevreden gevoel bij de bruingrijze kater. Hij hief zijn kop en staart ten teken van dominantie, niet dat hij zonodig zijn Clangenoot wilde kleineren of minachten maar gewoon omdat deze dominante positie bij Drust hoorde en hij dit niet onnodig liet vallen. Tegenover Scourge was het misschien een ander geval. Hoe stom Drust het ook vond om te horen wat hij moest doen in plaats van anderen te vertellen wat ze moesten doen, tegenover Scourge zou hij zijn staart laten zakken en zijn hoofd respectvol buigen maar niet tegenover een ander. Clankatten en Kittypets zou hij ten zeerste minachten, doorsnee rogue's zou hij simpelweg niet naar omkijken en de meeste Bloodclanleden zou hij zien als zijn gelijken maar enkel tegenover de machtige Scourge zou hij zijn dominante houding uit respect en niet uit angst laten vallen - ietwat. Plots hoorde Drust een beweging en hij keek opzij, niet schrikkerig want hij vreesde vrijwel niets behalve de Monsters op het Donderpad, en zag de Bloodclankater zijn kant op komen. Drust keek hem aan en zag hem kijken op een manier die uitdrukte dat hij ergens niet helemaal te vreden mee was, zag de blik van de kater op een onderzoekende en een beetje bewonderende manier over zijn lichaam glijden (dat vond hij natuurlijk helemaal niet erg om te zien, hij schaamde zich niet voor zijn enorme grootte en diepe littekens). Vervolgens opende hij zijn mond en uitte hij wat hij in zijn hoofd had, dat Drust's zet misschien niet de slimste was geweest in combinatie met zijn plannetjes.
'Ah,' begon Drust met een denk-frons in zijn voorhoofd. Daar had hij niet over nagedacht, nadenken was niet hetgene waar Drust zich het meeste mee bezig hield op dit moment, nadenken was nodig voor het organiseren van troepen en daar was hij toe in staat maar verder dacht Drust weinig na over andere strategiën - met zijn wanstaltige grootte had hij geen plan nodig, hij stortte zich er gewoon bovenop en maakte alles wat op een vijand leek een kopje kleiner. Maar wat het 'uithoren' van Silverlight betrof, dat vond hij ietwat onnodig. 'Hoor eens, ik verwacht geen juiste informatie van die muisbreinen van een Kittypets. Ik wil ze niet in mijn buurt, ja, dode Kittypets tolereer ik in mijn leefomgeving maar anders niet. Ze zullen waarschijnlijk weinig juiste informatie kunnen verschaffen met die lelijke lege koppen.' Drust zei het rustig, normaal, en tierde niet zoals hij het ook had kunnen doen, maar daar maakte hij geen vrienden mee. Niet dat Drust veel om vrienden gaf maar Goldfuzz had hem geleerd dat een bondgenoot voor zelfs zo'n joekel van een kater als hij handig kon zijn. Tja, Goldfuzz... Dat was ook weer een lang verhaal. De kleine ietwat onhandige kater van angst bijna het loodje had gelegd toen Drust dreigde om hem te doden tot het lot een heel andere wendig had genomen. Ach ja, het was bijna nostalgisch, waar zou Goldfuzz uithangen? Drust was een lange tijd weggeweest en hij had zijn vertrouwde geur niet meer geroken sinds hij hem voor het laatst had gezien. Was hij vertrokken? Voelde hij zich niet meer thuis in dit gebied? Drust was ook een tijd afwezig geweest maar hij was teruggekomen, zou Goldfuzz ook terug komen om zijn vriend op te zoeken? Hij zou vast nieuwsgierig zijn naar de Bloodclan en misschien zelfs interesse hebben als hij wat geharder was geworden in die tijd. Drust voelde zich op dit moment droevig, hij voelde zich nooit echt droevig. Er was één enkele keer geweest dat Drust écht droevig was geweest maar die gebeurtenis nam hij niet eens in zijn hoofd. Drust was geen zwakkeling, dat zag je al zonder hem te kennen, hij was een vreselijke doorzetter en een onverschillige vechter maar die dag had hem veranderd. Het enige dat hem écht zo erg had geraakt dat het hem totaal had veranderd. En nu zag Drust het weer. Hij zag het donderpad. De bloedrode lichten van het Monster die in de verte verdwenen. De gele ogen van de zwarte kater Manx die leken op te lichten in het licht van de volgende bloeddorstige Monsters die aan de andere kant van de streep op de weg langsreden, enkele meters langs Drust beste vriend. Maar Manx' ogen lichtten niet op. Nee, dat was onmogelijk, Manx was dood en het leven was hem ontnomen. Hoe lang geleden? Drust herinnerde het zich niet, het leek de dag van gisteren wel. En hij zag de dagen, weken, maanden daarna, hoe hij ingestort was en al zijn zwaktes en verdriet had getoond. Hij had leren leven met de stilte, de pijn, de kilte, het afschuwelijke beeld van het glimmende Monster dat Manx aan stukken had gereten. Het had hem veranderd, Drust was voor de dood misschien wel gek geweest op vechten maar dat was anders. Hij had na Manx' dood geen vreugde meer in het leven gezien, enkel in het afreageren op anderen, en dat was zo gebleven. Het enige wat hem wat meer naar de vreugde en levenslust van vroeger wist te brengen was Goldfuzz, op dit moment de enige die hij daadwerkelijk vertrouwde.
Drust werd onderbroken door een opdringerige rode poes die zijn emotionele gedachtes verbrak. Snel herstelde hij zich, hij schudde zijn hoofd en hij maakte een eind aan de afschuwelijke gekwelde uitdrukking die hij enkele seconden op zijn gezicht had gehad, net zo rap als deze gekomen was. Hij richtte zich op en torende boven de poes uit die haar mond open trok.
'Maar wat, als blijkt dat ze echt een clankat is, en je op een onverwachts moment aanvalt ofzo. Ik zou toch steeds op mijn hoede blijven,' begon ze. 'Bijna volle maan. We moeten het melden tegen Scourge, het kan in ons voordeel zijn misschien.' Drust voelde zich geïrriteerd omdat ze hem had onderbroken, maar hij kon inderdaad beter ergens anders en op een ander moment in een manische roes die zelfmoordneigingen naar boven bracht raken, al wilde hij dat op dit moment niet overwegen. Hij wilde gewoon weer vrij denken over zijn vriend en voogd Manx maar hield zich nu wel in. Net zoals hij een boze schreeuwerige opmerking inhield tegenover de poes die hij wel kende, als Indi. Zijn ogen flitsten slechts omhoog naar de maan die er exact zo uit had gezien toen Manx was gestorven - en droomde verder.

[Sorry, ook een beetje laat, maar als troost een lange post :] ]