[Dawn patrol I - Riverclan border] Lets make sure they won't get any further

Wintersong zat bij de ingang van het kamp te wachten tot de twee anderen van de Dawn patrouille zouden komen. Ze vond het niet erg om zo vroeg op te staan, want dan had je meestal nog wat aan de dag in tegenstelling tot als je rond zonhoog een keer zou beginnen. Als de andere twee er waren zouden ze naar de grens met Riverclan moeten gaan en ze wist dat ze daar extra goed op hun hoede zouden moeten zijn. Ze moesten er zeker van zijn dat die vissenkoppen niet nog meer territorium zouden proberen in te pikken.

De roodwitte kater hees zich overeind uit zijn nest en zonder zijn vacht eerst goed te leggen trippelde hij naar buiten. Hij was de tijd uit het oog verloren, en hoopte maar dat ze nog niet vertrokken waren. Maar het geluk stond aan zijn zijde, aangezien alleen Wintersong al aan de kamp uitgang stond. Zealpaw trachtte zich met enkele grote sprongen naar de witte poes toe en zette zich vervolgens neer op zijn achterwerk. "Goedemorgen," Sprak hij rustig terwijl hij de witte poes een vriendelijke blik gunde. Hij was zelf al even groot als haar, en het zou vas niet zo lang meer duren of hij was groter. Zealpaw was ergens wel blij dat hij met de patrouille mee mocht gaan, dan had hij tenminste nog eens iets te doen. Anders struinde hij de hele dag rond in het territorium, om soms iets te vangen. Maar meer deed hij niet. Dit kwam merendeels omdat zijn mentor nooit kwam opdagen. Met snelle likken wist Zealpaw de overeind staande plukken vacht weer te ordenen en keek hij vervolgens strak voor zich uit, wachtende op de laatste kat die zich bij de patrouille zou voegen.

Numbpaw keek rustig in het rond, hij was al vroeg wakker maar nog niet opgestaan om naar de dawn patrol te lopen. Hij stond op toen hij een oranje kater langs zich zag komen, het duurde kort. De meeste van de groep hadden zich al buiten verzameld, even wilde hij rust voordat hij zich bij de andere ging voegen. Hij keek kort omzich heen, de meesten sliepen nog. Numbpaw glimlachte kort en keek even het hol na en sprong vlak daarna het hol uit, hij zag de twee katten zich al verzameld hebben bij de uitgang. Een daarvan was de oranje kat van een paar minuten geleden en daarnaast zat een witte poes met blauwen ogen, hij tribbelde langzaam naar de groep toe. Bijna geen enkele kat liep rond op dit tijd stip, hij kwam net aan bij de groep toen er al een iemand begon met de andere begroeten. Zelf keek hij er niet echt naar, 'hoi.' zei hij kil en kort tegen de anderen. Numbpaw keek de twee katten aan, kennerlijk zou dit eerder een gesprek worden tussen de drie dan wat er zou kunnen gebeuren. Zelf was hij niet echt uit op gezelschap, hij zwiepte kort met zijn staart. De uitgang was een dorn tunnel, het was gelukkig niet dicht begroeid. Hij werd hier naar toe gestuurd om iets te doen voor zijn clan en niet om te gaan brabbelen alleen waren er maar 2 woorden gezegt niks meer of minder, hij wiebelde kort met zijn oor. Hij wachte rustig op iets, dit was zijn eerste keer dat hij mee mogt.

Als eerste kwam Zealpaw naar haar toe en even knikte ze als begroeting. Goedemorgen," Voegde ze er ook nog aan toe toen ze ook de andere apprentice aan zag komen. Deze apprentice was nog vrij jong, maar het was altijd wel goed voor een apprentice om een keer een patrouille mee te maken. Ook al hoopte ze nu wel dat ze niet een patrouille van alleen maar warriors tegen zouden komen, want dan zou het nog wel eens lastig worden. "Zijn jullie klaar om te gaan?" Ze wachtte even op een antwoord van beide apprentices voor ze ze wenkte en door de uitgang het kamp uit liep. Daar wachtte ze even tot beide apprentices buiten het kamp waren en zette toen koers naar de Riverclanborder.

'Goedemorgen,' Knikte de witte poes terug. De tweede apprentice die erbij kwam, was iets minder aardig. Maar het kon zijn dat 'ie een ochtendhumeur had, daarom besloot Zealpaw maar om nog geen beoordelingen te maken. Voor hetzelfde geld was Numbpaw juist een vreselijk aardige kater. 'Zijn jullie klaar om te gaan?' Vroeg Wintersong vervolgens, waarop hij reageerde met een knik van zijn kopje. Vervolgens keek hij naar de andere kater en wierp hij hem een vriendelijke blik toe.
"Riverclan kan beter niet gaan wennen aan het zonnen," Merkte hij nu al lichtelijk geïrriteerd op, door het feit dat die vissenvreters zich nu eigenlijk op Thunderclan gebied konden bevinden. Alleen het gedacht eraan deed zijn nekharen al overeind zetten. De volgende keer zou hij meegaan en zou hij zijn vader wreken. Hij wist wie de moordenaar van Firestar was, en als deze kater zich daar dan ook bevond, dan kon niets of niemand Zealpaw ervan houden de kater een kopje kleiner te maken. Normaal dacht hij niet zo, maar voor deze ene keer maakte hij een uitzondering.

Numbpaw wachtte eerder op een teken van Wintersong, hij zwiepte uit irritatie met zijn staart. Na een korte tijd wachten begon Wintersong naar een apprentices goedemorgen te zeggen, hij wilde zuchten maar deed het nog niet. Het Thunderclan kamp verlaten voor een korte wandeling kon vast geen kwaad, hij bleef stilletjes zitten. "Zijn jullie klaar om te gaan?" vroeg Wintersong die eerst wachtte op hun antwoord. Numbpaw knikte en volgde de grote poes, vast was ze al een krijger. Hij zag dat Zealpaw als de apprentices zo heette ook knikte, niet er vlak na begon de apprentices "Riverclan kan beter niet gaan wennen aan het zonnen," Het was wel leuk en aardig maar ze waren er voor het beschermen van hun clan gebied niet voor iets anders. Ze kwamen aan bij Wintersong en liepen daarna richting de Riverclanborder, hij staarde in het rond of er iets dicht bij was. Alleen bladeren vielen van de bomen, dit gaf al aan dat Bladkaal aan het komen was. Kort wende hij een vriendelijke blik terug naar Zealpaw, alleen was het moeilijk om zomaar iets tegen iemand te zeggen. Het enige wat hij had gezegt was 'hoi' waarschijnlijk was dat geen goede indruk of zo, alleen had het ook geen zin om nog wat te zeggen of voor wat anders.

Wintersong liep rustig verder, maar hield ondertussen wel in de gaten of Zealpaw e Numbpaw met haar meekwamen. "Riverclan kan beter niet gaan wennen aan het zonnen," Ze was het wel eens met wat hij zei, maar ze wist ook wel dat ze voor nu beter een gevecht zouden kunnen voorkomen, ook al wist ze niet wat de apprentices zouden doen als ze een Riverclanpatrouille tegen zouden komen, maar dat zou ze dan wel zien. "Het zal vast niet lang duren voor we de zonnerotsen terug gaan nemen." Reageerde ze op de opmerking van Zealpaw. Ze kon begrijpen dat de jonge kater wraak wilde nemen voor zijn vader, maar daarmee zou hij moeten wachten tot ze de zonnerotsen weer terug zouden gaan nemen. Het was niet lang meer voor ze bij de border zouden komen, dus het leek haar maar beter om de apprentices toch te waarschuwen. "Als we een Riverclanpatrouille tegenkomen wil ik niet dat jullie ze meteen gaan aanvliegen." Zei ze dan ook, want voor het geval dat ze er een tegen zouden komen wilde ze niet hebben dat de apprentices meteen de andere patrouille aan zouden gaan vallen, want het lag er maar net aan of die patrouille dan fout zat of niet.

Numbpaw reageerde niet op zijn opmerking, Wintersong daarentegen juist weer wel. 'Het zal vast niet lang duren voor we de zonnerotsen terug gaan nemen.' Klonk haar stem. Zealpaw knikte even en versnelde vervolgens zijn passen zodat hij vlak achter de witte poes liep. 'Als we een Riverclanpatrouille tegenkomen wil ik niet dat jullie ze meteen gaan aanvliegen.' De roodwitte kater wiebelde even met zijn oortjes en wierp zijn heldere blauwe blik op haar witte vacht. "Was ik ook niet van plan." Miauwde hij luchtig, waarna hij even achterom keek om te zien of Numbpaw hen nog volgde. Als ze werkelijk waar een Riverclan patrouille zouden tegenkomen, dan hing het er vanaf wat hij deed. Zouden zij hun direct aanvallen, dan leek het hem weer dan logisch dat hij zichzelf verdedigde.

Numbpaw volgde de groep, hij was wel de gene die hlemaal achter liep. Hij had eerder een gevoel dat hij nergens bij hoorden, eerder als een loner. Geen gevoel voor zijn Clangenoten, geen gevoel voor andere Clans. Hij tuurde in het rond, er was weinig om hier te zien maar ze waren hier om hun clan te beschermen. "Het zal vast niet lang duren voor we de zonnerotsen terug gaan nemen." Reageerde Wintersong, het was al duidelijk naar Zealpaw. Hij kon zich beter achter de groep voegen, niet dat hij echt iets zei. Zijn ogen keken naar de ruggen en staarten van de anderen, niet dat hij ergens anders naar kon kijken. Het zou nog een lange dag worden, hij zuchtte. Hij vocht voor de clan en deed er alles voor maar gaf er geen toon voor, het boeide hem niks dat Firestar stierf. Hij keek er niet eens naar, alleen had hij al door dat de rode apprentices het al heel moeilijk had ermee. Vast ook Wintersong, hij was waarschijnlijk de enige die niks boeide wat er ging gebeuren. "Als we een Riverclanpatrouille tegenkomen wil ik niet dat jullie ze meteen gaan aanvliegen." Zei Wintersong tegen tegen de twee. Hij gaf geen teken of hij er eens mee was of niet eens mee was, hij wiebelde kort met zijn oor. Numbpaw voelde een korte rilling door zijn vacht heen, kort schudde hij zijn kop. "Was ik ook niet van plan." Sprak Zealpaw die gelijk aanvallend reageerde, hij bleef zelf stil. Hij kon praten, hij kon voelen maar niks wat hij voelde. Voelde echt, hij wiepte kort met zijn staart en volgde de groep.

Wintersong keek even over haar schouder om te zien of beide apprentices een reactie gaven en dat deden ze gelukkig ook. Ze wilde namelijk niet dat zij meteen de eerste zouden zijn die gingen aanvallen, ook al zou ze de apprentices wel hun gang laten gaan als de Riverclankatten de eerste waren die aanvielen. Dan hadden ze waarschijnlijk alle recht om het te doen en dan zou ze ze ook niet tegenhouden. Ze zag de rivier al tussen de laatste bomen door verschijnen en stopte even toen ze er waren. "We kunnen het beste de markeringen ook maar weer opnieuw plaatsen terwijl we langs de border lopen. Mochten jullie iets ruiken moet je mij meteen waarschuwen." Zei en keek even naar de twee apprentices. "Zealpaw, zou jij die struik daar kunnen markeren?" Zei ze terwijl ze naar de struik wees. [b]"En Numbpaw zou jij die boom kunnen markeren?" Ze wees deze keer wat verderop naar een boom, want ze moesten er wel voor zorgen dat de markeringen goed verspreid waren, want ze moesten de riverclanners duidelijk maken dat ze geen stap verder in hun territorium mochten komen. Zelf liep ze dan ook nog een stukje verder en markeerde daar weer een struik, waarna ze wachtte op de twee apprentices.

Don't cry because it's over, smile because it happened.

Zijn blauwe blik bleef voor zich uit gericht, om te voorkomen dat hij Wintersong uit zich zou verliezen en dus de groep kwijt zou spelen. Niet dat hij van zichzelf verwachtte dat hij dat ging doen, maar je kon maar nooit voorzichtig genoeg zijn. 'We kunnen het beste de markeringen ook maar weer opnieuw plaatsen terwijl we langs de border lopen. Mochten jullie iets ruiken moet je mij meteen waarschuwen.' Zealpaw knikte even en spitste zijn oortjes naar voren toen hij zag dat de poes van plan was om nog iets te zeggen. 'Zealpaw, zou jij die struik daar kunnen markeren?' Zodra de poes naar de struik wees sprong hij er naar toe, om zijn markering te plaatsen en vervolgens terug te struinen naar de rest. "Gedaan," Miauwde hij luchtig, om vervolgens zijn blik even op Numbpaw te richten.

Numbpaw merkte dat ze gestopt waren, bij een rivier aan de zijkant. Geloof het of niet, hij was hier nooit geweest wel op vele andere plaatsen. Zijn ogen waren gericht op de witte poes, "We kunnen het beste de markeringen ook maar weer opnieuw plaatsen terwijl we langs de border lopen. Mochten jullie iets ruiken moet je mij meteen waarschuwen." zei ze. Het leek dat ze echt iets wist van het leidersschap, niet dat het vanpas zou komen maar toch. Hij wiebelde kort met zijn oor, en hoe moet ik iets mankeren? wat betekend eigenlijk dat woord? vroeg hij zichzelf af. Hij had niet echt iets door, eerst werd Zealpaw op weg gestuurd om iets te 'mankeren'. Zelf keek hij verbaast op, misschien wist niemand het maar zelf had hij er nooit van gehoord. Hij staarde verast op toen de poes zijn naam riep, "En Numbpaw zou jij die boom kunnen markeren?" vroeg ze. Numbpaw haalde zijn schouders op, misschien moest hij daar even gaan zitten of zo. Hij liep naar een boom toe die een stuk verder op was en keek naar de boom, hij keek naar de anderen. Hij zag hun iets doen maar wist niet wat, kort liep hij naar de groep toe en en knikte. Hij was niet trots of zo maar ja, hij had iets gedaan wat hij niet wist wat hij moest doen.

Het duurde niet lang voor Zealpaw weer terug bij haar was gekomen en ook kwam Numbpaw niet veel later terug, ook al leek het erop dat hij niet goed had geweten wat te doen. "We markeren de grens om aan te geven tot hoever de Riverclankatten mogen komen en dat doen we door onze geur er achter te laten." Probeerde ze zo goed mogelijk uit te leggen. Dit was soms nog best lastig met een jonge apprentice op een patrouille, maar ze vond het ook weer niet zo erg om het uit te leggen. Ze hoopte alleen niet dat het nu tot een gevecht met een patrouille zou komen, want ze had geen idee of Numbpaw überhaupt wel wat vechttechnieken had geleerd, alleen vragen vond ze ook weer zo raar. "Laten we weer een stukje verder gaan." Zei ze en draaide zich om voor ze verder langs de rivier begon te lopen.

Don't cry because it's over, smile because it happened.

Hij trok even een wenkbrauw op toen hij Numbpaw slechts zag gaan zitten bij de plek die Wintersong had aangewezen. Echter besloot hij om er niets van te zetten en keek hij slechts de andere kant op toen de witte poes weer begon te praten. 'We markeren de grens om aan te geven tot hoever de Riverclankatten mogen komen en dat doen we door onze geur er achter te laten.' Het was waarschijnlijk als uitleg bedoelt tegen Numbpaw, en daarom reageerde hij er ook niet op. Zealpaw had in plaats daarvan zijn blik even op de grens gericht en kon het niet laten even geïrriteerd met zijn snorharen te trekken. De neiging om de grens gewoon over te steken was groot, maar hij wist dat het verboden was. En hij wou tegelijkertijd de Clan niet nog meer in gevaar brengen, zo dus bleef hij gewoon staan waar hij stond.
'Laten we weer een stukje verder gaan.' Miauwde Wintersong, waardoor Zealpaw zijn ledematen in beweging zette en de witte poes achtervolgde. Numbpaw zou ook wel volgen, dat verwachtte hij tenminste toch. Het was namelijk niet het slimste idee om nu op zo'n jonge leeftijd alleen naast de Riverclan border te zwerven. Daarbij waren ze hier om te patrouilleren, niet om even snel alleen op wandel te gaan.

Numbpaw keek rustig naar de twee, de ene was een krijger de ander een apprentices. Hij maakte zich niet echt druk als er een Riverclan partol tegen kwamen, kort zuchtte hij. De wind waaide door de takken heen die ook mee bewogen, de rivier naast hun stroomde. "We markeren de grens om aan te geven tot hoever de Riverclankatten mogen komen en dat doen we door onze geur er achter te laten." zei Wintersong, zelf keek hij meer verward op. Vlug schudde hij zijn kop en zag door zijn ooghoek dat Zealpaw ergens anders in gefocust was, de andere kant. Numbpaw kwam naast Zealpaw en begreep nog steeds het woord 'mankeren' niet, hij had er nooit over gehoord. Zelf begon hij na te denken hoe hij het gesprek moest beginnen, hij opende zijn mond om iets te gaan zeggen tot Wintersong begon. "Laten we weer een stukje verder gaan." sprak ze en zie liep weer veder. Numbpaw knikte daarop en liep rustig achter hun aan, zelf was hij meer afgeleid naar de kant waar Zeal naar keek. Wat voor ideeén haalt hij in zijn kop? vroeg Numb zichzelf af, met een korte staart zwiep ging hij harder lopen naar de groep toe om ze bij te houden.

Voor nu liepen ze nog langs de rivier, maar op een gegeven moment ouden ze toch bij de zonnerotsen aankomen en de kans dat ze daar een riverclanpatrouille tegen zouden komen zou groter zijn. Ze ging er namelijk vanuit dat ze die grens extra goed in de gaten zouden houden. Ook al vond ze het idee nog steeds niet fijn dat er nu riverclankatten op de zonnerotsen zouden zonnen. Het enige voordeel voor hun was dan wel dat het bladval was en het dus niet altijd even warm was, maar dat maakte de katten vast niet uit. Als ze eerlijk was wist ze wel bijna zeker dat ze zich eraan zou irriteren als er een paar Riverclankatten op de zonnerotsen zouden liggen, maar ze wist dat ze zich dan in zou moeten houden. "Ik hoop dat er straks geen Riverclanners op de zonnerotsen zijn." Zei ze en wierp even een blik over haar schouder naar de twee apprentices.

Don't cry because it's over, smile because it happened.

Zealpaw richtte zijn blik weer op Numbpaw toen deze naast hem kwam lopen en vervolgens keek hij ook Wintersong terug aan toen haar stem weer hoorbaar werd. 'Ik hoop dat er straks geen Riverclanners op de zonnerotsen zijn.' Zei ze terwijl ze hen aankeek over haar schouder. Zealpaw knikte instemmend en spitste zijn oortjes even neutraal naar voren. "Ik kan niet wachten om de zonnerotsen terug te nemen." Miauwde hij, lichtelijk bitter. "Ze hadden dat gevecht nooit mogen winnen.." Hij wou er ook nog aan toe voegen dat zijn vader ook nooit had mogen sterven, maar had de woorden alweer ingeslikt. Hij haatte het om geconfronteerd te worden met het feit dat Firestar dood was, en dus zou hij er ook alles aan doen om er niet over te beginnen. Hij wou namelijk niet zwak lijken, terwijl hij er eigenlijk enorm mee inzat.

Numbpaw volgde de groep, met rustige stappen zetten hij zich voort. Zijn ogen staarde naar elke richting, hij wist niet wat er kon gebeuren tussen deze gebieden en moest goed gefocust zijn. Hij merkte dat ze een blik wierp naar hem en Zeal, hij wist zelf niet echt wat hij ervan moest zeggen. "Ik hoop dat er straks geen Riverclanners op de zonnerotsen zijn." Sprak Wintersong die al vlug veder liep, waarschijnlijk moesten ze rond de zonnerotsen ook mankeren. Hij zuchtte even, dat woord kende hij niet eens zo hoe in de Starclan moest hij dat dan gaan ontrafelen en het hielp niet als een korte uitleg. Hij begreep het niet echt, vlug schudde hij zijn kop en keek richting de apprentices waar hij naast de kater liep. "Ik kan niet wachten om de zonnerotsen terug te nemen." Sprak Zeal bitter, "Ze hadden dat gevecht nooit mogen winnen.." Numbpaw keek hem aan, vast wilde dee kater dat het gevecht nooit gebeurd was. Hij zwiepte kort met zijn staart, hij wilde er op antwoorden maar wist niet waar hij er tegen kon doen om de kater te steunen. Zijn groene ogen bekeken de kater goed, 'het kan toch altijd erger.' miauwde Numb. Hij wist niet of hij hier ruzie mee maakte om dit te zeggen maar hij had het zo maar bedoeld, om het aan de positieve kant te zien maar misschien was die er niet.

Ze luisterde naar wat de apprentices achter haar zeiden en als ze eerlijk was moest ze Zealpaw gelijk geven. Zelf wilde ze de zonnerotsen ook snel weer terughebben, ook al was het de vraag wanneer Silverstar het van plan was te gaan doen. Het verlies lag namelijk nog zwaar bij de meeste katten en als ze dan nu een gevecht zouden doen wist ze eerlijk gezegd niet of ze zouden winnen. Ook al hadden ze de vorige keer opgegeven doordat Firestar dood was gegaan, dus misschien hadden ze wel gewonnen als dat niet was gebeurd. Ze hoopte dat de opmerking die Numbpaw maakte niet voor ophef zou zorgen, want wie weet hoe Zealpaw zich erover zou voelen. "Het ligt eraan wanneer Silverstar de zonnerotsen terug wil gaan nemen." Zei ze. Als het eenmaal zo ver was zou ze ook weer mee willen vechten, ook al wist ze wel dat er een kans bestond dat ze zou gevraagd worden om in het kamp te blijven, maar dat zou ze dan wel weer zien.

Don't cry because it's over, smile because it happened.

'Het kan toch altijd erger.' Zealpaw keek Numbpaw uiterst verrast aan, niet goed wetende wat te zeggen. Ah, dus de dood van zijn vader was helemaal niet erg? Thunderclan zonder leider was geen ramp? Echter schudde de roodwitte kater slechts zijn kop, besluitende om niet eens op de andere apprentice te reageren. 'Het ligt eraan wanneer Silverstar de zonnerotsen terug wil gaan nemen.' Miauwde Wintersong als antwoord. Zealpaw haalde zijn schouders op en keek de andere kant op, wetende dat hij zijn gevoelens niet de overmacht mocht laten nemen. Tenslotte was het sowieso niets voor hem om zich zo te gedragen. "Waarschijnlijk zal dat niet heel lang duren." Miauwde hij slechts, de andere kant opkijkende.