[Dawn patrol I - Riverclan border] Lets make sure they won't get any further

Numbpaw hoorde dat er over wraak werd gepraat van de Riverclan, konden ze gewoon niet hun de Sunningrocks aan de Riverclan over laten. Hij zei nogal weinig tot hij weer naar Zealpaw keek, vlak daarna zag hij dat Zeal zijn kop omdraaide. Zo Numb had het weer is verpest, maar wat boeide het. Hij wist van niks, tijdens dat gevecht hadden ze verloren. Dit was alleen maar toe geven dat ze niet tegen hun verlies konden, de Riverclan stond al vlug in de overmacht tijdens het gevecht. "Het ligt eraan wanneer Silverstar de zonnerotsen terug wil gaan nemen." Sprak Wintersong, het bleef even stil. Numbpaw besloot om zich weer ver achter zijn groep te voegen en zijn looppas te vertragen, hij kon beter op dit moment geen andere op zoeken. Helemaal niet met die spanning die tussen de groep ontstond, "Waarschijnlijk zal dat niet heel lang duren." Sprak Zealpaw intens die nog steeds zijn kop naar de andere kant had toe gekeerd. Numbpaw besloot om niks meer te gaan zeggen en de groep te volgen, hij keek naar de grond waar zijn ogen op gericht waren.

OCC: sorry voor de laten post

Wintersong luisterde naar de reactie van Zealpaw, maar zei verder niks meer. De vraag was nu alleen of ze nog een keer onderweg konden stoppen om wat te markeren of dat ze gewoon door zouden gaan naar de zonnerotsen, want dat was toch wel de belangrijkste plek om te controleren en ook om te markeren. Ze moesten de Riverclanners tenslotte duidelijk maken dat ze echt geen stap verder in het territorium mochten komen. Ze wierp dan ook even een blik over haar schouder en merkte op dat Numbpaw wat verder achter hun was gaan lopen, alleen als hij maar niet te ver achter zou raken, want dat kon best gevaarlijk zijn zo aan de grens. Alleen de keuze was er nog steeds, ook al was het waarschijnlijk beter om nu eerst bij de zonnerotsen te gaan controleren, want daar hadden ze de meeste kans om Riverclanners te vinden. Daarom liep ze ook door, want het zou niet lang zijn voor ze bij de zonnerotsen zouden aankomen.

Don't cry because it's over, smile because it happened.

Nadat hij zijn mening had gezegd, kwam er geen response meer. Numbpaw was achter hem gaan lopen, wat hem aangaf dat hij de kater ergens beledigd had. Maar dat had 'ie ook bij Zealpaw gedaan, dus nu stonden ze gelijk. Alsof het niet erg genoeg was dat zijn vader dood was.. Hij trippelde ietwat sneller door, tot hij bijna naast Wintersong liep. Zijn blauwe blik gleed nog een keertje over zijn schouder heen om te zien of de andere bruine apprentice niet te ver achterwege geraakte. Zoals hij al eerder had vermeld zou het nu niet bepaald slim zijn om alleen als jonge apprentice rond te dwalen. De kans dat hij dan aangevallen zou worden door een Riverclan warrior was groot, en het laatste wat de Clan nu nog kon gebruiken waren gewonde katten.

Numbpaw keek rustig in het rond, hij bleef nog in een paar onderwerpen verstikt. Hij had namelijk gezegt dat het altijd erger kon, dat was niks gemeens of zo. Alleen had Zeal ook niks verkeerds vermeld, zelf had hij geen zin om met anderen te praten omdat hij het toch allemaal verkeerd deed. Hij zag hoe de andere katten door liepen, dus het was een reis voor twee. Voor nu had hij besloten om te proberen nooit meer met een Patrol mee te gaan, hij schudde kort met zijn vacht. Diep in hem zei dat er geen goed teken was, er was weinig te bekennen. Het was fijner als er gewoon een Riverclanner was die hem kon verwonden dan hoefte hij niet meer met deze patrol mee, hij stopte met lopen. Zijn ogen waren voor nu gevestigt op de overkant van de rivier, hij zou willen over steken. Misschien had Zealpaw dat ook wel in gedachten, alleen zou hij nooit kunnen weten wat Zeal zou voelen of zou denken. Hij keek kort naar het water, alleen had hij nog nooit gewommen. Numbpaw besloot om een pad over de rivier te gaan vinden en dan een omweg te lopen naar de Thunderclan kamp, hij draaide zijn kop en zag al dat de andere ver in de verte gelopen waren. Voor nu moest hij hen wel volgen en begon door te lopen om wat dichter bij de groep te komen, hij besloot om de rivier in de gaten te houden.

Wintersong merkte dat Zealpaw zijn pas iets versnelde, waardoor hij naast haar kwam lopen. Ze wierp nogmaals een blik over haar schouder en merkte dat Numbpaw verder achter geraakte, dus wenkte ze naar Zealpaw dat hij even moest stoppen. Ze konden de apprentice hier namelijk niet achterlaten. Wie weet wat er dan met hem zou gebeuren. Het duurde even voor Numbpaw weer begon te lopen en ze wachtte dan ook nog tot de apprentice weer wat dichterbij was gekomen. "Je moet het zeggen als we te snel gaan, want dan gaan we gewoon wat langzamer." Zei ze en keek nog een keer naar Numbpaw voor ze weer begon met lopen, alleen deze keer toch iets trager, want ze wilde niet hebben dat de apprentice alleen achter zou blijven, vooral niet zo dicht bij de grens en al helemaal niet zo dicht bij de riverclangrens, want daar waren al genoeg spanningen mee en wie weet wat een riverclanner zou doen tegen de jonge apprentice.

Don't cry because it's over, smile because it happened.

Afgezien het feit dat hij nu voorop liep samen met Wintersong, had hij geen idee dat de andere kater juist meer was gaan achterlopen. Hij hield dan ook lichtelijk vragend halt toen de witte poes dit vroeg. Lichtelijk vragend keek hij haar aan, echter had hij algauw door wat er gaande was toen hij zijn blauwe blik over zijn schouder wierp. 'Je moet het zeggen als we te snel gaan, want dan gaan we gewoon wat langzamer.' Miauwde de witte krijger, waardoor Zealpaw Numbpaw wat vragend aankeek. Zo snel liepen ze toch niet? Ach, het zou wel. Rustig ging hij even zitten, zodat de jongere apprentice eerst de kans kreeg om terug dichterbij te komen.

Numbpaw merkte na een tijdje dat de twee katen waren gaan zitten, hij zwiepte kort geïriteerd met zijn staart. Hij kwam op een rustig tempo aan trippelen, hij zou ze met gemak bij kunnen houden maar hij wist dat er een andere optie was. Hij merkte nog steeds die blik op in Zeal ogen, hij had door dat zijn mede apprentices kwaad was of verdrietig wat er was gebeurt bij de sunningrocks. Misschien kon hij nu wel de Sunningrocks bestormen samen met de patrol waar hij in zat en ook misschien terug kunnen winnen, hij dacht diep na en was uiteindelijk dichtbij genoeg bij de groep. "Je moet het zeggen als we te snel gaan, want dan gaan we gewoon wat langzamer." Sprak Wintersong luid waarna ze verder liep. Numbpaw knikte er alleen maar op en zag hoe de poes op een langzamer tempo was gaan lopen, nu zou het moeilijker worden om terug naar huis te gaan of juist te kijken waar de Riverclanners waren. Hij keek met een korte blik even naar Zeal maar daarna vlug naar Wintersong, de witte krijger was een enorme goede vechter en heel erg behulpzaam of leek het maar zo. Zealpaw een oudere apprentices die veel in zijn kopje had en ook erg slim was, zijn ogen tuurde naar de grond. Elke krijger in de Thunderclan heeft iets speciaals behalven, hij zelf.

Wintersong was langzamer gaan lopen en ze hoopte dan ook dat de apprentice het nu wel bij zou kunnen houden, want ze wilde niet een apprentice hier in het bos achterlaten en vooral niet een jonge apprentice. Ze wierp daarom nu ook af en toe een blik over haar schouder om de apprentice meer in de gaten te houden. Er was namelijk nog steeds een kans dat ze te hard zou lopen, maar ze had het gevoel dat dat niet meer het geval kon zijn als de apprentice weer achter zou raken. Het zou ook niet lang meer duren voor ze bij de zonnerotsen zouden zijn en wie weet wat er daar kon gebeuren.

De massieve kater peddelde de snel stromende rivier met gemak over en sprong behendig uit het ijskoude water, op het territorium wat na het grote gevecht aan hen toebehoorde. De grote rotsen waren altijd al een plek geweest waar de twee clans om vochten, al behoorde het officieel tot ThunderClan toe. Nu hadden ze het gewonnen voor hun eigen territorium, met de nodige doden en gewonden. De kras die over zijn oog liep was een van de herinneringen die nog lang bewaard zou blijven aan die dag. De geur van ThunderClan was sterk en de grote gestreepte kater markeerde een van de rotsen, waarna hij doorliep en aan de bosrand een kleine markering achterliet. Iets verderop zag hij een groepje van drie katten die met precies hetzelfde bezig waren. De witte kattin was een warrior, de rode kater een oudere apprentice en het andere katertje leek hem nog wat jonger. De kater kwam kalm op het drietal af, maar bleef wel op het 'RiverClan' gebied staan.

Don't cry because it's over, smile because it happened.

Zijn blauwe blik bleef op de grens gericht, de overkant strak in de gaten houdende. Hij wist niet of hij zich in zou kunnen houden als hij één van die vissenvreters op hun oud territorium zag.. En net zoals zijn vermoedens al waren, zag hij uiteindelijk een verdoemd bruin gestalte opdagen. De dassenstront waagde het zelfs nog om zo dicht mogelijk bij hen te komen staan en Zealpaw kon het niet laten even een moordende grijns op zijn gelaat te zeggen. "Wat doe je zo dicht bij Thunderclan territorium?" Gromde hij hem hatend toe.

Numbpaw liep achter de groep aan, de geuren roken naar Thunderclan alleen hoe dichter de grens hoe meer het naar de Riverclan rook. Het voelde vreemd, hij kreeg een vreemd gevoel. Niet alleen dat hij achter liep en voelde of hij zijn benen moest meesleuren door het woud maar ook de pijn, hij zwiepte kort met zijn staart en keek kort naar de twee katten. Steeds merkte hij een blik op van de oudere warrior die al steeds langzamer liep omdat kennerlijk Numb haar moest bij houden, expres ging hij ook langzamer lopen. Hij was geen kitten meer, alleen wilde hij naar huis of wilde hij oversteken door een kort gevecht met de Riverclan aan te gaan. De riverclan was geen goede Clan, ze hadden iets met Zeal gedaan. Numbpaw stopte en stak zijn neus in de lucht, het rook naar vis en water. Het was een Riverclanner die hij rook en zag in de verte een massieve gestalte staan, zelf vestigde hij zijn blik erop. Hij wist niet hoelang het ging duren maar zijn gevoel zij dat het kort zou zijn, zelf ging hij nu dichter bij zijn groep lopen en zag een grote krijger voor hun staan, het durden niet lang of de apprentices ging al grommen naar de Riverclanner. "Wat doe je zo dicht bij Thunderclan territorium?" gromde Zeal. Numbpaw zwiepte met zijn staart en keek de krijger aan, hij kende hem niet maar wist niet of hij hem kon vertrouwen. Deze krijger had massieve spieren en leek enorm sterk, hij keek kort naar Wintersong en Zealpaw. Misschien moest hij aanvallen, of was het juist beter om niet te doen. Hij wist eigenlijk helemaal niet wat hij moest doen, hij was een hulpeloze kitten of zo leek het.

Wintersong hield haar blik voor haar uit gericht, maar ze hield ondertussen ook nog wel de grens in de gaten. Ze herkende de omgeving van de zonnerotsen al, maar dat was niet het enige dat ze opmerkte. Er was ook een sterke Riverclangeur en dat was niet doordat er net een patrouille was geweest, maar het was duidelijk dat er nog steeds een kat dicht bij de grens was. Ze liep dan ook door en niet veel later werd haar vermoeden bevestigd. Een Riverclanwarrior stond bij de grens en ze wist wel dat hij nog op zijn eigen territorium stond, maar ze vond hem eigenlijk wel iets te dicht bij de grens staan net alsof hij het expres deed, wat hij waarschijnlijk ook deed. "Wat doe je zo dicht bij Thunderclan territorium?" Voor ze wat had kunnen zeggen had Zealpaw al als eerste wat gezegd. "Ik zou maar wat meer afstand nemen." Voegde ze er nog aan toe met een rustige stem, terwijl ze de riverclankater aankeek.

De sterke geur van verse Thunderclan markeringen liet de roestbruine kater opkijken van zijn bezigheden bij de River. Een zilveren vis schoot voor zijn klauwen voorbij,terwijl hij zocht naar de katten. Uiteindelijk vond hij er drie,drie vachten verschuilen tussen de bomen van hun woud. Ze gingen niet naar de Sunning Rocks en dat was maar goed ook. Lynxfang bleef zitten,maar hield de katten wel lichtjes in de gaten. Hij hoorde ze praten,maar de afstand was te groot om te horen waarover. Toen er gekraak van bladeren naast hem klonk,keek hij opzij. Bravesoul kwam voorbijlopen. Voordat Lynxfang iets kon zeggen,was de kater al naar de overkant gezwommen. Hij bleef op hun kant staan,maar de drie waren duidelijk niet blij met zijn bezoek. Lynxfang keek nog even toe en gleed toen zelf ook het koude water in. Hij klom aan land en schudde zijn pels uit. Daarna liep hij naar Bravesoul toe en kon nog net de woorden van de witte poes opvangen. "Problemen?"vroeg hij aan Bravesoul en wierp daarna een blik op de drie katten voor hem. De oudere Apprentice en de Warrior vormde de grootste bedreiging,als het mis zou lopen.